Μια φορά κι έναν καιρό, κοντινό ή μακρινό, μέσα σε μια κούτα στη σοφίτα ενός τρανού αρχοντικού, ζούσε ένα παλιό λουλουδάτο ψάθινο καπέλο, με μακριές ροζ κορδέλες, που το έλεγαν Νίνα. Βρισκόταν εκεί εγκαταλειμμένη από χρόνια, ποιος ξέρει πόσα. Κάποια μέρα η πόρτα της σοφίτας άνοιξε τριζοκοπώντας κι ακούστηκαν βήματα να πλησιάζουν. Περισσότερα
Κατηγορία -Διδακτικές ιστορίες και μύθοι
Ιστορία
Γουρούνια, σκύλοι, ποντικοί και μυρμήγκια ενώπιον του ανθρώπινου νόμου
ΤΟ 1266, ΣΤΟ ΦΟΝΤΑΙΝΑΙ-Ο-ΡΟΖ της Γαλλίας, μεγάλο πλήθος ήταν συγκεντρωμένο στο τοπικό δικαστήριο για να παρακολουθήσει μια πολύκροτη δίκη. Λίγες εβδομάδες νωρίτερα, ένα βρέφος είχε αφεθεί μόνο στην κούνια του και ένα πεινασμένο γουρούνι είχε μπει μέσα στο δωμάτιο και το είχε κατασπαράξει. Περισσότερα
Από την πλατεία της αγοράς, με καινούρια χλαίνη κι ένα μπογαλάκι στο χέρι, διαβαίνει ο αστυνομικός επόπτης Οτσιουμέλοφ. Πίσω του ακολουθεί ο κοκκινομάλλης αστυνόμος, βαστώντας στα χέρια του ένα κόσκινο γεμάτο φραγκοστάφυλα που έχει κατασχέσει. Όλα γύρω είναι ήσυχα… Στην πλατεία ούτε ψυχή… Οι ανοιχτές πόρτες των μαγαζιών και των καπηλειών κοιτάζουν μελαγχολικά στο φως της μέρας σαν πεινασμένα στόματα. Κοντά εκεί δεν υπάρχουν ούτε ζητιάνοι.
ΉΤΑΝ ΚΑΠΟΤΕ ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ, ΕΝΑ ΑΓΟΡΙ ΚΙ ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ. Αγαπιόντουσαν βαθιά. Το αγόρι δούλευε στο θείο του τον Στραβοπλατάνη, ένα φωνακλά και κακότροπο ξυλοκόπο. Κάθε πρωί, μόλις χάραξε, πέταγε τον ανιψιό του από το κρεβάτι και του φώναξε:
Στο τριμελές έκανε την εμφάνισή του ζεύγος πού αναπήδησε από σελίδες βιβλικές. Ο Σαμψών και η Δαλιδά. Έριξε ένα βλέμμα ο πρόεδρος στην δικογραφία και κάρφωσε ερευνητικό το βλέμμα στο κεφάλι του Σαμψών.
Κάθε φορά που έφτανα στην πατρίδα μου, κάθε τρία-τέσσερα χρόνια, με συναντούσε και μου πρόσφερε πλουσιοπάροχη τη φιλοξενία του ο Μπεφάνης ο Γιαλένιος. Όχι όμως πιο πλούσια από έναν δεύτερο θείο μου, τον καπετάν-Γεωργό τον Αγαγά, ο οποίος θυσίασε κάποτε μια ολόκληρη χήνα και άνοιξε προς τιμή μου ένα μεγάλο βαρέλι ροδίτη οίνου, που σε χτύπαγε στο κεφάλι. Τη θυσία αυτή την έκανε μία και μοναδική φορά για όλους τους ερχομούς μου, τους παρελθόντες και τους μέλλοντες, για να μην έχω πια απαιτήσεις.
Ἡ σκηνὴ στὸ λεωφορεῖο, μιὰ πρωϊνὴ ὥρα, ὅταν τὸ ὄχημα πηγαίνει πρὸς τὸ τέρμα τῆς διαδρομῆς μὲ λιγοστοὺς ἐπιβάτες. Κοντὰ στὸν εἰσπράκτορα κάθεται μιὰ εὔσωμη, μεσόκοπη γυναίκα συνοφρυωμένη, ποὺ ἀδημονεῖ νὰ μιλήσει. Ἡ συζήτηση μὲ τὸν παρακαθήμενο δὲν ἀργεῖ ν’ἀρχίσει.
Περισσότερα
Στην πρόσφατα γυρισμένη ταινία “The way back”, η οποία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, περιγράφεται η παράλογη και σχεδόν επική προσπάθεια μιας ομάδας ανθρώπων να φτάσουν στην ελευθερία, μετά την απόδραση τους από τα απάνθρωπα γκουλαγκ της Σιβηρίας, την εποχή του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, διασχίζοντας μια απόστασης χιλιάδων χιλιομέτρων και αντιμετωπίζοντας τις πιο ακραίες συνθήκες.
Περισσότερα
Μια φορά κι έναν καιρό ήσαν τρία αδέλφια και αποφάσισαν να πάνε να βρουν την τύχη τους. Επήραν λοιπόν τις σφεντόνες τους και βγήκαν έξω στον κάμπο.
Διαβάζω την περιγραφή ενός ρολογιού. Πρόκειται για το Patek Philippe C 89. Είναι ένα ρολόι τσέπης με διπλή κάσα από χρυσάφι 18 καρατιών και κάνει 33 διαφορετικές δουλειές. Το περιοδικό στο οποίο διαβάζω την περιγραφή δεν γράφει την τιμή. Υποθέτω λόγω ελλείψεως χώρου (θα μπορούσε όμως να τη γράψει περιληπτικά σε εκατομμύρια κι όχι σε λιρέτες). Νιώθοντας μια τρομερή ψυχική κατάπτωση, πήγα κι αγόρασα ένα καινούργιο Casio, πολύ φτηνό, όπως κάνουν εκείνοι που λαχταρώντας απερίγραπτα μια Ferrari, για να ηρεμήσουν πηγαίνουν και αγοράζουν ένα ραδιοφωνάκι με ξυπνητήρι. Στο κάτω κάτω, για να κουβαλάω ένα ρολόι τσέπης θα’ πρεπε ν’ αγοράσω και το κατάλληλο γιλέκο.
ΜΙΑ ΜΕΡΑ, ΕΝΑΣ ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΠΟΡΕΥΟΤΑΝ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ του. Ήταν ένας απλός άνθρωπος. Όχι, όμως, κι η ζωή του. Παρ’ όλα αυτά, του ίδιου του άρεσε. Περισσότερα
Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΣΟΠΟΔΗΣ ήταν ένας άντρας που εργαζόταν ως ξυλοκόπος.
Μια μέρα, ο Γιάννης αγόρασε ένα ηλεκτρικό πριόνι πιστεύοντας ότι θα τον διευκόλυνε πολύ στη δουλειά.
(Μιλάει ο Σωκράτης) Κι ο Πρόδικος ο σοφός, στο δοκίμιό του για τον Ηρακλή, αυτό πού το παρουσιάζει στον πολύ κόσμο, εκφράζει την ίδια γνώμη για την αρετή, χρησιμοποιώντας, όσο θυμάμαι, τα έξης πάνω κάτω λόγια.
ΕΙΠ΄ Ο ΔΙΑΣ: «Πλάσματα του κόσμου, όλα σας ελάτε μπρος μου κι άν ή φτιάξη κάποιου δεν άρέσει νάβγει νά το πει, στη μέση, και ’γώ μεμιάς τον ξαναφτιάνω.
Στα βάθη της θάλασσας, που τριγυρίζει τα κοντινά νησιά όπου ανατέλλει ο ήλιος, υπάρχει βάθος. Κι εκεί, όπου τα μαργαριτάρια υπάρχουν σ ‘αφθονία, κείται το πτώμα ενός παλικαριού περικυκλωμένο από κοπέλες της θάλασσας με μακριά χρυσαφένια μαλλιά’ τον κοίταζαν επίμονα με τα βαθυγάλανα μάτια τους, συνομιλώντας μεταξύ τους με μουσικές φωνές. Και η συνομιλία τους, που ακουγόταν από τα βάθη και μεταφερόταν στην παραλία με τα κύματα, ερχόταν σε μένα με την παιχνιδιάρα αύρα.
Ο ΧΡΕΜΥΛΟΣ, φτωχός γεωργός, ρωτά το μαντείο των Δελφών αν πρέπει να διαπαιδαγωγήσει το γιο του στην κακία και στην αδικία μιας και μόνο οι άδικοι, οι άθεοι και οι συκοφάντες είναι ευτυχισμένοι ενώ αντίθετα οι θεοσεβούμενοι και δίκαιοι, όπως αυτός, είναι φτωχοί και δυστυχισμένοι. Το μαντείο τον συμβουλεύει να ακολουθήσει το πρώτο γέροντα τυφλό που θα συναντήσει. Ο Χρεμύλος μαζί με τον δούλο του ΚΑΡΙΩΝΑ ακολουθούν ένα γέροντα τυφλό που μετά από πιέσεις ομολογεί ότι είναι ο ΠΛΟΥΤΟΣ Περισσότερα
