Ο κορυφαίος νευρολόγος Όλιβερ Σακς πέθανε μια μέρα σαν σήμερα στις 30 Αυγούστου 2015. Στο κείμενο αυτό ο Atul Gawande, χειρουργός και τακτικός αρθρογράφος στο περιοδικό The New Yorker (όπου και δημοσιεύθηκε το παρόν στις 14/9/2015) εκθέτει τις προσωπικές του αναμνήσεις.
O κορυφαίος νευρολόγος Όλιβερ Σακς (1933-2015) είναι πιο λογοτέχνης από πολλούς μεγάλους λογοτέχνες. Μεγάλο μέρος του παγκόσμιου κοινού τον ανακάλυψε και τον αγάπησε για την καθηλωτική και ταυτόχρονα απελευθερωτική δύναμη της αφήγησής του μέσα από το βιβλίο του Ο άνθρωπος που μπέρδεψε τη γυναίκα του με ένα καπέλο, ιστορίες ασθενών που είναι παγιδευμένοι σε νευρολογικές διαταραχές.
Ένα διορατικό κείμενο του διάσημου νευρολόγου και συγγραφέα για τις ατμομηχανές, τα smartphones, τον φόβο και την ελπίδα για το μέλλον Περισσότερα
«Ο Όλιβερ Σακς, «ένας από τους μεγαλύτερους κλινικούς συγγραφείς του 20ού αιώνα» (The New York Times), διηγείται τις ιστορίες ασθενών χαμένων μέσα στον παράξενο λαβύρινθο των νευρολογικών διαταραχών… ιστορίες ανθρώπων που πάσχουν από περίεργες εκτροπές της αντίληψης και της νόησης: ασθενείς χωρίς μνήμη και με χαμένο παρελθόν· ασθενείς που δεν αναγνωρίζουν τους γνωστούς τους ανθρώπους και τα πιο κοινά αντικείμενα· που τα μέλη τους τους έχουν γίνει ξένα· άνθρωποι που έχουν αποκλειστεί σαν καθυστερημένοι και εντούτοις είναι προικισμένοι με αλλόκοτα καλλιτεχνικά ή μαθηματικά ταλέντα.
“Είναι η µοίρα κάθε ανθρώπου” γράφει ο Σακς “να είναι µοναδικός, να ακολουθεί το δικό του µονοπάτι, να ζει τη δική του ζωή, να βιώνει τον δικό του θάνατο”. Διαβάστε ένα από τα δοκίμια που έγραψε τους τελευταίους µήνες της ζωής του, που προκαλούν συγκίνηση, καθώς διερευνούν τα συναισθήµατά του για την ολοκλήρωση της ζωής του και τη συµφιλίωση µε τον ίδιο του τον θάνατο.
Όταν η Μανταλένα Τζ. μπήκε στο Νοσοκομείο St. Benedict κοντά στην πόλη της Νέας Υόρκης, το 1980, ήταν εξήντα χρονών. Ήταν τυφλή εκ γενετής και έπασχε από παιδική εγκεφαλική παράλυση. Τη φροντίδα της είχε αναλάβει η οικογένειά της στο σπίτι από τότε που θυμόταν τον εαυτό της.
Πολλά χρόνια πριν, όταν ήμουν φοιτητής στην ιατρική, με κάλεσαν στο τηλέφωνο, όπου μία νοσοκόμα πολύ συγχυσμένη μου διηγήθηκε την εξής παράξενη ιστορία:
