Η πείνα, τα δικαιώματα επί των τροφίμων και οι διασυνδέσεις.
Το ερώτημα «Γιατί υπάρχει πείνα;» δεν είναι καινούριο, παραμένει το ίδιο επίκαιρο, όσο εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η απάντηση, όμως, δεν μπορεί να ναι η ίδια, όπως στο παρελθόν. Περισσότερα
Κατηγορία -Βιβλία
Ο ΓΕΡΟ-ΣΤΕΦΑΝΟΣ κατέβηκε τα δυο άσπρα σκαλοπάτια, κλείνοντας πίσω του τη μαύρη πόρτα που ‘χε τη χάλκινη ταμπέλα με τη βοήθεια της χάλκινης τελείας, που πριν φύγει τη γυάλισε με το μανίκι του, γιατί πρόσεξε πως το ιδρωμένο χέρι του την είχε θαμπώσει. Πέρασε στην απέναντι πλευρά του δρόμου, με χαμηλού μένα τα μάτια, κι απομακρυνόταν γεμάτος λύπη, όταν έξαφνα ένιωσε να τον αγγίζει κάποιος στο μπράτσο.
…Θέλετε να με κάνετε να πιστέψω ότι η ζωή σας είναι ζωή ενός συνηθισμένου αναρχικού;» ,
«Όχι! Όχι, δεν είν’ έτσι τα πράγματα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι οι θεωρίες μου δεν παρεκκλίνουν καθόλου απ’ τον τρόπο ζωής μου. Αντίθετα, και τα δυο συμφωνούν απόλυτα. Είναι αλήθεια ότι δεν κάνω ζωή βομβιστή ή αναρχοσυνδικαλιστή. Εκείνων όμως η ζωή εκτυλίσσεται πέρα απ’ τον αναρχισμό, πέρα απ’ τα ιδανικά τους. Αυτό δε συμβαίνει με τη δική μου. Σ’ εμένα -μάλιστα, σ’ εμένα τον τραπεζίτη, τον μέγα έμπορο και κομπιναδόρο, αφού το θέλετε έτσι- συνυπάρχουν και τα δυο, και η θεωρία και η πράξη του αναρχισμού, με τον καλύτερο τρόπο. Περισσότερα
Μια φορά κι έναν καιρό ήτανε μια γριά που ’χε μιαν αγελάδα. Δεν είχε τίποτε’ άλλο η καημενούλα. Το μόνο της βιός ήταν η αγελάδα· πουλούσε το γάλα της και ζούσε. Και κάθε μέρα, σαν τελείωνε το άρμεγμα, άφηνε το αγγειό με το γάλα στην αυλή της κι ύστερα έκανε τις άλλες της δουλειές.
Διαφορετικότητα. Ένας νόμος της φύσης
Πράγματα απλά και γνωστά. Όμως ενώ όλοι μας παραδεχόμαστε ότι δεν γεννιόμαστε με τις ίδιες «προδιαγραφές» για το μπάσκετ ή την άρση βαρών, μας είναι δύσκολο να παραδεχτούμε το ίδιο γι’ αυτό που ονομάζουμε «χαρακτήρα», π.χ. την εφευρετικότητα, την υπομονή, την υπευθυνότητα. Γι’ αυτά θέλουμε να γεννιόμαστε όλοι ίσοι και ολόιδιοι.
Μόνον οι μισοί Ευρωπαίοι διαβάζουν τουλάχιστον ένα βιβλίο τον χρόνο. Οι Έλληνες δεν ξεφεύγουν από τον κανόνα αλλά έχουν χαμηλά ποσοστά (7,8%) στο πεδίο των σκληρών αναγνωστών- αυτών που διαβάζουν τουλάχιστον 10 βιβλία το χρόνο.
ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ, όταν οι μέρες μίκραιναν και ο νυγμός της παγωνιάς μεταφερόταν στον αέρα, ο Ασπροδόντης είχε μια ευκαιρία να ξαναβρεί την ελευθερία του. Για κάμποσες μέρες στον καταυλισμό βασίλευε μεγάλη αναταραχή. Ο καλοκαιρινός καταυλισμός διαλυόταν και οι Ινδιάνοι, με όλα τα υπάρχοντά τους, ετοιμάζονταν να φύγουν σε άλλη περιοχή, όπου θα έβρισκαν κυνήγι. Περισσότερα
Ο Guardian τον έχει χαρακτηρίσει ως «τον πιο σημαντικό αφηγητή ιστοριών της σύγχρονης αμερικάνικης λογοτεχνίας». Η ομάδα του Zen Pencils μετατρέπει σε εικονογραφημένη ιστορία ένα απόσπασμά του από το βιβλίο από το βιβλίο του On Writing: A Memoir of the Craft, το οποίο αρχικά δεν είχε την πρόθεση να δώσει μαθήματα ζωής, αλλά συμβουλές προς συγγραφείς. Αλλά τελικά, όλα τα καλά βιβλία απευθύνονται σε όλους: «Κάνω αυτό που ξέρω να κάνω καλύτερα και το κάνω όσο καλύτερα μπορώ.» Περισσότερα
Ο εγωιστικός συνεργάτης
Η αναζήτηση… και όχι κάποια προσδοκία ωφέλειας από τις ανακαλύψεις της, είναι η πρώτη αρχή που ωθεί την ανθρωπότητα στην μελέτη της Φιλοσοφίας, της επιστήμης που φιλοδοξεί να αποκαλύψει τις απόκρυφες σχέσεις που συνδυάζουν τις διάφορες εκφάνσεις της φύσεως. Άνταμ Σμιθ , “The History of Astronomy” (1795) Περισσότερα
Μια φορά κι έναν καιρό, γιε μου, σε τρεις διαφορετικές άκριες της γης ζούσανε τρία παλικάρια που είχανε το ίδιο μπόι και την ίδια ηλικία.
Τον καιρό που η Νέα Υόρκη βρισκόταν υπό το φοβερό κράτος της Χολέρας, είχα δεχτεί την πρόσκληση ενός συγγενή μου να περάσω μαζί του ένα δεκαπενθήμερο στο μικρό του εξοχικό, στις όχθες του ποταμού Χάντσον.
Σαν σήμερα, στις 30 Νοεμβρίου 1935, πέθανε διαλυμένος από το ποτό σε ηλικία 47 ετών, ένας άνθρωπος γεμάτος εκπλήξεις και μυστικά. Ο Φερνάντο Πεσσόα πέθανε γνωστός στους λογοτεχνικούς κύκλους, άγνωστος όμως στο ευρύ κοινό. Περιμένοντας με αγωνία τους επιμελητές να εκδώσουν τα 27.453 χειρόγραφα που βρέθηκαν μετά το θάνατό του, ο Πεσσόα έχει ήδη κατακτήσει τις καρδιές μας
Όταν αποκαλύφθηκε ότι το Σύμπαν μας δεν είναι στατικό, ο Αϊνστάιν εξοβέλισε την κοσμολογική σταθερά από τη θεωρία του, χαρακτηρίζοντάς την ως τη μεγαλύτερη γκάφα της ζωής του. Ωστόσο, από παρατηρήσεις εξαιρετικά απομακρυσμένων υπερκαινοφανών αστέρων, οι οποίες διεξήχθησαν το 1998, αποκαλύφθηκε ότι το Σύμπαν διαστέλλεται με επιταχυνόμενο ρυθμό —αποτέλεσμα αδύνατο χωρίς τη δράση κάποιου είδους απωστικής δύναμης που να διατρέχει τον χώρο. Η ιδέα της κοσμολογικής σταθεράς αναβίωσε.
Ο ΜΕΣΗΜΕΡΙΑΤΙΚΟΣ ήλιος φώτιζε τη μικρή πολίχνη εκτός σχεδίου, που κατά την έκφραση του διευθυντή των φυλακών «είναι αδύνατο να τη βρεις ούτε με το τηλεσκόπιο πάνω στο γεωγραφικό χάρτη». Ησυχία και γαλήνη. Από το Δημαρχείο προς τη συνοικία των καταστημάτων προχωρεί με βήμα αργό η υγειονομική επιτροπή.
Όσο προχωρά η καταγραφή των ειδών, καινούργια συνεχή βιοποικιλότητας χαρτογραφούνται, καθώς και η μοναδική βιολογία κάθε είδους και η μακρά, περίπλοκη εξελικτική διαδικασία που τη δημιούργησε. Μέρος του τελικού προϊόντος είναι η βαθμίδωση των σωματικών διαστάσεων κατά δέκα τάξεις μεγέθους. Εκτείνεται από τη γαλάζια φάλαινα και τον αφρικανικό ελέφαντα μέχρι τα υπεράφθονα φωτοσυνθετικά βακτήρια και τα πτωματοφάγα πικόζωα της θάλασσας, τα οποία είναι τόσο μικρά που δεν μπορούμε να τα μελετήσουμε με τα συνήθη οπτικά μικροσκόπια.
Το ιδανικό του Σόλωνα, που έζησε από το 639 μέχρι το 559, δηλαδή 80 χρόνια, ήταν η ευνομία. Όπως όλοι οι καλοπροαίρετοι ιδεαλιστές, έτσι και ο Σόλωνας πίστευε πως αρκεί να υπάρξουν καλοί και δίκαιοι νόμοι για να πάει, αν όχι καλά, τουλάχιστον καλύτερα ο κόσμος. (Όλα τα επίθετα είναι προτιμότερο να χρησιμοποιούνται στο συγκριτικό βαθμό: Δεν υπάρχει καλό καθαυτό, υπάρχει όμως καλύτερο, που σημαίνει καλύτερο σε σύγκριση με κάτι άλλο που είναι λιγότερο καλό. Η διαλεκτική αρχίζει με την κατανόηση της σημασίας του συγκριτικού βαθμού των επιθέτων).
ΕΙΝΑΙ βέβαια πολύ παράξενο, ένας νέος που ανατράφηκε μ’ ένα αδιάκοπο σύστημα αφύσικου περιορισμού να γίνει υποκριτής μα ασφαλώς έτσι έγινε με τον Τομ. Είναι ακατανόητο πώς ένας νέος που δεν τον άφησαν ούτε πέντε λεπτά να διευθύνει μόνος του τον εαυτό του, γίνεται στο τέλος ανίκανος ν’ αυτοκυβερνηθεί μα έτσι έγινε με τον Τομ. Είναι καταπληκτικό, ένας νέος που του ’πνιξαν τη φαντασία από τότε που ήταν ακόμα στην κούνια, να ενοχλείται από το φάντασμά της με τη μορφή του πιο χυδαίου αισθησιασμού κι όμως ένα τέτοιο τέρας ήταν, χωρίς καμιάν αμφιβολία, ο Τομ.