Η κακία περνάει δύσκολες ώρες τον τελευταίο καιρό. Όχι επειδή δεν υπάρχουν αρκετά δείγματα κακίας -ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει- αλλά επειδή πολλοί κατά τεκμήριο ευφυείς άνθρωποι αρνούνται να παραδεχτούν την ύπαρξή της.
Κατηγορία -Βιβλία
Ο Ιταλός στοχαστής Τζόρτζιο Αγκάμπεν (Giorgio Agamben), επιχειρεί μια γρήγορη αναδρομή στις αντιλήψεις του δυτικού πολιτισμού για το χρόνο της Ιστορίας από την αρχαιότητα ως σήμερα
Σ’ αυτό το κείμενο εξηγείται πώς το όνομα Σάτουρν (Κρόνος στα λατινικά) δόθηκε στον πιο αργό πλανήτη και τον πιο απόμακρο.
Ευδαίμων και ποιητικός ο νέος χρόνος! Όπου ποίηση εννοείται «όχι μόνο η σύνθεση στίχων αλλά και η ανασύνθεση ζωής μεταφορικά και κυριολεκτικά».
ΑΝ ΕΞΑΙΡΕΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΜΑΣΕΛΕΣ ΑΠΟ ΣΟΚΟΛΑΤΑ, κατά πάσα πιθανότητα δεν υπάρχει λιγότερο πρακτικό πράγμα στον κόσμο από τα γυάλινα παπούτσια: η συντομία της αναμενόμενης διάρκειας ζωής τους πρέπει να συναγωνίζεται τη φρίκη της ταλαιπωρίας που προκαλούν.
“Μαζί με αρκετούς άλλους σπουδαστές, ο Κορνήλιος Καστοριάδης θα φύγει από το χάος που επικρατεί στην Ελλάδα του 1945 με ένα καράβι που το όνομά του θα γίνει θρύλος. Διωκόμενος και από τα δύο στρατόπεδα, το κυβερνητικό και το κομμουνιστικό, χρησιμοποιώντας ένα υπόγειο για κρυψώνα, ο Καστοριάδης περιμένει την άφιξή του καραβιού για να ξεφύγει από την πολιορκία.
Οι κήποι του Μουσείου ήταν ένα από τα πιο ευχάριστα μέρη της πόλης· εναλλάσσονταν με τις αυλές, ζωσμένοι από δροσερές στοές με περίκομψες κιονοστοιχίες. Ο Θεόφραστος ακολούθησε τον Ερατοσθένη. Η υποδοχή του σχεδίου του τον είχε προβληματίσει.
Χριστουγεννιάτικο διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, που πρωτοδημοσιεύτηκε στις 26 Δεκεμβρίου 1887 στην εφημερίδα Εφημερίς με τον χαρακτηριστικό υπότιτλο “Διήγημα Πρωτότυπον”. Παρέμεινε ξεχασμένο έως τα Χριστούγεννα του 1941, οπότε παρουσιάσθηκε προλογισμένο και υπομνηματισμένο από τον φιλόλογο Γεώργιο Βαλέτα στο περιοδικό Νέα Εστία.
Η εμπειρία δείχνει ότι τα περισσότερα παιδιά δεν έχουν καλή σχέση με τη λογοτεχνία. Δεν είναι φίλοι των βιβλίων και δεν είναι η πρώτη τους επιλογή ως μέσο ψυχαγωγίας. Περισσότερα
Δύο θαυμάσια αποσπάσματα του ίδιου θέματος, από τους Ιταλούς λογοτέχνες Alvaro Corrado και Salvatore Quasimodo Περισσότερα
Kι όμως, η δημοφιλία της Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας του Ντίκενς διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην καθιέρωση των Χριστουγέννων, στον τρόπο με τον οποίο γιορτάζονται και στην κυρίαρχη θέση που απέκτησαν στη δυτική κουλτούρα. Όλα έλαβαν τη μορφή που ξέρουμε σήμερα στα τέλη του 19ου αιώνα.
Η πείνα, τα δικαιώματα επί των τροφίμων και οι διασυνδέσεις.
Το ερώτημα «Γιατί υπάρχει πείνα;» δεν είναι καινούριο, παραμένει το ίδιο επίκαιρο, όσο εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η απάντηση, όμως, δεν μπορεί να ναι η ίδια, όπως στο παρελθόν. Περισσότερα
Ο ΓΕΡΟ-ΣΤΕΦΑΝΟΣ κατέβηκε τα δυο άσπρα σκαλοπάτια, κλείνοντας πίσω του τη μαύρη πόρτα που ‘χε τη χάλκινη ταμπέλα με τη βοήθεια της χάλκινης τελείας, που πριν φύγει τη γυάλισε με το μανίκι του, γιατί πρόσεξε πως το ιδρωμένο χέρι του την είχε θαμπώσει. Πέρασε στην απέναντι πλευρά του δρόμου, με χαμηλού μένα τα μάτια, κι απομακρυνόταν γεμάτος λύπη, όταν έξαφνα ένιωσε να τον αγγίζει κάποιος στο μπράτσο.
…Θέλετε να με κάνετε να πιστέψω ότι η ζωή σας είναι ζωή ενός συνηθισμένου αναρχικού;» ,
«Όχι! Όχι, δεν είν’ έτσι τα πράγματα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι οι θεωρίες μου δεν παρεκκλίνουν καθόλου απ’ τον τρόπο ζωής μου. Αντίθετα, και τα δυο συμφωνούν απόλυτα. Είναι αλήθεια ότι δεν κάνω ζωή βομβιστή ή αναρχοσυνδικαλιστή. Εκείνων όμως η ζωή εκτυλίσσεται πέρα απ’ τον αναρχισμό, πέρα απ’ τα ιδανικά τους. Αυτό δε συμβαίνει με τη δική μου. Σ’ εμένα -μάλιστα, σ’ εμένα τον τραπεζίτη, τον μέγα έμπορο και κομπιναδόρο, αφού το θέλετε έτσι- συνυπάρχουν και τα δυο, και η θεωρία και η πράξη του αναρχισμού, με τον καλύτερο τρόπο. Περισσότερα
Μια φορά κι έναν καιρό ήτανε μια γριά που ’χε μιαν αγελάδα. Δεν είχε τίποτε’ άλλο η καημενούλα. Το μόνο της βιός ήταν η αγελάδα· πουλούσε το γάλα της και ζούσε. Και κάθε μέρα, σαν τελείωνε το άρμεγμα, άφηνε το αγγειό με το γάλα στην αυλή της κι ύστερα έκανε τις άλλες της δουλειές.
Διαφορετικότητα. Ένας νόμος της φύσης
Πράγματα απλά και γνωστά. Όμως ενώ όλοι μας παραδεχόμαστε ότι δεν γεννιόμαστε με τις ίδιες «προδιαγραφές» για το μπάσκετ ή την άρση βαρών, μας είναι δύσκολο να παραδεχτούμε το ίδιο γι’ αυτό που ονομάζουμε «χαρακτήρα», π.χ. την εφευρετικότητα, την υπομονή, την υπευθυνότητα. Γι’ αυτά θέλουμε να γεννιόμαστε όλοι ίσοι και ολόιδιοι.
Μόνον οι μισοί Ευρωπαίοι διαβάζουν τουλάχιστον ένα βιβλίο τον χρόνο. Οι Έλληνες δεν ξεφεύγουν από τον κανόνα αλλά έχουν χαμηλά ποσοστά (7,8%) στο πεδίο των σκληρών αναγνωστών- αυτών που διαβάζουν τουλάχιστον 10 βιβλία το χρόνο.