Μια φορά κι έναν καιρό, γιε μου, σε τρεις διαφορετικές άκριες της γης ζούσανε τρία παλικάρια που είχανε το ίδιο μπόι και την ίδια ηλικία.
Κατηγορία -Διδακτικές ιστορίες και μύθοι
Ιστορία
Τον καιρό που η Νέα Υόρκη βρισκόταν υπό το φοβερό κράτος της Χολέρας, είχα δεχτεί την πρόσκληση ενός συγγενή μου να περάσω μαζί του ένα δεκαπενθήμερο στο μικρό του εξοχικό, στις όχθες του ποταμού Χάντσον.
Ο ΜΕΣΗΜΕΡΙΑΤΙΚΟΣ ήλιος φώτιζε τη μικρή πολίχνη εκτός σχεδίου, που κατά την έκφραση του διευθυντή των φυλακών «είναι αδύνατο να τη βρεις ούτε με το τηλεσκόπιο πάνω στο γεωγραφικό χάρτη». Ησυχία και γαλήνη. Από το Δημαρχείο προς τη συνοικία των καταστημάτων προχωρεί με βήμα αργό η υγειονομική επιτροπή.
ΕΙΝΑΙ βέβαια πολύ παράξενο, ένας νέος που ανατράφηκε μ’ ένα αδιάκοπο σύστημα αφύσικου περιορισμού να γίνει υποκριτής μα ασφαλώς έτσι έγινε με τον Τομ. Είναι ακατανόητο πώς ένας νέος που δεν τον άφησαν ούτε πέντε λεπτά να διευθύνει μόνος του τον εαυτό του, γίνεται στο τέλος ανίκανος ν’ αυτοκυβερνηθεί μα έτσι έγινε με τον Τομ. Είναι καταπληκτικό, ένας νέος που του ’πνιξαν τη φαντασία από τότε που ήταν ακόμα στην κούνια, να ενοχλείται από το φάντασμά της με τη μορφή του πιο χυδαίου αισθησιασμού κι όμως ένα τέτοιο τέρας ήταν, χωρίς καμιάν αμφιβολία, ο Τομ.
Ήταν μια φορά ένας στρατιώτης. Αυτός ήταν τόσο γενναίος κι αντρειωμένος, που τον αγαπούσε κι ο βασιλιάς αλλά κι όλοι οι υποτακτικοί του. Ο στρατιώτης είχε ένα σκύλο που τον είχε εκπαιδεύσει από κουτάβι κι έκανε ότι του έλεγε, λες και ήταν άνθρωπος με μυαλό. Γι’ αυτό και τον ανάτρεφε με πολλή αγάπη.
Αφέντη βασιλιά, άκουσε τώρα και την ιστορία με το γέρο. Ήταν κάποτε ένας έμπορος. Αυτός αγόρασε ξύλα αρωματικά για να τα μεταπουλήσει. Άκουσε, λοιπόν, για μια πόλη, ότι εκεί σπάνια έβρισκαν τέτοια ξύλα, κι αμέσως τα φόρτωσε και κίνησε να την επισκεφτεί.
Μαθητική Ανάμνησις. Τω κ. Αριστείδη Ν. Κυριακώ.
ΟΛΟΙ τον ξέραν στο χωριό της Καλόγριας το Μήτσο , τ’ορφανό, δεκαεφτά χρονώ παιδί. πρώτον στα παιχνίδια, μα και στα γράμματα.
Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ της καλλιγραφίας Σέργιος Καπιτόνιτς Αχινέγεφ πάντρευε την κορούλα του Νατάλια με το δάσκαλο της Ιστορίας και Γεωγραφίας, τον Ιβάν Πετρόβιτς Λοσαντίτιχ. Το γαμήλιο γλέντι πήγαινε σαν το λάδι.
Το όνομα Μαραθώνας έμεινε στην ιστορία της Ελλάδας για τη μάχη στην οποία οι Αθηναίοι, το καλοκαίρι του 490 π.Χ., κατατρόπωσαν τους Πέρσες εισβολείς και για την ευψυχία του οπλίτη Φειδιππίδη, ο οποίος διέτρεξε οπλισμένος την απόσταση των σαράντα δυο χιλιομέτρων ως την πόλη, ανάγγειλε τη, νίκη με τις τελευταίες του δυνάμεις και αμέσως μετά πέθανε τσακισμένος από την τρομερή κούραση, σύμφωνα μ’ έναν «ιστορικό» θρύλο, βάσει του οποίου θα θεσπιζόταν στο μακρινό μέλλον ο πιο ευγενής αθλητικός αγώνας.
Οι θεές δεν ανέχονταν να τις επιθυμούν οι θνητοί άντρες, ούτε καν με τη φαντασία τους. Όταν ενώνονταν με κάποιο θνητό, αυτό συνέβαινε με δική τους πρωτοβουλία – ή, στη χειρότερη περίπτωση, επειδή τους το επέβαλλε το πεπρωμένο ή ο πατέρας και βασιλιάς τους, ο Δίας.
«Την πρώτη ημέρα ο Θεός δημιούργησε το σκύλο. Ο Θεός είπε, «Θα κάθεσαι όλη μέρα μπροστά από την πόρτα του σπιτιού και θα γαβγίζεις σε όποιον πλησιάζει ή περνάει από το δρόμο. Σου δίνω 20 χρόνια ζωής.»
Περισσότερα
Ο Δρόμος του βουβαλιού ή του βοδιού, είναι μια αναπαράσταση του δρόμου του Ζεν. Αποτελεί ίσως την κυριότερη διδαχή του Βουδισμού η οποία αν μπορεί να συνοψιστεί τότε θα ήταν “mindfullness” (σε ελεύθερη μετάφραση: το να έχεις συνείδηση του τι σκέφτεσαι) η οποία οδηγεί στην αποφυγή της προσκόλλησης σε οτιδήποτε έμψυχο ή άψυχο. Η ιστορία μας δείχνει το δρόμο προς αυτήν αλλά και το τι επακολουθεί μετά.
Κάποτε, μια νεαρή γυναίκα αποφάσισε να πάρει ένα κάκτο στο σπίτι της. Για τέσσερα χρόνια ο κάκτος καθόταν δυστυχισμένος στο περβάζι του παραθύρου, χωρίς να παρουσιάζει σημάδια ανάπτυξης ή ζωτικότητας, ώσπου κάποια στιγμή, εντελώς ξαφνικά μια μέρα ήρθε μια έκπληξη: η γυναίκα παρατήρησε, ότι ο κάκτος είχε αρχίσει να ανθίζει με υγιείς ρυθμούς.
ΕΠΕΣΕ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΑΠΑΛΟ χώμα πίσω από το λαχανόκηπο. Δεν πρόλαβε να κάνει ούτε δέκα βήματα μέχρι το τρυπημένο από τα θραύσματα άσπρο σπιτάκι με την καταστραμμένη χελωνίσια σκεπή του — το χθεσινό «σημείο προσανατολισμού».
ΤΟ ΧΙΟΝΙ ΠΟΥ ΕΠΕΣΕ τη νύχια έστρωσε τα στενό δρομάκο από την Ουβάροφκα στο σχολείο και μόνο το περπάτημά της φαινόταν από τα λεπτά ίχνη που άφηναν οι μυτερές της γαλότσες πάνω στο χιονισμένο χαλί. Η δασκάλα έβαζε προσεκτικά το πόδι της με τη μυτερή γούνινη γαλότσα της για να μπορεί να βρίσκει την ισορροπία αν την ξεγελάσει το χιόνι και δεν πρσφτάσει να στηριχτεί. Υπήρχε κίνδυνος να σωριαστεί πάνω στο χιόνι.
Σ’ ένα εστιατόριο, ξαφνικά μια κατσαρίδα πήδηξε και κάθισε πάνω σε μια κυρία που αμέσως άρχισε να φωνάζει έντρομη. Στο πρόσωπο της ήταν ζωγραφισμένος ο πανικός. Άρχισε να πηδάει κουνώντας και τα δύο χέρια της, προσπαθώντας απελπισμένα να ξεφορτωθεί την κατσαρίδα.
Περισσότερα
Φροντίδα μαρτυρούσε η όψη του δασκάλου. Του Νταπτά. Σκέψεις τον τυραννούσαν. Επιθυμούσε να μεταδώσει στους μαθητές του, όλα όσα του είχε πει χτες ο ιερωμένος, αυτός ο νέος, αυτός που είχε έρθει από το Αγιον Όρος, αυτός που έμενε προσωρινά στη μονή Πετράκη, κοντά στον Ηγούμενο.