Κοινωνία
Η μητέρα μου ξέσπασε σε αναφιλητά, όταν ένα πρωινό, γύρω στα είκοσί μου χρόνια, της ανακοίνωσα την απόφασή μου να φύγω από το σπίτι και να μείνω μόνος. Ο πατέρας μου με σκυθρωπό ύφος μου έδωσε να καταλάβω πως δε θα με δεχόταν πίσω αν το έκανα. Δεν ενέδωσα στον πλάγιο εκβιασμό, ήμουν αποφασισμένος να πάρω τη ζωή στα χέρια μου.
Περισσότερα
[….] Δηλαδή αυτή τη στιγμή ζούμε σε μια κοινωνία μες στην οποία ο καθένας προσπαθεί να φάει όσον το δυνατόν περισσότερο -με την γενικότατη έννοια του όρου- είτε καπιταλιστής είναι, είτε απλώς μισθωτός ‘ να μου αγοράσει ένα καλύτερο αυτοκίνητο ή κ.τ.λ., να πάει διακοπές αν θέλει, και αδιαφορεί για όλα τα άλλα.
Βιολόγος και γεωγράφος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Λος Αντζελες (UCLA), ο Τζάρεντ Ντάιαμοντ είναι διεθνώς γνωστός ως συγγραφέας σπουδαίων έργων όπως τα «Κατάρρευση» και «Όπλα, μικρόβια και ατσάλι» . Πρόσφατα κυκλοφόρησε και στη γλώσσα μας το βιβλίο του «Ο κόσμος μέχρι χθες: Τι μπορούμε να μάθουμε από τις παραδοσιακές κοινωνίες;» Για το βιβλίο αυτό μιλάει ο Ντάιαμοντ στην ακόλουθη συνέντευξή του, που δημοσιεύτηκε στο γαλλικό περιοδικό Sciences Humaines.
Η ιστορία είναι οικεία σε όλους. Εκείνο που μας ενοχλεί είναι οι λάθος παρουσίες και όχι οι σωστές απουσίες..
Κοινωνική απελευθέρωση και ψυχική ευθραυστότητα.
Πρόσφατα με αναζήτησε, μετά από μακροχρόνια διακοπή της θεραπείας της, μια πρώην ασθενής μου. Βρισκόταν σε απόγνωση και γεμάτη ενοχές λόγω της κατάστασης της τριαντατετράχρονης κόρης της, η οποία ζούσε ξανά μαζί της ύστερα από μια κατάρρευση που βίωσε στον εργασιακό της χώρο. Η κοπέλα αυτή βρήκε μετά τις σπουδές της εργασία σε μια άλλη πόλη και μετακόμισε εκεί. Εργαζόταν πολύ αλλά δεν είχε κοινωνικές επαφές και προσωπική ζωή.
Τα αδέλφια* μας είναι οι φυσικοί μας σύμμαχοι. Οι πρώτοι μας φίλοι, στους οποίους λέμε όσα δεν λέμε στους γονείς μας. Είναι οι πρώτοι μας αντίπαλοι στον αγώνα για επικράτηση μέσα στο περιβάλλον μας, αλλά και εκείνοι στους οποίους αισθανόμαστε πως μπορούμε να στραφούμε για βοήθεια σε όλη μας τη ζωή. Τα αδέλφια μας είναι τα πρόσωπα που παραμένουν πάντα στη ζωή μας, είτε ως οι καλύτεροι μας φίλοι, είτε ως πληγή μιας αναντικατάστατης απώλειας, αν η σχέση δεν επιζήσει. Δεν μπορούμε να τους εξαφανίσουμε, όπως κάνουμε με πρώην φίλους και συντρόφους.
Το να μην έχεις δουλειά, είναι ντροπή. Το να έχεις χάσει τη δουλειά σου, ακόμη μεγαλύτερη. Από την μια μέρα στην άλλη, ο εργοδότης έχει αντικατασταθεί με το ταμείο ανεργίας, οι ατελείωτοι διάδρομοι των γραφείων με τις ατελείωτες βόλτες στα πάρκα, οι έμπειροι συνάδελφοι, με τους οκνηρούς θαμώνες των συνοικιακών καφετεριών. Έτσι ξαφνικά, κατέρρευσε η κοινωνική αξία, που σου προσέδιδε επί τόσα συναπτά έτη η δουλειά σου.
Ο αριθμός των ανθρώπων οι οποίοι ζουν υπό συνθήκες απόλυτης φτώχειας μειώθηκε κατά 100 και πλέον εκατομμύρια (12%) σε παγκόσμιο επίπεδο, παρά την επιβράδυνση της οικονομικής ανάπτυξης, ανακοίνωσε η Παγκόσμια Τράπεζα. Περισσότερα
‘‘Εξανθρωπίζουμε αυτό που γίνεται στον κόσμο και στον εαυτό μας με το να μιλάμε γι αυτά που συμβαίνουν – και κατά την διάρκεια του λόγου μας, μαθαίνουμε να είμαστε άνθρωποι’’ (Hanna Arendt, Άνθρωποι σε ζοφερούς καιρούς’)
Διαχρονική είναι η υφή της κρίσης των ανθρωπιστικών επιστημών και τεχνών. Στον αντίποδα των επαναστατικών καινοτομιών των φυσικών επιστημών με συνέπεια την ευρύτατη παραγωγή προϊόντων μεγάλης χρηστικότητας, οι ανθρωπιστικές επιστήμες δεν έχουν να επιδείξουν ανάλογες επαναστάσεις, προϊόντα ανάλογου συμφέροντος. Σε γενικές γραμμές, στην κοινή αντίληψη, αν δεν κρίνονται κατάλληλες για τον Καιάδα, δεν θεωρούνται τουλάχιστον εξίσου αξιόλογες με τις φυσικές επιστήμες. Θα ήταν άνευ λόγου και αιτίας η αντιπαραβολή των μεν και των δε, αξίζει, όμως, να τοποθετηθούν οι ανθρωπιστικές επιστήμες στο βάθρο που, όπως νομίζω, δικαιωματικά αξίζουν.
Και μήπως υπάρχει καθαρή απάντηση να δώσουμε σε αυτήν την ερώτηση; Πόσοι από εμάς και με ποια κριτήρια έχουν συνείδηση των επιλογών τους;
“Η αλήθεια είναι ότι καταλαβαίνουμε συνήθως προς τα πού πηγαίναμε, μόνο αφού φτάσουμε.”
Ίσως να το έχετε παρατηρήσει. Σε κάθε λίστα με τις 100 καλύτερες ταινίες (ή βιβλία ή τραγούδια) όλων των εποχών, ειδικά όταν επιλέγουν μη-επαΐοντες, παρεισφρέουν κάποιες πιο πρόσφατες που σίγουρα δεν είναι αντάξιες των παλιότερων. Έτσι μπορεί να συναντήσεις, δίπλα στο «Πολίτης Κέην» και στο «Κουρδιστό Πορτοκάλι» κάτι σαν το «Ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς».
Υπεύθυνη γι’ αυτή την ανισορροπία είναι η ανθρώπινη μνήμη.
Η εικόνα της ελευθερίας, όπως λένε οι lifestyle μπλόγκερ είναι γυναίκα που κάνει γιόγκα στην παραλία
Οσο ο κόσμος, η κοινωνία, η οικονομία καταρρέουν, εμείς μαθαίνουμε να ζούμε πιο υγιεινά και να αγαπάμε περισσότερο τον εαυτό μας, να «είμαστε καλά» με το στανιό. Διότι έτσι μας λένε: για τα δεινά μας δεν φταίει το σύστημα, φταίμε εμείς, που δεν ξέρουμε να εκτιμάμε τις μικρές χαρές της ζωής Περισσότερα
Σύμφωνα με νέα έρευνα, δυσκολευόμαστε να επαναφέρουμε στη μνήμη μας τις κακές πράξεις που κάναμε στο παρελθόν, καθώς το ανθρώπινο υποσυνείδητο καταστέλλει σκόπιμα τις σχετικές αναμνήσεις, ώστε να αποφευχθεί η ψυχολογική δυσφορία. Αντιθέτως τις κακές πράξεις των άλλων, τις επαναφέρουμε στη μνήμη μας πιο εύκολα.
Η ευτυχία δεν είναι ένας σταθμός στον οποίο φτάνεις, αλλά ένας τρόπος να ταξιδεύεις.
Margaret Lee Runbeck
