Επτά διακεκριμένοι επιστήμονες και έμπειρα στελέχη περιβαλλοντικών οργανώσεων μας δίνουν εικόνες από το μέλλον μιας χώρας που βρίσκεται στην «επικίνδυνη ζώνη» της κλιματικής κρίσης.
Κατηγορία -Κοινωνία
Κοινωνία
Ζωή στην εποχή της ελλειμματικής προσοχής – Τα social media και το κακό που κάνουν σε ενήλικες και παιδιά
Νομίζω ότι έχουν περάσει πια δεκαπέντε χρόνια από τότε που έγραφα ότι η Ευρώπη μέσα σε μια δεκαετία θα γινόταν έγχρωμη ήπειρος, αλλά η όλη διαδικασία θα κόστιζε δάκρυα και αίμα. Δεν ήμουν προφήτης, απλώς ένας άνθρωπος με κοινή λογική που στρέφεται συχνά στην Ιστορία, βέβαιος ότι μαθαίνοντας όσα συνέβησαν, συχνά καταλαβαίνει κανείς αυτά που θα μπορούσαν να συμβούν.
Περπατώ με τη μητέρα μου στη Λεωφόρο της Κολάσεως για την τρίτη ηλικία, τη σπαρμένη σαμπανιέρες και τραπεζοκαθίσματα οδό Καψάλη στο Κολωνάκι. Σε ένα από τα απανωτά ζιγκ-ζαγκ στο πεζοδρόμιο συναντάμε τον γιο ενός αγαπημένου οικογενειακού φίλου. «Ο πατέρας μου μπήκε στο γηροκομείο», μας πληροφορεί χαμογελαστά. «Είναι πολύ ευχαριστημένος», σπεύδει να εξηγήσει, μπροστά στα ελαφρώς σκοτεινιασμένα βλέμματά μας. «Εγώ τρέχω όλη μέρα με τα παιδιά και τη δουλειά. Ο Σπύρος και η Χρύσα (τα αδέλφια του) το ίδιο. Ηταν η πιο καλή… Ηταν η μόνη λύση».
Το μέλλον της ανθρώπινης κοινωνίας είναι συνδεδεμένο με την τεχνητή νοημοσύνη. Παρότι κάθε νέα τεχνολογική εφαρμογή προκαλεί αμηχανία και επιφυλάξεις, πόσο μάλλον η τεχνητή νοημοσύνη με τις απεριόριστες δυνατότητές της, δεν χρειάζεται να είμαστε φοβικοί απέναντί της.
Κάθε φορά που σ’ αυτή την Βustina επιστρέφω στο θέμα του συνδρόμου της συνωμοσίας, παίρνω γράμματα από εξοργισμένους ανθρώπους που μου υπενθυμίζουν ότι οι συνωμοσίες υπάρχουν στ’ αλήθεια. Μα και βέβαια υπάρχουν.
Σταμάτα να γράφεις για τα πάντα. Tόσα πολλά brands δημιουργούν σύγχυση και προσπαθούν να καλύψουν τα πάντα, αντί να εστιάζουν στην core niche (στον πυρήνα) όπου μπορούν να τοποθετηθούν ως εμπειρογνώμονες. Βρες την εξειδίκευσή σου και μετά γίνε ακόμη πιο εξειδικευμένος». Jo Pulicci
Χιλιάδες άνθρωποι στην Ελβετία, οι οποίοι εξαναγκάστηκαν σε παιδική εργασία, απαιτούν αποζημίωση για την κλεμμένη παιδική τους ηλικία. Από τη δεκαετία του 1850, εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά απομακρύνθηκαν από τους γονείς τους και στάλθηκαν σε αγροκτήματα για να εργαστούν, μια πρακτική που συνεχίστηκε και κατά τον 20ο αιώνα.
O Ντέιβιντ Ρόμπερτς, αρθρογράφος του Vox, έγραφε σχετικά πρόσφατα για το πώς η «μετατόπιση των βασικών γραμμών» επηρεάζει τη σκέψη μας και πόσο εύκολα μπορούν να ομαλοποιηθούν τεράστια ζητήματα όπως η κλιματική αλλαγή ή μια πανδημία.
Στη Γαλλία οι ερευνητές θα δίνουν πλέον με νόμο διπλό όρκο ερευνητικής ηθικής, ενώ στο Ην. Βασίλειο ποινικοποιήθηκε η εκπόνηση ερευνητικών εργασιών έναντι αμοιβής. Αλήθεια χρειάζεται νόμους η ηθική των επιστημόνων; Έλληνες ερευνητές απαντούν. Περισσότερα
Στην περίπτωση αυτού που αποχαλούμε «πεποιθήσεις» με τη στενή έννοια, αλλά επίσης (όπως θα δούμε) και στην περίπτωση απόψεων «χαμηλής θερμοκρασίας», τέτοιας ώστε αυτές να μην μπορούν να ονομαστούν «πεποιθήσεις», προκύπτει το εξής πρόβλημα: πώς κατορθώνουμε και εξακολουθούμε να πιστεύουμε ό,τι μάθαμε να πιστεύουμε εξαιτίας της ανατροφής μας, ενώ γνωρίζουμε ότι το πιστεύουμε επειδή ανατραφήκαμε όπως ανατραφήκαμε;
Πότε, αλήθεια, πεθαίνουμε; Υπάρχει, βέβαια, ο βιολογικός θάνατος, αλλά η ακριβής στιγμή ακόμη και αυτού είναι αντικείμενο διαμάχης, ειδικά λόγω της εξέλιξης της ιατρικής (μηχανική υποστήριξη, μεταμοσχεύσεις, καρδιοπνευμονική ανάνηψη). Πεθαίνουμε όταν σταματάει η καρδιά; Όταν σταματάει η αναπνοή; Όταν σταματάει η εγκεφαλική λειτουργία; Ακόμη και αυτό πλέον τίθεται υπό αμφισβήτηση, αφού ερευνητές πρόσφατα κατάφεραν να αποκαταστήσουν σημάδια λειτουργίας σε εγκεφάλους χοίρων που είχαν αποκεφαλιστεί πριν από τέσσερις ώρες.
«Οσα κλείνει η πόρτα σου», έλεγαν συχνά οι μεγαλύτεροι στους νέους, τις εποχές που η σοφία μεταλαμπαδευόταν από στόμα σε στόμα, από γιαγιά σε εγγονή, από πατέρα σε γιο. Και ως φράση ήταν ό,τι πιο πολύτιμο μπορούσε να συμβουλεύσει ένας έμπειρος στη ζωή άνθρωπος, συχνά ταλαιπωρημένος, ενίοτε αδικημένος και πάντα μα πάντα επαγρυπνών, διότι η Ιστορία στο συλλογικό ασυνείδητο επαναλαμβάνεται. Γιατί τι μπορεί να πάει στραβά εάν δημιουργήσεις την εσωτερική σου ασφάλεια, μεγαλώσεις με χρηστό τρόπο τα παιδιά σου, κοιτάζεις μόνο τη δουλειά σου; Για τα άλλα ας νοιαστούν άλλοι, ας κοιτάξει ο καθένας το κονάκι του.
Του Παναγιώτη Χούπα
Αν το γνωρίζετε ή, έστω, το υποψιάζεστε, επιτρέψατέ μου να το επιβεβαιώσω. Αν όχι, επιτρέψατέ μου να σας το κάνω γνωστό:
Οσάκις κάποιος «σπουδαίος» συμπολίτης μας ασθενεί, η ιατρική κακοποιείται. Μαζί της και η λογική, η ηθική και η αξιοπρέπεια. Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ αναγνώστες δεν θα χρειαστούν εξηγήσεις, για τους απλούς όμως ανθρώπους ακολουθεί σύντομη αλλά περιεκτική ανάλυση.
Έχουν γραφτεί και ειπωθεί άπειρες λέξεις για το συγκεκριμένο θέμα αλλά το μεγάλο ερώτημα παραμένει. Πώς καταφέρνουν τόσο λίγοι άνθρωποι να έχουν τόσο πολλά περιουσιακά στοιχεία;
«Μια φορά ήταν ένας άνθρωπος που είχε ένα πολύ ωραίο σπίτι. Ήταν ευτυχισμένος για το σπίτι του, μα πιο πολύ ήταν για την αγάπη του.
Του Χαρίδημου Τσούκα*
Το βλέπω σε αρκετές μητέρες του οικογενειακού μας κύκλου: είναι θυμωμένες με τους κατ’ επιλογήν ανεμβολίαστους. «Θέλω τα παιδιά μου να πάνε σχολείο τον Σεπτέμβρη», μου έλεγε ενοχλημένη μια φίλη. «Έχουμε πολύ αποτελεσματικά εμβόλια. Δεν είναι ανόητο να μην τα χρησιμοποιούμε; Ανησυχώ με τους ανεμβολίαστους. Μπορούν να μεταδίδουν τον κορωνοϊό, ακόμα και σε εμβολιασμένους. Μας εμποδίζουν να ζήσουμε ομαλά. Εμείς που εμβολιαστήκαμε, τους προστατεύουμε. Τη δική μας ανάγκη για κανονική ζωή ποιος θα την προστατεύσει;».
Τι πράγμα; Τι λέει αυτός; Τι γράφει εδώ πέρα; “Μισούμε”; “Τα παιδιά”; Άλλο πάλι και τούτο. Μα τα παιδιά μας τα λατρεύουμε. Έτσι δεν είναι; Στην Ελλάδα δεν έχουμε σημαντικότερο πράγμα. Τα παιδιά μας είναι το νόημα της ζωής, το φως το αληθινό, το άλφα και το ωμέγα, τα προσέχουμε, τα φροντίζουμε, τα αγαπάμε, να μην τους λείψει τίποτε, να μην τα πειράξει κανείς. Αυτό δεν είναι το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή; Περισσότερα