Ντανιέλ Κον Μπεντίτ: «Επείγει η Ελλάδα του νέου επιχειρείν»

111


Πάντα γλαφυρός, ετοιμόλογος, ακαταπόνητος, αλλά και με γνώση του αντικειμένου πάνω στο οποίο αναφέρεται, ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, 45 χρόνια μετά το Μάη ’68, είναι ένας πολύ προσγειωμένος και ευρωπαϊστής πολιτικός, που έχει γνώση των πραγματικότητας και του αρέσει να μιλάει τη γλώσσα της αλήθειας.

Κατά την αντίληψη του Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, η σημερινή Ευρώπη ή θα είναι ο πολιτικός και οικονομικός νάνος του αύριο σε ένα βαθιά και ριζικά αλλαγμένο κόσμο ή θα προχωρήσει με μεγάλα βήματα προς την πολιτική και ομοσπονδιακή της ένωση. Στο βιβλιοπωλείο Free Thinking όπου τον συναντήσαμε -με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου «Ξύπνα, Ευρώπη», το οποίο συνέγραψε με τον Βέλγο πρώην πρωθυπουργό Γκι Βέρχοφσταντ- ο κάποτε αποκαλούμενος «κόκκινος Ντάνι» ήταν πραγματικός χείμαρρος.

0004201_195Στο βιβλίο που συγγράψατε με τον κ. Βέρχοφσταντ ο ελληνικός τίτλος του από τις εκδόσεις Μεταίχμιο είναι «Ξύπνα, Ευρώπη». Σαφώς δε, υπονοείτε ότι η Ευρώπη πρέπει να μείνει όρθια σε έναν κόσμο που αλλάζει δραματικά. Πόσο γρήγορα πρέπει και μπορεί να συμβεί αυτό;

«Είναι σχετικά απλό. Πιστεύω ότι η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα και ευτυχώς υπάρχουν και άλλοι Ευρωπαίοι πολιτικοί που συμμερίζονται την άποψη αυτή. Εχουν συνειδητοποιήσει ότι η Ευρώπη τραντάζεται συθέμελα και στην ουσία περνά μια κρίση πολλαπλή. Μια κρίση που είναι ταυτόχρονα δημογραφική, οικολογική, πολιτική και βέβαια θεσμική. Είναι δηλαδή μια κρίση που απαιτεί πολλαπλές λύσεις, οι οποίες όμως θα πρέπει να έχουν και βάθος χρόνου. Διότι οι προκλήσεις είναι τεράστιες. Η θέση της Ευρώπης στο παγκόσμιο γίγνεσθαι διακυβεύεται».

Εννοείτε ότι υπάρχουν πλέον και άλλοι «παίκτες» που και αυτοί έχουν ηγετικές φιλοδοξίες;

«Αυτό είναι ήδη ορατό. Οι αναδυόμενες χώρες μάς έχουν φτάσει και πάνε να μας ξεπεράσουν κι εμείς δεν είμαστε ικανοί να αντιδράσουμε κατά τρόπο ευρηματικό. Δεν έχουμε να επιδείξουμε καμία καινοτομία και η ανάπτυξη που επιτυγχάνουμε είναι ανεπαρκής. Επιπλέον, η Ευρώπη είναι μία ήπειρος με γκρίζα μαλλιά.

Ο πληθυσμός της γερνάει ταχύτατα, ενώ ο πληθυσμός του υπόλοιπου πλανήτη εξακολουθεί να αυξάνεται κατά τρόπο εντυπωσιακό και να ανανεώνεται.


Η μαζική μεταστροφή που απαιτείται να κάνουμε για να πάψει η οικονομία μας να εξαρτάται από τα ορυκτά καύσιμα και να οικοδομήσουμε μία βιώσιμη κοινωνία, απαιτεί τεράστια οικονομικά μέσα τα οποία δεν διαθέτουμε αυτή τη στιγμή. Και δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση (Ε.Ε.) παραμένει μία ήπειρος πολιτικά διχασμένη, διαιρεμένη σε 27 κράτη-μέλη, τη στιγμή που είναι υποχρεωμένη να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό οικονομικών και πολιτικών δυνάμεων του μεγέθους της Κίνας, της Ινδίας, της Βραζιλίας, της Ρωσίας και των ΗΠΑ.

Με λίγα λόγια, η Ευρώπη μοιάζει ολοένα και περισσότερο με ιστορικό μνημείο. Μία ήπειρος περιθωριοποιημένη, που παλεύει για να επιβιώσει σε μια νέα εποχή και σε έναν νέο κόσμο. Μία ήπειρος που πάσχει από εθνικό στραβισμό, χωρίς φιλοδοξία, χωρίς προσδοκίες και χωρίς ελπίδα. Αν η Ευρώπη δεν ενοποιηθεί, σε είκοσι χρόνια δεν θα υπάρχει ούτε μία ευρωπαϊκή χώρα. Ούτε η Γερμανία. Οσοι πιπιλίζουν την καραμέλα της εθνικής κυριαρχίας, ας έχουν υπ’ όψη τους αυτή τη διάσταση των πραγμάτων».

Αυτή η καραμέλα που λέτε, σήμερα δεν τροφοδοτείται και από την κρίση; Οι αβεβαιότητες που αυτή η τελευταία δημιουργεί δεν οδηγούν στην αναζήτηση «καταφυγίων»;

«Αυτό είναι βέβαιο. Επανεμφανίζεται έτσι ένας νέος παραλογισμός. Το δράμα είναι ότι η ευθύνη γι’ αυτή την κατάσταση επιρρίπτεται στην Ε.Ε. – η Ε.Ε. φταίει για την κρίση του ευρώ, η Ε.Ε. προκάλεσε την ύφεση επιβάλλοντας τη λιτότητα, η Ε.Ε. φταίει για τις υπερβολές της παγκοσμιοποίησης, η Ε.Ε. φταίει για την εξαφάνιση της πολιτικής δράσης. Εχουμε αγγίξει τα όρια του παράλογου. Ενώ είναι γνωστό ότι στην πραγματικότητα τα κράτη φέρουν την αποκλειστική ευθύνη για την καταστροφή. Η κρίση του ευρώ είναι αποτέλεσμα της ασυνάρτητης πολιτικής τους. Και είναι η τύφλωσή τους που έφερε την Ευρώπη σε δευτερεύουσα θέση στην παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Είναι τα κτητικά τους ένστικτα και η στενόμυαλη αντίληψή τους για την εθνική κυριαρχία που οδήγησαν την Ευρώπη στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα: ένα υβρίδιο ανίκανο να μας εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον.

Ποτέ ώς τώρα το ευρωπαϊκό εγχείρημα δεν υπέστη τέτοια πίεση και δεν αμφισβητήθηκε τόσο απροκάλυπτα. Σε σημείο που να διερωτώνται πολλοί αν έχει νόημα η συνέχιση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Ποτέ ώς τώρα δεν ξεσηκώθηκαν τόσοι πολίτες εναντίον του ευρωπαϊκού εγχειρήματος. Ποτέ ώς τώρα οι πολιτικοί ηγέτες δεν υπερασπίστηκαν τόσο χλιαρά το σχέδιο αυτό. Ποτέ ώς τώρα δεν ήταν τόσο λίγοι οι πολιτικοί ηγέτες που υποστηρίζουν ανεπιφύλακτα ένα ευρωπαϊκό όραμα και υπολογίζουν άφοβα στο ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας τους και του λαού τους.

Πολλοί Ευρωπαίοι ιθύνοντες, ζεματισμένοι από την κρίση και περιχαρακωμένοι στην παρωχημένη αντίληψη περί Ευρώπης των κρατών-εθνών, τάσσονται υπέρ της διατήρησης της υπάρχουσας κατάστασης. Η σημερινή κρίση, ωστόσο, αποδεικνύει ότι η υπάρχουσα κατάσταση δεν αποτελεί βιώσιμη λύση. Ή προχωρούμε προς μιαν Ευρώπη πραγματικά ενωμένη και ομοσπονδιακή ή μένουμε στα κράτη-έθνη, οπότε η ανάδυση μιας ισχυρής Ευρώπης μέσα στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο του 21ου αιώνα κινδυνεύει να ματαιωθεί αμετάκλητα».

Αρα, ποια επίθεση μπορεί να είναι η καλύτερη άμυνα για τη σημερινή παραπαίουσα Ευρώπη; Η ομοσπονδιοποίηση; 

«Χωρίς καμία απολύτως αμφιβολία. Η Ευρώπη πρέπει να επιτεθεί, με στόχο τα πραγματικά αίτια της σημερινής κρίσης: τη διστακτικότητα των κρατών-εθνών να επιλέξουν το δρόμο της ενωμένης Ευρώπης και να παραχωρήσουν περισσότερες εξουσίες σε μία ευρωπαϊκή οντότητα ομοσπονδιακού τύπου. Η σημερινή ευρωπαϊκή πραγματικότητα είναι ανυπόφορη. Η τύχη της Ευρώπης καθορίζεται από τον εγωισμό του άλφα ή του βήτα κράτους και όχι από το κοινό ευρωπαϊκό συμφέρον, ούτε από το συμφέρον των πολιτών ή των λαών της Ευρώπης. Αν υπερισχύσουν τα στενά εθνικά συμφέροντα και ο εγωισμός, δεν πρόκειται να τα βγάλουμε πέρα. Για να δώσουμε στην Ευρώπη ώθηση, οφείλουμε να παίξουμε χωρίς περιστροφές το ευρωπαϊκό χαρτί.

Το χαρτί μιας ηπείρου που δεν μας έχει προσφέρει ποτέ ώς τώρα τόση ευημερία και ειρήνη, τόσα δικαιώματα και προοπτικές. Ας μην επιτρέψουμε στους στενά εθνικούς υπολογισμούς να ματαιώσουν αυτόν το σκοπό. Ηρθε η ώρα να περάσουμε στην αντεπίθεση. Για «περισσότερη» Ευρώπη και όχι για «λιγότερη». Για την επιλογή μιας ενωμένης Ευρώπης μάλλον, παρά μιας διαιρεμένης και αναχρονιστικής ένωσης κρατών-εθνών.

Μία ενωμένη Ευρώπη έχει τεράστιες δυνατότητες. Διαθέτει ακόμα πολλές δυνάμεις που, αν κατασπαταληθούν, τότε θα έλθουν οι πραγματικές οδύνες. Η παγκοσμιοποίηση είναι αμετάκλητη. Οσοι αγνοήσουν αυτή την πραγματικότητα, που ήδη προχωράει, θα οδηγηθούν στην αυτοκτονία. Η περιχαράκωση είναι τεράστιο στρατηγικό λάθος, που μόνον τους εχθρούς της Ευρώπης και της δημοκρατίας εξυπηρετεί».

Και όμως, βλέπω ότι κάποια πράγματα αλλάζουν στην Ευρώπη. Ισως πιο γρήγορα απ’ ό,τι στο παρελθόν. Κάτι δεν είναι κι αυτό;

«Ασφαλώς. Σε πέντε χρόνια η σημερινή Ευρώπη θα είναι αλλαγμένη – όπως συνέβη και με την Ευρώπη που γνώρισα εγώ. Και η τραπεζική ένωση είναι στα σκαριά, και το ευρωομόλογο θα γίνει πραγματικότητα. Πιστεύω δε ότι, μετά τις γερμανικές εκλογές, θα έχουμε θετικές εξελίξεις και στο θέμα της δημοσιονομικής διαχείρισης της Ευρώπης. Ολα αυτά, όμως, πρέπει να επιταχυνθούν και να αποκτήσουν στέρεες και πολύ δημοκρατικές βάσεις. Πρέπει να ενισχύσουμε τη δημοκρατία στην Ευρώπη, γιατί αυτό θα φέρει τον πολίτη πιο κοντά στους προβληματισμούς για το μέλλον μας».

«Green deal» και καινοτομία 
Μέσα σε αυτή την Ευρώπη που εσείς οραματίζεστε, μία Ελλάδα οικονομικά εξουθενωμένη, που σήμερα τελεί υπό την απειλή μιας υψηλής ανεργίας και ύφεσης, έχει κάτι να προσφέρει; Μπορεί να βγει από την υφεσιογόνο κρίση χρέους;

«Πιστεύω πως ναι. Η Ελλάδα πρέπει να επενδύσει στη νέα ανάπτυξη. Η λιτότητα δεν βγάζει κανέναν από την κρίση. Στο επίπεδο της απαραίτητης δημοσιονομικής εξυγίανσης πετύχατε πολλά θετικά πράγματα. Πρέπει τώρα ο πρωθυπουργός σας, μαζί με κάποιους επιχειρηματίες δίπλα του, να πάει στις Βρυξέλλες και να πει ότι η Ελλάδα θέλει στήριξη για μια νέα επιχειρηματικότητα. Αυτή είναι η ελπίδα της και δεν πρέπει να χαθεί. Τομείς για να αναπτυχθεί αυτό το νέο επιχειρείν υπάρχουν: στη γεωργία, στις νέες πηγές ενέργειας, στον πολιτισμό, στον τουρισμό σας.

Η ενίσχυση της νέας επιχειρηματικότητας είναι εκ των ων ουκ άνευ για την Ελλάδα. Και στο επίπεδο αυτό η Ευρώπη πρέπει να στηρίξει τις όποιες προσπάθειες. Επιχειρηματίες σας θα μπορούσαν να ηγηθούν ενός “πράσινου συμβολαίου” (green deal) και να πραγματοποιήσουν τον οικολογικό εκσυγχρονισμό της οικονομίας σας. Ως γνωστό, στο επίπεδο αυτό υπάρχουν πάμπολλα συγκριτικά πλεονεκτήματα. Ενα τέτοιο “πράσινο συμβόλαιο” θα αφορούσε όλους τους τομείς της οικονομίας σας. Πιστεύω δε ότι αποτελεί και πανευρωπαϊκό δρόμο για έξοδο από την κρίση, με ταυτόχρονη ανάπτυξη της καινοτομίας».

Συνέντευξη στον ΑΘΑΝΑΣΙΟ Χ. ΠΑΠΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟ

Πηγή: Έντυπη έκδοση εφημερίδας Ναυτεμπορική της 22/6/2013

Αντικλείδι , https://antikleidi.com/

Συναφές: 

Μπορούμε να εμπιστευόμαστε τους οικονομολόγους; 

Το ευρωπαϊκό αδιέξοδο: Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, πεθαίνει όμως κάθε μέρα περισσότερο. 

Η πλάνη του σπασμένου παράθυρου 

Η υπέρβαση της κρίσης προϋποθέτει την υπέρβαση της εποχής 

Ευρωπαϊκή παρακμή ή μήπως όχι;

 

Σχετικά Άρθρα

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

1 σχόλιοΣχολιάστε

  • Μαζί του ! Προσυπογράφω κάθε του λέξη ! Διασπαστικές υπερεθνιστικές φωνές, όσο κι αν εμφανώς επικρίνονται, υπογείως είναι πολύ πιθανό να ενισχύονται απ’ όσους έχουν να χάσουν από μια πραγματικά ενωμένη Ευρώπη. Να μη μας διαφεύγει αυτό.