Την περασμένη Πέμπτη «μάζεψα» το πέμπτο μου καρφί.
Πρέπει να είναι κάποιου είδους ρεκόρ, πέντε καρφιά σε μόλις 13.000 χιλιόμετρα, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Το θέμα μας σήμερα είναι ότι σε διάστημα μόλις οκτώ μηνών, η δυσοίωνη μοτοσικλέτα μου και ο αναβάτης της, σύρθηκαν πέντε φορές σε ισάριθμα βουλκανιζατέρ, έχασαν ραντεβού και προθεσμίες, κινδύνεψαν «να αγοράσουν οικόπεδα» σε διαφορετικές περιοχές του λεκανοπεδίου και πλήρωσαν το κόστος επισκευής ελαστικού, επειδή κάποιος, κάπου, θεώρησε απόλυτα φυσιολογικό να πετάξει τα καρφιά του στο δρόμο.
Αυτός ο κάποιος μπορεί να μην έχει ονοματεπώνυμο, αλλά είναι γνωστός: είναι ο μέσος οικοδόμος, στη δικαιοδοσία του μέσου εργολάβου, που τελειώνοντας το γνωστό «καλούπωμα», βγάζει με το σκεπάρνι τα καρφιά από τις τάβλες και τα αμολάει στην άκρη του πεζοδρομίου, γιατί…έτσι!
Αυτό το «έτσι» έχει και άλλες προεκτάσεις.
Όταν μετακόμισα στο καινούργιο μου διαμέρισμα πριν από τρία χρόνια, το υπόγειο και η πιλοτή είχαν μείνει γεμάτα μπάζα.
Ύστερα από επανειλημμένες οχλήσεις στον εργολάβο – που είναι και «του Πολυτεχνείου», τρομάρα του– έφτασαν κάποιο ξημέρωμα δύο εργάτες.
Ξεδιάλεξαν τα χρήσιμα -κάτι σωλήνες, κάτι μεταλλικά ελάσματα- και θεώρησαν απόλυτα φυσιολογικό να ξεφορτωθούν τα υπόλοιπα στο διπλανό, εγκαταλελειμμένο οικόπεδο!
Τους είδα τυχαία από το μπαλκόνι, κατέβηκα μαινόμενος στην είσοδο και παραλίγο να πιαστούμε στα χέρια.
Εκείνο που με εξόργισε περισσότερο ήταν ότι και οι δυο τους απόρησαν με την οργή μου, αφού θεωρούσαν πολύ φυσιολογικό αυτό που έκαναν.
«Εφόσον δεν μένει κανείς εκεί, γιατί να μην αγκαζάρουμε το οικοπεδάκι για προσωπικό μας σκουπιδότοπο;».
Αυτή η κατάφωρη περιφρόνηση μας για οτιδήποτε κοινόχρηστο, αλλά και για την ασφάλεια του «άλλου», είναι τόσο διαδεδομένο φαινόμενο που, ακόμα κι αν κανείς αποφεύγει να γενικεύει, δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί ντροπιασμένος ότι χαρακτηρίζει το νεοελληνικό «πολιτισμό» μας.
Ελάτε να ρίξουμε τώρα μαζί, μια ματιά στον αντίποδα.
Πριν από δύο χρόνια βρέθηκα στο Μόναχο.
Το Μόναχο της Μέρκελ και των «γομαρόπαιδων», που λέει κι ένας αγαπημένος μου συγγραφέας και ραδιοσχολιαστής.
Δίπλα στο ξενοδοχείο που έμενα, μια οικοδομή περνούσε από το στάδιο του καλουπώματος, στις υδραυλικές εγκαταστάσεις.
Κάθε πρωί, ένας εργάτης έβγαζε τα καρφιά από τις τάβλες και τα ξεχώριζε σε δύο σωρούς: ο ένας ήταν γεμάτος από στραβωμένα, άχρηστα πλέον καρφιά.
Ο άλλος είχε τα ίσια.
Με δημοσιογραφική φιλοπεριέργεια και την πρόθεση να κάνω εξάσκηση στα Γερμανικά μου, τον ρώτησα σχετικά.
«Τα άχρηστα πάνε στην ανακύκλωση. Τα άλλα θα ξαναχρησιμοποιηθούν στην επόμενη οικοδομή», μου είπε.
Τον ρώτησα αν οι εργατώρες που δαπανούνταν για τη διαδικασία αυτή δικαιολογούσαν την εξοικονόμηση στο κόστος του καρφιού.
Με κοίταξε σαν να ήμουν εξωγήινος:
«Και τι να τα κάνουμε, δηλαδή; Να τα πετάμε;».
Ήθελα να του πω, «να τα πετάτε και μάλιστα στο δρόμο, να έχουν δουλειά και οι λαστιχάδες», αλλά δεν νομίζω ότι θα έπιανε το αστείο.
Ένας σοφός καθηγητής μου, πολλά-πολλά χρόνια προτού ο όρος «οικολογία» γίνει καραμέλα στα χείλη του κάθε πολιτευτή, μας έλεγε: «Οικολογία σημαίνει πρωτίστως, οικονομία».
Όταν μπορείς να διασώσεις κάτι -όσο ευτελές κι αν είναι- από την απόλυτη αχρηστία, όταν ανακυκλώνεις οτιδήποτε ανακυκλώνεται, είσαι αληθινός οικολόγος.
Όταν απλά αγοράζεις «οικολογικά προϊόντα» επειδή το σύγχρονο μάρκετινγκ βρήκε άλλον έναν τρόπο να δημιουργήσει κύκλο εργασιών, είσαι απλά καταναλωτής.
Η ελληνική κοινωνία είναι γεμάτη από το δεύτερο είδος.
Και χλευάζει εκείνους που τυλίγουν το χρησιμοποιημένο αλουμινόχαρτο, που αποθηκεύουν τις σακούλες του σουπερμάρκετ και ξεπλένουν τα πλαστικά ποτηράκια «μιας χρήσεως».
Η ίδια, είναι «οικολογική» εκεί που μετράει: αγοράζει καινούργια αυτοκίνητα «που καίνε λιγότερο», χτίζει νέα σπίτια με ηλιακούς συσσωρευτές και ανεμογεννήτριες και ψωνίζει γκάτζετς και δωράκια από ανακυκλωμένα βυνίλια, ξύλο και γυαλί.
Με μια μαγική κίνηση, η ελληνική κοινωνία κατάφερε να απαξιώσει αυτό που θα ήταν το μεγαλύτερο μάθημα στην ιστορία της ανθρωπότητας: τη διάσωση των φυσικών πόρων του πλανήτη, σε μια μορφή πραγματικά οικολογικής «αειφορίας».
Στο μεταξύ, τα γομαρόπαιδα, μαζεύουν ένα-ένα τα καρφιά από τα σανίδια.
Κι ας είναι οι μόνοι στην Ευρώπη με εργοστάσια-θηρία που τα παράγουν με τους τόνους.
____
Γιώργος Φραντζεσκάκης
Πηγή: eyedoll.gr
Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές:
Πολύ ωραίο άρθρο, αναδεικνύει τον πυρήνα της οικολογίας και της οικολογικής συνείδησης.
Ας προβληματιστούμε.
Μπράβο ΓΙΏΡΓΟ.Πολύ ωραίο άρθρο.
οικολογία ειναι το σύστημα που υποστηρίζει οτι πρεπει να φορολογηθεί η ενέργεια απο τον ηλιο για να στρεφόμαστε στον ηλεκτρισμό που παράγεται απο πυρηνική η πετρελαϊκή ενέργεια. οι πολιτικοι που υπο στηρίζουν αυτην την πολιτικη ονομάζονται οικολογοι και εμεις προβατα