Τελικά οι Κύπριοι πήραν το πικρό φάρμακο. Αντιμέτωποι με την εθνική ταπείνωση και ένα ζοφερό μέλλον, πολλοί παραπονούνται ότι το μικρό τους κράτος αναγκάστηκε να υποκύψει στη βούληση μίας μεγαλύτερης και άσπλαχνης δύναμης: Της Γερμανίας.
Οι εφημερίδες στην Κύπρο δείχνουν τη Γερμανίδα καγκελάριο Άγκελα Μέρκελ ως Ούνο και κατηγορούν το Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, τον υπουργό Οικονομικών, ότι μιλά ως «φασίστας». Το αντιγερμανικό αίσθημα εντείνεται επίσης στην Ελλάδα και την Ιταλία. Πίσω από όλες αυτές τις φωνές και τις διαμάχες, οι Γερμανοί φορολογούμενοι θα χρηματοδοτήσουν και πάλι το μεγαλύτερο μέρος μία ακόμη διάσωσης στην Ευρωζώνη.
Η εντεινόμενη γερμανική ισχύς -όπως και η αυξανόμενη αντίδραση σε αυτή την ισχύ- είναι πλέον ένα από τα βασικά θέματα στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή. Υπάρχει μία ιστορική ειρωνεία, δεδομένου ότι ο βασικός λόγος για όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα από τη δεκαετία του 1950 κι έπειτα ήταν να τελειώσει μια για πάντα η ιδέα ότι η Γερμανία είναι απλούστατα πολύ ισχυρή για να συνυπάρχει άνετα με τους γείτονές της. Η φράση που ακούγεται πιο συχνά -στο Βερολίνο όπως επίσης στο Παρίσι ή τις Βρυξέλλες- αφορά στην ανάγκη για μία «ευρωπαϊκή Γερμανία, αντί για μία γερμανική Ευρώπη».
Μετά την κυπριακή κρίση όμως, φαίνεται όλο και περισσότερο πως έχουμε μία γερμανική Ευρώπη, επειδή η κατεύθυνση που ακολουθεί η Ε.Ε. διαμορφώνεται κυρίως από τις ιδέες και τις προτιμήσεις των πολιτικών και των αξιωματούχων του Βερολίνου.
Είναι αλήθεια ότι η τρόικα είχε το αρχικό πρόσταγμα στις διαπραγματεύσεις με την Κύπρο. Ήταν όμως, πάντα σαφές ότι δεν θα μπορούσε να προχωρήσει συμφωνία χωρίς τη γερμανική συγκατάθεση. Όταν καταλαγιάσουν τα πνεύματα, οι Γερμανοί ηγέτες θα πρέπει να αναρωτηθούν πως φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Πώς το ευρωπαϊκό οικοδόμημα που στόχο είχε να τερματιστεί κάθε συγκρουσιακή αντίληψη μεταξύ της Γερμανίας και των γειτόνων της οδήγησε στην αναγέννηση του αντιγερμανικού αισθήματος. Θα είναι μόνιμη αυτή η ζημιά;
Ανεπάρκεια
Το θέμα δεν αφορά μόνο τη γερμανική ισχύ. Αφορά επίσης την ανεπάρκεια άλλων ευρωπαϊκών δυνάμεων που, μέχρι πρότινος την εξισορροπούσαν: Οι κυβερνήσεις σε Ισπανία και Ιταλία υπό το βάρος των οικονομικών προβλημάτων, είναι εξασθενημένες. Η Βρετανία δεν είναι μέλος του ευρώ και κατά συνέπεια βρίσκεται στο περιθώριο.
Παρ’ όλα αυτά, η πιο αξιοσημείωτη πλευρά της κρίσης είναι η σχεδόν ολοκληρωτική απουσία μίας ισχυρής γαλλικής φωνής στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Από το Ζαν Μονέ ως το Ζακ Ντελόρ, οι Γάλλοι πάντα υπερηφανεύονταν ότι παρείχαν την πνευματική ηγεσία στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Υπό τον πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ ουδείς υποστηρίζει πλέον ότι η Γαλλία έχει ισότιμο ρόλο με τη Γερμανία. Στο θέμα της Κύπρου, ακόμη και η θέση των Φινλανδών φάνηκε πως ζύγισε περισσότερο στη συζήτηση από ότι εκείνη των Γάλλων.
Αυτό σημαίνει ότι η Γερμανία μένει με το δαχτυλίδι: Θα υπογράφει τις επιταγές, θα επιβάλει τους κανόνες τους οποίους επίσης θα καθορίζει σε μεγαλύτερο βαθμό. Είναι μία επικίνδυνη κατάσταση για την Ευρώπη και εν κατακλείδι… για την ίδια τη Γερμανία.
Του Gideon Rachman – Financial Times
Πηγή: imerisia.gr
Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές:
Σάιμον Κρίτσλεϊ – Στην ουσία κυβερνούν οι διεθνείς αγορές
Κοινωνική ανισότητα και στο βάθος ο κίνδυνος
Η Γαλλία απουσιάζει γιατί η κρίση, σύμφωνα με άρθρα και μελέτες, που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, υποβόσκει στην οικονομία της και ίσως είναι το επόμενο κρούσμα της ευρωζώνης.
Η Αγγλία ευτυχώς που απουσιάζει [τυπικά τουλάχιστον], γιατί ελάχιστη εμπιστοσύνη στον ευρωπαϊκό και όχι υπερατλαντικό προσανατολισμό της είναι να έχει κανείς.
Η Γερμανία μετά από δυό αυτοκαταστροφές, που η ίδια προκάλεσε, απέδειξε στον υπόλοιπο Κόσμο, ότι έχει την οργανωτικότητα, την αποφασιστικότητα και τον ορθολογισμό στα διαχειριστικά της θέματα, που της επέτρεψαν και τις δυό φορές να ξανασταθεί στα πόδια της και γρήγορα να ξαναβρεθεί σε ηγετικό ρόλο. Με αρωγό [υστερόβουλο] την παγκόσμια βοήθεια ; Σύμφωνοι ! Εξαρτάται όμως τι κάνει καθένας τη βοήθεια που κάποτε του παρέχεται. Άλλοι την κατασπαταλούν και διαφθείρονται [ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε] και άλλοι αξιοποιούν και το τελευταίο ίχνος της. Σε συνθήκες ειρήνης είναι λογικό και σκόπιμο να ακούμε τη γνώμη των Γερμανών σε οργανωτικά και οικονομικά θέματα. Να υπενθυμίσουμε, ότι αγόγγυστα οι γερμανοί εργαζόμενοι επί 10ετία οικονομικής κρίσης δεν έλαβαν καμία αύξηση και θα λάβουν τώρα, που άλλοι πένονται. ‘Με τα λεφτά των άλλων’ θα ισχυριστεί κάποιος δικγόρος του διαβόλου. Το μύθο του τζίτζικα και του μέρμηγκα θα αντέτεινα. Εν πάση περιπτώσει αυτή είναι η γνώμη μου.