Η Ελλάδα πρέπει κατεπειγόντως να απελευθερωθεί από μία αντιδραστική και φαύλη δημόσια διοίκηση, για να πραγματοποιήσει την απαραίτητη για την επιβίωσή της επενδυτική επανάσταση του 21ου αιώνα. Ο καθηγητής Πασκάλ Πετί διδάσκει Νέα Οικονομία στο Γαλλικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών και συμβαίνει να γνωρίζει πολύ καλά τη χώρα μας. Κάθε φορά δε που ανταλλάσσουμε απόψεις για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας ως μέρος της αντίστοιχης ευρωπαϊκής, η επωδός του είναι η ίδια:
«Στη νέα οικονομία, η Ελλάδα έχει τεράστιες δυνατότητες, τις οποίες όμως πετά στη θάλασσα, γιατί το δημόσιο περιβάλλον είναι αντιπαραγωγικό, αντιεπιχειρηματικό και φαύλο, με αποτέλεσμα η εγχώρια επιχειρηματικότητα να είναι υποχρεωμένη να αναπτύσσεται υπό απίθανες συνθήκες πολυνομίας και γραφειοκρατικών αγκυλώσεων, που καταστρέφουν κάθε καινοτόμο και πρωτότυπη ιδέα. Αυτό είναι το δράμα της χώρας σας και όχι τόσο η κρίση του δημοσίου χρέους σας…», τονίζει.
Την άποψη αυτή συμμερίζονται κι άλλοι μελετητές της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, οι οποίοι επισημαίνουν ότι «στην ελληνική περίπτωση, το κράτος είναι η πρωτογενής αιτία της κρίσης και μόνον η ριζική μετάλλαξή του θα οδηγήσει στην έξοδο από αυτήν». Αποκαλυπτικά είναι, από την άποψη αυτή, τα στοιχεία που ανέφερε σε τελευταίες δημόσιες ομιλίες και συνεντεύξεις του ο καθηγητής Παναγιώτης Καρκατσούλης, ο οποίος πριν από δύο χρόνια ανακηρύχθηκε από έναν αμερικανικό οργανισμό ως «ο καλύτερος δημόσιος υπάλληλος στον κόσμο».
Σε τελευταία συζήτηση που είχαμε με τον κ. Π. Καρκατσούλη, μας επεσήμανε ότι, μέχρι την άφιξη της τρόικας στην Αθήνα και της υπογραφής του πρώτου μνημονίου, ουδείς γνώριζε πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι υπάρχουν στην Ελλάδα, πόσο πληρώνονται και τι κάνουν. Ουδείς επίσης γνώριζε πόσοι δημόσιοι οργανισμοί λειτουργούν στη χώρα και τι προσφέρουν. Με βάση τη γνωστή απογραφή, ναι μεν κατεγράφησαν 760.000 δημόσιοι υπάλληλοι που είναι μόνιμοι, έμειναν όμως εκτός απογραφής τουλάχιστον άλλες 100.000 που έχουν μόνιμο εποχικό χαρακτήρα και οι οποίοι δεν αποκλείεται να είναι και διπλάσιοι.
Ο κ. Π. Καρκατσούλης μας είπε, επίσης, ότι στην Ελλάδα κατ’ εκτίμηση πρέπει να υπάρχουν 4.000 δημόσιοι οργανισμοί, από τους οποίους μόνον οι 1.500 είναι γνωστοί και καταγεγραμμένοι. Για τους υπόλοιπους, ουδείς γνωρίζει ποιοι είναι, με τι ασχολούνται και πώς χρηματοδοτούνται. Σημείωσε δε ότι οι άγνωστοι δημόσιοι υπάλληλοι είναι αυτοί που απασχολούνται σε Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου (ΝΠΙΔ), των οποίων ο αριθμός επίσης παραμένει μυστήριο…
Μάθαμε ακόμη από το συνομιλητή μας ότι στο Δημόσιο υπάρχουν 23.142 καταγεγραμμένες αρμοδιότητες, 6.500 κωδικοί, μέσω των οποίων διακινείται χρήμα, και 171.000 ρυθμίσεις, μέσω των οποίων η ελληνική γραφειοκρατία μπορεί να ζει και να βασιλεύει, έως ότου η Ελλάδα πτωχεύσει πλήρως. Το δε πλεονάζον κόστος της γραφειοκρατίας αυτής κυμαίνεται από 14 έως 17,5 δισ. ευρώ το χρόνο και είναι υπερδιπλάσιο του αντίστοιχου κοινοτικού μέσου όρου. Πρόκειται δηλαδή για μία πραγματική πληγή της ελληνικής οικονομίας, για την οποία δεν είδαμε κανέναν να «αγανακτεί».
Σήμερα, όμως, η πληγή αυτή, πέρα από το τεράστιο δημοσιονομικό της κόστος, είναι και το κυριότερο εμπόδιο στην ανάδυση μιας άλλης Ελλάδας, αυτής του 21ου αιώνα. Μιας Ελλάδας που έχει κάθε δυνατότητα να ξεφύγει από τη δίνη της κρίσης δημοσίου χρέους και να πραγματοποιήσει μια επενδυτική επανάσταση που θα στηρίζεται σε εντυπωσιακά συγκριτικά πλεονεκτήματα.
Αποκαλυπτικά στο επίπεδο αυτό είναι τα διαδικτυακά άρθρα του Γάλλου κοινωνιολόγου Γκι Μπιρζέλ και του μηχανικού Λέανδρου Σλάβη, οι οποίοι διεξοδικά επισημαίνουν μερικές από τις όντως πολύτιμες παραγωγικές δυνατότητες της χώρας μας. Τονίζουν έτσι ότι, με κάποιες επενδυτικές πρωτοβουλίες και με λιγότερη διοικητική ακαμψία, η Ελλάδα θα μπορούσε να τονώσει την εξωστρέφειά της και να παράξει υψηλή άυλη προστιθέμενη αξία.
«Στην Ελλάδα, υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες παραγωγής προϊόντων υψηλής αξίας, αν οι άνθρωποι που ασχολούνται με αυτά αφεθούν ελεύθεροι να κάνουν καλά αυτό που ξέρουν. Μπορεί η Ελλάδα να βοηθήθηκε από την Αμερική και την Ευρώπη, πλην όμως η έξοδός της από τη φτώχεια οφείλεται και στην εργασία και την επινοητικότητα των πολιτών της…», αναφέρει ο Γκι Μπιρζέλ.
«Στον αγροτικό τομέα», επισημαίνει ο Λέανδρος Σλάβης, «ο κρόκος Κοζάνης, τα σαλιγκάρια της Κορίνθου, τα σπαράγγια και το ελαιόλαδο, χαίρουν παγκοσμίου φήμης, αλλά δυστυχώς ποτέ δεν στηρίχθηκαν όπως θα έπρεπε. Πολύ καλή είναι και η φήμη των προϊόντων ιχθυοκαλλιέργειας, παρά την εχθρότητα που αντιμετωπίζουν από τοπικά μικροσυμφέροντα.
«Ακολουθούν κατά πόδας τα παράγωγα της επεξεργασίας αγροτικών προϊόντων. Το γιαούρτι ελληνικού τύπου αποτελεί διεθνή αξία και, μαζί με ορισμένα άλλα γαλακτοκομικά προϊόντα, εξάγεται από πέντε-έξι βιομηχανίες σε πάνω από 30 χώρες. Η ελληνική κονσερβοποιία κομπόστας, παρότι υποχώρησε τα τελευταία χρόνια, διατηρεί την πρώτη θέση της παγκόσμιας αγοράς. Το ελληνικό λάδι δεν αποτελεί πια μόνο το κρυφό και καλό χαρτί ιταλικών επιχειρήσεων. Κατέκτησε με τη δική του ταυτότητα την ευρωπαϊκή και την αμερικανική αγορά.
Το ίδιο και το ελληνικό ξίδι, ακόμα και της υψηλής ποιότητας μπαλσάμικο, που ανταγωνίζεται με αξιώσεις τις καθιερωμένες μάρκες στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Βιομηχανία ζυμαρικών εξάγει τα μακαρόνια της σε 32 χώρες. Αλλά δεν φτάνει τον χαλβά, που έχει φτάσει στα ράφια καταστημάτων σε 60 χώρες! Ελληνικά αναψυκτικά έχουν βρει το δρόμο για όλες τις ηπείρους. Οπως και τα κρασιά και άλλα ποτά. Ελληνικές μπίρες έχουν κερδίσει μία θέση ακόμα και στην αγορά του ίδιου του Λονδίνου. Εξωστρέφεια διέπει με επιτυχία και τις βιομηχανίες αλλαντικών, σνακ, καθώς και ειδικής διατροφής.
«Κραταιά παραμένει και η εγχώρια γουνοποιία. Γύρω στις τέσσερις με πέντε βιομηχανίες στρωματοποιίας χαρίζουν ανάπαυση σε πάνω από 30 χώρες της Ευρώπης, της Ασίας και της Βόρειας Αμερικής. Το ελληνικό βιομηχανικό κόσμημα απέκτησε τις δικές του προθήκες σε όλες σχεδόν τις ονομαστές αγορές, με ιδιαίτερη απήχηση στις πολλά υποσχόμενες αγορές της Απω Ανατολής. Δεν λείπουν και μερικά προϊόντα που ίσως εκπλήξουν τους αδαείς -όπως τα πατρινά ποδήλατα που εξάγονται σε καμιά εικοσαριά ευρωπαϊκές χώρες, ή τα ασανσέρ από το Κιλκίς, που έφτασαν μέχρι την Κίνα.
«Πιο εντυπωσιακές, πάντως, είναι οι επιδόσεις βιομηχανιών τεχνολογιών αιχμής. Οπως των συσσωρευτών, που εξοπλίζουν υποβρύχια του γερμανικού ναυτικού. Ή φωτοβολταϊκών πλαισίων που ταξιδεύουν ώς τη μεγάλη δύναμη του τομέα, την Κίνα. Ή των ηλεκτρονικών συστημάτων φωτισμού ασφαλείας, των οποίων η χάρη έφτασε ως το νέο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας της Ινδίας. Ή του λογισμικού για μάρκετινγκ μέσω κινητών τηλεφώνων. Ή των λαρισινών ρομποτικών προϊόντων αμυντικής φύσης, που κίνησαν το ενδιαφέρον αμερικανικών επιχειρήσεων. Αλλά και παραγώγων διαστημικής τεχνολογίας.
«Επειτα από όσα παρατέθηκαν, που δεν εξαντλούν ασφαλώς τον κατάλογο, δεν θα πρέπει να φαίνεται περίεργο ότι, στο αποκορύφωμα της κρίσης, πολυεθνική φαρμακευτική εταιρεία εξαγοράζει ελληνική εταιρεία παραγωγής γενοσήμων και αλλοδαπές εταιρείες αυξάνουν την παραγωγή των μονάδων τους που λειτουργούν στο ελληνικό έδαφος».
Πέρα από τις παραπάνω δυνατότητες, ο κ. Βασίλης Κούτσης, πρώην διευθύνων σύμβουλος στον Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς, μας υπογράμμισε τις τεράστιες δυνατότητες της λιμενικής οικονομίας, η οποία μπορεί να προσφέρει στη χώρα και τον τουρισμό υψηλές προστιθέμενες αξίες.
Υπό αυτές τις συνθήκες, το 2013 θα πρέπει να γίνει η αφετηρία μιας επενδυτικής επανάστασης στην Ελλάδα, όπου οι παραδοσιακοί τομείς οικονομικής δραστηριότητας έχουν φθίνει απελπιστικά και σήμερα μόνον ανεργία μπορούν να παράγουν.
ΑΘΑΝ. Χ. ΠΑΠΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣ
Πηγή: pro-europa.eu
Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Η τεχνολογία ενδέχεται να φέρει νέα Βιομηχανική Επανάσταση
Αντίσταση στην οικονομία της αγοράς
Ο Ελληνας που έβαλε το ελαιόλαδο στις βιτρίνες του «Harrods»
Η τεχνολογία και οι εργασιακές προκλήσεις
«Σε τελευταία συζήτηση που είχαμε με τον κ. Π. Καρκατσούλη, … Ουδείς επίσης γνώριζε πόσοι δημόσιοι οργανισμοί λειτουργούν στη χώρα και τι προσφέρουν. Με βάση τη γνωστή απογραφή, ναι μεν κατεγράφησαν 760.000 δημόσιοι υπάλληλοι που είναι μόνιμοι, έμειναν όμως εκτός απογραφής τουλάχιστον άλλες 100.000 που έχουν μόνιμο εποχικό χαρακτήρα και οι οποίοι δεν αποκλείεται να είναι και διπλάσιοι.»
Αστειότητες. Το ελληνικό κράτος γνωρίζει και γνώριζε πολύ καλά πόσους ΔΥ. Απλώς οι διάφοροι καλοθελητές μας παραμύθιαζαν για να βγάλουν το κράτος μεγάλο. Για παράδειγμα το 2011 η ICAP στη μελέτη της για τις μισθολογικές εξελίξεις στο Δημόσιο (σελ. 178) αναφέρει ότι το 2006 (5 χρόνια νωρίτερα δηλαδή) οι ΔΥ ήταν συνολικά 751.960 εκ των οποίων συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου ήταν οι 117.718. Επιπλέον όποιος θέλει να δει με ακρίβεια πόσοι είναι σήμερα οι ΔΥ (αλλά και ιερείς, πολιτικοί, αιρετοί που δεν είναι ΔΥ αν και αμείβονται από το κράτος) μπορεί να μπει στο http://www.apografi.gov.gr/ και να αφήσει κατά μέρος τις προπαγανδιστικές αθλιότητες.
Τι λέει ο ΟΟΣΑ: «Greece has one of the lowest rates of public employment among OECD countries, with general government employing just 7.9% of the total labour force in 2008»
Τι λέει η μελέτη αυστριακού πανεπιστημίου: «While the Scandinavian countries and France have the largest public sectors, with a share of public sector employment in the total labour force of more than 20% in 2002, public employment in Greece, Ireland, the Netherlands, and Germany was about half that share»
Η Ελλάδα δεν έχει πολλούς ΔΥ αντιθέτως ίσως έχει τους λιγότερους στην ΕΕ. Διοικητικοί , τεχνικοί και νοσοκόμοι (σε όλο το Δημόσιο: υπουργεία, ασφ/κά ταμεία, εφορίες, ΟΤΑ, δικαστήρια, νοσοκομεία κλπ) είναι 275 χιλ. Πολλοί είναι μόνο οι ένστολοι, 70% πάνω από τον μ.ο. της ΕΕ.
Πραγματικά αγγίζει το όριο της αστειότητας να θέλεις να κριτικάρεις κάτι όταν δεν το γνωρίζεις.
http://cornel.capitalblogs.gr/showArticle.asp?id=36569&blid=95