Στην αρχαία ελληνική γραμματεία, κορυφαία θέση –ως απόλυτα έργα τέχνης σε ό,τι αφορά την περιγραφή τους- κατέχουν οι πράξεις εκδίκησης.
Tag - ετικέτα Αρχαία ελλάδα
Oι επικούρειοι συγγραφείς ήταν μοιραίο να εξαφανιστούν καθώς υπήρξαν αντικείμενο περιφρόνησης από τις άλλες φιλοσοφικές σχολές και αντικείμενο μανιώδους πολεμικής από τους χριστιανούς. Στους τελευταίους, που έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο για τον καθορισμό της σωτηρίας ή της καταδίκης της «βέβηλης» λογοτεχνίας, οι επικούρειοι ήταν ιδιαίτερα δυσάρεστοι: ίσως όχι τόσο για τη «σκανδαλώδη» θεωρία τους περί ηδονής, όσο για τη θεολογία τους.
Ο Αριστοτέλης αναφερόμενος στο ζήτημα της ανδρείας καθιστά σαφές ότι το θάρρος ή η δειλία δεν είναι τίποτε άλλο από τη στάση του ανθρώπου απέναντι στο φόβο: «Είναι προφανές ότι φοβούμαστε τα πράγματα που προκαλούν φόβο, και αυτά είναι, για να το πούμε με δυο λόγια, τα κακά πράγματα – εξού και ο ορισμός του φόβου ως “προσδοκίας κακού”. Φοβούμαστε λοιπόν όλα τα κακά πράγματα, π.χ. το κακό όνομα, τη φτώχεια, την αρρώστια, την έλλειψη φίλων, το θάνατο, ο ανδρείος όμως άνθρωπος δε θεωρείται ότι έχει σχέση με όλα αυτά». (1115a 6, 9-14).
Πράγματα που τα έχετε ξανακούσει κατ’ επανάληψη μιας και ανατραφήκατε με τη φιλοσοφία, τα συγκέντρωσα και τα ’βαλα σε μια σειρά, σε σύντομες περιλήψεις για να τα απομνημονεύετε πιο εύκολα, και σας τα στέλνω ως γαμήλιο δώρο.
Θα πρέπει ο ελεύθερος νέος να μπορεί να παρακολουθήσει και τα άλλα, τα λεγόμενα «εγκύκλια» μαθήματα, έτσι για να πάρει μια γεύση θα έλεγα (γιατί είναι αδύνατο να τελειοποιηθεί σε όλα), τη φιλοσοφία όμως θα πρέπει να τη λατρεύει.
Οι ακόλαστες πράξεις δεν είναι οδυνηρές επειδή είναι απαγορευμένες, αλλά απαγορευμένες επειδή είναι οδυνηρές… Ήταν, λοιπόν, προς το συμφέρον όσων επιθυμούν την ευδαιμονία να είναι ενάρετοι… Περισσότερα
Η φιγούρα που ο Ξενοφών έχει στο μυαλό του είναι εκείνη του πεπαιδευμένου ανθρώπου, του «καλλιεργημένου» -όπως θα λέγαμε σήμερα- ανθρώπου.
Η άμπελος ήταν γνωστή σε όλη την ηπειρωτική Ελλάδα και σε όλους τους παράκτιους θύλακες που είχαν αποικίσει οι Έλληνες, από την Καταλονία ως την Κριμαία. Στην πραγματικότητα, η κατανάλωση οίνου θεωρείτο σύμβολο της ελληνικής πολιτιστικής ταυτότητας.
Αν και ο κόσμος της Αφροδίτης μοιάζει κάπως σκοτεινός και μυστηριώδης, μέσα στο σκοτάδι αυτό μπορούμε να διακρίνουμε κάποια επαναλαμβανόμενα θέματα. Ένα από τα πιο σημαντικά εξ αυτών είναι η απόπειρα να χαράξουμε μια σαφή διάκριση ανάμεσα σε δύο είδη ερωτικής συνομιλίας: τη ρομαντική στρατηγική του κόρτε, του φλερτ και της αποπλάνησης και την πιο άμεση προσέγγιση της αγοραπωλησίας του σεξ.
Στον αρχαίο ελληνικό κόσμο, η πίστη στον έρωτα, ως γενεσιουργό των πάντων, και η ιερή τάση των ανθρώπων προς το κάλλος -αυτό που αποτυπώνεται στο ανθρώπινο σώμα, αλλά εκφράζει την ύψιστη ιδέα του θεϊκού- ήταν διάχυτα.
Αν η νίκη είναι αδύνατη, θα πρέπει να την περιφρονούμε. Το μυστικό της γαλήνης δεν είναι να ευθυγραμμίσουμε τα επιτεύγματα μας με το επίπεδο των επιθυμιών μας αλλά να υποβιβάσουμε τις επιθυμίες στο επίπεδο των επιτευγμάτων μας. «Αν αυτό που έχεις νομίζεις πως δεν σου αρκεί» λέει ο Ρωμαίος στωικός Σενέκας (πέθανε το 65 μ.Χ.) «τότε, ακόμα και αν κατακτήσεις όλο τον κόσμο, θα είσαι δυστυχισμένος».
Το δημοκρατικό πολίτευμα του Κλεισθένη (508/07 π.Χ.) παρέλαβε την οικογενειακή πολιτική, που είχε επιδιώξει ο Σόλων, και με συνέπεια την εξέλιξε περισσότερο. Ο κρατικός σχεδιασμός, που ανύψωσε σε λειτουργική αρχή της πόλεως την αυτονομία και την ατομική υπευθυνότητα της καθεμιάς οικογένειας, οδήγησε αναγκαστικά σε ενίσχυση της κρατικής επίδρασης επάνω στην περιοχή της οικογένειας και του γάμου, ο οποίος θεμελίωνε την οικογένεια.
O Τυφώνας επιτίθεται στο Δία. Η μάχη είναι τρομακτική. Όπως την εποχή της πάλης μεταξύ Τιτάνων και ολύμπιων θεών, ο Δίας κερδίζει τη νίκη με ένα σεισμό, όπως θα τον λέγαμε, με μια ανατροπή των στοιχείων του κόσμου. Τα κύματα ξεχύνονται στις στεριές, τα βουνά γκρεμίζονται την ώρα που ο Δίας βροντάει προσπαθώντας να τσακίσει, να δαμάσει με τον κεραυνό του το τέρας.
Τι όμως ήταν εκείνο, που μετέβαλλε μια γυναίκα και έναν άνδρα σε συζύγους; Αυτό καθοριζόταν μόνον από τα ήθη και τα έθιμα, διότι ο ορισμός του γάμου στην ελληνική αρχαιότητα ουδέποτε υπήρξε αντικείμενο νομικών κανονισμών. Κεντρική προϋπόθεση για το σωστό γάμο ήταν η είσοδος του ενός συζύγου στο νοικοκυριό και στο σόι του άλλου.
Στο πρώτο μείζον γραπτό μνημείο της Ελληνικής γραμματολογίας, την Ιλιάδα, οι Άβαντες της Εύβοιας εισέρχονται πολεμόχαροι και εν πλήρει εξαρτήσει, παραταγμένοι πίσω από τον αρχηγό τους, τον Ελεφήνορα, γιο του Χαλκώδοντα.