«Χάμω σερνόταν η ανθρώπινη ζωή, να την κλαις βλέποντας τη μπρος στα μάτια, πλακωμένη κάτω από το βάρος μιας θρησκείας, που προβάλλοντας το κεφάλι από τις χώρες τ’ ουρανού απειλούσε τους θνητούς με την τρομερή της όψη. Οπότε πρώτος ένας Έλληνας, ένας άνθρωπος, τόλμησε να σηκώσει τα θνητά του μάτια κατεπάνω της και πρώτος να ορθωθεί εμπρός της.
Κατηγορία -Φιλοσοφία
Φιλοσοφία
Όταν η Ελλάδα ανακάλυψε τη δύναμη του Νου, η υπόλοιπη ανθρωπότης ήταν γυρισμένη κι αντίκριζε τα ψυχικά ερέβη. Τότε, για μια στιγμή, η Δύση κι η Ανατολή στην Ελλάδα σμίξανε: η τάση προς τον ρασιοναλισμό πού θα γινότανε με τον καιρό το έμβλημα τής Δύσης και η βαθιά ψυχική κληρονομιά τής ’Ανατολής ενώθηκαν.
H ασάφεια που περιβάλλει κεντρικές έννοιες, όπως π.χ. τον «ορθολογισμό», αποτελεί ένα ακόμη εμπόδιο για την εμπεριστατωμένη σύλληψη του Διαφωτισμού, εφόσον μάλιστα ο τελευταίος πολλές φορές χαρακτηρίστηκε ως «εποχή του ορθολογισμού». Η ασάφεια αυτή προκύπτει, βέβαια, ακριβώς από την υπερβολικά συχνή χρήση της έννοιας του ορθολογισμού σε διαφορετική κάθε φορά συνάφεια, έτσι ώστε η πολυσημία γίνεται αναπόφευκτη.
Σε διάφορες εποχές και σε διάφορους ανθρώπους υπήρχαν διαφορετικές αντιλήψεις για το τι είναι ή καλή, ή ενάρετη ζωή. Οι διαφορές, ως ένα σημείο, μπορούν να συζητηθούν. Αυτό συνέβαινε όταν οι άνθρωποι διαφωνούσαν ως προς τα μέσα για να πετύχουν έναν δοσμένο σκοπό. Μερικοί πιστεύουν πώς η φυλακή είναι ιδεώδης τρόπος για πρόληψη του εγκλήματος. Άλλοι υποστηρίζουν πώς η εκπαίδευση είναι καλύτερος τρόπος. Τέτοιου είδους διαφορές μπορούν να κριθούν με αρκετές αποδείξεις.
“Αν επιχειρήσει κανείς μια σφαιρική αναθεώρηση των ανθρωπίνων σχέσεών μας, ας δοκιμάσει να αγγίξει τον αθλητισμό. Θ’ ανακαλύψει σ’ αυτόν τα ελαττώματα του ανθρώπου σαν κοινωνικό ζώα: τότε θα φανούνε τα στοιχεία της κοινωνικότητας που είναι άσχετα με τον άνθρωπο. Τότε θα γίνει σαφής η απατηλή φύση του κλασικού ουμανισμού, που είναι βασισμένος στην ελληνική ανθρωπολατρεία, βασισμένη με τη σειρά της όχι στην ενόραση ή την ιδέα της πόλης ή τη δράση, αλλά στον αθλητισμό σαν προμελετημένη σπατάλη, απόκρυψη του προβλήματος, “φλυαρία” διογκωμένη στο έπακρο.
Η επωνυμία και το όνομα είναι λέξεις των οποίων το νόημα και η αξία θεωρούνται τόσο αυτονόητα, ώστε να μην απασχολούν κανέναν, και μόνον σε μια διαδικασία αληθινής αυτογνωσίας που συσχετίζει το άτομο με το περιβάλλον του (και όχι ομφαλοσκόπησης) μπορεί να διερευνηθεί το περιεχόμενό τους και η σχέσης τους.
Μας έχουν εκπαιδεύσει να πιστεύουμε πως η ευημερία των πολλών προάγεται με τον καλύτερο τρόπο όταν φροντίζουμε και επιθυμούμε, στηρίζουμε και επιβραβεύουμε τις ικανότητες των ολίγων. Οι ικανότητες, πιστεύουμε, κατανέμονται εκ φύσεως άνισα: κάποιοι άνθρωποι έχουν δηλαδή την προδιάθεση να πετύχουν πράγματα που άλλοι δεν θα μπορούσαν ποτέ να τα πετύχουν, όσο κι αν προσπαθούσαν. Περισσότερα
Όποιος παίρνει το μονοπάτι του επικούρειου βίου (τρόπου ζωής) πρέπει να αρχίζει με μια προσεκτική και φιλοσοφικά νηφάλια εξέταση των αναγκών και των ελλείψεών του, όπως αυτές εκδηλώνονται με τις ορμές, τις ορέξεις και τις επιθυμίες του. Πρέπει σιγά-σιγά να μάθει να δίνει προσοχή στις απαιτήσεις τους μέσα από μια ξεκάθαρη κατανόηση των ορίων τους (οροί επιθυμιών). Περισσότερα
Πεντακόσια χρόνια πριν από το Χριστό, σε μια μικρή πόλη, στις ακραίες παρυφές τού τότε πολιτισμένου και κατασταλαγμένου κόσμου, μια καινούρια, παράξενη δύναμη άρχισε να έρχεται στο φως.
Και την Ελλάδα, για να σώζεται από τη δύναμη της φθοράς του χρόνου, οι θεοί την επροίκισαν με το φως, με τις πέτρες, και με τη θάλασσα.
Ο Αυστριακός φιλόσοφος Ludwig Wittgenstein (1889-1951) ήταν δύσκολος άνθρωπος. Μοναχικός, αυστηρός, δύσθυμος. Είχε περισσότερους εχθρούς παρά φίλους. Εντούτοις, κανενός δεν δυσκόλεψε περισσότερο τη ζωή απ’ ό,τι τη δική του. Περισσότερα
Σ’ ελάχιστα πράγματα αφιερώνονται οι άνθρωποι τόσο ολόψυχα όσο στη δυστυχία. Σε σημείο ώστε, αν τυχόν μας είχε τοποθετήσει στη Γη κάποιος μοχθηρός δημιουργός αποκλειστικά και μόνο για να υποφέρουμε, θα ήταν θεμιτό να συγχαρούμε τον εαυτό μας για την ενθουσιώδη μας ανταπόκριση. Περισσότερα
Ο Μαξ Στίρνερ χωρίζει τόσο την ανθρώπινη ζωή όσο και την ιστορία της ανθρωπινότητας σε τρεις διαδοχικές περιόδους, τον ρεαλισμό, τον ιδεαλισμό και τον εγωισμό. Όπως περνά ο άνθρωπος από την παιδική ηλικία, την εφηβεία και την ενηλικιότητα, έτσι και η ανθρωπινότητα αποτελείται από αρχαίους, νεότερους (των οποίων τελευταίοι κληρονόμοι είναι οι «Ελεύθεροι Άνθρωποι») και εγωιστές.
Francisco: Το φαινόμενο της αριστοκρατίας πάντοτε κατανοήθηκε λανθασμένα, και κατά συνέπεια τα επιχειρήματα που παρουσιάστηκαν για την υπεράσπιση του ήσαν πάντα θεμελιωμένα σε λανθασμένες βάσεις. Περισσότερα
Οι απόψεις του Νίτσε για την ηθική προκύπτουν άμεσα από όλα τα προαναφερθέντα, δηλαδή, σε έναν κόσμο αναγκαιότητας, σε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχει «ελευθερία» η ηθική δεν έχει καμία λογική βάση. Περισσότερα
Οι Έλληνες διέθεταν μια εγγενή ροπή προς την ηπιότητα: ήταν φυσικό η λέξη αυτή να τους χρησιμεύσει για τη δήλωση αυτής της επιδίωξης, και να τους επιτρέψει να εκφράσουν αυτό το κάτι παραπάνω, το οποίο δεν απαιτούσε η δικαιοσύνη, αλλά ήταν πολύτιμο γι’ αυτούς. Περισσότερα