Κοινωνία
Είδαν πολλά τα μάτια μου. Βλέπεις, κοντεύω είκοσι χρόνια εδώ μέσα. Από την πρώτη στιγμή που με φέρανε, αντιλήφθηκα ότι θα έχω άπλετο χρόνο για να παρατηρώ τα άτομα και τις εκφράσεις τους. Ανέκαθεν μου άρεσε εξάλλου να εστιάζω στις ιδιαίτερες, αυθόρμητες μικρές στιγμές των άλλων, ειδικά όταν προσπαθούν να κρυφτούν αλλά δεν ξέρουν ότι εσύ τούς παρακολουθείς πίσω από διπλούς καθρέφτες. Περισσότερα
Τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο δεν τον γνώριζα. Ούτε τον Νίκο Ρωμανό. Ξέρω όμως ή μπορώ να φανταστώ τι σημαίνει να δολοφονείται ένας νέος έτσι, παράλογα. Να τον βλέπεις να ξεψυχάει δίπλα σου και μετά να βιώνεις μια ολόκληρη καφκική διαδικασία με συνηγόρους ή μάρτυρες να εξαπολύουν κάθε είδους βρώμικες προτάσεις ή να παίζουν με κάθε είδους νόμιμες διαδικασίες για να πετύχουν ένα βρώμικο αποτέλεσμα.
Το να είσαι μαύρος, να έχεις γεννηθεί εδώ, να μιλάς ελληνικά, να τραγουδάς τον εθνικό ύμνο και να μην έχεις «χαρτιά».
Το μυθιστόρημα του Γουίλιαμ Γκόλντιγκ “Ο άρχοντας των μυγών”, που εκδόθηκε το 1954, είναι μια αλληγορία για την ανθρώπινη φύση και την αντιπαράθεση ατομικού και κοινού συμφέροντος. Το ακατοίκητο νησί που περιγράφει ο Γκόλντιγκ μοιάζει με την Ελλάδα των τελευταίων 35 χρόνων: τα παιδιά έχουν εγκαταλειφθεί χωρίς ενήλικες και προσπαθούν να κυβερνηθούν – με καταστροφικά αποτελέσματα. Το βιβλίο περιγράφει τη βύθιση στη βαρβαρότητα: παιδιά “καλών” οικογενειών (ποιες είναι άραγε οι “κακές” οικογένειες;), με σχολική μόρφωση και μουσικές αναζητήσεις, παλινδρομούν σε πρωτόγονη κατάσταση. Περισσότερα
ΕΝ ΔΗΜΩ ΤΗΣ MΙΚΡΑΣ AΣΙΑΣ
Η ειδήσεις για την έκβασι της ναυμαχίας, στο Άκτιον, ήσαν βεβαίως απροσδόκητες. Aλλά δεν είναι ανάγκη να συντάξουμε νέον έγγραφον. Τ’ όνομα μόνον ν’ αλλαχθεί. Aντίς, εκεί στες τελευταίες γραμμές, «Λυτρώσας τους Pωμαίους απ’ τον ολέθριον Οκτάβιον, τον δίκην παρωδίας Καίσαρα,» τώρα θα βάλουμε «Λυτρώσας τους Pωμαίους απ’ τον ολέθριον Aντώνιον». Όλο το κείμενον ταιριάζει ωραία.
Πώς τόσο αιφνιδίως χάθηκε η ευγένεια τριγύρω και αναμεταξύ μας; Μα, πού πήγε η αιδημοσύνη; Την τρομερή αλλαγή πιστοποιούμε ακόμα κι εμείς οι για την ώρα κάπως νεότεροι, εμείς που δεν γνωρίσαμε παρά μόνον ορισμένες ύστατες εκδηλώσεις της: Περισσότερα
Δεν πρόκειται για κρίση, αλλά για καταστροφή. Ο φίλος που μου το έλεγε αυτό χθες είναι πολύπειρος δημοσιογράφος, καλλιεργημένος και κοσμοπολίτης, συνήθως πολύ νηφάλιος και συγκρατημένος στις εκφράσεις του. Η κρίση είναι παροδική, τα αποτελέσματά της είναι αναστρέψιμα· η καταστροφή αφήνει πίσω της ερείπια, μη αναστρέψιμα ― συμπλήρωσε.
Τα τοπικά συμβούλια (σχολεία, δήμος κλπ) επηρεάζουν τη ζωή μας στον τόπο που μένουμε. Τότε γιατί δεν συμμετέχουν περισσότεροι από εμάς; Είναι απάθεια; Ο Καναδός Ντέιβ Μέσλιν που κύρια ενασχόληση του είναι να προσπαθεί να κάνει τις κοινότητες να λειτουργήσουν προς όφελός τους, λέει όχι. Ταυτοποιεί 7 εμπόδια που μας μας εμποδίζουν να συμμετάσχουμε στις κοινότητες μας, ακόμα και όταν πραγματικά ενδιαφερόμαστε.
«Στον δρόμο γεννιούνται συνειδήσεις» – σωστά, αλλά όχι μόνο. Συνειδήσεις γεννιούνται και διαπλάθονται στην καθημερινή σου ζωή, στη σχέση μας με τα πράγματα, με τον πλησίον, τον γείτονα ή τον άγνωστό μας στο τρόλεϊ, στο δρόμο ή την εθνική οδό. Περισσότερα
Αν δούμε μια μέλλουσα μαμά να ψωνίζει ροζ φορμάκια, θα σκεφτούμε αμέσως ότι περιμένει κοριτσάκι. Κι αν θέλουμε να πάρουμε δώρο σε ένα αγοράκι, τότε θα προτιμήσουμε κάτι μπλε. Από πότε όμως, τα κοριτσάκια φοράνε ροζ και τα αγοράκια μπλε;
Περισσότερα
…είναι διαφορετικοί μετά την κρίση. Τα γέλια, οι χειρονομίες, τα βλέμματα, οι αγκαλιές, όλα αλλάξανε, λιγοστέψανε, κρυφτήκανε σε ένα θλιβερό καβούκι ανασφάλειας. Εκείνο το χαρακτηριστικό χτύπημα στην πλάτη που έδειχνε μια εξ αρχής ανάγκη να αισθανθείς τον άλλο, χάθηκε κι αυτό. Στη θέση του μπήκε η ελεγχόμενη απόσταση, σαν την ελεγχόμενη χρεοκοπία. Λες και κουβαλάμε όλοι ένα νέο είδος αρρώστιας που μας αποτρέπει από το να πλησιάζουμε τους υπόλοιπους ανθρώπους, μήπως και κολλήσουμε κανένα μικρόβιο.
Περισσότερα
Σε έρευνα που διεξάγεται στο Πάντειο Πανεπιστήμιο σχετικά με τις τραυματικές μνήμες του παρελθόντος και τις επιδράσεις τους στη συμμετοχή των νέων ηλικίας 16-24 ετών στην πολιτική και κοινωνική ζωή, αρκετοί νέοι χαρακτηρίζουν την κατάσταση που βιώνει η ελληνική κοινωνία ως τραυματική εμπειρία. Το τραύμα, λέξη οικεία στην ιατρική αλλά και στην καθημερινή γλώσσα, σημαίνει μια πληγή πάνω στο σώμα. Περισσότερα
ΚΟΛΕΚΤΙΒΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΙ
Δεν τους αρέσει η έκφραση «αφεντικά του εαυτού τους», γιατί επιχειρούν να υπερβούν τις σχέσεις αφεντικού-υπαλλήλου μέσα από οριζόντιες συλλογικότητες, χωρίς ιδιοκτησία και κέρδος. Δεν θέλουν να λέγονται συν-έταιροι, αλλά συν-εργαζόμενοι: «Αλλο κοινωνική αυτοδιαχείριση, άλλο επιχείρηση», γράφουν. Δεν καρπώνονται υπεραξία, αλλά πληρώνονται ίσο μισθό για ίση δουλειά.
Αν παραπονιέστε ότι άργησε το σχολικό λεωφορείο ή το σχολείο είναι μακριά ή τα παιδιά σας κινδυνεύουν στο δρόμο μέχρι να φτάσουν, τότε δείτε κάτι που πιθανώς να σας κάνει να αναθεωρήσετε .
Είναι γενικώς αποδεκτό στους γιατρούς και τους ψυχολόγους ότι η συµπεριφορά µας µέσα στο αυτοκίνητο έχει τάσεις προς επιθετικότητα. Επίσης έχει αποδειχθεί πειραµατικά σε ανθρώπους, αλλά και σε ζώα, ότι, αν περιοριστεί ο ζωτικός χώρος που τους χρειάζεται, αυξάνεται η επιθετικότητά τους. Περισσότερα
Ένας αθέατος ήρωας του καιρού, μαζεύει κάθε μέρα τα παιδιά μιας παραγκούπολης και τα μαθαίνει γράμματα, κάτω από μια γέφυρα στην Ινδία
Πρόλογος από τον αείμνηστο Ιάκωβο Καμπανέλη για το “Παραμύθι χωρίς όνομα” που γράφτηκε (ή καλύτερα διαμορφώθηκε) το 1958-1959 για το θίασο Βασίλη Διαμαντόπουλου-Μαρίας Αλκαίου.
Περισσότερα
Αυτό που προέχει σήμερα για τους Ευρωπαίους ηγέτες είναι να ξαναβρούν ένα νέο όραμα για μία Γηραιά Ήπειρο που πολλά έχει ακόμη να προσφέρει στην ανθρωπότητα.
