Κοινωνία
Τα τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες ομηρικών «μαχών» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ανάμεσα στους οπαδούς διαφορετικών ιδεών, ή μάλλον νοοτροπιών. Άνθρωποι συνήθως άγνωστοι μεταξύ τους, που ο ένας για τον άλλο δεν είναι παρά ένας διαδικτυακός φίλος, περνούν ώρες κατηγορώντας, βρίζοντας κι απειλώντας ο ένας τον άλλο.
Περισσότερα
Τόσα χρόνια, ένας άνθρωπος μόνος κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Γιατί είμαστε μόνιμα στην “κορυφή της βλακείας”. Νεκροί και ζωντανοί νεκροί από τη γενοκτονία του σήμερα. Το σοκ διαρκείας που χρειάζεται ο Έλληνας, για να αποσπαστεί η προσοχή του από την τσέπη του.
Περισσότερα
«Επέστη καιρός της αυτολατρείας» όπως έγραψε ο Παπαδιαμάντης στους «Εμπόρους των Εθνών». Απόφθεγμα που, αν και χρονικά μακρινό, ταιριάζει περιγραφικά στους παρόντες ψηφιακούς καιρούς των αυτοφωτογραφιών και των ψηφιακών μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Περισσότερα
Το «Χωρίς οικογένεια» του Έκτορος Μαλό -όπως τον μαθαίναμε στα ελληνικά βιβλία-, ο δύστυχος, πολύπαθος «Όλιβερ Τουίστ» και πόσες άλλες ιστορίες του Ντίκενς, τα θλιμμένα παραμύθια του Άντερσεν. Ο Βίκτορας Ουγκώ και ο αιώνια κυνηγημένος για μια φρατζόλα ψωμί, που κόστιζε 19 χρόνια κάτεργα, Γιάννης Αγιάννης, θήραμα του καθόλα νόμιμου αστυνομικού Ιαβέρη… 19ος αιώνας! 19ος αιώνας, λοιπόν, μαύρος καιρός για την ιστορία της ανθρωπότητας.
Περισσότερα
Οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν χειροτερέψει με το πέρας του χρόνου για πολλούς και διάφορους λόγους, έχει γίνει ο άνθρωπος ένα ον που τον απασχολεί μόνο η προσωπική του ικανοποίηση χωρίς να τον ενδιαφέρει καθόλου ο σύντροφος, ο φίλος, ο συνάδελφος. Δυστυχώς ή ευτυχώς όταν αποφασίζουμε να ενταχθούμε σε μία κοινωνική ομάδα είτε σε μια ερωτική σχέση, βάση λογικής παύουμε να δρούμε αυτοβούλως, δεν είμαστε πλέον μόνοι δεν αποφασίζουμε μόνο για τον εαυτό μας. Αν κάποιος δεν μπορεί να το δεχτεί αυτό αποσύρεται και απομονώνεται ζώντας όπως επιθυμεί(πράγμα που πολλές φορές δεν είναι κι άσχημο αν αναλογιστεί κανείς σε τι κοινωνία ζούμε)
Λέει, να φτιάξουμε τον κόσμο δικαιότερο…
–Δεν είναι εύκολο, του λέω.
Να προσπαθήσουμε, λέει.
Περισσότερα
Η επιστροφή σε θετικούς ρυθμούς μεγέθυνσης αποτελεί το πιο θεμελιακό στοιχείο για την αντιμετώπιση του ασφαλιστικού, τονίζει ο Τ. Γιαννίτσης. Κρίσιμο δεδομένο το είδος της παραγωγικής βάσης. Ζητούμενο να μην επιτυγχάνεται η ισορροπία σε… χαμηλότερο εισοδηματικό επίπεδο.
Tο χειρότερο όλων είναι να συνηθίζεις… Να συνηθίζεις τον πόνο, να βλέπεις τη βαρβαρότητα και να μην σου κάνει εντύπωση καμιά. Να αισθάνεσαι μα να μη νιώθεις το παγωμένο, γυάλινο βλέμμα του ανθρώπου που κάθεται σ’ ένα παγκάκι περιμένοντας το τίποτα. Περισσότερα
Στο «Αλφαβητάρι του Διαβόλου» του ΑΜΠΡΟΟΥΖ ΜΠΙΡΣ, στο λήμμα «ανάγωγος», διαβάζω: «Αυτός που μεγάλωσε, αντί να ανατραφεί».
Ερώτηση: υπάρχει διαφορά μεταξύ των δύο ρημάτων του παραπάνω ορισμού;
Όταν η χειρουργική μάσκα κρύβει χαμόγελα και ο στατήρας με τον ορό ακολουθεί και τη σκιά τους, τότε ξεκινά η δεύτερη ζωή. Φως στην άκρη του πιο άδικου τούνελ, ένα πρότυπο σχολείο. Δεν έχει προαύλιο, κυλικείο ή διαλείμματα. Έχει όμως 25 ήρωες καθηγητές, χρώματα, ζεστασιά και μπόλικη “Ελπίδα”. Στο μέρος της πιο σκληρής μάχης εκατοντάδων ανηλίκων. Αυτής με τον καρκίνο.
– Ποιο είναι το χειρότερο όταν είσαι γέρος;
– Ότι θυμάσαι πώς ήσουν νέος.
The Straight Story, του Ντέιβιντ Λιντς Περισσότερα
Ο βραβευμένος με Oscar Robert De Niro συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον installation artist JR στο φιλμ μικρού μήκους με τίτλο «Ellis», το οποίο πραγματεύεται τις συγκλονιστικές ιστορίες των μεταναστών που κατέφθασαν κατά εκατομμύρια στις αρχές του αιώνα στο γνωστό Ellis Island, προσδοκώντας σε μια καλύτερη ζωή στις ΗΠΑ.
Περισσότερα
Φοράς γάντια και κασκόλ. Προσθέτεις τελικά και τον πλεκτό σκούφο. Εκείνον με την ξεφτισμένη φουντίτσα . Κάνει κρύο απόψε. Φυλάξου, θα αρρωστήσεις (έρε μάνα!). Περισσότερα
Όταν επιτέλους ο πολυμήχανος Οδυσσέας έφθασε στην χαμένη του Ιθάκη κι αντίκρισε κατάματα το θέαμα της καταπάτησης των θεμελιωδών της τιμής και της αξιοπρέπειας του, πνίγηκε στην οργή. Μέσα σε δευτερόλεπτα έπνιξε τον θυμό του και μονολόγησε ” Βάστα καρδιά μου” ( τέτλαθι δή καρδίη) . Περισσότερα
«Το κάθε παιδί είναι ένας καλλιτέχνης. Το πρόβλημα είναι πώς να παραμείνει καλλιτέχνης όταν ενηλικιώνεται» είχε πει ο Πικάσο. Και η πικρή αλήθεια είναι ότι κάνουμε ό,τι μπορούμε για να καυτηριάσουμε τον καλλιτέχνη μέσα στο παιδί. Αντί να ενθαρρύνουμε και να αναπτύσσουμε, αγνοούμε ή ακόμα και διώκουμε τη φαντασία και τη δημιουργικότητα, τα δύο sine qua non της τέχνης.
Για άλλη μια φορά, η Unicef καταφέρνει να περάσει ένα δυνατό μήνυμα με το νέο της βίντεο. Πρωταγωνιστές είναι ένα ζευγάρι που μοιάζει να κάνει μια ζωή άνετη σε κάποια Δυτική, «ευτυχισμένη» χώρα, φεύγει τρέχοντας από το σπίτι του, που βρίσκεται σε περιοχή εμπόλεμης ζώνης, για να φτάσει σε ένα ασφαλές μέρος, Και αυτό, για μπορέσει να φέρει στον κόσμο το παιδί τους η έγκυος γυναίκα. Τελικά, καταφέρνουν να φτάσουν σε μία κορυφή, όπου θεωρούν ότι πλέον είναι σχετικά ασφαλείς.
Περισσότερα
«Αγαπητέ Άγιε Βασίλη, φέτος δε θα ζητήσω κάτι μόνο για μένα αλλά για όλη την οικογένεια μου. Θέλω αυτό το ξεχωριστό άτομο που θα λείπει και φέτος από το τραπέζι μας, να χτυπήσει την πόρτα, να μπει και να γεμίσει με χαρά όλο το σπίτι έστω για λίγο. Μετά μπορείς να τον επιστρέψεις πίσω στον ουρανό μαζί με το χαμόγελό μας..»
