Η κοπιαστική προσπάθεια απόδρασης απ’ αυτή τη ζώνη απαιτεί την αποδοχή κάποιων κινδύνων. Να δράσετε! Να πεισθείτε ότι είστε διαφορετικοί απ’ αυτό που σας δίδαξαν να είστε, αφού αυτό δεν είναι λειτουργικό για σας. Παραθέτουμε εδώ μερικές μεθόδους που θα σας βοηθήσουν ν’ απαλλαγείτε από τη συνήθεια του «πρεπισμού»:
Ο σύγχρονος άνθρωπος φαίνεται πώς, αν δεν έχει τίποτε άλλο, έχει τουλάχιστο πάρα πολλές επιθυμίες και το μόνο του πρόβλημα φαίνεται πώς είναι ότι, μολονότι ξέρει τί θέλει δεν μπορεί να το έχει.
Αφιερωμένο στους νεκρούς του Νεπάλ .
Το παρακάτω έγραψε ο Βολτέρος το 1755 για τον τρομερό σεισμό στη Λισαβόνα, στον οποίο σκοτώθηκαν 30,000 άνθρωποι.
Διαβάστε τι έγραψε ο Βασίλης Ραφαηλίδης για τις οικονομικές κρίσεις και τη σύνδεσή τους με το ρατσισμό .
Το να σε ακούν σημαίνει ότι σε παίρνουν στα σοβαρά
Η ανάγκη να μας ακούν, που συνηθίζουμε να το θεωρούμε δεδομένο, αποδεικνύεται, λοιπόν, από τις πιο ισχυρές κινητήριες δυνάμεις στη ζωή μας. Το να μας ακούει κανείς είναι το μέσο δια του οποίου ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας ή όχι. Φυσικά και νοιαζόμαστε για τους ανθρώπους που μας ακούν. Ίσως και να τους αγαπάμε. Αλλά, για κάποια τουλάχιστον στιγμή, τους εκμεταλλευόμαστε.
Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια. Στο δημοτικό, η πιο απαίσια βρισιά είναι το να σε αποκαλέσουν διανοούμενο. Αργότερα, το να είσαι διανοούμενος γίνεται σχεδόν προτέρημα. Όμως αυτό είναι ψέμα: το να είσαι διανοούμενος είναι κουσούρι. Περισσότερα
Παντού και πάντα υπήρχε μεγάλη δυσαρέσκεια απέναντι στις κυβερνήσεις, στους νόμους και στους κοινωνικούς θεσμούς. Αυτό συμβαίνει κυρίως γιατί ο άνθρωπος θέλει κάπου να επιρρίψει ευθύνες για την αθλιότητα που συνοδεύει μόνιμα την ανθρώπινη ύπαρξη, ενώ όλοι ξέρουμε, στο επίπεδο του μύθου βέβαια, ότι αυτή η κατάρα ήταν δωράκι του Θεού στον Αδάμ, και άρα σε ολόκληρο το γένος των ανθρώπων.
Ύστερα από πολλά χρόνια γάμου, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι κερδίζει το μετάλλιο της παραδειγματικής συζυγικής ζωής. Όμως ο άντρας αρνείται να το παραλάβει ξεκινώντας έτσι έναν πολύ ενδιαφέροντα διάλογο πάνω στη σχέση του ζευγαριού. Γιατί τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται. Η συνέχεια σ αυτό το μικρό διήγημα ενός σπουδαίου ποιητή και λογοτέχνη, που έφυγε πριν ένα χρόνο από τη ζωή, του Ταντέους Ρούζεβιτς*
…..Όπως είπαμε, ο τρόπος επεξεργασίας και η ένταση της μνησικακίας, τόσο στις συλλογικότητες όσο και στα άτομα, εξαρτώνται κατά πρώτο λόγο από προσωπικούς παράγοντες- κατά δεύτερο λόγο, από τη δομή της κοινωνίας μέσα στους κόλπους της οποίας ζουν αυτοί οι άνθρωποι- κοινωνική δομή πού εξαρτάται με τη σειρά της από ορισμένους κληρονομικούς παράγοντες, ιδιάζοντες στην κατηγορία των ατόμων πού κυριαρχούν στην τάδε ιστορική εποχή, και από τον τρόπο πού συναρθρώνουν τις αξίες. Περισσότερα
Πώς γνωρίζουν οι φλόγες προς τα πού είναι το «επάνω»;
Άναψε ένα σπίρτο και, ενώ φλέγεται, γύρισέ το σε διάφορες θέσεις. Η φλόγα θα εξακολουθήσει να δείχνει αλάνθαστα προς τα επάνω, ανεξαρτήτως της θέσεως που έχει η καύσιμη ύλη της. Πραγματικά, πώς μπορεί να «ξέρει;»
Χωρίς τη συμβολή των συναισθημάτων η νόηση αδυνατεί να λειτουργήσει. Οπότε η ρήση του Σπινόζα έχει μεγάλο κύρος: ούτε να γελάμε ούτε να κλαίμε, αλλά να καταλαβαίνουμε. Περισσότερα
«Είμαστε ένα γράμμα ταπεινό, μια συλλαβή, μια λέξη από τη γιγάντια Οδύσσεια». «Ασκητική», N. Καζαντζάκη
Ενας διάλογος του Καζαντζάκη με τον Πλάτωνα στις ραψωδίες M-O της «Οδύσσειας»
Σενέκας, Λεύκιος Ανναίος (4πχ – 65μχ)
Με δυό λόγια για τις σκέψεις του όσον αφορά τη συντομία του ανθρώπινου βίου
Γράφει λοιπόν ο Σενέκας: «Το θέμα δεν είναι ότι έχουμε λίγο χρόνο ζωής, αλλ’ ότι σπαταλάμε μεγάλο μέρος του». Το πρόβλημα με τη ζωή δεν είναι η βραχύτητά της αλλά το γεγονός ότι τη χαραμίζουμε σαν να μην πρόκειται ποτέ να τελειώσει, σαν να έχουμε απεριόριστη ζωή στη διάθεσή μας. Περισσότερα
–Ζηλεύει κάποιος αυτόν που έχει την εντύπωση ότι θα μπορούσε να τον φτάσει. Όταν κάτι είναι πολύ πολύ μακριά από τα δικά του μέτρα δεν το ζηλεύει . Το χαζεύει . Φτιάχνεται.
Περισσότερα
Ήτανε νύχτα και ήτανε μόνος.
Και κοιτούσε μακριά στο βάθος τα κάστρα μιανής στρογγυλής πολιτείας που πήγαινε ν’ ανταμώσει.
Ήταν μια σκοτεινή φθινοπωρινή νύχτα. Ο γέροντας τραπεζίτης βημάτιζε στο γραφείο του από τη μια γωνιά στην άλλη και θυμόταν που, δεκαπέντε χρόνια πριν, ένα φθινοπωρινό βράδυ, είχε στο σπίτι του καλεσμένους. Σ’ εκείνη τη συγκέντρωση ήταν πολλοί γνωστικοί άνθρωποι κι έγιναν ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Περισσότερα
Ονομαζόταν Διγενής, λέει το τραγούδι, γιατί ήταν ειδωλολάτρης από τον πατέρα του, που καταγόταν από τη φυλή των Αγαρηνών και Έλληνας από τη μητέρα του, που ανήκε στην οικογένεια των Λουκάδων. Όταν τον βάφτισαν στα νερά της ιερής κολυμπήθρας, σε ηλικία έξι ετών, του έδωσαν το όνομα Βασίλειος. Ονομάστηκε Ακριτης, γιατί ήταν φρουρός των συνόρων. Περισσότερα
