Κάθε προσπάθεια που κάνουμε στη ζωή, μπαίνει στη ζυγαριά της ασφάλειας. Αφήνουμε όνειρα και φιλοδοξίες για να ζήσουμε το λίγο του τώρα. Και μία στιγμή, ξυπνάμε στο μέλλον μετανιώνοντας για ό,τι δεν έχουμε ζήσει στο παρελθόν.
Κατηγορία -Ψυχολογία/Φιλοσοφία
Μπορεί η αιώνια αγάπη, να βρεθεί με τη βοήθεια ενός… μικροτσίπ ηλεκτρονικού υπολογιστή; Οι μελέτες λένε «ναι» και όσο περνάνε τα χρόνια τα ζευγάρια που βρέθηκαν online αυξάνονται. Άλλωστε το Internet θα μπορούσε να ορίσει έναν νέο χάρτη στον κόσμο των ανθρώπινων συναισθημάτων και σχέσεων
Από στατιστικά στοιχεία η Πολιτεία γνωρίζει πως οι θάνατοι από πλημμύρες αποτελούν τη δεύτερη αιτία θανάτου από μαζικές καταστροφές στη χώρα μας, όπως και ότι οι επιζώντες από φυσικές καταστροφές έρχονται αντιμέτωποι με το μετατραυματικό στρες. Η ανάγκη, δηλαδή, ψυχικής υποστήριξης των πληγέντων -πόσο μάλλον εκείνων που χάνουν και δικούς τους ανθρώπους- είναι εξίσου σημαντική με την οικονομική υποστήριξη -μέσω των αποζημιώσεων- αλλά και την παροχή ειδών πρώτης ανάγκης, για να μην αναφερθούμε και στην πρόληψη.
Ο ψυχίατρος – ψυχαναλυτής Ματθαίος Γιωσαφάτ μιλάει στον «Φιλελεύθερο» για την ψυχοσύνθεση των Ελλήνων, την επιρροή της μητέρας στη διαμόρφωση του χαρακτήρα, το πολιτικό σύστημα και την ιδιοσυγκρασία ηγετών, όπως ο Αλέξης Τσίπρας. Ακόμα, αναφέρεται στον έρωτα, τον θάνατο και την αγάπη ως κίνητρα για τη δημιουργικότητα του ανθρώπου…
Είναι στιγμές που οι καταστάσεις και οι άνθρωποι μάς κάνουν να λυγίζουμε και να σπάμε. Ωστόσο, αν έχουμε το μυαλό μας συγκεντρωμένο και την καρδιά μας ανοιχτή σε αυτά που θα έρθουν, και αν συνεχίζουμε να βάζουμε το ένα μας πόδι μπροστά από το άλλο, γρήγορα θα είμαστε σε θέση να ανακτήσουμε τη δύναμή μας και να επιστρέψουμε, καλύτεροι και διαφορετικοί.
Περισσότερα
Οι περισσότεροι κάποια στιγμή στη ζωή μας έχουμε δώσει τη θέση μας σε έναν ηλικιωμένο στο λεωφορείο, το τρένο ή το μετρό. Και, όλοι, πιθανότατα θα φτάσουμε κάποια στιγμή στη θέση τους. Ένας ηλικιωμένος άντρας εξομολογείται στη The Guardian πως πραγματικά νιώθει όταν ένας πιο νέος σε ηλικία τού προσφέρει τη θέση του να καθίσει;
Περισσότερα
Το διαζύγιο ως θεσμός των καιρών μας φαίνεται πως «χτυπά την πόρτα» σε ζευγάρια που είναι σε γάμο για 20 έως 30 χρόνια! Και ενώ θα περίμενε κανείς πως δύο άνθρωποι που έχουν μοιραστεί τη ζωή τους για ένα τόσο πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα δεν έχουν λόγο να χωρίσουν, τα στοιχεία έρχονται να το διαψεύσουν. Από τα στοιχεία της Συμβουλευτικής Γραμμής Σεξουαλικής Υγείας προκύπτει πως ένας μεγάλος αριθμός ζευγαριών προχωρεί σε λύση του γάμου, μετά από 22 χρόνια κατά μέσο όρο κοινής συμβίωσης.
Δέσμιοι της απλοποίησης και της πολυπλοκοποίησης
Η θεωρία του χάους μας λέει ότι ακριβώς την εποχή που η ζωή μοιάζει ιδιαίτερα πολύπλοκη, από τη στροφή ετοιμάζεται να κάνει την εμφάνισή της η απλή τάξη. Κι όταν τα πράγματα μοιάζουν απλά, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να υποδεχτούμε τις κρυμμένες λεπτές διαφορές και την περιπλοκότητα.
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να περιγράφει κανείς την πραγματική, την αντικειμενική, την αληθινή κατάσταση ενός μικρού παιδιού;
«There is no saying». Με αυτά τα λόγια περιγράφει ο Φρόιντ σε µια επιστολή του τη θλίψη του για τον θάνατο της µητέρας του: «∆εν υπάρχουν λόγια». Τώρα που η µελαγχολία βρίσκεται στο επίκεντρο της ζωής µας, τα λόγια αυτά αποκτούν µια παράξενη οικειότητα.
Η οικονομική κρίση και τα συνεπαγόμενα μέτρα, έχουν τις ανάλογες κοινωνικές επιπτώσεις. Επιδρούν αρνητικά τόσο στο κοινωνικό, όσο και στο ατομικό επίπεδο. Μια τέτοια επίδραση, που επηρεάζει το άτομο στην κοινωνική και εργασιακή συμπεριφορά του, είναι η θυματοποίηση.
Πάντα υπάρχει ένα ταίρι για όποιον νιώθει αρκετά καλά για τον εαυτό του. Αν έχεις ενδιαφέροντα, κάποιος θα ενδιαφερθεί για σένα. Αλλά αν νιώθεις ανία, θα προξενείς ανία και στους άλλους.
Η ικανότητά μας να απλοποιούμε κάνοντας γενικεύσεις μας επιτρέπει να εφαρμόζουμε ένα μέτρο πρόβλεψης στις επαφές μας με τα άτομα και το περιβάλλον. Όταν, όμως, οι απλοποιήσεις αυτές μας οδηγούν στην εξιδανίκευση κάποιων ανθρώπων και στον υποβιβασμό κάποιων άλλων, κινδυνεύουμε να χάσουμε την επαφή με την πραγματικότητα των αληθινών σχέσεων.
Η εκ γενετής τυφλότητα ενός ανθρώπου είναι, στις περισσότερες περιπτώσεις, ένα μη αναστρέψιμο γεγονός. Η συναισθηματική τυφλότητα, ωστόσο, την οποία θα περιγράψω, δεν είναι έμφυτη. Είναι η επίπτωση μιας απώθησης συναισθημάτων και αναμνήσεων που καθιστά τον άνθρωπο τυφλό απέναντι σε συγκεκριμένους συσχετισμούς στη μετέπειτα ζωή του.
Εδώ και δύο δεκαετίες η Σουηδία μάχεται με μία μυστηριώδη ασθένεια. Δεκάδες παιδιά προσφύγων, προερχόμενα κυρίως από χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, άρχισαν να παραλύουν. Σταματούσαν να περπατούν, να μιλούν, να τρώνε, ενώ έκλειναν τα μάτια τους και βυθίζονταν σε βαθύ λήθαργο. Ήταν σαν να έπεφταν σε κώμα, όμως κανένας γιατρός δεν μπορούσε να εντοπίσει κάποια βλάβη στο νευρικό τους σύστημα. Τα παιδιά είχαν παραιτηθεί από την ίδια την ζωή.
Ένας ευφυέστατος «Σέρλοκ Χόλμς» της νευροεπιστήμης περιγράφει τα πιο παράξενα κλινικά περιστατικά που έχει διαγνώσει, αλλά και τα κρυφά μυστικά που τα περιστατικά αυτά μας αποκαλύπτουν για τη φύση του ανθρώπου και του νου.