Πολιτισμός
Ο Πωλ Σεζάν (19/1/1839 – 22/10/1906) ήταν σημαντικός Γάλλος ζωγράφος. Το έργο του αντιπροσωπεύει την μετάβαση από τον ιμπρεσιονισμό στο κίνημα του κυβισμού. Η επίδρασή του σε μεταγενέστερους ζωγράφους υπήρξε πολύ μεγάλη και θεωρείται ο πατέρας της μοντέρνας τέχνης. Περισσότερα
Ἀνοιξιάτικο βράδι. Μεγάλο δωμάτιο παλιοῦ σπιτιοῦ. Μιὰ ἡλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στὰ μαῦρα μιλάει σ᾿ ἕναν νέο. Δὲν ἔχουν ἀνάψει φῶς. Ἀπ᾿ τὰ δυὸ παράθυρα μπαίνει ἕνα ἀμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα νὰ πῶ ὅτι ἡ γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα ἔχει ἐκδώσει δυό-τρεῖς ἐνδιαφέρουσες ποιητικὲς συλλογὲς θρησκευτικῆς πνοῆς. Λοιπόν, ἡ Γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα μιλάει στὸν νέο.
Περισσότερα
Ο Μικελάντζελο ντι Λοντοβίκο Μπουοναρότι Σιμόνι (Michelangelo di Lodovico Buonarroti Simoni, 1475 -1564), γνωστός περισσότερο ως Μιχαήλ Άγγελος, ήταν γλύπτης, ζωγράφος, αρχιτέκτονας και ποιητής της Αναγέννησης. Σήμερα αναγνωρίζεται ως ένας από τους σπουδαιότερους δημιουργούς στην ιστορία της τέχνης. Υπήρξε ο μοναδικός καλλιτέχνης της εποχής, του οποίου η βιογραφία εκδόθηκε πριν το θάνατό του, στους Βίους του Τζόρτζιο Βαζάρι, ο οποίος επέλεξε να τον τοποθετήσει στην κορυφή των καλλιτεχνών, χρησιμοποιώντας για τον Μιχαήλ Άγγελο το προσωνύμιο ο θεϊκός (Il Divino). Περισσότερα
O Ραφαήλ ή Ραφαέλο Σάντσιο (ιταλ. Raffaello Sanzio* 28 Μαρτίου/6 Απριλίου 1483 – 6 Απριλίου 1520) ήταν Ιταλός ζωγράφος και αρχιτέκτονας της ύστερης Αναγέννησης. Υπήρξε ένας από τους επιφανέστερους καλλιτέχνες της εποχής του, του οποίου η φήμη και η αξία υπήρξαν ανάλογες με εκείνες του Μιχαήλ Άγγελου και του Λεονάρντο ντα Βίντσι. Περισσότερα
Ο Ιερώνυμος Μπος (Hieronymus van Aken, περ. 1450 – 9 Αυγούστου 1516) ήταν σημαντικός Ολλανδός ζωγράφος που έζησε την περίοδο του μεσαίωνα. Στην εποχή του θεωρήθηκε ένας “επινοητής τεράτων και χιμαιρικών οπτασιών” ενώ περίπου το 1600 ο ιστορικός τέχνης Κάρελ φαν Μάντερ χαρακτήρισε τους πίνακες του Μπος ως “θαυμαστές και παράξενες φαντασιώσεις, συχνά ανατριχιαστικές”. Περισσότερα
Ο Bruno Catalano γεννήθηκε στην Γαλλία το 1960. Το θέμα του ταξιδιού δεν έχει πάψει να τον εμπνέει. Από την στιγμή που έπιασε τον πηλό, άρχισαν να παρουσιάζονται διάφοροι παράξενοι ταξιδιώτες οι οποίοι μέχρι σήμερα είναι μερικές εκατοντάδες. Πολλοί από αυτούς στέκονται στο εργαστήριό του σε στάση μόνιμης αναχώρησης, χωρίς να γνωρίζουν το πού ακριβώς θα πάνε.
Περισσότερα
Τη μέρα που υπογράφονταν στο Ζάππειο η ένταξή μας μου πήραν μια συνέντευξη τα μέσα ενημερώσεως, τα ευρωπαϊκά. Όμως δεν βρήκανε τις απαντήσεις μου ευχάριστες και διασκεδαστικές για το κοινό τους που βλέπει τηλεόραση το βράδυ στις εννιά, και φυσικά δεν μετέδωσαν την συνέντευξη μου. (Εκεί, όπως θα διαπιστώσατε, «σέβονται» το κοινό. Αφού τ’ αποβλάκωσαν πρώτα, τώρα εννοούν να το υπηρετούν πιστά και να το διασκεδάζουν).
Περισσότερα
Ένα καλό κρασί αποτελεί μια καταιγίδα αισθήσεων που μπορεί να λυγίσει ακόμα και όσους έχουν και την πιο σταθερή βούληση. Άραγε, μπορούμε να λάβουμε τη μέγιστη απόλαυση από τα οργανοληπτικά χαρακτηριστικά του κρασιού χωρίς να έχουμε ίχνος πραγματικής γνώσης για αυτό; Είναι η αναζήτηση της γνώσης για το κρασί καθαρά πνευματική υπόθεση που κρίνεται όμως περιττή όσον αφορά την αισθητήρια απόλαυση του;
Μια ακόμη εντυπωσιακή παράσταση από την ομάδα χορού Pibolous. Μια εκπληκτική και εξαιρετικά ασυνήθιστη ομάδα χορού , που ζωγραφίζει με τα λαστιχένια κορμιά της και ήδη μετρά την τέταρτη δεκαετία της ύπαρξης της, με δεκάδες βραβεύσεις σε όλο τον κόσμο.
«Μεσσαλίνα: νύφη του Γερμανικού. Ήταν η τρίτη γυναίκα του αδερφού του αυτοκράτορα Κλαύδιου. Υπήρξε το σύμβολο της λαγνείας, του πόθου και της ασέλγειας. Περισσότερα
Δεν γράφω για μια εκλεκτή μειοψηφία, που δε σημαίνει τίποτα για μένα, αλλ’ ούτε και για κείνη τη χιλιολιβανισμένη πλατωνική κατηγορία που είναι γνωστή ως “Οι μάζες”. Δυσπιστώ και στις δύο αυτές αφαιρέσεις τις τόσο προσφιλείς στους δημαγωγούς. Γράφω για τον εαυτό μου και για τους φίλους μου. Γράφω, ακόμα, για να κάνω ευκολότερο το πέρασμα του χρόνου… Περισσότερα
Ο Φρανθίσκο Γκόγια (Francisco José de Goya y Lucientes, 30 Μαρτίου 1746 – 16 Απριλίου 1828) ήταν Ισπανός ζωγράφος και χαράκτης. Υπήρξε ζωγράφος της βασιλικής αυλής της Ισπανίας, προσφέροντας τις υπηρεσίες του σε τρεις γενιές μοναρχών και θεωρείται ο σπουδαιότερος Ισπανός καλλιτέχνης, από τα τέλη του 18ου αιώνα μέχρι τις αρχές του 19ου. Το έργο του, που ανήκει στην περίοδο του ροκοκό και του ρομαντισμού, περιλαμβάνει περισσότερους από 700 πίνακες ζωγραφικής, 900 σχέδια και σχεδόν 300 χαρακτικά, που στο σύνολό τους χαρακτηρίζονται από καινοτομίες και ρηξικέλευθα στοιχεία σύνθεσης.
(…)
Τις τρεις τέσσερις φορές, που ιδωθήκαμε κείνο το καιρό, τις ώρες που καθήσαμε κουβεντιάζοντας μέσα στο σκιερό δωμάτιο, αγάπη κι αγανάχτηση μαζί με πλημμύριζαν. Αγάπη για κείνον, αγανάχτηση για τους διώχτες του. Ο προδότης των “ελληνικών θεσμών” λαχταρούσε αδιάκοπα για την Ελλάδα – ο “άθεος” μιλούσε κάθε τόσο για την αγωνία του να βρει και να σώσει το Θεό του – ο “ανήθικος” ήταν η φλεγόμενη βάτος της Αρετής – ο πουλημένος “κουκουές” ήταν ο ακατάβλητος εραστής της Ελευθερίας… Περισσότερα
“Συχνά αναρωτιέμαι αν υπήρχε η ποίηση πριν τη δημιουργία του κόσμου και του φόβου ή τη δημιούργησε η ανάγκη μας να κρυφτούμε κάπου, μόλις υποπτευθήκαμε ότι μία σκιά μας ακολουθεί παντού, σε απόσταση αναπνοής. Μία σκιά που την ονομάσαμε κίνδυνο” Περισσότερα
Πρόλογος από τον αείμνηστο Ιάκωβο Καμπανέλη για το “Παραμύθι χωρίς όνομα” που γράφτηκε (ή καλύτερα διαμορφώθηκε) το 1958-1959 για το θίασο Βασίλη Διαμαντόπουλου-Μαρίας Αλκαίου.
Περισσότερα
Γκρο, Αντουάν-Ζαν (Antoine-Jean Gros, Παρίσι 1771 – Μπα-Μεντόν, Σεν-ε-Ουάζ 1835). Γάλλος ζωγράφος. Μαθητής από το 1785 του Ζακ-Λουί Νταβίντ, μελετούσε συγχρόνως τη βενετική, τη φλαμανδική και την ολλανδική ζωγραφική στο κατάστημα του ονομαστού παλαιοπώλη Λεμπρέν.
Μια μικρού μήκους ταινία (5λεπτη) του Σινάν Τσετίν η οποία έμμεσα αναφέρεται στην απαγόρευση της Κουρδικής γλώσσας και μουσικής από το Τουρκικό κράτος, αναπαριστώντας ένα αστείο περιστατικό που αφορά ανάλογη απαγόρευση των Κεμαλιστών για την … τουρκική μουσική στη δεκαετία του ’30. Ονομάζεται “Be Happy. It’s an Order.”
