Αφιέρωμα στην Παγκόσμια Ημέρα Τρίτης Ηλικίας
«Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο˙ καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο˙ το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή» (Ν. Καζαντζάκης, «Ασκητική»).
Κατηγορία -Κοινωνία
Κοινωνία
Αφήστε μας λοιπόν, συνεπώς, να κατανοήσουμε με τη λογική, αν είναι δυνατόν, πως συμβαίνει αυτή η επίμονη προθυμία προς υποταγή να έχει τόσο βαθιά ριζώσει σ’ ένα έθνος, ώστε η ίδια η αγάπη για την ελευθερία να φαίνεται τώρα αφύσικη.
Παρά το γεγονός ότι έχουν πολύ διαφορετικούς στόχους, οι συνωμοσιολογικές ρητορικές παρουσιάζουν μεγάλη σταθερότητα. Προκύπτουν από μια συγκεκριμένη διαδικασία, της οποίας μπορούμε να αναδείξουμε τους κυριότερους μηχανισμούς.
Σε όλες τις συζητήσεις που κάνω τον τελευταίο καιρό για το μέλλον (για το τι πρέπει να γίνει για το ένα ή το άλλο θέμα, τι πρέπει να κάνουμε ως χώρα ή ως πολίτες), υπάρχει πάντα ένα κοινό υπόβαθρο, ένας άγραφος κανόνας, μια συμφωνία ανάμεσα στους συμμετέχοντες που απλά υπονοοείται: ότι τα πράγματα στο μέλλον θα είναι λίγο-πολύ όπως είναι τώρα, ίσως λίγο διαφορετικά, λίγο πιο εξελιγμένα, αλλά πάντως παρόμοια.
Περισσότερα
Κεντρική ψαραγορά. Τετάρτη μεσημέρι. Κάτι σαν ανατολίτικο παζάρι. Χάνομαι στις μυρωδιές και στις φωνές. Περπατάω και χαζεύω. Με έχουν πάρει είδηση οι ψαράδες και δεν μου κολλάνε. Ξαφνικά σταματάω σε ένα ψαράδικο, χωρίς να ξέρω γιατί. Αφού είναι όλα τα ίδια, αναρωτιέμαι. Και όμως, αυτό διαφέρει.
Μεγαλώνοντας στενεύουν τα περιθώρια. Όχι μόνο του χρόνου αλλά και των δυνατοτήτων.
Όμως υπάρχουν πράγματα που θέλω οπωσδήποτε να τα ζήσω. Μου είναι π.χ. αδιανόητο να εξαφανιστώ από αυτό τον κόσμο χωρίς να έχω περιηγηθεί την Ινδία. Έχω ασχοληθεί χρόνια με την ιστορία και την σκέψη της, έχω γράψει βιβλία, έχω μελετήσει την τέχνη της. Από τον καιρό που, παιδί, διάβαζα Κίπλινγκ, νοσταλγώ την Ινδία. Αλλά δεν μπόρεσα ποτέ να πάω. Και φυσικά δεν ήθελα να την επισκεφθώ με τουρ πακέτο – αλλά μόνος και με άφθονο χρόνο στη διάθεσή μου. Ε, όταν είχα τις αντοχές δεν είχα τα μέσα – μετά δεν είχα τις δυνάμεις.
Και κάτι πιο κοντινό: δεν έχω αποβιβαστεί στα περισσότερα ελληνικά νησιά. Στο Ιόνιο κάτι γίνεται (μου λείπουν οι Παξοί). Πρόπερσι συμπλήρωσα με τα υπέροχα Κύθηρα. Αλλά στο Αιγαίο – πανωλεθρία! Ούτε το 15%. Χάλια και στα Δωδεκάνησα και τις Σποράδες.
Αν πείτε για τα βιβλία που δεν έχω διαβάσει… τραγωδία! Και κάθε μέρα πληθαίνουν.
Κι επειδή μου είναι αδιανόητο πως θα φύγω πεινασμένος και στερημένος, άρχισα να πιστεύω πως – δεν είναι δυνατόν! – θα υπάρχει και άλλη ζωή. Δεν μπορεί όποιος μας έπλασε (ο Θεός, η Φύση) να έβαλε μέσα μας τόσες επιθυμίες, ανάγκες, μεράκια, σεβντάδες – χωρίς να φροντίσει για την εκπλήρωσή τους. Θα ήταν άδικο!
Κάποιος θα με ρωτήσει: – ποιος σου είπε πως η ζωή είναι δίκαια;
Λογικά σωστό. Κανείς. Αλλά αυτό δεν με εμποδίζει από το να ονειρεύομαι μία ακόμα ζωή. Όχι, δεν με ενδιαφέρουν τα συννεφάκια και οι άρπες του Παραδείσου, ούτε τα ουρί και τα πιλάφια των Μουσουλμάνων. Απλή ζωή θέλω, σαν αυτή που έζησα, αλλά μεγαλύτερη ακόμα σε πλούτο και διάρκεια… Ίσως και να ανανεώνεται στο τέλος.
Τι θα έκανα στον επόμενο βίο μου; Να ένας πρώτος, πρόχειρος κατάλογος. Ξεκινώντας με τα πράγματα που δεν προλαβαίνω πια ούτε να ονειρευτώ:
Θα άλλαζα τέχνη και επάγγελμα. Από συγγραφέας, θα γινόμουν μουσικός. Από μικρός το επιθυμούσα – δεν μου το επέτρεψαν. Έτσι προσπάθησα να κάνω (μάλλον ανεπιτυχώς) μουσική με τις λέξεις.
Θα σπούδαζα μουσική, όχι μόνο θεωρητικά (όπως ήδη έκανα σ’ αυτή τη ζωή) αλλά και στην πράξη. Όργανο! Εκτελεστής – βιρτουόζος. Ίσως και συνθέτης;
Θα έδινα μεγαλύτερη προσοχή στο σώμα μου. Δεν θα πέρναγα τα μαθητικά μου χρόνια κρυμμένος στις βιβλιοθήκες, αποφεύγοντας τα μαθήματα σωματικής αγωγής. (Τα θεωρούσα χάσιμο χρόνου). Θα έκανα και κάποιο σπορ – έτσι ώστε να διατηρήσω την φόρμα μου. Τώρα ξέρω…
Κι από εκεί και πέρα τα ίδια που έκανα σε αυτή τη ζωή, σε ακόμα μεγαλύτερη κλίμακα. Διάβασμα, σχέσεις, ταξίδια.
Α, βέβαια, θα χρειαζόμουν και κάποια δουλειά, για βιοπορισμό. Αν τα κατάφερνα, θα ακολουθούσα την συνταγή αυτής της ζωής. Θα νοίκιαζα το μυαλό μου για μερικά χρόνια και με τα έσοδα αυτά θα πορευόμουν τα υπόλοιπα. Κάτι θα κέρδιζα κι από την τέχνη μου –
όπως έκανα τώρα, με τα βιβλία.
Τα χρήματα είναι πολύ σημαντικά, όχι γι’ αυτά που σου επιτρέπουν να κάνεις – αλλά γι αυτά που σου δίνουν την δυνατότητα να αποφύγεις. Στο σημερινό σύστημα (που μάλλον δεν θα έχει αλλάξει) είναι ο πρώτος παράγοντας ανεξαρτησίας. Έντεκα παραιτήσεις μου το απέδειξαν.
Α, ναι – και ίσως να ζούσα σε άλλη χώρα (κάποια κεντροευρωπαϊκή κατά προτίμηση) κάνοντας πάντα διακοπές στην Ελλάδα.
Κι αν δεν υπάρξει άλλη ζωή; Η – ακόμα χειρότερα – αν ισχύει η πίστη τόσων λαών στην μετεμψύχωση και ξαναζήσω σαν άλλο ον – π. χ. κατσαρίδα;
Ε, λοιπόν, σε αυτή την περίπτωση θα γίνω η πιο ενοχλητική και αντιπαθητική κατσαρίδα όλων των εποχών. Για να εκδικηθώ όσους θα ζουν, ενώ εγώ θα έρπω!
***
Πηγή: doncat
Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Η ανθρωπότητα απαρτίζεται από ξεχωριστά άτομα. Κάθε άνθρωπος διαφέρει από κάθε άλλον. Οι κοινωνίες που αντιμετωπίζουν τους πολίτες τους σαν πανομοιότυπα πιόνια σύντομα βυθίζονται σε αξεπέραστα αδιέξοδα.
Θες να σου πω τι είναι για μένα εύκολη ζωή; Είναι να περπατάω στον δρόμο νιώθοντας σιγουριά ότι δεν θα πέσει κανένας πάνω μου να με πάρει σβάρνα. Να βγάζω το παιδί μου έξω βόλτα και να ξέρω ότι δεν θα συναντήσω με το καροτσάκι κάποιο αυτοκίνητο παρκαρισμένο πάνω στο πεζοδρόμιο που θα με αναγκάσει να το βγάλω στον δρόμο.
H φετινή 24η Ιουλίου σημαδεύτηκε από τον θάνατο πολλών δεκάδων ανθρώπων και μια ανυπολόγιστη καταστροφή στη φύση και σε περιουσίες. Η ημερομηνιακή σύμπτωση ανάμεσα σε μια μέρα χαράς – για την αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στη χώρα – και στο τωρινό πένθος γεννάει μια επώδυνη σκέψη: η ομαλή πολιτική ζωή δεκαετιών, με τις εξάρσεις και τις κρίσεις της, δεν συνοδεύτηκε από μια νέα συνείδηση των απειλών για τον δημόσιο χώρο, το περιβάλλον, για αυτό που ο Χάιντεγκερ ονόμαζε το «κατοικείν».
Φωτιά: Στα 40 μου είμαι πια πολύ μεγάλος για να έχω αρκετές αναμνήσεις και πολύ μικρός για να αφήσω τη ζωή να με πάει όπου θέλει. Πρέπει να θυμάμαι. Δεν πρέπει να ξεχνάω. Πρέπει να παλεύω. Δεν πρέπει να παραδίνομαι. Δεν ξεχνώ τις πυρκαγιές του 1995 και του 2007… Δεν ξεχνώ τις πλημμύρες. Δεν ξεχνώ το Σάμινα. Δεν ξεχνώ τα Τέμπη και τον Μαλιακό. Δεν ξεχνώ… Θυμάμαι.
Περισσότερα
(παράφραση του it’s the economy stupid, σύνθημα που βοήθησε τον Ομπάμα να βγει πρόεδρος)
Περισσότερα
«Οι πιο σκοτεινές γωνιές στην κόλαση είναι φυλαγμένες για εκείνους που διατηρούν την ουδετερότητά τους σε εποχές ηθικής κρίσης» (Μπράουν)
Πολλές φορές ο τρόπος και ο κωδικός με τον οποίο κατανοούμε και αξιολογούμε το επίπεδο (κοινωνικό, πολιτιστικό, πνευματικό, ηθικό…) μιας κοινωνίας είναι συνάρτηση του επιθέτου – των που τη συνοδεύουν. Κατά καιρούς τα επίθετα που συνόδεψαν-ουν την κοινωνία είναι: Ταξική, Καταναλωτική, Ανοιχτή, Φοβική, Ανεκτική….. Σε όλα αυτά τις τελευταίες δεκαετίες προστέθηκε και ο χαρακτηρισμός πολυπολιτισμική.
Μεγαλώσαμε με το «έχει ο Θεός» και το «κάτι θα γίνει». Όποτε βρίσκαμε τοίχο ή αδυνατούσαμε να αναλύσουμε τα δεδομένα, επινοούσαμε μια παρηγοριά που δεν είχε να κάνει με τον ορθολογισμό, αν και στην ουσία από εκείνον ζητούσαμε να μας σώσει. Από κάποιον που θα κάνει κάτι ορθολογιστικό, όχι κάποιο θαύμα που θα στηρίζεται στο πουθενά, στο τίποτα.
Ο σύγχρονος κόσμος και ιδιαίτερα η Ευρώπη δομήθηκε «διοικητικά» πάνω στην «αρχή της εθνότητας» που κυριάρχησε ως ιδέα κατά τα τέλη του 18ου αιώνα και τον 19ο. Σύμφωνα με αυτή κάθε έθνος θα μπορούσε να υπάρξει ως κράτος. Το κράτος – έθνος περιέλαβε και αφομοίωσε διάφορες εθνότητες σε έναν ευρύτερο πολιτιστικό χώρο. Έτσι, σιγά –σιγά σφυρηλατήθηκε η εθνική ενότητα που χάρισε στα άτομα την ασφάλεια και το αίσθημα του «ανήκειν».
Όταν κανείς σκέφτεται την εντυπωσιακή βελτίωση των συνθηκών ζωής που σημειώθηκε τους τελευταίους δύο αιώνες, δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί ποιες είναι οι αιτίες μιας τόσο ριζικής αλλαγής: πώς εξηγείται η χωρίς προηγούμενο αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος που έχει γνωρίσει ο κόσμος από το 1800;
Περισσότερα
Αυτή η χώρα όσες επενδύσεις και να φέρει, όση ανάπτυξη κι αν μετρήσει, αν δεν έρθουν γενιές που θα κοιτάξουν κατάματα την ανελευθερία και τους φονταμενταλισμούς που απλώνονται αργά δεν θα σωθεί ποτέ