Μόντρεαλ, Σάββατο
Τι είδος τέχνης, αναρωτιέται κανείς, έδωκε στους Έλληνες η συγκατοίκηση τους με το μηδέν; Τι είδος τέχνης, αναλογίζεται κανείς, εδημιούργησαν οι Έλληνες από τη συγκατοίκηση τους με το μηδέν!
Υπάρχει, πράγματι, ένα είδος απορίας πού συγκατοικεί με το θαυμασμό. Αυτό που αλλιώς το λέμε έκσταση.
Σ’ όλα αυτά εκδηλώνεται η μεγάλη και θεμελιώδης δημιουργική δύναμη του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού: ο ατομικισμός του. «Ένας Έλληνας μάγειρας», λέει ο Νίτσε, «είναι πιο μάγειρας από τους άλλους»- και αναμφίβολα, απ’ όλους τους λαούς της γης οι Έλληνες είχαν τις περισσότερες προσωπικότητες.
Σύμφωνα με τον Νίτσε, η έννοια της ελεύθερης θέλησης έχει χρησιμοποιηθεί από κυβερνώντες, κυρίως θεολόγους, για να καταστήσει τον άνθρωπο υπεύθυνο απέναντι στους ίδιους και στην παράδοση που θέλουν να διατηρήσουν. Δεν μπορεί κανείς να κρίνει και να τιμωρήσει τη φύση, ο «ελεύθερος» άνθρωπος όμως μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνος.
Είμαστε όλοι εξαιρετικές περιπτώσεις. Θέλουμε όλοι μας ν’ απαιτήσουμε κάτι! Ο καθένας απαιτεί να είναι αθώος, πάση θυσία, ακόμα κι αν, για να το πετύχει αυτό, χρειάζεται να καταγγείλει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος και τους θεούς. Περισσότερα
Γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 7 Νοεμβρίου 1913. Βραβεύτηκε με το βραβείο Νόμπελ αλλά ακόμα διαβάζεται τόσο εύκολα, όσο οι σύγχρονοί του. Περισσότερα
[…] Δυο φωνές μέσα μου παλεύουν. O νους: “Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο; Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων χρέος μας ν΄ αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου.
Περισσότερα
Ο Παλαμήδης ήταν ήρωας της Τρωικής εκστρατείας, εφευρέτης, συγγραφέας και δημιουργός. Ήταν γιος του Ναύπλιου και της Ησιόνης και ξεχώριζε για τη σοφία του. Στον Παλαμήδη αποδίδονται η επινόηση των μέτρων και των σταθμών, η διαίρεση του έτους σε ώρες ημέρες και μήνες και η εφεύρεση διαφόρων παιχνιδιών (επιτραπέζιων και στρατηγημάτων) που ονομάζονται και του Παλαμήδους ή αθύρματα ή πεσσοί ή πεττοί.
Έχω έντεκα γιους. Περισσότερα
Κοίτα την αγέλη που βόσκει περνώντας μπροστά σου: δεν γνωρίζει τι είναι χθες ή σήμερα· αναπηδά εδώ και εκεί, τρώει, ξαπλώνει, χωνεύει, αναπηδά και πάλι, και το ίδιο από το πρωί ως το βράδυ κι από μέρα σε μέρα, στενά δεμένη με τις ευχαριστήσεις και τις δυσαρεστήσεις της, προσδεμένη δηλαδή στον πάσσαλο της στιγμής και γι’ αυτό δεν είναι ούτε βαρύθυμη ούτε μπουχτισμένη.
Νόστο έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες τον πόθο της επιστροφής στην πατρίδα. Η νοσταλγία συνεπώς είναι η ψυχολογική κατάσταση που δημιουργεί ο πόθος της επιστροφής στην πατρίδα και κατά προέκταση σε κάθε οικείο χώρο που λειτουργεί σαν “χαμένος παράδεισος” όταν απομακρυνθούμε ή μας απομακρύνουν απ’αυτόν παρά τη θέληση μας.
Aς ξεκινήσουμε από την αλληλεπίδραση σώματος και νου: ο ανθρώπινος εγκέφαλος καταγράφει -και ”αποθηκεύει” στο σώμα των πληροφοριών του- τις οργανικές εσωτερικές λειτουργίες του ανθρώπινου σώματος (καταγράφει, π.χ., την αέναη -και συνήθως σταθερή- ροή των χτύπων της καρδιάς ή της αναπνοής). Παρατηρώντας επίσης εκεί έξω την ίδια τη φύση, διαπιστώνει -μέσα από τις επαναλήψεις, τη σταθερότητα και τον κύκλο που κάνουν τα πράγματα- ένα θεμελιώδη ζωικό ρυθμό σε όλα.
Ένας φιλόσοφος της σύγχρονης εποχής που αναμφισβήτητα γνώριζε τον Όσκαρ, ο Δανός Σέρεν Κίρκεγκορ, στοχάστηκε, μεταξύ πολλών άλλων πραγμάτων, γύρω από τις συμπεριφορές που διατηρούν το πνεύμα νέο και όσες το φθείρουν.
Ο ηττημένος κάποτε ”χτίζει” τον δικό του μύθο: εκεί όπου πρόκειται να ”κατοικήσει” η δική του ”αλήθεια”…
Σαν σήμερα, 21 Οκτωβρίου του 1929, γεννήθηκε η Αμερικανίδα συγγραφέας Ούρσουλα Λε Γκεν. Στο παρακάτω άρθρο της μας μιλάει για την εξουσία, την καταπίεση, την ελευθερία και το πώς η ευφάνταστη αφήγηση ιστοριών διευρύνει τον ορίζοντα του εφικτού*.
Κάποιοι τον χαρακτηρίζουν ως έναν από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της εποχής μας, με ένα υπέροχο λογοτεχνικό μυαλό. Τα δύο του αριστουργήματα, το Εκατό Χρόνια Μοναξιά (1967) και Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας (1985) τον έκαναν γνωστό στο ευρύ κοινό.
