στην Ελένη Θ. Κωνσταντινίδη
Είναι τα λυπημένα Χριστούγεννα 1987 Περισσότερα
Κατηγορία -Βιβλία
Ο μεγάλος Αμερικανός συγγραφέας Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ ήταν ένας από τους κύριους εκπροσώπους της αποκαλούμενης Χαμένης Γενιάς των Αμερικανών λογοτεχνών και θεωρείται γενικότερα ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ού αιώνα. Ολοκλήρωσε συνολικά τέσσερα μυθιστορήματα κι αρκετά διηγήματα. Ας απολαύσουμε λίγα αποσπάσματα από το βιβλίο του “Τα απομεινάρια της ευτυχίας”
Με τα παιδιάτικα μάτια μου έβλεπα, πίσω απ’ το τζάμι, τη σημαία του Παλαμηδιού, του κάστρου τ’ Αναπλιού, ψηλά, και το σκοπό τυλιγμένο στο μανδύα του να πηγαινοέρχεται στην τάπια*, με το τουφέκι στον ώμο. Στο φόντο του ουρανού, η σιλουέτα του γραφόταν τεράστια, επιβλητική. Κάμποσες οργιές πιο κάτω, σάλευαν χαμόκλαδα κι οι φραγκοσυκιές πρασίνιζαν κρεμασμένες στο βάραθρο, πάνω από τη βενετσιάνικη σκάλα – 999 σκαλοπάτια.
Οι λάτρεις του βιβλίου σίγουρα θα ήθελαν να υιοθετήσουν αυτό το υπέροχο χριστουγεννιάτικο έθιμο από την Ισλανδία, που οποία συνδυάζει λογοτεχνία και διακοπές, δύο σε ένα!
Περισσότερα
Σαν σήμερα, 12 Δεκεμβρίου 1821, γεννήθηκε ο σπουδαίος Γάλλος μυθιστοριογράφος, Γκιστάβ Φλομπέρ. Ας διαβάσουμε ένα ωραίο απόσπασμα από το βιβλίο του “Οι αναμνήσεις ενός τρελού”
Σαν σήμερα στις 10 Δεκεμβρίου 1957, ο Αλμπέρ Καμύ, εκφωνεί στο δημαρχείο της Στοκχόλμης στο τέλος του συμποσίου της τελετής των βραβείων Νόμπελ την παρακάτω ομιλία: Περισσότερα
Σήμερα η Google τιμάει με ένα Doodle την 340η επέτειο από τον καθορισμό της ταχύτητας του φωτός. Ας διαβάσουμε ένα ωραίο απόσπασμα από το βιβλίο του Γιώργου Γραμματικάκη “Η αυτοβιογραφία του φωτός”
Στο σπίτι του αρχιεισπράκτορα Στίτσκιν, μια από τις μέρες που είχε ρεπό, είχε πάει, ύστερα από πρόσκληση του, η Αγάπη Γκριγκόριεβνα, μια γεροδεμένη και με πλούσια περιφέρεια κυρία γύρω στα σαράντα. Ήταν προξενήτρα, αλλά έκανε και πολλές άλλες δουλειές, για τις οποίες μιλούσε μόνο ψιθυριστά. Ο Στίτσκιν τα είχε λίγο χαμένα, αλλά, όπως πάντα, ήταν σοβαρός, θετικός και αυστηρός. Περπατούσε μέσα στο δωμάτιο, κάπνιζε το πούρο του κι έλεγε:
Πάντα βρίσκω όλους τούς ανθρώπους, όπως κι αν τούς κοιτάζω, με καλοσύνη ή κακία, να φροντίζουν για ένα πράγμα: πώς να εξυπηρετήσουν τη συντήρηση του είδους. Και φροντίζουν γι’ αυτό, όχι από αγάπη για το είδος, άλλα γιατί δεν υπάρχει μέσα τους τίποτα παλιότερο, δυνατότερο, ανέλεγκτο και πιο ακατανόητο από αυτό το ένστικτο, γιατί είναι αλήθεια πώς το ένστικτο αυτό είναι στην κυριολεξία ή ουσία του είδους μας, η ουσία του κοπαδιού μας.
Επειδή τα ζωικά θέματα είναι κάπως βαρετά, είναι καλύτερα να μιλήσουμε για σεξ και αίμα. Θα μπορούσε ν’ αρχίζει έτσι αυτή η παρουσίαση, μιας και κάπως έτσι ξεκινάει το ίδιο το βιβλίο, μ’ έναν απροσδόκητο συσχετισμό ανάμεσα στη γοητεία που ασκούν οι σεξουαλικές και αιματηρές φαντασιώσεις και την ψυχολογική και σωματική αποξένωση από τα ζώα που μας θρέφουν και μας ντύνουν.
Κατά τον Brophy (1983), οι επιτυχημένοι δάσκαλοι όχι μόνο χρησιμοποιούν τον έπαινο για την υιοθέτηση εσωτερικών προσδιορισμών και τη δημιουργία εσωτερικών κινήτρων στους μαθητές τους αλλά διαθέτουν και ορισμένα χαρακτηριστικά στη διδασκαλία τους που τους ξεχωρίζουν.
Αν μία οποιαδήποτε καχεκτική, φυματική αμαζόνα, καθισμένη πάνω σ’ ένα ταλαντευόμενο άλογο, μπροστά σ’ ένα άπληστο κοινό και σ’ ένα σκληρό αφεντικό που κουνά χωρίς διακοπή το μαστίγιό του, έκανε γύρους χωρίς σταματημό μήνες ολόκληρους πάνω στην πλατεία του τσίρκου’ αν τρανταζόταν πάνω στο άλογο, σκόρπιζε φιλιά, έσπαζε τη μέση της κι αν το θέαμα αυτό συνεχιζόταν μέσα στα ασταμάτητα βουητά της ορχήστρας και των ανεμιστήρων κι ολοένα προχωρούσε στο ανοιχτό και σκοτεινό μέλλον με χειροκροτήματα πού σβήνουν και πάλι δυναμώνουν ζωηρά -ίσως τότε να ορμούσε κάποιος νεαρός από τη γαλαρία, να δρασκελούσε τη μακριά σκάλα και φτάνοντας στην πλατεία να κραύγαζε «σταματήστε!». Περισσότερα
Η αξία του ανθρώπου είναι να επιχειρεί κάτι ενάντια στο κακό ρισκάροντας και τις πιο οδυνηρές αποτυχίες κι όχι να προσπαθεί να το δικαιολογεί με δόγματα. Περισσότερα
Λίγοι άνθρωποι κι ακόμα λιγότεροι συγγραφείς είχαν, ταυτόχρονα, τόσο ευνοϊκές και, συνάμα, τόσο δυσμενείς συνθήκες ζωής, εργασίας και δημιουργίας. Εγγονός του Τόμας Χένρυ Χάξλεϋ, αδελφός τού Τζούλιαν Χάξλεϋ, αναθρεμμένος σ’ ένα κλίμα καθαρά πνευματικό και επιστημονικό, βρέθηκε, συνάμα, μόλις έβγαλε το Πανεπιστήμιο, στο ποιητικό περιβάλλον τής Κάθρην Μάνσφηλντ και των ποιητών τού Μεσοπολέμου. Υπέφερε, όμως, από τα μάτια του και υπέφερε περισσότερο, αλλά πιο μυστικά, πιο κρυφά, πιο ενδόμυχα, από τη σύγκρουση ανάμεσα στον κυνισμό και τον μυστικισμό που τον κατέτρεχαν σ’ όλη τον τη ζωή.
Τα τέσσερα βασικά συναισθήματα, φόβος, χαρά, λύπη και θυμός (για άλλους πέντε με την αηδία) με τις αποχρώσεις, τις εντάσεις και τις διακυμάνσεις τους δημιουργούν το πιο υπέροχο ουράνιο τόξο της ζωή μας. Αυτό που εμφανίζεται όταν γεννιόμαστε και φεύγει όταν πεθαίνουμε. Γιατί, όμως, δεν μας αφήνουν να το ευχαριστηθούμε; Τελικά, να αισθανθώ ή όχι;
Περισσότερα
Σκέψεις – Ηθικές, πολιτικές, λογοτεχνικές, φιλοσοφικές, νομικής, θρησκευτικής και οικονομικής φύσης, σχετικά με τη Συντεχνία των Κλεφτών.
Μια μέρα σαν σήμερα, ακριβώς πριν 100 χρόνια, 22 Νοεμβρίου 1916, έφυγε από τη ζωή ο Τζακ Λόντον. Ας διαβάσουμε μερικά επιλεγμένα αποσπάσματα από το αυτοβιογραφικό βιβλίο του “Ο δρόμος”:
Ήταν στο Ρένο της Νεβάδα, καλοκαίρι του 1892. Ήταν και παζάρι κι η πόλη ήταν γεμάτη μικρολωποδύτες και απατεωνίσκους, για να μη μιλήσουμε για στίφη ολόκληρα από πειναλέους αλήτες. Οι πειναλέοι αλήτες έκαναν την πόλη «πειναλέα» πόλη. Βροντούσαν τις πίσω πόρτες των σπιτιών των ευυπόληπτων πολιτών, μέχρι που οι πίσω πόρτες έπαψαν πια ν’ ανοίγουν.
Σαν σήμερα, στις 22 Νοεμβρίου 1963, πέθανε ο Άλντους Χάξλεϋ, την ημέρα που δολοφονήθηκε ο Πρόεδρος Κένεντυ, γι αυτό κι ο θάνατός του δεν πήρε την έκταση εκείνη τής δημοσιότητας που θα περίμενε κανείς ύστερα από μια τόσο ένδοξη φιλολογική διαδρομή. Ας θυμηθούμε την αρχή από το περιφημότερο έργο του “Θαυμαστός καινούργιος κόσμος”, μια εφιαλτική, προφητική ενατένιση ενός τέλειου τεχνοκρατικά πολιτισμού μίας μελλοντικής κοινωνίας που βασίζεται στον φυσικό και ψυχολογικό καταναγκασμό.