Οι θεές δεν ανέχονταν να τις επιθυμούν οι θνητοί άντρες, ούτε καν με τη φαντασία τους. Όταν ενώνονταν με κάποιο θνητό, αυτό συνέβαινε με δική τους πρωτοβουλία – ή, στη χειρότερη περίπτωση, επειδή τους το επέβαλλε το πεπρωμένο ή ο πατέρας και βασιλιάς τους, ο Δίας.
Στωικοί κι επικούρειοι ανάγουν κάθε παραστασιακό περιεχόμενο σε αισθητηριακές εντυπώσεις, αλλά τελικά, μόνο οι επικούρειοι προχωρούν με συνέπεια ως το συμπέρασμα ότι το διακριτικό γνώρισμα της αλήθειας είναι απλώς το συναίσθημα της αναγκαιότητας, με τα όποιο επιβάλλεται η αισθητηριακή αντίληψη στη συνείδηση.
Γράφοντας για επιστήμη και τεχνολογία είναι βασικό να ξεκαθαρίσει κανείς τι είναι επιστήμη και τι όχι. Πράγμα που προϋποθέτει πως θα διατυπώσει έναν ορισμό και θα καθορίσει τα κριτήρια της διάκρισης ανάμεσα σε επιστήμη και μη επιστήμη.
Ο Δρόμος του βουβαλιού ή του βοδιού, είναι μια αναπαράσταση του δρόμου του Ζεν. Αποτελεί ίσως την κυριότερη διδαχή του Βουδισμού η οποία αν μπορεί να συνοψιστεί τότε θα ήταν “mindfullness” (σε ελεύθερη μετάφραση: το να έχεις συνείδηση του τι σκέφτεσαι) η οποία οδηγεί στην αποφυγή της προσκόλλησης σε οτιδήποτε έμψυχο ή άψυχο. Η ιστορία μας δείχνει το δρόμο προς αυτήν αλλά και το τι επακολουθεί μετά.
«Θα σας μιλήσω για τις τρεις μεταμορφώσεις του πνεύματος: με ποιο τρόπο το πνεύμα γίνεται Καμήλα, με ποιο τρόπο η Καμήλα γίνεται Λεοντάρι και πώς το Λεοντάρι γίνεται Παιδί.
Εκτός από τους πολικούς πάγους, το μόνο μέρος στον κόσμο όπου δεν θα βρείτε καφέ αρουραίους (Rattus norvegicus) είναι η επαρχία Αλμπέρτα στον Καναδά. Ξεκινώντας από την πατρίδα του τη Μογγολία, ο καφέ αρουραίος ακολούθησε τον άνθρωπο στην πορεία της δημιουργίας πόλεων στις στέπες, και τελικά πέρασε στην απέναντι όχθη του Βόλγα, και, από εκεί, στη Δυτική Ευρώπη, το 1727.
“Είναι η µοίρα κάθε ανθρώπου” γράφει ο Σακς “να είναι µοναδικός, να ακολουθεί το δικό του µονοπάτι, να ζει τη δική του ζωή, να βιώνει τον δικό του θάνατο”. Διαβάστε ένα από τα δοκίμια που έγραψε τους τελευταίους µήνες της ζωής του, που προκαλούν συγκίνηση, καθώς διερευνούν τα συναισθήµατά του για την ολοκλήρωση της ζωής του και τη συµφιλίωση µε τον ίδιο του τον θάνατο.
ΕΠΕΣΕ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΑΠΑΛΟ χώμα πίσω από το λαχανόκηπο. Δεν πρόλαβε να κάνει ούτε δέκα βήματα μέχρι το τρυπημένο από τα θραύσματα άσπρο σπιτάκι με την καταστραμμένη χελωνίσια σκεπή του — το χθεσινό «σημείο προσανατολισμού».
Πιστεύω να συμφωνούμε όλοι ότι, αν ζήσουμε τη ζωή μας δίχως έναν αληθινό φίλο, θα έχουμε χάσει μια από τις πιο συγκινητικές και προκλητικές ανθρώπινες εμπειρίες. Ωστόσο, κάθε μέρα, άνθρωποι ζουν και πεθαίνουν ανάμεσα σε ξένους, μόνοι, χωρίς να έχουν γνωρίσει ποτέ έναν αληθινό φίλο.
100 από τα καλύτερα βιβλία που σας προτείναμε από την αρχή της χρονιάς. Για καθένα τους μπορείτε να διαβάσετε κι ένα επιλεγμένο απόσπασμα απλά πατώντας κλικ πάνω στον τίτλο.
ΤΟ ΧΙΟΝΙ ΠΟΥ ΕΠΕΣΕ τη νύχια έστρωσε τα στενό δρομάκο από την Ουβάροφκα στο σχολείο και μόνο το περπάτημά της φαινόταν από τα λεπτά ίχνη που άφηναν οι μυτερές της γαλότσες πάνω στο χιονισμένο χαλί. Η δασκάλα έβαζε προσεκτικά το πόδι της με τη μυτερή γούνινη γαλότσα της για να μπορεί να βρίσκει την ισορροπία αν την ξεγελάσει το χιόνι και δεν πρσφτάσει να στηριχτεί. Υπήρχε κίνδυνος να σωριαστεί πάνω στο χιόνι.
Ο Τσαρλς Νιούτον, ο άνθρωπος του Βρετανικού Μουσείου στο Λεβάντε, είχε πει μετά από μια επίσκεψή του ότι «το πιο ενδιαφέρον λείψανο της κλασικής αρχαιότητας» στη Θεσσαλονίκη ήταν οι «Incantadas». Οι «Μαγεμένες» όμως είχαν γητέψει κι άλλους, κι έτσι τελικά εξανεμίστηκαν για τα καλά από την πόλη.
Η ζωή του.
Γεννήθηκε στα Αβδηρα της Θράκης. Προσελκύσθηκε στην αναζήτηση της γνώσης από Πέρσες μάγους που κατοικούσαν στην πατρίδα του. Ταξίδεψε στη Μικρά Ασία, την Αίγυπτο, τη Βαβυλώνα και τις Ινδίες. Πιθανόν επισκέφθηκε και την Αθήνα. Υπήρξε μαθητής του Λευκίππου, αλλά δεν γνωρίζουμε τον τόπο και το χρόνο της μαθητείας του.
Όταν σηκώνεσαι με κακή διάθεση το πρωί, έχε πρόχειρη την σκέψη: «Σηκώνομαι για να επιτελέσω το έργο του ανθρώπου. Και στεναχωριέμαι ακόμη, που πάω να κάνω αυτό για το οποίο γεννήθηκα και βγήκα στον κόσμο; Ή μήπως γεννήθηκα για να μένω ξαπλωμένος και να ζεσταίνομαι μες στα στρώματα;»
Αν κάποιος υπολόγιζε τη ζημιά που προξένησε η μεγάλη πολιτική καταστροφή στην ανάπτυξη του ανθρώπινου πολιτισμού, θα έπρεπε να θυμηθεί πως η κουλτούρα στην ύψιστή της μορφή είναι ένα λεπτό φυτό που εξαρτάται από ένα πολύπλοκο σύνολο συνθηκών και είναι συνηθισμένο να ανθίζει μόνο σε ορισμένα μέρη και σε ορισμένες εποχές.
Θα πρέπει να τρίζουν τα κόκαλα του Δαρβίνου, διότι ο υποτιθέμενος«δαρβινικός κόσμος» απέχει παρασάγγες από αυτό που ο ίδιος οραματίστηκε. Από αυτές τις δηλώσεις απουσιάζει η παραμικρή ένδειξη για τον τρόπο να αρνηθούμε τα γονίδια μας, τα οποία, οι ίδιοι συγγραφείς, άλλες φορές, τα έχουν περιγράφει ως παντοδύναμα.
Της θύμιζε κατά τις συνεδρίες τους εκείνο το ωραίο του Νίτσε: «Μ’ αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι πιο βαθιά απ’ την πληγή του».
Περισσότερα
Amor omnibus idem . Εδώ πρέπει ν’ ανατρέξουμε στο φυσικό έρωτα· είναι ο κεντημένος από τη φαντασία ιστός της φύσης. Θέλεις ν’ αποκτήσεις μια ιδέα για τον έρωτα;
