Τομ Ρόμπινς – Σαμπάνια στο γοβάκι


ΑΝ ΕΞΑΙΡΕΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΜΑΣΕΛΕΣ ΑΠΟ ΣΟΚΟΛΑΤΑ, κατά πάσα πιθανότητα δεν υπάρχει λιγότερο πρακτικό πράγμα στον κόσμο από τα γυάλινα παπούτσια: η συντομία της αναμενόμενης διάρκειας ζωής τους πρέπει να συναγωνίζεται τη φρίκη της ταλαιπωρίας που προκαλούν.

Τότε, λοιπόν, η Σταχτοπούτα ήταν μια αφελής εκκεντρική, μια ανόητη με μαζοχιστικές τάσεις; Μήπως η νεραϊδονονά της, που υποτίθεται ότι μπορούσε να δημιουργήσει τα καλύτερα μιλανέζικα δερμάτινα γοβάκια, είχε διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ; Ή υπήρχε κάποια κρυφή λογική πίσω από το γεγονός ότι έστειλε τη μικρή ταπεινή γλυκιά Σταχτοπούτα στο βασιλικό χορό με εύθραυστο πυρίτιο στα πόδια;

Σίγουρα το τελευταίο. Προφανώς, η πρόθεση της Νεραϊδονονάς ήταν να δελεάσει τον Πρίγκιπα του Παραμυθιού (που, αλίμονο, δεν είχε και το πιο κοφτερό μυαλό σε αυτή την ιστορία) να πιει σαμπάνια από το γοβάκι της Σταχτοπούτας.

Γιατί; Γιατί καμιά χειρονομία στα χρονικά της ρομαντικής συμπεριφοράς δεν είναι τόσο ευοίωνη όσο το να πιείς από το παπούτσι μιας γυναίκας. Κάθε βαρετός θαυμαστής μπορεί να αγοράσει σε μια κοπέλα λουλούδια ή γλυκά ή ακόμη κι ένα δαχτυλίδι, να την πάει σ’ έναν κινηματογράφο ή ένα Σαββατοκύριακο σε σπα, αλλά ο άνθρωπος που θα πιει από ένα υπόδημα εν χρήσει είναι ένας άνθρωπος που, στο όνομα της αγάπης, δεν μπορεί σχεδόν τίποτα να τον σταματήσει. Η γυναίκα που τιμάται με αυτό τον τρόπο μπορεί να είναι σίγουρη ότι αυτός ο παράτολμος άντρας δεν φοβάται τίποτα. Με την πράξη του δεσμεύεται, έστω και σε στοιχειώδες επίπεδο. Και κάτι ακόμη καλύτερο, ο τύπος έχει πλάκα!

Έτσι όπως βαδίζει πάνω σε μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στην επιδειξιομανία και την οικειότητα, ανάμεσα στον ιπποτισμό και τη διαστροφή, η πράξη της γοβακοποσίας αυτή καθαυτήν κάνει το γοητευτικό ζήλο να πάλλεται έστω και ελάχιστα από το μακρινό ρίγος της ανωμαλίας. Πέρα από το συμβολισμό (δείτε τι λέει ο Φρόιντ για τα παπούτσια), φλερτάρει με τον κίνδυνο, έστω και αν ο κίνδυνος αυτός δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα λεκιασμένο κουτουπιέ. (Ένας πραγματικός τζέντλεμαν μετά θα σκουπίσει το εσωτερικό του υποδήματος μ’ ένα καθαρό μαντίλι ή με την άκρη του πουκαμίσου του.

Αρωματισμένο, έστω και μόνο στη φαντασία, από τα γλυκά ροζ ποδοδάχτυλα· με κολλημένη πάνω του άσφαλτο, τσίχλες ή και κάτι πολύ χειρότερο· φίλος της γης, ταλαιπωρημένο από καρφιά και θραύσματα· θυσανοστόλιστος περιπλανώμενος αγκραφογαρνίριστος κυρίαρχος της φουσκάλας, πεζικάριος που μεταφέρει τη λασπωμένη σημαία της μόδας, ναύτης των ασφαλτόστρωτων και πλακόστρωτων θαλασσών- παιδί του δρόμου, χορευτής από κούνια, τυφλό σαν γέρικη γάτα των μπλουζ, το ταπεινό παπούτσι -όσο κομψό ή ακριβό κι αν είναι, ένα γοβάκι δεν μπορεί ποτέ να κρύψει τις χρηστικές του ρίζες ή τη συγγένειά του με τα ζώα- το παπούτσι πρέπει να σοκάρεται όταν γίνεται ξαφνικά ένα όχημα που μεταφέρει πολυτελείς φυσαλίδες στα χείλη ενός ερωτευμένου. Και η κατάπληξή του απλώς αντικατοπτρίζει την κατάπληξη της ιδιοκτήτριάς του, γιατί καμιά γυναίκα, ούτε καν η Γκαμπόρ ή η Λόλα Μοντέζ, δεν αναισθητοποιείται ποτέ τόσο πολύ ώστε να μην εντυπωσιαστεί από τον άντρα που παρορμητικά και τελετουργικά σβήνει τη δίψα του πίνοντας από το γοβάκι της.


Παρ’ όλο τον αυθορμητισμό της, όμως, η αυτοσχέδια παπουτσοποσία απαιτεί ένα κάποιο πρωτόκολλο. Ενώ μπορεί να υπάρχει κάτι το ποιητικό στο να πιει κανείς ένα μαρτίνι από ένα μποτίνι ή να ρουφήξει έναν καπουτσίνο από ένα Καπέζιο, αυτές οι παραλλαγές στην πράξη δεν είναι ποτέ αποδεκτές. Το επιλεγμένο παπούτσι μπορεί να έχει οποιοδήποτε χρώμα ή στιλ -φτάνει, φυσικά, να μην είναι ανοιχτά μπροστά ή αξιολύπητα ορθοπεδικό-, αλλά το ποτό που καταναλώνεται από αυτό μπορεί να είναι μόνο σαμπάνια. Ούτε μπίρα, ούτε τζιν, γάλα, τσάι, κόκα διαίτης ή νερό της μπανιέρας. Ούτε καν καλό κονιάκ ή κρασί μπορντό καλής χρονιάς. Η σαμπάνια και μόνον η σαμπάνια, με τον αναβρασμό της αστερόσκονης, με τις επίχρυσες σπίθες της, το μυστικό της τραγούδι και τις μικροσκοπικές εκρήξεις φωτός έχει την απαραίτητη μαγεία για να μεταμορφώσει ένα παπούτσι σε ιερό κύπελλο και τη γουλιά από ένα γοβάκι (που επιφανειακά μοιάζει μια μάλλον ανόητη πράξη) σ’ ένα είδος τρελού κινητικού σονέτου, μια παντομίμα παράτολμης λατρείας.

Λόγω του τρόπου με τον οποίο συνδυάζει την παιχνιδιάρικη διάθεση με το πάθος, λόγω του τρόπου με τον οποίο ηλεκτρίζει τη στιγμή και προεξοφλεί το μέλλον, η κατάποση σαμπάνιας από το κατάλληλο γοβάκι μπορεί να αποτελέσει έναν τέλειο χαιρετισμό για τη νέα χιλιετία.

Όταν η μικρή ποδολέμβος της γυναίκας πλημμυρίσει από σαμπάνια έξτρα ντράι, όταν αυτό το πεζό αντικείμενο που προστατεύει τη φτέρνα και στηρίζει την καμάρα δεχτεί εισβολή από τη γλώσσα, όταν η αφοσίωση τονωθεί από το θράσος και η λαχτάρα αρνηθεί να αυτοπεριοριστεί στη συμβατική έκφραση, ε, τότε όλα μπορεί να συμβούν. Όλα.

Ποιος σοφότερος τρόπος υπάρχει, λοιπόν, για να αντιμετωπίσουμε το Μεγάλο Αύριο παρά με ανοιχτό μυαλό, περιπετειώδη διάθεση και ρομαντική καρδιά; Έτοιμοι, ή και ανυπόμονοι ακόμη, για ό,τι ήθελε προκύψει; Η Νεραϊδονονά το ήξερε αυτό. Γι’ αυτό δημιούργησε το υποδηματόμορφο ποτήρι. Και γι’ αυτό πέτυχε το ποθητό αποτέλεσμα.

Έτσι, φέρε τα ψηλοτάκουνα, μωρό μου, φέρε τις γόβες σου κι ας είναι και στιλέτο. Στην υγειά σου -από τα νύχια ως την κορφή. Και Ευτυχισμένος ο 21 ος Αιώνας!

Bergdorf Goodman, 1999

***

Αγριόπαπιες πετούν ανάστροφα- Τομ Ρόμπινς.

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Σχετικά Άρθρα

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -