Τζοάνα Μπέργκερ – Μόνο εσύ…


Όλοι νομίζουμε πως είμαστε μοναδικοί μέσα σ’ ένα κοπάδι από πρόβατα. Το κατά πόσον όμως είμαστε όντως μοναδικοί ή όχι, αυτό είναι μια άλλη ιστορία…

Μόλις ξεκινήσατε τη Β΄ Λυκείου και, για να το γιορτάσετε, οι γονείς σας αποφασίζουν πως ήρθε η ώρα να βρείτε μια δουλειά. Αρκετά ζήσατε με τα δικά τους χρήματα, λένε· είναι ώρα ν’ αρχίσετε να ξοδεύετε τα χρήματα που βγάζετε μόνοι σας. Άλλωστε, μια δουλειά μερικής απασχόλησης θα σας κρατά εκτός σπιτιού για λίγες μόνο ώρες τη μέρα, μια-δυο φορές την εβδομάδα. Θα σφυρηλατήσει τον χαρακτήρα σας και θα σας μάθει πώς είναι ο πραγματικός κόσμος.

Με το μπέιμπι σίτινγκ που έχετε κάνει και τα λίγα μέτρα γκαζόν που έχετε κουρέψει το βιογραφικό σας δεν είναι και τόσο εντυπωσιακό, μπορείτε ωστόσο να βρείτε μια θέση μερικής απασχόλησης γεμίζοντας σακούλες με ψώνια στο σούπερ-μάρκετ της γειτονιάς σας. Δεν τη λες και την πιο συναρπαστική δουλειά, είναι όμως σαφώς καλύτερη από το να καθαρίζετε το ψυγείο με τα κρέατα.

Μόλις έχετε αρχίσει να γίνεστε εξπέρ στα κόλπα της χάρτινης και της πλαστικής σακούλας, όταν πέφτετε στο διάλειμμα πάνω σε μία από τις νέες σας συναδέλφους. Την έχετε δει να γεμίζει σακούλες στο ταμείο 7 εδώ και κάποιες εβδομάδες και δεν μπορείτε να μην παρατηρήσετε πόσο όμορφη είναι. Σας συστήνεται κι αρχίζετε να μιλάτε. Για το αφεντικό σας, για το λύκειο στο οποίο πηγαίνει ο καθένας και για το κόλπο που έμαθε για να μην ζουλιούνται οι ντομάτες. Την επόμενη εβδομάδα τη συναντάτε τυχαία μια-δυο φορές ακόμα. Την αμέσως επόμενη τη συναντάτε κι άλλες. Μιλάτε περισσότερο. Σύντομα πιάνετε τον εαυτό σας να επιλέγει τις βάρδιές σας ανάλογα με το πότε θα είναι κι εκείνη εκεί. Αρχίζετε να σφυρίζετε ενώ δουλεύετε και, τελικά, βρίσκετε το απαραίτητο κουράγιο για να της ζητήσετε να βγείτε. Ύστερα από διακόσια επτά δείπνα, ενενήντα δύο μεγάλους περιπάτους, τρεις διακοπές μαζί κι έναν σύντομο χωρισμό, βρίσκεστε παντρεμένος με το μοναδικό πρόσωπο με το οποίο θα μπορούσατε να φανταστείτε τον εαυτό σας να περνά το υπόλοιπο της ζωής του.

Η ιδέα της αδελφής ψυχής υπάρχει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Στο Συμπόσιο, ο Πλάτωνας έγραφε πως οι άνθρωποι είχαν αρχικά τέσσερα πόδια, τέσσερα χέρια και ένα κεφάλι με δύο πρόσωπα. Μπορούσαν να περπατούν εξίσου καλά και προς τα μπρος και προς τα πίσω, και ήταν τόσο τρομερή η δύναμή τους που απειλούσαν τους ίδιους τους θεούς που υποτίθεται ότι τους κυβερνούσαν. Κάτι έπρεπε να γίνει. Οι θεοί συζήτησαν διάφορες λύσεις. Κάποιοι ήθελαν να εξοντώσουν το ανθρώπινο γένος, να το εξαφανίσουν μια για πάντα. Ένας όμως από τους θεούς, ο Δίας, είχε μια πιο δημιουργική ιδέα. Οι άνθρωποι πρόσφεραν διάφορες τιμές και θυσίες στους θεούς, οπότε γιατί να τους εξολοθρεύσουν εντελώς; Αντί γι’ αυτό, κάθε άνθρωπος θα κοβόταν στα δύο. Αυτό θα τους έδινε ένα μάθημα. Θα μείωνε τη δύναμη της ανθρωπότητας και θα τιμωρούσε τους ανθρώπους για την έπαρσή τους. Έτσι κι έγινε. Κάθε άνθρωπος χωρίστηκε στη μέση – όπως ακριβώς κόβεται ο κορμός ενός δέντρου στα δύο. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι διαιρεμένοι αυτοί άνθρωποι ήταν δυστυχισμένοι. Ακόμη κι όταν επουλώθηκαν οι πληγές τους, εκείνοι γύρευαν με λαχτάρα το άλλο τους μισό, αναζητώντας πάντοτε εκείνο το κομμάτι που θα τους έκανε ολόκληρους.

Από την εποχή του Πλάτωνα έχουν αλλάξει πολλά, η ιδέα όμως της μίας και αληθινής αγάπης για τον καθέναν από εμάς εξακολουθεί να υπάρχει. Μπορεί η σάρωση της οθόνης στον ιστότοπο γνωριμιών Tinder να έχει πάρει τη θέση των ερωτικών επιστολών και το σεξ με αγνώστους να έχει υποκαταστήσει το περίτεχνο φλερτ, οι περισσότεροι όμως πιστεύουν ακόμη πως κάπου εκεί έξω υπάρχει ο Ένας και Μοναδικός ή η Μία και Μοναδική που περιμένουν τον εντοπισμό τους. Όπως τα δυο μισά ενός κύκλου ή δυο σταγόνες νερό, κάποιος, κάπου εκεί έξω, θα μας συμπληρώσει. Είναι το χαμένο κομμάτι του παζλ, το τέλειο ταίρι.


Τα τραγούδια των rhythm & blues και οι ρομαντικές κωμωδίες αναπαράγουν διαρκώς αυτή την ιδέα. Αν υπήρξες άτυχος στην αγάπη, μην αγχώνεσαι: είναι που δεν έχεις βρει ακόμα το ταίρι σου. Ρίξτε μια γρήγορη ματιά στις αναγγελίες γάμου μιας εφημερίδας ή ρωτήστε τους περισσότερους παντρεμένους πώς γνωρίστηκαν και οι απαντήσεις που θα πάρετε θα είναι ίδιες. Το ένιωσα από την πρώτη στιγμή που τον είδα… Υπήρξε μια χημεία μεταξύ μας που δεν είχα νιώσει με κανέναν άλλο… Σαν ν’ άναψε μια σπίθα και κατάλαβα αμέσως πως ήταν η κατάλληλη γυναίκα για μένα.

Οι περισσότεροι άνθρωποι βρίσκουν οποιαδήποτε άλλη πιθανότητα κάπως ενοχλητική. Θέλετε να κάνετε έναν παντρεμένο φίλο σας που είναι ευτυχισμένος στον γάμο του να θυμώσει μαζί σας; Κάντε πως λέτε ότι θα μπορούσε να είναι εξίσου ευτυχισμένος και με άλλο σύντροφο. Ο σύντροφός μας μπορεί να μην είναι τέλειος, είναι όμως δικός μας. Και είμαστε 110% σίγουροι πως δεν θα μπορούσε κανένας άλλος να βρίσκεται στη θέση του. Είμαστε όλοι πρίγκιπες με ένα γυάλινο γοβάκι, σε αναζήτηση της μίας και μοναδικής Σταχτοπούτας στην οποία θα ταιριάξει.

Αν όμως δείτε πώς γνωρίζουν οι περισσότεροι Αμερικανοί και οι περισσότερες Αμερικανίδες τους/τις συζύγους τους, θα παρατηρήσετε κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Στις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχουν τουλάχιστον 320 εκατομμύρια άνθρωποι. Αν αφαιρέσετε τους παντρεμένους, μας μένουν περίπου 160 εκατομμύρια. Επιλέξτε ένα από τα δύο φύλα κι έχετε περίπου 80 εκατομμύρια ανθρώπους που θα μπορούσαν να είναι κατάλληλοι για σας. Κάποιοι από αυτούς βρίσκονται σε ακατάλληλη ηλικία, υποστηρίζουν το λάθος πολιτικό κόμμα ή, αλίμονο, τους αρέσει η πόλκα· όμως ακόμα κι αν αφαιρέσετε όσους δεν σας ταιριάζουν, και πάλι μένουν εκατομμύρια άνθρωποι. Πολύς κόσμος που θα μπορούσε δυνητικά να είναι ο Ένας και Μοναδικός ή η Μία και Μοναδική. Επαναλάβετε την παραπάνω άσκηση με τον παγκόσμιο πληθυσμό και τότε υπάρχουν εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι, καθένας από τους οποίους θα μπορούσε να είναι η αδελφή ψυχή σας. Δείτε τώρα πού συναντούν τελικά οι άνθρωποι τους/τις συζύγους και θα διαπιστώσετε πως τα μέρη αυτά είναι λίγα.

Στην πραγματικότητα, πάνω από το ένα τρίτο των Αμερικανών συναντούν τον σύζυγο ή τη σύζυγό τους σε δύο μόλις μέρη: στη δουλειά ή το σχολείο. Αυτό από μόνο του δεν προκαλεί έκπληξη. Οι άνθρωποι περνούν πολύ χρόνο στη δουλειά και το σχολείο – είναι, άλλωστε, εξαιρετικά δύσκολο να ερωτευτεί κανείς κάποιον που δεν είχε την ευκαιρία να συναντήσει από κοντά.

Σταθείτε τώρα μια στιγμή και αναλογιστείτε τι σημαίνει αυτό. Σαφώς και μπορεί να υπάρχει μόνο ένα άτομο που είναι κατάλληλο για τον καθέναν μας. Από τους εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους, μία μόνο αδελφή ψυχή. Ποιες είναι όμως οι πιθανότητες το άτομο αυτό να έτυχε να αρχίσει να γεμίζει σακούλες σούπερ-μάρκετ την ίδια στιγμή που αρχίσαμε κι εμείς; Μπορούμε άραγε να είμαστε όλοι μας τόσο τυχεροί;

***

Πηγή: Από την εισαγωγή του βιβλίου της Τζοάνα Μπέργκερ – Αόρατη επίδραση – Οι παράγοντες που καθορίζουν την καθημερινή συμπεριφορά μας. Πανεπ. Εκδόσεις Κρήτης

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Σχετικά Άρθρα

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

1 σχόλιοΣχολιάστε

  • Όλα λογικά (μέχρι το τέλος του κειμένου).
    Τον μύθο των ανθρώπων με τα τέσσερα χέρια και πόδια, στο Συμπόσιο του Πλάτωνα, τον διηγείται ο Αριστοφάνης. Μπορεί όντως να είναι του Αριστοφάνη η ιδέα (η δομή του μύθου είναι μάλλον Αισώπεια).