Να μάθεις να φεύγεις (ή μήπως όχι;)

head-clouds


    να μάθεις να φεύγεις

Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν

Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας
Να φεύγεις  – αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς

Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο
Να τρέχεις μακρυά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι

Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο
Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ

Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε

Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου
(Όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας – αποδέξου το)

Να σταματήσεις να αγαπάς τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχεις είναι μόνο ο Ενεστώτας
Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι – από ‘κει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε

free_mind_sft

Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες
Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις

Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη

Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι
Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο

Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω – δεν τους το χρωτάς
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου


Μην πιστεύεις αυτά που λένε – η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει
Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει

Να μην συγχωρείς όσους δεν σου έπλυναν τα πόδια σου με δάκρυα μετανοίας
Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς, οι τρίτες για τους γελοίους

Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση την σχέση την κοροϊδία κοροϊδία
Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει σαν μωρό

κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλυφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο

Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα, όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου
Και. Να μάθεις να φεύγεις. Από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες

Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα
Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά

357552-Mike Sol_Alone

————-

Απάντηση στο κειμένο “Να μάθεις να φεύγεις”

Αν όλοι μάθουν να φεύγουν τότε ποιος θα μείνει να προσπαθήσει, να διορθώσει, να συγχωρήσει, να συγχωρεθεί, ν΄αγαπήσει, ν΄αγαπηθεί; Η φυγή δεν ήταν ποτέ θαρραλέα, η πιο εύκολη λύση είναι η λήθη.

Και ποιο είναι το μάθημα τότε; Χαμένος χρόνος όλα; Στιγμές καταδικασμένες,αφού η ανάμνηση τους ίσως φέρει πόνο. Και ο εγωισμός στην πρώτη γραμμή,γιατί κάποιος κάποτε μας πλήγωσε και γίναμε καημένοι από ερωτευμένοι. Και προτιμούμε να θάψουμε ένα ολόκληρο κομμάτι τις ζωής μας που μας διαμόρφωσε σ΄αυτό που είμαστε σήμερα-πιο μνησίκακοι και εγωιστές αν προσκολληθούμε στον πόνο και τον θυμό,πιο ανθρώπινοι αν κατανοήσουμε τα λάθη και συγχωρήσουμε τον εαυτό μας και τον άλλο κι έτσι πιο κοντά στην ευτυχία και την ηρεμία.

Μου κάνει εντύπωση πως τόσοι άνθρωποι ταυτίστηκαν με το μελοδραματικό “Να μάθεις να φεύγεις”. Ακόμα κι εγώ, παθούσα η ίδια, δε συμφώνησα παρά ίσως σε δυο σημεία. Και ταυτίστηκες ακόμα κι εσύ, που από θύτης έγινες θύμα.

Μπούρδες. Επειδή πάντα έφευγες βρέθηκες εδώ. Επειδή δεν έχεις μάθει να μένεις, να συμπαθείς, να συμπάσχεις, να συμμετέχεις, να αποδέχεσαι και να κατανοείς. Επειδή είναι πιο εύκολο να φεύγεις όπου βρεις δυσκολία και να ψάχνεις μάταια αλλού αυτό που δε σου χαρίστηκε όπως επιθυμούσες και προτίμησες να μη κάνεις τίποτα για να το αποκτήσεις. ‘

Και στην τελική, αν είναι να φύγεις, φύγε περήφανα, με το κεφάλι ψηλά και τις πληγές σου μάθημα, χωρίς να τρέχεις να ξεφύγεις από τις ίδιες σου τις επιλογές, ρίχνοντας στον άλλο την ευθύνη για τα δεινά σου. Γιατί έτσι, το μόνο που θα μάθεις, είναι να φεύγεις.

____________________

 Πηγή: lifo.gr

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Συναφές: 

Από τι τρέχεις να φύγεις;

Κάποτε θα φύγω…

Σχετικά Άρθρα

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

5 CommentsΣχολιάστε

  • Δηλαδή “οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος”; Όχι!

  • Ενστερνίζομαι το κείμενο γιατί έχει σωστά σημεία και δεν εννοεί να φεύγουμε έτσι απλά με την μία.
    Μιλάει για εκείνες τις σχέσεις που ο ένας φέρεται απαξιωτικά στον άλλον και το πως ο άλλος υπομένει αρκετά πράγματα ενώ θα έπρεπε να έχει την δύναμη να πει “όχι”.

    Και ακόμα αυτό που ειπώθηκε να καθόμαστε να προσπαθούμε & να μην την “κάνουμε” με την μία σαφώς και να μην φοβηθούμε. Αλλά να αξίζει η προσπάθεια κι όχι να παλέψουμε για αρρωστημένη κατάσταση που θα μας βουλιάζει κι άλλο.

    Τώρα που έχω περάσει αρκετά καταλαβαίνω αν αξίζει ο άλλος με τις πράξεις του & την συμπεριφορά του και έχω την κρίση να το παλέψω αν χρειαστεί. Αλλά να παλεύω για τον άλλον που θα με έχει υποδιαίστερη όχι, δεν είμαι διατεθειμένη να κάτσω…

    • Κι εγώ καταλαβαίνω το κείμενο τώρα που χώρισα, κι έμαθα πως είναι να σου λέει κανείς ψέματα μες τα μάτια όταν ζητάς την αλήθεια, και να σε αφήνει με ένα “δεν στο πα γιατί δεν ήθελα να σε πληγώσω”. Και τυφλωμένη από έρωτα πίστεψα στις καλές του προθέσεις κι όχι στο κέρατο που μπορεί να χω φάει… αλλά αυτό ποτέ δεν θα το μάθω τουλάχιστον όχι από αυτόν. Αυτός θα φοβάται μην με πληγώσει. Και συνέχισα μαζί του μέχρι που το έννοιωσα στο πετσί μου ότι όταν θέλει με φτύνει κι όταν με χει ανάγκη σφυρίζει κι έρχομαι. Επρεπε να φύγω πρίν δωσω δεύτερη και τρίτη ευκαιρία και τέταρτη και πέμπτη. Τώρα μετά από τόσο ψέματα δεν ξέρω αν υπήρχε και καμία αλήθεια σ αυτά τα τέσσερα χρόνια κοροϊδίας, και να υπήρχει δεν μπορώ να την ξεχωρήσω. Ειμαι στα 21 μου και τώρα για πρώτη φορά πρέπει να βρώ τις δικές μου δυνάμεις για να ζήσω για μένα, κέρδισα χρονο δεν έχασα απ τη ζωή μου, μου λένε. Η αλήθεια είναι ότι έμαθα να ζώ για αυτόν και τωρα δεν ξέρω να ζω για μένα. Αλλά το θέμα είναι ότι είμαστε όλοι διαφορετικοί άνθρωποι. Υπάρχω εγώ που ήμουν ζώο και δεν ήθελα να τον δω για αυτό που πραγματικά είναι, υπάρχει αυτός που ήταν αυτός και δεν θα τον χαρακτηρίσω πάντως ήταν σίγουρα ψεύτης, και υπάρχουν κι άλλοι πολλοί που μπορεί να αξίζουν δευτερες ευκαιρίες. Αλλα αυτοί θα τις διεκδικήσουν.

  • Θεωρώ οτι το “να μαθεις να φευγεις” καθε αλλο παρα δειλια και ευθυνοφοβια προσταζει. Να μαθεις να φευγεις ντομπρα,να μην παραμυθιαζεσαι και κυριως να μην παραμυθιαζεις τον ευατο σου,να εισαι σιγουρος για αυτα που νιωθεις ,να εισαι δυνατος και γενναιος σε καθε αποχωρισμο κοιτωντας τον αλλον στα ματια . Να μαθουμε να φευγουμε μας προτεινει και οχι να ξεφευγουμε,γιατι πολλες φορες η παραμονη μπορει να ειναι η μεγαλυτερη φυγη απο τον ευατο μας. Με αγγιζει βαθυτατα το κειμενο αυτο και μου δινει δυναμη και θαρρος. Σεβομαι φυσικα την αποψη σου αλλα η καθε γραμμουλα αυτου του κειμενου καθε αλλο παρα παραιτηση και αδρανεια δειχνει.

  • συμφωνώ με την αποψή σου..όμως, μάλλον δεν έχεις πιάσει το νόημα του Λουντέμη, όπως και πολλοί άλλοι που χρησιμοποιούν αυτό το κειμενο, για εγωιστικό καμουφλαζ…όπως σωστά διαπιστώνεις και επιχειρηματολογείς.
    Ο ίδιος ο Λουντεμης..άλλωστε ποτε δεν ΕΦΥΓΕ…ηταν πάντα εκει.. αν προσέξεις μέσα στο κείμενο περνά την άποψη των προσπαθειών.Όμως όλα ειναι κύκλοι.Όταν κλεισει ενας κυκλος, δεν εχει νόημα να τον ξαναγυρισεις..αργοπορεις..χανεις τη στιγμη..και σε συναρτηση ..τη ζωη..αυτα..απο εμενα..επισης θα ηθελα να τονισω..οτι οταν διαβαζουμε κειμενα καποιων ανθρωπων, καλο ειναι να ξερουμε κατι απο τη ζωη τους, για να μπορεσουμε να μπουμε στο πνευμα τους.Τωρα αν λογω του οτι το διαδυκτιο, βοηθα στην ανακυκλωση ιδεων απο άτομα καθολου εξελιγμενα..τότε και οι ιδεες εξανεμιζονται, μπαινουν μεσα στον καδο μαζι με πολλα σκουπιδια, με αποτελεσμα να αλλοιωνονται..Παντως χαιρομαι που εισαι επαναστατης ανθρωπος στην ουσια σου,ψαχνεσαι και εναντιωνεσαι χωρις να αναμασας ..