Τα λάθη των ξένων

europe460x276


Προκαταρκτικό: αυτό το θέμα θα μπορούσε (και ίσως θα έπρεπε) να γεμίσει έναν ή και περισσότερους …τόμους. Εδώ σημειώνω πρόχειρα τα βασικά σημεία που μου έρχονται στο νου – και καλώ τους συνομιλητές να συμπληρώσουν, διορθώσουν, ακόμα και να απαλείψουν ό,τι  νομίζουν σωστό ή λάθος. Εφόσον δεν είμαι οικονομολόγος, οι παρατηρήσεις μου είναι εντελώς εμπειρικές και καθόλου επιστημονικές.

Πρώτο λάθος: Η είσοδος της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Φυσικά αυτό δεν είναι αποκλειστικά λάθος των ξένων. Εμείς το ζητήσαμε. Αλλά κατά τη γνώμη μου δεν έπρεπε να μας δεχθούνε. Κι ας «μαγειρέψαμε» τα στοιχεία. Μία οικονομία με χαμηλή παραγωγικότητα και κακή οργάνωση αποκτά ένα σκληρό νόμισμα, χάνει την δυνατότητα της υποτίμησης και αναγκάζεται να ανταγωνιστεί πολύ πιο προηγμένα κράτη. Από εκεί ξεκινάει όλη η κρίση. Ας μην φωνάξει κάποιος: τότε πίσω στη δραχμή! Διότι από την στιγμή που μπήκαμε είναι σχεδόν αδύνατο να βγούμε χωρίς τεράστιες ζημίες.

Δεύτερο λάθος: Υποτίθεται ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα παρακολουθούν και ελέγχουν όλα τα κράτη. Δεν είδαν τις σπατάλες και τον υπερδανεισμό μας μετά την ένταξη; Είτε ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες (που κόστισαν πολλαπλάσια με την μέθοδο του «κατεπείγοντος») είτε οι μαζικοί διορισμοί που διπλασίασαν τα έξοδα του κράτους στην περίοδο Καραμανλή-Παυλόπουλου. Το ευρώ έκανε εύκολο και φαινομενικά φτηνό τον δανεισμό. Όπως έγραψα στο γερμανικό μου βιβλίο: «ήταν σαν να αμολάς ένα πεντάχρονο παιδί σε ξέφραγο ζαχαροπλαστείο». Που ήταν οι κηδεμόνες του παιδιού; Η Ευρωπαϊκή τράπεζα που με το παραμικρό ανησυχεί και παρεμβαίνει – γιατί άφησε το χρέος να γιγαντωθεί;

Τρίτο λάθος: Φτάσαμε στο σημείο μηδέν: την χρεοκοπία. Οι θεσμοί που εμείς καλέσαμε (προσοχή: δεν μας επιβλήθηκαν) μας έφεραν τα (απαραίτητα) χρήματα. Μας έφεραν και “βοήθεια” με την μορφή όρων για τον δανεισμό. Στην διαδικασία αυτή έκαναν απανωτά λάθη (εκτός από τους πολλαπλασιαστές). Βιάστηκαν να μας καπελώσουν με ένα γενικό Μνημόνιο λιτότητας (δηλαδή εσωτερικής υποτίμησης) χωρίς να μελετήσουν σε βάθος το δικό μας πρόβλημα. Όμως γρήγορα φάνηκε πως η λιτότητα δεν ήταν λύση. Δέχθηκαν τα τραγικά «ισοδύναμα» των Ελλήνων πολιτικών (π. χ. οριζόντιες περικοπές) αντί για ουσιαστικές περικοπές δαπανών και μεταρρυθμίσεις. Οι πολιτικοί μας βέβαια το έκαναν για ευκολία και για να μειώσουν το δικό τους «πολιτικό κόστος». Αλλά η Τρόικα γιατί το δέχθηκε;

europe2Τέταρτο λάθος: Οι ξένοι γενικά δεν προσπάθησαν ούτε να καταλάβουν την νοοτροπία του Έλληνα, ούτε να επικοινωνήσουν μαζί του. Θα μου πείτε ότι αυτό είναι έργο των Ελλήνων πολιτικών. Ναι, αλλά αφού είδαν πως οι δικοί μας πολιτικοί, δέσμιοι του πελατειακού συστήματος, απλώς τους κορόιδευαν, περνώντας νόμους που κανείς δεν εφάρμοζε, έπρεπε κάτι να κάνουν. Οι τροϊκανοί αρκέστηκαν στο να δίνουν εντολές κι έτσι δεν κατόρθωσαν να υλοποιήσουν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Δεν εξήγησαν στον λαό γιατί ήταν αναγκαίες και ποιο θα ήταν το όφελος για τον πολίτη. Γενικά υπήρξε ένα τεράστιο πρόβλημα επικοινωνίας ανάμεσα στους ξένους εκπροσώπους και τους Έλληνες πολίτες. Το εκμεταλλεύθηκε η εκάστοτε αντιπολίτευση (ας μην ξεχνάμε πως ο πρώτος φανατικός αντιμνημονιακός ήταν ο Σαμαράς) διαιρέθηκε η Ελλάδα σε μνημονιακούς και αντί-  και άνθισε η φιλολογία περί «τοκογλύφων» και «δυνάμεων κατοχής», που έκανε τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα.

Πέμπτο λάθος: Βλέποντας ότι, ιδιαίτερα με την κρατικίστικη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχει ελπίς περιορισμού των δαπανών (ακόμα και οι 300 άχρηστοι οργανισμοί που είχε βρει ο Πάγκαλος το 2010 δεν καταργήθηκαν – αλλά προστίθενται και άλλοι) για να ισοσκελίσουν τον προϋπολογισμό αποδέχθηκαν την αύξηση των φόρων σε επίπεδα παρανοϊκά. Αλλά είναι εμφανές ότι η αύξηση των φόρων δεν θα αυξήσει τα έσοδα (όπως δεν το έκανε τον περασμένο χρόνο) και άρα είμαστε πάλι σε αδιέξοδο.

Αυτά είναι μερικά από τα βασικά λάθη που αναπτύσσω όταν μιλάω προς τους ξένους – και συχνά τα έχω αναφέρει και στην Ελλάδα (όποτε μου δόθηκε ευκαιρία). Λυπάμαι που δεν διαθέτω καμία ευφάνταστη θεωρία συνωμοσίας για να ποικίλω το θέμα. Δέχομαι πάντως συμπληρώσεις και (φυσικά) αντιρρήσεις.

 ~ Νίκος Δήμου  – doncat

Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Συναφές: 

Νίκος Δήμου: Σκεφτόμαστε με το θυμικό

Μεταρρυθμίσεις χωρίς κοινωνία δεν γίνονται

Σχετικά Άρθρα

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

3 CommentsΣχολιάστε

  • «ήταν σαν να αμολάς ένα πεντάχρονο παιδί σε ξέφραγο ζαχαροπλαστείο». Που ήταν οι κηδεμόνες του παιδιού;

    ΔΗΛΑΔΗ,ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΠΕΝΤΑΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΚΗΔΕΜΟΝΕΣ .ΣΩΣΤΟ ,ΑΝ
    ΟΧΙ ΑΚΡΙΒΕΣΤΑΤΟ !!!
    ΤΙ ΑΛΛΟ ΜΕΤΑ ΑΠ’ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ ? ΓΙΑΤΙ ΣΥΝΕΧΙΣΕΣ ΤΟ ΑΡΘΡΟ, ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΛΑΘΗ
    ΤΩΝ “ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ” ?
    Ο ΤΡΟΠΟΣ ΣΟΥ ΔΕΝ ΞΕΠΕΡΝΑΕΙ ΤΟΥΣ ΠΕΝΤΑΧΡΟΝΟΥΣ. ΠΟΤΕ ΘΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΜΕ,ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ ΠΟΤΕ
    Θ’ΑΡΧΙΣΕΙ Η ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 50-ΧΡΟΝΗ ΣΙΩΠΗ ΜΑΣ, ΑΦΟΥ ΣΑΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΔΗΛΩΣΟΥΜΕ,ΠΑΡΑ ΠΑΡΑΣΙΤΙΣΜΟ. ΗΧΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΥΠΑΡΞΙΑΚΟ ΣΥΝΑΜΑ.

  • Αγαπητέ κύριε Δήμου συνεχίστε να προκαλείτε με τα ανθρώπινα και εύστοχα άρθρα σας !

    Δύο πράγματα έπρεπε να γίνουν και να συνεχίσουν να γίνονται για αρκετά χρόνια σ΄αυτή τη χώρα :

    1. Κοινωνική ειρήνη με συνεργασία και σύμπραξη των καλύτερων/ΟΛΩΝ με σημαία λογικής, και αποφυγή κάθε διχασμού (ακόμη και σήμερα, όταν προσπαθούμε να ρυθμίσουμε αυτές τις προσφυγικές ροές… τσακωνόμαστε μεταξύ μας ! Έτσι, υποβαθμίζουμε τη θέση μας ακόμη και σε αυτούς που μας συμπαθούν στην Ευρώπη !)

    2. Πολιτισμική αναβάθμιση των πολιτών με πρόταγμα την ΠΑΙΔΕΙΑ και όχι το συναίσθημα.
    Τα ΜΜΕ και οι αχαρακτήριστοι πολιτικοί συνεχίζουν να διαιρούν τον κάθε πολίτη και να ενσταλάζουν μέσα του την μη εμπιστοσύνη ανάμεσά μας, αλλά και την επιθετικότητα σε κάθε τι, σε κάθε άλλον, που τολμά να αρθρώσει κάτι διαφορετικό.

    Δυστυχώς, οι άνθρωποι που σέβονται την αντίθετη γνώμη αλλά και τιμούν τη ζωή τους με την αξιοπρέπεια είναι όλοι και λιγότεροι.

    Χάνουμε σιγά-σιγά την εμπιστοσύνη μας σ΄αυτή τη χώρα και στον εαυτό μας. Και αυτό είναι το χειρότερο γιατί δεν θα υπάρχει επιστροφή.

    Με εκτίμηση προς όλους, Α.Λ.

  • Μερικές παρατηρήσεις στα αναφερόμενα “λάθη” των ξένων:

    Πρώτο “λάθος”: “….Από εκεί ξεκινάει η κρίση. ….”. Μα αντί να ξεκινούσε “κρίση” από “εκεί”, θα μπορούσε και θα έπρεπε να ξεκινήσει η πορεία αναστροφής του δρόμου που πορευόμασταν ως Πολιτεία (συνολικά: λαός και κράτος) μέχρι τότε.

    Δεύτερο “λάθος”: “… Πού ήταν οι κηδεμόνες του παιδιού;…”. Μα δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν σαν “κηδεμόνες” ακόμα και αν ήθελαν. Αφού λείπει η κεντρική οικονομική διοίκηση, ένα “Ευρωπαϊκό Υπουργείο Οικονομικών” με αρμοδιότητες, εξουσίες παρέμβασης και ευθύνες επί Ευρωπαϊκής Ένωσης συνολικά αντίστοιχες/όμοιες με εκείνες των Υπουργείων Οικονομικών των κρατών μελών.

    Τρίτο “λάθος”: Μια άγνωστη “περιφέρεια” ήμασταν. Οι περιφέρειες είναι “άγνωστες” ακόμη και στα πλαίσια του “Κράτους” (εμείς ως Έλληνες κι αν το γνωρίζουμε αυτό!). Αναμενόμενα τα λάθη στην προσέγγιση/διάγνωση του προβλήματος. Από εκεί και έπειτα όμως η αντιμετώπιση των οικονομικών κρίσεων είναι αλυσιτελής αν προσαρμόζεται δεσμευτικά στις “ιδιαιτερότητες”, που συνιστούν τις γενεσιουργούς της προς αντιμετώπιση κρίσης παθογένειες. Σ΄ αυτή την περίπτωση, δηλαδή, είναι αναπόφευκτος (επιβάλλεται) ο “γύψος” (ή “οι ράγες”, όποιο όρο επιθυμεί κανείς). Αντίθετα, όπως κατ΄ επανάληψη διευκρίνιζαν, …”οι θεσμοί” οικονομικούς στόχους προσδιόριζαν. Δεν κυβερνούσαν. Την επίτευξή τους την εξειδίκευε (και εξακολουθεί) η (εκάστοτε) κυβέρνηση. Αυτή την “αναπηρία” των μνημονίων πληρώνουμε, μιας και οι κυβερνήσεις λιγότερο ή περισσότερο έχουν το νου τους στην “πελατεία” τους και όχι στη σωτηρία της πατρίδας.

    Τέταρτο “λάθος”: Μα εδώ χωρίς να το κάνουν και δαιμονοποιήθηκαν …”οι θεσμοί”! Σκεφτείτε να το είχαν κάνει κι όλας. Η “γαλατική ευγένεια” και η διπλωματία, όσο κι αν θέλουμε να το παραγνωρίζουμε, δεν έλλειψε από τους τροϊκανούς (ήδη κουαρτέτο). Το τι σημαίνει “ωμότητα” και στρεψόδικη διαπραγμάτευση το εξηγήσαμε εμείς διεθνώς με ακρίβεια στο πρώτο εξάμηνο (τουλάχιστον) του 2015! Από την άλλη, ο φαύλος Σαμαράς κατηγορούσε το πρώτο μνημόνιο για τον λάθος πολλαπλασιαστή. Άργησε, αλλά δικαιώθηκε ως προς αυτό (από το ίδιο το ΔΝΤ).

    Πέμπτο “λάθος”: Μα …οι ξένοι δεν συμφωνούν με αυτή την πολιτική! Το δηλώνουν. Η κυβέρνηση δεν αφήνει στον εαυτό της άλλα περιθώρια αρνούμενη οποιαδήποτε μεταρρύθμιση και υπονομεύοντας κάθε επένδυση. Είπαμε όμως, “οι θεσμοί”, δυστυχώς, δεν κυβερνούν!