Είμαστε, άραγε, θύματα των περιστάσεων ή του εαυτού μας; Ή για να θέσω πιο ξεκάθαρα αυτή τη πρακτικά ρητορική ερώτηση: είμαστε το αποτέλεσμα της τύχης ή των επιλογών μας;
Μια σύντομη -και κάπως αφοριστική- κριτική απέναντι στις δύο πιθανές απαντήσεις θα ήταν η εξής:
Ο παράγοντας “τύχη” παίρνει πάντα θέση όταν η έννοια κάθε είδους προσπάθειας, μετονομάζεται σε ευκαιρία.
Όσοι στηρίζονται σε αυτή τη γλυκιά αυταπάτη, αποτινάζουν με περίσσεια ανακούφιση το θεμελιώδες δικαίωμα της προσωπικής πρωτοβουλίας και κατηγορούν τις συνθήκες και τις περιστάσεις για ότι συμβαίνει -ή δε συμβαίνει- στη ζωή τους, παίζοντας, σε καθημερινή και αδιάλειπτη βάση, κρυφτό με την ενήλικη πλευρά της υπόστασής τους. Πολλοί αρέσκονται στο να ρίχνουν την ευθύνη σε οποιονδήποτε άλλο πέραν του εαυτού τους, μπαίνοντας αυτόματα στη θέση του θύματος, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι εκείνη, ακριβώς, τη στιγμή, σχεδιάζουν και εκτελούν την αυτοκτονία τους. Είναι οι λεγόμενοι τυχοδιώκτες, οι οποίοι κυνηγούν μια εύκολη ζωή και ελπίζουν /να τους έρθουν(!) όλα καλά”, εύχονται, δηλαδή, να έχουν μια καλή τύχη. Στο χάρτη του ελλιπούς σχεδίου τους, οι έννοιες πειθαρχεία, επιμονή, συγκέντρωση, αφοσίωση, πάθος και φυσικά, όπως προαναφέρθηκε, η έννοια της προσπάθειας, εκλείπουν.
Στον αντίποδα, υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων, που υποστηρίζει τη δύναμη της “επιλογής”. Είναι η μερίδα εκείνη, η οποία δε περιμένει ή αναβάλλει τη ζωή, αλλά τη δημιουργεί. Επαναπροσδιορίζει και στοχεύει στην επανεπινόηση καθημερινά τη ταυτότητά της κατ’επιλογή, διότι γνωρίζει ότι είναι υπεύθυνη της ελευθερίας της και όσων η πολυδιάστατη φύση της επιφέρει. Θέτει προτεραιότητες και δε βουλιάζει στη θέα των αμέτρητων “ευκαιριών”, καθώς γνωρίζει πως δεν είναι όλες κατάλληλες για εκείνη. Καταφέρνει βιοαναδραστικά να επιπλεύσει σε ένα κόσμο τυχαιότητας και επιδιώκει ενεργητικά την αυτοσυντήρηση της πνευματικότητάς της, έχοντας τη ως οδηγό της εξελικτικής της σταδιοδρομίας. Όσοι ανήκουν στην ομάδα αυτή, καλλιεργούν τον χαρακτήρα τους μέσα από μια αδιάκοπη φωτογραφική συλλογή πεπραγμένων, τα οποία χτίζουν και δημιουργούν πολύχρωμες εκφάνσεις του μελλοντικού τους είναι.
Είμαστε το σύνολο των επιλογών μας και όχι μιας εύπλαστα παθητικής τυχαιότητας. Η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή, ο κύκλος των ανθρώπων που έχουμε γύρω μας, η δουλειά που κάνουμε, ο τομέας των σπουδών μας, η πνευματική, ηθική και οικονομική μας θέση καθώς και η ψυχοσωματική μας ισορροπία εξαρτάται και αποτελείται από μια σειρά προσωπικής κατεύθυνσης.
Αποσκοπώντας στην εξομάλυνση της απότομης αρχής και μέσης αυτού του κειμένου, θα καταλήξω στο ότι, γεννιόμαστε από τύχη, γινόμαστε από επιλογή.
Ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει τη ζωή του, διαφοροποιώντας την προοπτική του και συνειδητοποιώντας πως δεν είναι τα γεγονότα αυτά καθεαυτά που αναστατώνουν ευχάριστα ή δυσάρεστα τον μικρόκοσμό του, αλλά ο τρόπος που επιλέγει να τοποθετηθεί απέναντι σε αυτά.
Ελευθερία Καρακατσίνα
Πηγή: freedomsays
Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com
Συναφές:
Πολύ προσεγμένο κείμενο, με ιδιαίτερη επιλογή ξύλινων λέξεων, που αναδεικνύουν ότι διαθέτουμε πλούσιο λεξιλόγιο…Εύγε. Η προσωπική μου πάντα αποψη, καθώς και αυτή που παραθέτετε προσωπική σας είναι, είναι ότι διαφωνώ. Και, αν και κατέχω την ελληνική άψογα, θα μιλήσω ως άνθρωπος και όχι σα να γράφω πρόταση έγκρισης για διδακτορική διατριβή…. Η ζωή μας καθορίζεται ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ. Είμαστε σαφως υπεύθυνοι απένντι στις επιλογές μας, και στο πως θα αντιμετωπίσουμε όσα μας “τυχαίνουν” αλλά ενίοτε αυτά που μας “τυχαίνουν” καθορίζουν και τι επιλογές έχουμε…οπότε ας μην είναι κανείς απόλυτος…
“Ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει τη ζωή του, διαφοροποιώντας την προοπτική του και συνειδητοποιώντας πως δεν είναι τα γεγονότα αυτά καθεαυτά που αναστατώνουν ευχάριστα ή δυσάρεστα τον μικρόκοσμό του, αλλά ο τρόπος που επιλέγει να τοποθετηθεί απέναντι σε αυτά.”
Σίγουρα. Αλλά ποιός άνθρωπος; εγώ; εσείς; κάποιος με ανίατη ασθένεια; κάποιος εγκλωβισμένος σε μια σχέση; κάποιος με άλυτα παιδικά τραύματα που δεν έχει τη δυνατότητα να ψάξει τον εαυτό του; ή τη μόρφωση; ή ο,τιδήποτε; και τι σθένος, τι απόθεμα, τι δυναμικό έχει καθένας να συνειδητοποιήσει ότι δεν τον αναστατώνουν τα γεγονότα αυτά καθεαυτά στο “μικρόκοσμό” του αλλά ο τρόπος που επιλέγει? Και οι επιλογές που του δίδονται μήπως έχουν καθοριστεί από την τύχη…
Λυπάμαι, προσωπικά επιλέγω μια πιο ελαστική τοποθέτηση, είναι σχετική η συμμετοχή της τύχης και της ευθύνης στη ζωή, όπως όλα, και αφήνω τους αφορισμούς για το Νίτσε…τα κατάφερνε καλύτερα. Ευχαριστώ.
Υ. Γ. Ευχαριστώ το “αντικλείδι” για τη δυνατότητα απάντησης, καθώς το θεωρώ ιδιαίτερα σοβαρή σελίδα, όπως έχω επικοινωνήσει και με προσωπικό μήνυμα στο φμπ, και λυπάμαι αν η απάντησή μου ήταν θυμωμενη, αλλά -προσωπική πεποίθηση πάντα- ο άνθρωπος χρειάζεται κατανόηση, στήριξη, να μαθαίνει να επιλέγει και να αναλαμβάνει ευθύνες, αλλά μέσα σε ένα πλαίσιο αγάπης από την οικογένεια και την εκπαίδευση.
Άρθρα για να αφορίσω και να δείξω ότι ξέρω ελληνικά μπορώ να γράψω κι εγώ και εκατοντάδες άλλοι…Κατανόηση και επιείκεια στην ανθρώπινη ψυχή, δεν ξέρω πόσοι!!
Ναι θα συμφωνησω μετον κλεο, τυχη+βουληση χρειαζετε ο ανθρωπος, εχει διαφορα η θεληση απο τη βουληση,