«Ενώ ένας άνδρας γυάλιζε το νέο αυτοκίνητό του, ο ηλικίας 4 ετών γιος του, πήρε μια πέτρα και γρατσούνισε με γραμμές μέρος του αυτοκινήτου. Στο θυμό του απάνω, ο άνδρας αυτός πήρε το χέρι του παιδιού του και χρησιμοποιώντας ένα γαλλικό κλειδί, το χτύπησε πολλές φορές .
Στο νοσοκομείο, το παιδί έχασε όλα τα δάχτυλά του λόγω των πολλαπλών σπασιμάτων. Όταν το παιδί είδε τον πατέρα του με τα παραπονεμένα μάτια του γεμάτα πόνο τον ρώτησε:
» Μπαμπά… πότε τα δάχτυλά μου θα μεγαλώσουν πάλι ?»
Το άτομο βουβό, πήγε πίσω στο αυτοκίνητό του και το κλώτσησε πολλές φορές .
Σκεπτόμενος αυτό που έκανε, βρισκόμενος μπροστά στο αυτοκίνητο του και βλέποντας ξανά τις γρατζουνιές, αντιλήφθηκε ότι το παιδί του είχε γράψει με την πέτρα «ΜΠΑΜΠΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ».
Την επόμενη ημέρα ο άνδρας αυτός αυτοκτόνησε.
—
Ο θυμός και η αγάπη δεν έχουν κανένα όριο. Επιλέξτε τα τελευταία για να έχετε μιαν όμορφη, καλή ζωή.
Τα πράγματα υπάρχουν για να χρησιμοποιούνται, ενώ οι άνθρωποι είναι να για να αγαπηθούν.
Προσέξτε τις σκέψεις σας, γίνονται λέξεις.
Προσέξτε τις λέξεις σας, γίνονται ενέργειες.
Προσέξτε τις ενέργειές σας, γίνονται συνήθειες.
Προσέξτε τις συνήθειές σας που γίνονται χαρακτήρας .
Προσέξτε το χαρακτήρα σας, γίνεται το πεπρωμένο σας…
_____
Πηγή: hamomilaki.blogspot.gr
by Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές:
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!
Το αναφερόμενο περιστατικό, νομίζω πως, περισσότερο από το ζήτημα θυμού και αγάπης δείχνει την ειδωλολατρεία που έχει κυριεύσει την ψυχή του σύγχρονου ανθρώπου. Γιατί, εξετάζοντάς το στα πλαίσια “θυμού¨ και ¨αγάπης¨, ο άνθρωπος του παραδείγματός μας ασυναίσθητα και ανακλαστικά έδειξε στιγμιαία και χωρίς σκέψη, ότι ¨αγαπά¨ το αντικείμενο περισσότερο από το έμψυχο.
Πραγματικά, αν το σκεφτούμε όλοι, θα διαπιστώσουμε, ότι αυτό μας συμβαίνει. Τα υλικά ορίζουν τη ζωή μας. Ακόμη και τα ¨έμψυχα¨, εμείς ως υπόσταση, ¨είμαστε¨ πρώτα ΄κορμιά΄ και μετά (αν είμαστε καν) ψυχές.
[…] Ο θυμός και η αγάπη […]