Τι να ψηφίσω…

Ιδανικά, ένα κόμμα με το οποίο συμφωνώ σε όλα τα βασικά θέματα: Ανθρώπινα δικαιώματα, εθνικά, οικονομία κι ό,τι άλλο είναι βασικό για ‘μένα. Οι διαφωνίες σε λεπτομέρειες δεν είναι σημαντικές. Πάντα θα υπάρχουν. Δεν υπάρχει πιθανότητα να συμφωνώ σε όλα με κάποιο κόμμα (όπως και με κάποιον άνθρωπο) σε κάποια δεδομένη στιγμή.

Αν αυτό το κόμμα δεν υπάρχει (που είναι κι ο κανόνας), τότε είμαι αναγκασμένος να ψηφίσω το μη χείρον. Πώς να το κάνω αυτό; Αρχικά, χρειάζεται να ιεραρχήσω τα θέματα που με απασχολούν και να γνωρίζω με σαφήνεια τις θέσεις του κάθε κόμματος σε αυτές. (Η έλλειψη σαφούς θέσης από ένα κόμμα ή η πολυγλωσσία είναι κι αυτή μια θέση που πρέπει να λάβω υπ ‘όψη). Έπειτα, ξεκινάω να αποκλείω κόμματα που έχουν απαράδεκτες για ‘μένα θέσεις στο θέμα Νο1 (πιο σημαντικό), κατόπιν τα κόμματα που έχουν απαράδεκτες για ‘μένα θέσεις στο θέμα Νο2 κ.ο.κ. Έτσι, με απαγωγή σε άτοπο, καταλήγω στα κόμματα που έχουν αποδεκτές (όχι απαραίτητα επιθυμητές) θέσεις σε όλα τα βασικά θέματα:

• Αν είναι ένα, δεν έχω παρά να το ψηφίσω.
• Αν είναι περισσότερα, θα πρέπει να αξιολογήσω ξανά τις θέσεις τους, σκεπτόμενος/-η τώρα ποιες είναι πιο επιθυμητές. Σε περίπτωση που πάλι καταλήγω σε δίλημμα, μπορώ ακόμα να αξιολογήσω τις θέσεις τους σε άλλα δευτερεύοντα θέματα.
• Αν δεν προέκυψε κανένα κόμμα, τότε τα πράγματα είναι δύσκολα. Σκέφτομαι σοβαρά να ψηφίσω λευκό. Αν δε θέλω να το κάνω, θα πρέπει να ρίξω νερό στο κρασί μου και να επανεξετάσω τις θέσεις των κομμάτων στα βασικά θέματα, θέτοντας ευρύτερα όρια για το τι θεωρώ αποδεκτή θέση.

Είναι θεμιτό να ψηφίσω τον Α για να μη βγει ο Β, τον οποίο θεωρώ απαράδεκτο; (με δεδομένο ότι είναι τα μόνα δύο κόμματα που έχουν πιθανότητες να κερδίσουν τις εκλογές)

Είναι, αν θεωρώ ότι ο Β είναι πραγματικά επικίνδυνος και ο Α δεν είναι εξίσου επικίνδυνος. Παρ’ όλ’ αυτά, είναι μια τακτική που είναι ανάγκη να αποφεύγεται, καθώς οδηγεί σε λανθασμένη εικόνα για το τι προτιμούν οι πολίτες και μπορεί να στερήσει έδρες από κόμματα εκτός των Α και Β. Αν λοιπόν υπάρχει άλλο κόμμα που με ικανοποιεί σχετικά, τότε συνίσταται να το προτιμήσω.

Βασικές αντενδείξεις – Τι να μην ψηφίσω

1. Κόμματα που δεν τάσσονται απερίφραστα υπέρ της δημοκρατίας -τηςκοινοβουλευτικής κι όχι κάποιας άλλης δικής τους έκδοσης. Δηλαδή κόμματα που είναι φιλικά στη δικτατορία ή την αναρχία ή δεν κατανοούν τη διάκριση των εξουσιών ή την ελευθερία του τύπου ή δε σέβονται τους κανόνες λειτουργίας του πολιτεύματος με οποιονδήποτε τρόπο, όπως: ανάρμοστη συμπεριφορά μέσα στη Βουλή, παρακρατική δράση κ.α. Γιατί; Επειδή είναι αντιφατικό. Αν τυχαίνει ο κοινοβουλευτισμός να μη σου πολυαρέσει, δεν υπάρχει λόγος να ψηφίσεις.
2. Κόμματα που χρησιμοποιούν συχνά όρους όπως «λαός», «παπαγαλάκια», «σύστημα», «αριστερά», «δεξιά» κι άλλα τέτοια χαριτωμένα και ασαφή. Εδώ χρειάζεται προσοχή, επειδή πλέον, εκτός από την κλασσική επιθετική ακατάληπτη ξύλινη γλώσσα (τύπου ΚΚΕ), υπάρχει και η πιο φιλική και κατανοητή -αλλά εξίσου ανούσια- εκδοχή της, την οποία υιοθετούν πολλά κόμματα. Σε αυτήν, οι λέξεις είναι πιο καθημερινές και κατανοητές, υπάρχουν ως και τμήματα επιχειρημάτων, αλλά και πάλι ο κύριος στόχος είναι το συναίσθημα του δέκτη, ενώ τα κενά λογικής είναι χαοτικά.
3. Κόμματα που χρησιμοποιούν θεωρίες συνωμοσίας στο λόγο τους (αεροψεκασμούς, μασόνους κ.λπ.) και γενικά κόμματα που έχουν πάρει διαζύγιο από τη λογική.
4. Κόμματα που τάζουν πολλά. Γιατί; Επειδή υπάρχουν δύο περιπτώσεις: Ή δε θα τα δώσουν ή θα τα δώσουν και θα τα πληρώσουν οι επόμενες γενιές (ή και εσύ, αν είσαι αρκετά νέος).
5. Κόμματα που έχουν στενούς δεσμούς με οποιαδήποτε εκκλησία. Δεν έχει σημασία αν είστε θρησκευόμενος ή έστω ένθεος. Η θρησκεία και η πολιτική είναι σαν mentos με coca-cola: Δεν πρέπει να μπερδεύονται. Επειδή καμιά κοινωνία δεν απαρτίζεται αποκλειστικά από πιστούς μιας θρησκείας. Συνεπώς, πολιτικές που υπαγορεύονται από θρησκευτικές απόψεις οδηγούν είτε στην καταπίεση των θρησκευτικών μειοψηφιών είτε σε βίαιες συγκρούσεις. Η συνύπαρξη απαιτεί υποχωρήσεις και οι θρησκείες δε φημίζονται για τη διαλλακτικότητά τους. Το θρήσκευμα είναι η κατεξοχήν προσωπική επιλογή που διεκδικεί να καθορίσει κάθε πτυχή της ζωής εκείνου που την κάνει.
6. Κόμματα που σου λένε «να κλειδώσεις τους ηλικιωμένους στο σπίτι την ημέρα των εκλογών». Το να εμποδίζεις κάποιον να ψηφίσει ή να τον παραπλανάς (π.χ. δίνοντάς του έτοιμο φάκελο με το ψηφοδέλτιο που θες εσύ αντί για αυτό που σου ζήτησε, επειδή δε βλέπει καλά) είναι αντιδημοκρατικό, παράνομο και γελοίο. Τη γνώμη του τη λέει καθένας με τη δική του ψήφο. Οι άλλες είναι πιασμένες.

Βασικές αντενδείξεις – Πώς να μην ψηφίσω

Σημαντικό είναι να ξέρω ακριβώς γιατί ψηφίζω ή δεν ψηφίζω το κάθε κόμμα. Όπως λένε και στις Πανελλαδικές «κάθε τεκμηριωμένη απάντηση είναι αποδεκτή». Μη τεκμηριωμένη ψήφος είναι λανθασμένη εξ ορισμού, όποιο κόμμα κι αν ψηφίσω. Επίσης, ψήφος για τους λάθος λόγους είναι λανθασμένη. Να μερικοί λάθος λόγοι:

1. Από αγανάκτηση. Η αγανάκτηση δεν έλυσε ποτέ κανένα πρόβλημα. Λύση στα προβλήματα δίνει μόνο η λογική. Είναι ανάγκη να σκεφτώ ποια επιλογή μου θα φέρει τα καλύτερα αποτελέσματα από ‘δω και στο εξής. Αυτό δε σημαίνει ότι θα ξεχάσω όσα θεωρώ ότι έγιναν λάθος στο παρελθόν. Αλλά ότι θα τα αξιολογήσω ψύχραιμα, με καθαρό μυαλό, χωρίς συναισθηματισμούς.
2. Από γνωριμία. Το να γνωρίζω έναν υποψήφιο προσωπικά μου δίνει τη δυνατότητα να κρίνω αν τον θεωρώ κατάλληλο, καλύτερα από ότι για τους υπόλοιπους. Αυτό είναι θεμιτό. Αλλά ως εκεί. Η ίδια η γνωριμία δεν έχει λόγο να με επηρεάσει.
3. Εξαιτίας οικογενειακών ή άλλων πιέσεων. Η ψήφος είναι προσωπική υπόθεση. Οι κοντινοί μου άνθρωποι δεν έχουν ηθικό δικαίωμα να προσπαθήσουν να με πείσουν να ψηφίσω αυτό που θέλουν, έστω κι αν χρησιμοποιούν επιχειρήματα. Το ίδιο ισχύει για τον εργοδότη μου ή οποιονδήποτε άλλο. Όπως και να ‘χει, η ψήφος είναι μυστική, δεν έχω να φοβηθώ τίποτα.
4. Επειδή το τάδε κόμμα εκπροσωπεί μια κοινωνική ομάδα στην οποία ανήκω. Π.χ. κόμμα κυνηγών, κόμμα οικολόγων, κόμμα κτηνοτρόφων κ.λπ. Ένα κόμμα, αν καταλάβει έδρες στη βουλή, θα έχει λόγο σε όλα τα θέματα, όχι μόνο σε εκείνα που αφορούν στα ένα-δύο αντικείμενα για τα οποία ιδρύθηκε. Για τον ίδιο λόγο, άλλωστε, είναι λάθος να ιδρύονται κόμματα με στόχο να ασχοληθούν με συγκεκριμένο μόνο κομμάτι των δραστηριοτήτων της κοινωνίας και του κράτους.
5. Με βάση τη θέση σε κάποιο επίκαιρο θέμα. Όσο σημαντικό κι αν είναι αυτό το θέμα, τα κόμματα που θα μπουν στη Βουλή, θα είναι εκεί για κάποια χρόνια και θα αποφασίσουν για μια σειρά από θέματα, πέρα από το επίκαιρο. Τότε, δε θέλω να λέω «ωχ, τι έκανα». Είναι ανάγκη να σκέφτομαι από πριν τις θέσεις του κόμματος και στα βασικά θέματα, τα οποία είναι πάντα επίκαιρα.
6. Επειδή το τάδε κόμμα / ο τάδε υποψήφιος θα διορίσει εμένα ή κάποιον συγγενή μου / θα τακτοποιήσει τα χρέη μου / το αυθαίρετο μου και γενικά θα μου παράσχει κάποια διευκόλυνση. Κάθε τέτοια διευκόλυνση είναι εξ ορισμού παράνομη, ακόμα κι αν είναι απλά ένα τηλέφωνο για να με ειδοποιήσει ότι δημοσιεύθηκε κάποια προκήρυξη για δουλειά. Είναι βέβαιο ότι κάποιος αδικείται σε κάθε περίπτωση στην οποία εγώ ευνοούμαι.
7. Στην τύχη / για πλάκα. Δεν είναι αστείο. Αν δε βρίσκω καλύτερο λόγο για να ψηφίσω, ας βρω κάτι άλλο να κάνω εκείνη τη μέρα. Είναι υγιές να γελάω με την πολιτική, τους πολιτικούς και τις εκλογές, αλλά όχι να ψηφίζω για πλάκα.
8. Για να πάρω άδεια από τη δουλειά. Επίσης πολύ κακός λόγος. Μπορώ να ρίξω λευκό σε αυτήν την περίπτωση.

Πώς θα ήταν το ιδανικό κόμμα;

Αυτό είναι πολύ υποκειμενικό. Μπορώ, όμως, να πω τα εξής: Θα απευθυνόταν αποκλειστικά στη λογική των ψηφοφόρων και ποτέ στο συναίσθημά τους. Θα είχε στελέχη με βαθιά γνώση των θεμάτων (δηλαδή επιστήμονες) και συγκεκριμένες επιστημονικά τεκμηριωμένες θέσεις για όλα τα ζητήματα. Θα ήταν ξεκάθαρα υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, λαμβάνοντας όμως υπ’ όψη ότι οι μεγάλες αλλαγές δε γίνονται από τη μια στιγμή στην άλλη, τόσο στους θεσμούς όσο και στη νοοτροπία των ανθρώπων. Πιθανότατα, δε θα κατάφερνε να μπει στη Βουλή.

    Πηγή: ligakoinonikopolitika.wordpress.com

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Συναφές: 

Τι συμβαίνει στο μυαλό του ψηφοφόρου όταν ακούει προεκλογικές υποσχέσεις

Γνωστική ασυμφωνία και αγιοποίηση πολιτικών ηγετών