Κάποιο λάθος πρέπει να είχε γίνει εκείνη την Πρωτοχρονιά. Μα όχι, δεν ήταν δυνατόν. Ήμουν σίγουρη πως πρόκειται για ένα σφάλμα, απρόσμενο μεν, καθόλου αμελητέο για την εξάχρονη ψυχή μου δε. Ένα σκουφάκι! Αυτό είχες να μας προσφέρεις φέτος Άγιε Βασίλη; Δεν το χωρούσε ο νους μου, άλλωστε δεν πλησίαζε καν στα ζητούμενα και τις επιθυμίες μου. Ένα σκουφάκι!
Χρόνια μετά αναπολώ και διαβάζω κάθε φορά, δυο γραμμές παραπάνω από τις σκέψεις που καταπλάκωσαν τα ολόμαυρα μάτια της μαμάς. Ο μπαμπάς είχε φροντίσει να τα κρύψει πίσω από τη μεγάλη, βαριά βιντεοκάμερα που με ζήλο και ταυτόχρονο καμάρι στήριζε στους ώμους. Θαρρώ ένιωσαν ανακούφιση για τη λογική άγνοια της προέλευσης του δώρου από μεριά μου και καθώς δεν είχαν να απολογηθούν σε κανέναν δυνάμωσαν την ένταση του παλιού στερεοφωνικού χαρίζοντας στην ατμόσφαιρα μια μικρή δόση γιορτής.
Μπόρεσα όμως και είδα πίσω από τη θολούρα της μουσικής, είδα μια ταυτόχρονη στενοχώρια να κατατρώει λίγο από την ψυχή τους για το ανικανοποίητο Εγώ, το δικό μου Εγώ!
Είπα ψέματα εκείνη τη χρονιά. Τα άλλα παιδιά δεν έμαθαν ποτέ για το δώρο μου, δεν τολμούσα να το ορθώσω δίπλα στο πελώριο ροζ κουκλόσπιτο, στο φανταχτερό φόρεμα της μίας και της άλλης. Δεν θα φορούσα ποτέ εκείνο το απαίσιο σκουφάκι! Γιατί μου το έκανες αυτό Άγιε μου Βασίλη;
Μα δεν καταλαβαίνω. Του το είχα ζητήσει ξεκάθαρα στο γράμμα. «ΠΡΟΣ Καισαρεία», έγραφε. «Παρακαλό πολί, θα ήθελα την κούκλα με το ροζ φόρεμα και το άσπρο σκιλάκι. ΥΓ: να προσέχις τα πεδιά όλου του κόσμου». Τι είχα κάνει λάθος; Η κυρία είπε πως τα ορθογραφικά λάθη δε μετρούν και η μαμά επιβεβαίωσε πως ήμουν καλό κορίτσι εκείνη τη χρονιά. Και εγώ και οι αδερφές μου. Μπέρδεμα!
Ξέρετε είναι εξαιρετικά δύσκολο να εξηγήσεις σ’ ένα παιδί το λόγο που το δώρο που πρόσμενε δεν έφτασε ποτέ στα χέρια του, είναι ωστόσο προτιμότερο να τον ανακαλύψει μοναχό του δέκα χρόνια αργότερα. Κάποιες φορές κρίνεται πράγματι απαραίτητο η χρωματιστή γιρλάντα να κρύβει ένα σκουφάκι, ώστε να μπορέσεις αργότερα να το αξιολογήσεις.
Και τότε θα καταλάβεις. Θα ξέρεις πως δεν έγινες άπληστος μήτε αχόρταγος. Δεν έγινες απάνθρωπος μήτε άσπλαχνος. Έγινες αυτό που ο Άι Βασίλης φρόντισε να γίνεις. Και πιστεύεις σ’ αυτόν γιατί μαθαίνεις πως προσπάθησε για σένα με όλο του το είναι. Συνειδητοποιείς πως σου έδωσε ο, τι είχε. Πως δε σε ξέχασε κι ας μην είχε. Ας μην είχε τίποτα.
Είναι καλό, θεμιτό, σωστό να απογοητεύεσαι που και που στη ζωή. Και μάλιστα τότε που τα πόδια σου πατούν γερά στη γη, όταν κανένα βρόμικο σαράκι δεν έχει ακόμα αγγίξει το είναι. Καθώς ο χρόνος κυλά και οι εμπειρίες μετασχηματίζονται, οι άνθρωποι βρίσκονται σε μια συνεχή διεργασία «γίγνεσθαι». Η ανθρώπινη ουσία συνεχίζει να αναπτύσσεται μέσα στην ίδια την ύπαρξή τους. Τούτο τουλάχιστον δείχνει το πόρισμα εκπαιδευτικής μελέτης του Peter Javvis.
Υπάρχουμε και είμαστε μέσα απ’ όσα γινόμαστε. Και γινόμαστε διαρκώς, σε όλη μας τη ζωή. Ας φροντίσουμε λοιπόν να γίνουμε αυτό που πραγματικά ονειρευτήκαμε. Ας μην αφήσουμε να μας θρέψει, να μας πλάσει η κακοβουλία, η ζήλεια η περηφάνια. Και μην το βάζετε κάτω, υπάρχει πάντα χρόνος ν’ αλλάξουμε, ν’ αναθεωρήσουμε, να ξανά-γίνουμε. Υπάρχει πάντα χρόνος να ξαναφορέσουμε εκείνο το απαίσιo γλυκό σκουφάκι…
«Ευχαριστώ Άγιε Βασίλη που πάντα με πρόσεχες, που ποτέ δε με ξέχασες, που σκούπισες τα δάκρυά μου, που γέλασες με τη χαρά μου. Ευχαριστώ που μου έδειξες το σωστό δρόμο, που με κράτησες από το χέρι, που μου έμαθες γράμματα, που δε με άφησες να πέσω όταν παραπάτησα, που με σήκωσες όταν γκρεμοτσακίστηκα. Ευχαριστώ που μου δίδαξες πως πράγματι υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν όσα έχω, παιδιά που έχουν περισσότερο ανάγκη τα δώρα σου, που μου έμαθες πως δε χρειάζομαι τίποτα παραπάνω απ’ όσα έχω. Ευχαριστώ που με οδήγησες να γίνω αυτό που είμαι και όχι κάτι άλλο.»
Με αγάπη,
Μαριλένα
~Μπουμπάρη Μαριλένα
https://antikleidi.com/author/marilena/
by Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές:
Δείτε όλα τα άρθρα της Μαριλένας ΕΔΩ
Πολύ ωραίο άρθρο.
Καταπληκτική η τελευταία φωτογραφία.