Πάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι ζούνε με ένα δολάριο την ημέρα, δηλαδή με 0,78 ευρώ. Οι ζωές τους δεν φαίνεται να διαφέρουν και πολύ από αυτές του μέσου ανθρώπου καθώς παρόλο που είναι πάμπτωχοι, παλεύουν καθημερινά και έχουν τις ευχάριστες στιγμές τους, καταφέρνοντας στο τέλος να ανταποκριθούν όσο καλύτερα μπορούν. Ο φωτορεπόρτερ και ακτιβιστής Τόμας Ναζάριο και η βραβευμένη με Πούλιτζερ φωτογράφος Ρενέ Μπάιερ έριξαν μια ματιά στις ζωές αυτών των ανθρώπων δημιουργώντας ένα βιβλίο με δέκα κεφάλαια που φέρει τον τίτλο: «Ζώντας με ένα δολάριο την ημέρα».
Οι δυο τους ταξίδεψαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και μίλησαν με φτωχούς ανθρώπους που ζουν κάτω από διαφορετικές συνθήκες αλλά έχουν σαν κοινό ότι κάθε μέρα ξοδεύουν λίγα λεπτά του ευρώ. Το βιβλίο δίνει μία γεύση για τα δεινά που περνούν αυτοί οι άνθρωποι τα οποία μοιάζουν αδιανόητα σε όλους τους υπόλοιπους που έχουν εισόδημα, γιατί λίγοι είναι οι άνθρωποι που αμείβονται από τις δουλειές τους με περίπου 30 ευρώ τον μήνα. Παρ’ όλα αυτά, τα παιδιά στις φτωχογειτονιές παίζουν και δεν χάνει κανένας την ελπίδα του, ίσως γιατί αυτό είναι το μόνο που έχει μείνει σε αυτούς τους ανθρώπους.
«Η γενναιοδωρία, το σθένος και η γενναιότητα που χαρακτηρίζει όλους αυτούς τους εργαζόμενους πατεράδες και μάνες μας άφησε άφωνους» γράφει το βιβλίο. «Ελπίζω όλοι σας να δείτε τις φωτογραφίες και να αφήσετε τα στιγμιότυπα να αλλάξουν την ζωή σας».
Η τετράχρονη Μαρία Τουντόρ κοιτάει έξω από την πόρτα του σπιτιού της στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας. Η ίδια αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες καθώς κινδυνεύει να βρεθεί στον δρόμο με την οικογένεια της λόγω χρεών. Πρόσφατα ο πατέρας της εγχειρίστηκε και δεν θα μπορέσει να δουλέψει ξανά. Το δωμάτιο στο οποίο ζουν δεν έχει τουαλέτα και τρεχούμενο νερό.
Η οχτάχρονη Φάτι δουλεύει μαζί με άλλα παιδιά στις χωματερές και προσπαθεί να βρει αντικείμενα που θα της χαρίσουν μερικά λεπτά του ευρώ. Η ίδια προχωράει με τον κουβά που βρήκε και δάκρυα τρέχουν στα μάτια της από τον πόνο που της προκαλεί η ασθένεια από την οποία πάσχει τα τελευταία χρόνια. Η Φάτι έχει μαλάρια αλλά αναγκάζετε να δουλεύει για να επιβιώσει. Και αυτή είναι η μόνη δουλειά που μπορεί να κάνει…
Άνθρωποι περνούν δίπλα από την 13χρονη Χουνούπα Μπέγκουμ που είναι τυφλή τα τελευταία δέκα χρόνια και ζει στο Νέο Δελχί. Η μικρή αναγκάζετε να ζητιανεύει και αυτό είναι το μόνο εισόδημα της οικογένειας της. Δίπλα της στέκεται ο εξάχρονος Σείχ που έχει πρόβλημα στον κεφάλι τους καθώς έχουν συσσωρευτεί υγρά και από πίσω είναι η 30χρονη μητέρα που πάσχει από άσθμα. Ο πατέρας πέθανε πριν από δέκα χρόνια ενώ το αναπηρικό καροτσάκι το χάρισε στην οικογένεια ένας περαστικός.
Ο 60χρονος Φάι Φάνα είχε χάσει το πόδι του το 1988 και μένει στην Ταϊλάνδη. Είναι χήρος και μεγαλώνει τα έντεκα παιδιά του μέσα σε ένα σπίτι που δεν είναι δικό του. Το δικαστήριο έχει βγάλει απόφαση από το 2008 για να κατεδαφιστεί αλλά δεν έχει γίνει ακόμα.
Η δίχρονη Σαντζέτα από την Ινδία κλαίει μπροστά από την θεία της επειδή πεινάει. Η εννέα μηνών ξαδέρφη της κοιμάται στην αγκαλιά της μητέρας της.
Περισσότερα από 19.οοο παιδιά στην Ινδία πεθαίνουν κάθε μέρα από ασιτία και από τις κακουχίες καθώς αναγκάζονται να είναι όλη την ημέρα μαζί με την μητέρα τους στον δρόμο και να ζητιανεύουν. Η θέα ενός υποσιτισμένου παιδιού προκαλεί την συμπάθεια του κόσμου που δίνει παραπάνω χρήματα. Η Σαντζέτα είναι πιο τυχερή καθώς φιλοξενείται σε ίδρυμα, μακριά από την μητέρα της που την ταλαιπωρούσε.
Πέντε αδέρφια κοιμούνται στο πάτωμα ενός ιδρύματος στην Καμπότζη. Είναι ορφανά και βρέθηκαν να περιπλανιούνται μόνα τους στους δρόμους. Επειδή το ίδρυμα είναι γεμάτο, θα μείνουν για λίγο καιρό και θα επιστρέψουν πίσω στους δρόμους… Οι ηλικίες τους είναι από πέντε έως 12 ετών.
Η 25χρονη Τζεστίνα Κόκο μαζί με την πεντάχρονη κόρη της, Σάτα. Η μικρή έμεινε ανάπηρη από τα τρία της και εξαρτάται απόλυτα από την μητέρα της. Η μητέρα της επιβιώνει πλένοντας ρούχα και πουλώντας μπισκότα στην Λιβερία. Μάνα και κόρη έχουν μαλάρια. Η Τζεστίνα εύχεται να μπορέσει να πάρει μία αναπηρική καρέκλα, να έχει ένα μικρό δωμάτιο για να ζει και να πάει η κόρη της σχολείο. Οι δυο τους κοιμούνται στο διάδρομο ενός σπιτιού που δεν έχει ηλεκτρισμό, τουαλέτα και τρεχούμενο νερό.
Μετά τον θάνατο του πατέρα του, ο εννιάχρονος Αλβάρο Κουίσπε βοηθάει την οικογένεια του να επιβιώσει φέροντας χρήματα στο σπίτι. Κάθε πρωί βγάζει τα ζώα της οικογένειας στο βουνό, πηγαίνει σχολείο και μόλις τελειώνει τρέχει για μία ώρα προκειμένου να προλάβει να τα βάλει μέσα. Σε αυτό το μέρος της Βολιβίας, οι άνθρωποι ζουν σε πολύ μεγάλο υψόμετρο και στα σπίτια τους δεν έχουν ηλεκτρισμό και κρεβάτια ενώ το νερό το μαζεύουν από τα χιόνια που λιώνουν. Η οικογένεια έχει 200 δολάρια εισόδημα τον χρόνο.
Η 31χρονη Βιολίκα Γκούλιε σταματάει το μαγείρεμα της σούπας για την οικογένεια λόγω των πόνων στο στομάχι της. Η ίδια πάσχει από γαστρίτιδα και και δεν έχει καθόλου χρήματα για να κάνει θεραπεία. Το σπίτι της οικογένειας δεν έχει τρεχούμενο νερό και τουαλέτα ενώ όλοι ζουν με τον φόβο της έξωσης στην Σλατίνα της Ρουμανίας.
Η 70χρονη Ντομίνκα Ολάρι (αριστερά) και η 70χρονη Μανουέλα Αβίλε (δεξιά) χορεύουν μετά από τον θερισμό της πατάτας. Η Αβίλε έχει την Γη και η Ολάρι δουλεύει και παίρνει ως αντάλλαγμα φαγητό, στην Βολιβία.
Η 27χρονη Λαμπόνε αγκαλιάζει την ενός έτους κόρη της λίγο πριν πάει στην δουλειά της, στο Μπανγκλαντές.
Ο πεντάχρονος Ρούντρα και η τρίχρονη Σουχάνι ψάχνουν στους δρόμους για λίγο τσάι προκειμένου να ξεδιψάσουν. Τα δύο αδερφάκια ζουν στην Ινδία ενώ πρόσφατα χάθηκαν τα άλλα δύο παιδιά της οικογένειας από αρρώστια στην Ινδία.
__________
Πηγή: koolnews.gr
by Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές:
Ραφαηλίδης – Η Ασυμπίεστη φτώχεια
Γιατί η εξάλειψη της παγκόσμιας ακραίας φτώχειας δεν είναι αρκετή
Χωρίς καμμία αιχμή εναντίον της δικής σας αναδημοσίευσης, ούτε βέβαια της ευαισθητοποίησης που πιθανόν να επιδιώκουν οι δημιουργοί του βιβλίου, δύο απολύτως ειρωνικές παρατηρήσεις:
α) Ω, πόσο τυχεροί και προνομιούχοι είμαστε εμείς οι υπόλοιποι!
β) Μπορεί να είναι εξαθλιωμένοι, όμως ζουν σε δημοκρατικές χώρες όπου απολαμβάνουν ελευθερία τού λόγου!
….
…. και της ιδιοκτησίας…!