Και τώρα που αποκλείστηκε η Εθνική μας, με ποιον θα είμαστε; Ποια ομάδα θα υποστηρίζουμε; Για ποια θα αγχωνόμαστε κι ας μην ξέρουμε παρά λίγα και επιπόλαια για τη χώρα της; Και με ποιας τα κατορθώματα θα ενθουσιαζόμαστε; Ολα τούτα τα ερωτήματα για τους μισούς ίσως είναι απλώς ανόητα, για τους άλλους μισούς όμως, το να τίθενται είναι απλώς αυτονόητο. Ολα εξαρτώνται από τη συναισθηματική σχέση που έχει ο καθένας με τον κόσμο της μπάλας – ή του αθλητισμού γενικότερα. Το συναίσθημα σε τραβάει προς τη μια ή την άλλη πλευρά, όποιες κι αν είναι οι απόψεις σου για το ποδόσφαιρο ή οι ιδέες σου.
Οι ρεαλιστές, οι απέξω γενικότερα, το θεωρούν καραμπινάτη σχιζοφρένεια: ακούνε ανθρώπους να κατακρίνουν τη μετατροπή του ποδοσφαίρου σε θηριώδη βιομηχανία, μεγάλο κομμάτι της οποίας είναι ο στοιχηματισμός, νόμιμος και μη, αλλά και η εμπορία ποικίλων «δυναμωτικών». Τους ακούνε να επιτίθενται στην ίδια την ομάδα τους, αυτήν που αγαπάνε παιδιόθεν, γιατί έπεσε στα χέρια πολιτικάντηδων νέου (και συγχρόνως παμπάλαιου) τύπου ή τυχοδιωκτών που, για να μην τους λείψει το χάπι της δημοσιότητας, προεδρεύουν στη μια ομάδα μετά την άλλη, όπως άλλοι βολτάρουν από κόμμα σε κόμμα, βάζοντας λίγο λούστρο στις μπαγιάτικες ιδέες τους για να φαντάξουν φρέσκες.
Κι όμως. Οταν η ομάδα τους δίνει τον αγώνα της, όταν μάχεται για την πρόκριση, για την πρωτιά ή το Κύπελλο, οι «ρεαλιστές» μας βλέπουν όλους αυτούς τους συγκροτημένους τύπους, τους αποστασιοποιημένους και μετρημένους, να ξαναγίνονται αφελέστατα παιδιά· να παραδίδονται στο συναίσθημά τους αδιάφοροι για το ενδεχόμενο να τους κακοχαρακτηρίσουν οι «συγκρατημένοι», οι «νουνεχείς». Είπαμε. Διχασμένες προσωπικότητες. Που επειδή -λέει- τους λείπει κάτι άξιο λόγου στον βίο τους, μπαίνουν στο παιχνίδι της υπεραναπλήρωσης κ.λπ. κ.λπ. Τα ξέρουμε.
Αλλά έτσι γίνεται το παιχνίδι. Ετσι υπάρχει. Κάθε παιχνίδι. Και την πατρίδα σου την ίδια την αγαπάς με τα κακά και τα καλά της. Μαθαίνεις να τη συγχωρείς. Και την αγαπάς με τον δικό σου μοναδικό τρόπο, όπως όλοι οι άλλοι γύρω σου. Από την πατρίδα μας μάλιστα (να ’ναι καλά το πελατειακό μας κράτος και όσα κόμματα την πετσόκοψαν τετραετία την τετραετία σε τεμάχια προς λαφυραγώγηση, να ’ναι καλά και οι «πατροπαράδοτες αξίες» του βολέματος) μάθαμε πολλοί να περιμένουμε υλική ανταμοιβή. Και την απαιτούμε ακόμα κι αν εμείς δεν είμαστε καθόλου γενναιόδωροι απέναντί της, δεν τηρούμε καν τις συμβατικές μας υποχρεώσεις, στα φορολογικά π.χ. Από την ομάδα του όμως, από τον σύλλογο με τον οποίο ταυτίστηκε κανείς ούτε ξέρει πότε και γιατί, δεν περιμένει τίποτε άλλο από την ατέλειωτη αλυσίδα που σχηματίζεται με κρίκους τις νίκες και τις ήττες· εκτός και αν ανήκει στον ιδιωτικό στρατό των εντεταλμένων θερμοκεφάλων, οπότε κάποιο υλικό κέρδος έχει, λ.χ. δωρεάν εισιτήρια για το γήπεδο και για τη μετακίνηση.
Δεν είναι εύκολο να δεις κάποια αθλητική αναμέτρηση και να μείνεις από αρχής και μέχρι τέλους αδιάφορος· να μείνεις ένας ουδέτερος παρατηρητής που δεν εκδηλώνει με λέξεις, χειρονομίες και κινήσεις κανένα συναίσθημα, που δεν στενοχωριέται στις χαμένες ευκαιρίες, δεν ενθουσιάζεται στο γκολ, στο καλάθι, στο καρφί – ή στο νέο ρεκόρ στο ύψος, αν παρακολουθεί στίβο· που δεν πετιέται θυμωμένος για να τα ψάλει στον διαιτητή ούτε πραγματοποιεί από μέσα του μια πλήρη αναπαράσταση της φάσης που μόλις τελείωσε αλλά με ήρωα τον εαυτό του, να σκοράρει επιτέλους και να ξελασπώνει την ομάδα. Στο αρχαίο ερώτημα «από ποια πόλη είσαι και ποιοι οι γεννήτορές σου;» έχει προστεθεί, τουλάχιστον για την πιτσιρικαρία (και για όσους παραμένουμε αθλητικώς παλίμπαιδες) το ερώτημα «τι ομάδα είσαι;». Και σαν σωστοί διεθνιστές, δεν μένουμε κολλημένοι σε σύνορα. Υποστηρίζει ο καθένας μία ομάδα στη χώρα του αλλά και μία στην Αγγλία, στην Ισπανία, την Ιταλία, στο ΝΒΑ κ.ο.κ. Με ποια κριτήρια; Εδώ η συζήτηση δεν τελειώνει ποτέ. Και ίσως δεν έχει καν νόημα, γιατί το να στριμώξεις τα αυθόρμητα συναισθήματα σε λογικά καλούπια δεν οδηγεί πουθενά. Πόσο λογικό είναι, λ.χ., να λες «είμαι Λίβερπουλ λόγω Χέιζελ» ή «είμαι Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ λόγω της αεροπορικής τραγωδίας» ή «είμαι Βέλγιο λόγω Μιραλάς»;
Στα Μουντιάλ φαίνεται ότι υπάρχουν ορισμένες σταθερές στην επιλογή της ομάδας με την οποία θα ταυτιστεί προσωρινά ο τηλεθεατής. Σταθερές που έχουν τη λογική τους, παρότι οι φρόνιμοι τις καταγγέλλουν σαν βλακώδεις. Πρώτη η σταθερά της γειτνίασης, καθαρά γεωγραφικής ή ιδεολογικής. Από τα αενάως διαφοροποιούμενα ζεύγη διαλέγουμε την ομάδα της πιο κοντινής χώρας (ιδίως αν παίζει και μπαλίτσα, όπως η Τουρκία στο Μουντιάλ Ιαπωνίας-Κορέας ή η Βοσνία φέτος) ή της χώρας που το καθεστώς της φέρνει κάπως σε ό,τι έχουμε στο μυαλό μας – για δεκαετίες οι αριστεροί (πλην των αιρετικών) «ήταν ΕΣΣΔ», ενώ και τώρα ακόμη οι δογματικοί εξ αυτών «είναι Ρωσία», ίσως και λόγω Ορθοδοξίας. Δεύτερη η σταθερά «της πρώτης φοράς». Οπως δεν ξεχνάς το πρώτο φιλί ή το πρώτο τσιγάρο που γεύτηκες, έτσι δεν ξεχνάς και το πρώτο ματς μιας ομάδας που σε συνεπήρε – και της μένεις πιστός κι ας την πάρει ο κατήφορος.
Τρίτη η «υπέρ αδυνάτων» σταθερά. Παίζουν Γερμανία-Αλγερία; Είσαι Αλγερία, και όχι λόγω Μέρκελ. Παίζουν Νιγηρία-Γαλλία; Είσαι Νιγηρία, όχι μόνο επειδή είναι πιο αδύνατη ομάδα, αλλά και επειδή εκπροσωπεί μια χώρα όπου η «αμαρτία» του ποδοσφαίρου τιμωρείται με θάνατο. Θα παίξουν μεθαύριο Κόστα Ρίκα-Ολλανδία; Δεν θέλει ρώτημα· Κόστα Ρίκα θα είμαστε. Θα βλέπουμε κάθε σουτ του Κάμπελ σαν σουτ του Μήτρογλου. Και κάθε απόκρουση τoυ Νάβας σαν απόκρουση του Καρνέζη. Στα πολιτικά έχουμε φωνάξει συχνά «είμαστε όλοι Πολωνοί, Παλαιστίνιοι, μετανάστες» κ.τ.λ. Αλλά δεν το νιώθουμε τόσο στέρεο όπως όταν λέμε στα ποδοσφαιρικά «είμαστε όλοι… οτιδήποτε».
________
by Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές:
[…] Με ποιους θα πας…και ποιους ν’ αφήσεις […]