Ότι ισχύει για τους πλανήτες ισχύει και για τη Σελήνη. Άρα, τη μια είναι πιο κοντά στη Γη -356.000 χιλιόμετρα τουλάχιστον- και την άλλη πιο μακριά – σχεδόν 385.000 χιλιόμετρα. Όταν βρίσκεται κοντά στη Γη, είναι λίγο ταχύτερη και όταν βρίσκεται μακριά της, κατά τι βραδύτερη. Για μία πλήρη περιφορά γύρω από τη Γη χρειάζεται λίγο παραπάνω από 27 ημέρες.
Η μάζα της αντιστοιχεί στο 0,0123 της γήινης μάζας. Όλοι οι παράγοντες επηρεάζουν συνολικά τη Γη, διότι η βαρυτική έλξη είναι αμφίδρομη. Δεν έλκει μόνο η Γη τη Σελήνη, αλλά και η Σελήνη με τη σειρά της τη Γη. Βέβαια, επειδή είναι η μικρότερη και ασθενέστερη εκ των δύο, δεν είναι δυνατόν να περιστρέφεται γύρω της η Γη. Ωστόσο, μπορεί να προκαλέσει κάποιες αναταραχές στον πλανήτη μας. Ακόμα και το φλοιό του μπορεί να ανασηκώσει μέχρι και 25 πόντους, κυρίως όμως τις θάλασσες. Η Σελήνη ρυθμίζει τις παλίρροιες. Η στάθμη όλων τα υδάτων που βλέπουν κάθε φορά προς τη Σελήνη ανυψώνεται, δημιουργώντας ένα υδάτινο όρος, ενώ ένα δεύτερο υδάτινο όρος σχηματίζεται στην αντίθετη πλευρά της Γης.
Για μια στιγμή σαστίζουμε: Από πού προέρχεται το δεύτερο υδάτινο όρος, αφού δεν υπάρχει δεύτερη Σελήνη; Θα το κατανοήσουμε αν συνεκτιμήσουμε έναν πρόσθετο παράγοντα: τη φυγόκεντρο δύναμη. Επίσης, οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι ο πλανήτης μας έχει μεν ένα κέντρο, δεν περιστρέφεται όμως ακριβώς γύρω από αυτό. Πολύ περισσότερο, Γη και Σελήνη αποτελούν, λόγω της αμφίδρομης επίδρασής τους, ένα ενιαίο σύστημα το οποίο στρέφεται γύρω από ένα κοινό κέντρο μάζας που βρίσκεται μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το επίκεντρο της Γης. Γι’ αυτό και η Γη γέρνει λιγάκι, σαν να ήταν μεθυσμένη. Το επακόλουθο αυτής της κλίσης είναι η δημιουργία του δεύτερου υδάτινου όρους στην πλευρά που δεν βλέπει προς τη Σελήνη.
Πολύπλοκο; Το πράγμα δυσκολεύει ακόμα περισσότερο. Έτσι όπως η κυρία Σελήνη περιστρέφεται γύρω από τη Γη, διαγράφει την τροχιά της γύρω από τον Ήλιο, όντας αιχμάλωτη της πελώριας μάζας του, και το κάνει -ακολουθώντας ταπεινά τους Νόμους του Κέπλερ- ελλειψοειδώς. Και ο Ήλιος ασκεί ελκτική δύναμη στον πλανήτη μας, έστω κι αν έχει μόνο το ένα τρίτο της ισχύος της Σελήνης. Ανάλογα με την απόσταση από τον Ήλιο ή μι τη διάταξη των γύρω πλανητών (που όλοι ποντάρουν στο παιχνίδι τη μάζα τους), η ελκτική δύναμη μπορεί να ποικίλλει – σε κάθε περίπτωση όμως ο αγαπημένος μας Ήλιος παίζει βαρύνοντα ρόλο στην εξίσωση της βαρύτητας.
Ειδικά οι εκλείψεις Ηλιου αποτελούν συμβάντα στη διάρκεια των οποίων αρέσει στη θάλασσα να σηκώνεται από το κρεβάτι της. Γιατί τότε Ήλιος, Σελήνη και Γη βρίσκονται στον ίδιο άξονα και οι βαρυτικές δυνάμεις τους αθροίζονται. Το αποτέλεσμα είναι οι παλίρροιες συζυγιών. Αν, πάλι, οι τρεις τους σχηματίζουν ορθή γωνία, με τη Γη στην κορυφή, Ήλιος και Σελήνη συναγωνίζονται ως προς τη βαρύτητα. Θα λέγαμε ότι ο Ήλιος κλέβει τον αέρα από τα πανιά της Σελήνης και οι παλίρροιες μετριάζονται.
Όλα τα νερά πάνω στη Γη είναι υποταγμένα στις κοσμικές δυνάμεις. Οι άνθρωποι ρυθμίζουν τη ζωή τους ανάλογα με την κυρία Σελήνη, τους αρέσει δηλαδή να ισχυρίζονται ότι όταν έχει Πανσέληνο ανυψώνονται και οι ίδιοι στο διάστημα, στο κάτω κάτω υποτίθεται πως το σώμα τους αποτελείται κατά τα δύο τρίτα τουλάχιστον από Η20. Είναι αλήθεια. Μόνο που αν εφαρμόσουμε την εξίσωση της βαρύτητας σε ανθρώπους, η επιρροή της γίνεται μηδαμινή. Άλλο πράγμα η αμφίδρομη έλξη Σελήνης και Ειρηνικού και άλλο της κυρίας Σελήνης και της κυρίας Σμιτς, η οποία, βάσει υπολογισμών, υποτίθεται πως διατρέχει μεγαλύτερο κίνδυνο να υποκύψει στη βαρυτική δύναμη του αβγού στο πρωινό της. Και πότε είδαμε ανθρώπους να περιστρέφονται γύρω από αβγά ή να προσκρούουν στην επιφάνειά τους;
Ένας ωκεανός όμως έχει εν προκειμένω μεγαλύτερη βαρύτητα. Μετά από αυτή την παρέκβαση στους κόσμους των Κέπλερ και Αϊνστάιν, γνωρίζετε πλέον ότι οι θάλασσες έλκονται από τον Ήλιο, από την πλευρά τους όμως τον επηρεάζουν κι αυτές, σαν να συνδέονταν μαζί του με ένα λάστιχο. Σε αυτό έρχεται να προστεθεί το γεγονός ότι ο δορυφόρος μας ναι μεν κάνει μια πλήρη περιφορά γύρω από τη δική μας σφαίρα μέσα σε 27 ημέρες, η Γη ωστόσο περιστρέφεται κατά τι ταχύτερα. Γι’ αυτό και τα παλιρροϊκά όρη δεν βρίσκονται ποτέ κάτω ακριβώς από τη Σελήνη, αλλά, στην προσπάθειά τους να βρουν τη θέση τους, παραμορφώνονται, αναγκάζονται να παρακάμψουν ηπείρους και να υπερνικήσουν την αντίσταση τριβής του θαλάσσιου πυθμένα, άρα είναι πάντοτε λιγάκι καθυστερημένα. Ως αποτέλεσμα, επηρεάζουν τη ροπή περιστροφής της Σελήνης, η οποία απομακρύνεται από εμάς 3,28 εκατοστά το χρόνο. Στους προϊστορικούς χρόνους βρισκόταν πολύ πιο κοντά μας. Τότε ο ρυθμός της απομάκρυνσης ήταν χαμηλότερος, διότι οι ήπειροι ήταν ενωμένες σε μία ενιαίο χερσαία μάζα και το νερό μπορούσε να παρακολουθεί πιο γρήγορα τη θέση της Σελήνης. Σήμερα η Αφρική, η Ευρώπη, η Αμερική, η Αυστραλία, η Ασία και όλα τα νησιά αναστέλλουν τη δημιουργία παλιρροιών. Επομένως, η απόσταση Γης – Σελήνης αυξάνεται διαρκώς. Την περίοδο αυτή ο πλανήτης μας είναι στα καλύτερα του, πράγμα που σημαίνει ότι του απομένουν άλλα 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια μέχρι να συγκρουστεί με τον Ήλιο. Το αργότερο μέχρι τότε, η Σελήνη δεν θα είναι παρά μια κουκκίδα στον ουρανό – όχι βέβαια πως μπορούμε να εκφράσουμε τη δυσαρέσκειά μας για το γεγονός. Ως τότε θα έχουμε προ πολλού εξαϋλωθεί, μαζί μι όλους τους λύκους που θεωρητικά θα ούρλιαζαν στον απομακρυσμένο δορυφόρο μας.
Η σχέση Γης – Σελήνης θα έχει αλλάξει βέβαια πολύ νωρίτερα. Όπως βλέπουμε, τα δύο υδάτινα όρη επιβραδύνουν σταθερά την περιφορά της Γης, οπότε ο πλανήτης μας περιστρέφεται κάθε χρόνο και λίγο βραδύτερα: 0,002 δευτερόλεπτα για να είμαστε ακριβείς. Ένα αθροιστικό αποτέλεσμα. Σε δύο δισεκατομμύρια χρόνια τα συνεχή φρεναρίσματα θα έχουν επιβραδύνει τη Γη τόσο πολύ, που θα κάνει την περιφορά της βαρυγκωμώντας. Πώς αλλάζουν οι καιροί! Όποιος θα θέλει τότε να το ξενυχτήσει, θα πρέπει να γλεντάει και να πίνει επί 960 ώρες στην καθισιά του. Μια τόσο ωραία μέρα όσο η σημερινή θα έχει ανάλογη διάρκεια, προφανώς όμως θα χρειάζεται μόνο η μισή προκειμένου να συνέλθεις από το φονικό χανγκόβερ. Οι μεγαλύτερες μέρες και νύχτες οδηγούν σε ακραίες διακυμάνσεις της θερμοκρασίας, ως αποτέλεσμα των οποίων τα βουνά θα διαβρωθούν στο σύνολό τους και εμείς είτε θα ζούμε μέσα σε θόλους ή θα ταξιδεύουμε ακολουθώντας το ηλιακό φως μέσα σε γιγάντιες κινούμενες πόλεις. Έχοντας γεμίσει τις μπαταρίες τους με ενέργεια για έναν ολόκληρο μήνα, τα φυτά θα βυθίζονται τη νύχτα μέσα στο έδαφος όπου και θα τρέφονται με κονσέρβες, ενώ τα ζώα θα δημιουργήσουν ημερόβια και νυχτόβια είδη που δεν θα συναντούν ποτέ το ένα το άλλο – κάτι που θα ήταν βολικό, γιατί έτσι θα μπορούσαν να μοιράζονται τις σπηλιές.
Μπροστά σε τέτοιες προοπτικές, αναρωτιόμαστε τι θα ήταν η Γη χωρίς καθόλου Σελήνη.
Θα την έλεγαν Σόλον (Solon). Τουλάχιστον έτσι το θέλει ο καθηγητής αστρονομίας Νιλ Φ. Κόμινς, ο οποίος περιγράφει με γλαφυρότητα το σενάριο μιας ασέληνης νύχτας στο βιβλίο του What If the Moon Didn’t Exist (Τι θα γινόταν αν δεν υπήρχε η Σελήνη). Οι σκέψεις του έχουν την εξής αφετηρία: Η Θεία δεν συγκρούστηκε με τη Γη, αλλά την προσπέρασε, δηλαδή δεν διασταυρώθηκε καν μαζί της. Η Γη επομένως δεν ενσωμάτωσε πρόσθετα υλικά και ο πιστός συνοδός μας δεν σχηματίστηκε από θραύσματα. Σε αυτή την περίπτωση ο Καρλ Ένσλιν δεν θα μπορούσε να τραγουδήσει την όμορφη Σελήνη που περνάει τόσο σιωπηλά, αλλά αυτό θα ήταν το μικρότερο κακό. Πολύ πιο άσχημα θα ήταν τα πράγματα όταν θα έβγαινες για να ψωνίσεις παπούτσια: Θα χρειαζόσουν έξι με οχτώ πατούμενα και θα ’πρεπε να τα δοκιμάσεις όλα, μ ια και οι άνθρωποι μπορεί να είχαν μερικά πόδια παραπάνω. Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα υπήρχαν καν – τουλάχιστον όχι ακόμα, γιατί οι συνθήκες εργασίας στη Σόλον δεν θα άρεσαν στη Μις Εξέλιξη, με αποτέλεσμα να αναλάβει δράση 100 εκατομμύρια χρόνια αργότερα.
Επιπλέον, οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι η Γη πριν από το επεισόδιο με τη Θεία περιστρεφόταν λιγάκι πιο γρήγορα, περίπου τρεις φορές ταχύτερα απ’ ό,τι σήμερα. Το έτος είχε 1.095 ημέρες. Ο υψηλότερος ρυθμός περιφοράς προκαλούσε έντονες αναταράξεις στη νεαρή ατμόσφαιρα. «Κράτα γερά!» θα φωνάζαμε στον δύστυχο που θα ’θελε να στεριώσει σ’ έναν τέτοιο κόσμο, εκεί όμως δεν ζούσε ακόμα κανείς. Μόνο μετά την ηχηρή προσγείωση της Θείας ξεκίνησε η νεογέννητη Σελήνη το ελλειψοειδές ταξίδι της κι άρχισε να φρενάρει τη Γη που έτρεχε σαν μανιακή, δημιουργώντας την άμπωτη και την πλημμυρίδα. Αμέσως μετά τη γέννησή της ήταν πολύ πιο κοντά μας. Έλαμπε πελώρια στον ουρανό και ανάλογα έντονες ήταν και οι παλίρροιες που προξενούσε, πελώρια παλιρροϊκά όρη, που είχαν ως αποτέλεσμα μια ζωηρή ανταλλαγή θρεπτικών υλικών μεταξύ στεριάς και θάλασσας. Χωρίς τη Σελήνη δεν θα συνέβαινε κάτι τέτοιο. Ο Ήλιος θα ήταν ο μόνος υποκινητής της παλίρροιας, αυτός όμως είναι 400 φορές πιο μακριά από τη Σελήνη και σχεδόν ακατάλληλος να μετακινήσει σε μεγάλο βαθμό τη θάλασσα. Για παράδειγμα, η μεταφορά του οξυγόνου μεταξύ ωκεανού και ακτής δεν θα συνέβαινε απαραιτήτως, έτσι ώστε να διευκολυνθεί η δημιουργία ανώτερων μορφών ζωής, που μετά τη νικηφόρα πορεία της φωτοσύνθεσης ευδοκιμούσαν αρχικά στις μεταβατικές ζώνες μεταξύ νερού και ξηράς. Αμφίβολο είναι βέβαια το κατά πόσο θα μπορούσαν να υπάρξουν ακόμα και οι πιο πρωτόγονες μορφές ζωής, τα πρώτα κύτταρα. Η θεωρία των Ράσελ και Μάρτιν ωστόσο (η ζωή σχηματίστηκε μέσα σε υποθαλάσσιες ηφαιστειακές καμινάδες) τα καταφέρνει και χωρίς στεριές και παλίρροιες. Τα μόνιμα εγκατεστημένα πρωτόζωα μπορούσαν να υπάρχουν σε αμιγώς ηφαιστειακή βάση. Όταν όμως τα κύτταρα αποκολλήθηκαν από τα τοιχώματα της καμινάδας και κινούνταν μέσα στον ανοιχτό ωκεανό, ήταν ήδη εξαρτημένα από τα βασικά χημικά δομικά στοιχεία. Τα νερά αναδεύονταν αδιάκοπα και τα μέταλλα ξεπλένονταν στις ακτές προ- κειμένου να εξασφαλίσουν επαρκή ζωτική ενέργεια – μία διαδικασία που δύσκολα μπορούμε να τη φανταστούμε χωρίς άμπωτη και πλημμυρίδα.
Δεύτερον, σύμφωνα με τον Κόμινς, πριν από τη συνάντηση με τη Θεία ένα παχύ και βαρύ στρώμα από ηφαιστειακό διοξείδιο του άνθρακα κάλυπτε τη Γη. Η σφοδρή σύγκρουση έστειλε ένα μέρος από τα δηλητηριώδη αέρια του θερμοκηπίου στο διάστημα, οπότε η ατμόσφαιρα έγινε ελαφρύτερη και μπόρεσε να απορροφήσει καλύτερα το οξυγόνο που απελευθερώθηκε αργότερα. Χωρίς αυτή την καραμπόλα η ζωή θα βρισκόταν σε πολύ δύσκολη θέση. Ακόμα και με την προϋπόθεση ότι η φωτοσύνθεση θα μπορούσε να υπάρξει κάτω από τόσο δυσχερείς συνθήκες, η ατμό σφαίρα πάλι δεν θα μπορούσε να αποθηκεύσει αρκετό οξυγόνο, που θα ευνοούσε τη σταθερή ανάπτυξη των πλατύφυλλων εργοστασίων φωτοσύνθεσης, με άλλα λόγια των χερσαίων φυτών.
Ο Κόμινς περιγράφει τα πράγματα με εντυπωσιακή ακρίβεια. Μια Γη δίχως φρένα περιστρέφεται τόσο γρήγορα, που η μέρα διαρκεί τέσσερις με πέντε ώρες. Ως επακόλουθο, πάνω από τους ωκεανούς και τις ηπείρους μαίνονται αδιάκοπα τερατώδεις κυκλώνες. Στη Σόλον δεν θα βρούμε ψηλά, απόκρημνα βουνά, η ανελέητη θύελλα τα έχει στρογγυλέψει προ πολλού. Δεν μπορούμε πλέον με τίποτα να διαπλεύσουμε τις θάλασσες, κύματα ύψους 30 μέτρων αποκλείουν κάθε σκέψη για ταξίδι με πλοίο. Τη Σόλον δεν θα τη συνιστούσαμε καθόλου σε όσους χρειάζονται ηρεμία. Το κλάμα και το βουητό του ανέμου αναμειγνύεται με το πλατάγισμα των κυμάτων, άμμος και πετρώματα συγκρούονται στους γυμνούς βράχους με εκκωφαντικό θόρυβο, που καλύπτεται από τις τυμπανοκρουσίες της βροχής διάρκειας. Ούτε για κούρα καθαρού αέρα θα τη συνιστούσαμε, εξαιτίας της πενιχρής περιεκτικότητάς της σε οξυγόνο, αλλά και επειδή μπροστά σε ταχύτητες ανέμων μερικών εκατοντάδων χιλιομέτρων την ώρα, χρειάζονται πάρα πολύ δυνατά πνευμόνια.
Κι όμως, σύμφωνα με τον Κόμινς, θα μπορούσε να υπάρξει ζωή στη Σόλον, και μάλιστα ακόμα και σε ανώτερο εξελικτικό στάδιο. Μόνο που θα είχε εντελώς διαφορετική εμφάνιση. Αν υποθέσουμε ότι ήσασταν Σολονίτης, τότε οι πρόγονοί σας δεν θα ανέβαιναν στα δέντρα, γιατί στη Σόλον τίποτα δεν μπορεί να ψηλώσει. Μόνο η χαμηλή βλάστηση, όπως οι λειχήνες και τα έρποντα φυτά, που έχουν τις ρίζες τους χωμένες σαν πασσάλους μέσα στο χώμα, αντέχουν στις δυνάμεις της Φύσης. Τα πλατιά, τρυφερά φύλλα σκίζονται. Παρόμοια προβλήματα έχουν να αντιμετωπίσουν και τα ζώα και τα άλλα ζωντανά πλάσματα, που θα πρέπει να τα φανταστούμε σαν δημιουργήματα που βγήκαν από αεραγωγό, δηλαδή επίπεδα και πολύ κοντά στο έδαφος. Μια εύθραστη ομορφιά που θα την έπαιρνε ο άνεμος, όπως τη Σκάρλετ Ο’Χάρα, προτού καν προλάβει να φωνάξει «Τάρα!» τρεις φορές. Η Σολονίτισσα Σκάρλετ είναι κοντόχοντρη, έχει κεράτινο, ανθεκτικό δέρμα και έξι ή οχτώ μυώδη πόδια με δυνατά νύχια για να στηρίζεται στο έδαφος γερά. Άρα λοιπόν, δεν θα τρεχε χαρούμενη προς το μέρος του Ρετ Μπάτλερ, πάρα μάλλον θα σερνόταν προς αυτόν με κίνηση εξαιρετικά αργή. Για να κοιτάξει τα μάτια του αγαπημένου της, θα χρειαζόταν να ανοίξουν διαδοχικά κάμποσα βλέφαρα, μια απαραίτητη προστασία από τις αμμοθύελλες. Κι όταν στο τέλος την εγκαταλείπει με ρυθμό χελώνας, λίγο νόημα θα είχε να τον κυνηγήσει και να του φωνάξει, αφού με όλο αυτό το θόρυβο δεν θα μας είχε προκύψει καν η δημιουργία της γλώσσας – τουλάχιστον όχι έτσι όπως την ξέρουμε. Ίσως εκείνος, την ώρα που θα έφευγε, να μπορούσε να πει «Frankly, my dear, I don’t give a damn» χρησιμοποιώντας μια διαπεραστική ακολουθία συχνοτήτων, ενδεχομένως με τη μορφή υπέρηχου, την οποία η Σκάρλετ θα φίλτραρε με την ακοή της μέσα από τις συνεχείς βροντές και τα βουητά. Θα ήταν λογικότερο να υποθέσουμε ότι οι Σολονίτες συνεννοούνταν διά του φωτός. Η Σολονίτισσα Σκάρλετ θα αποκτούσε μια δυνατή, μακριά ουρά, που θα είχε στην άκρη της βιοφωταυγή βακτήρια. Δεν αποκλείεται να διέθετε και περισσότερα από ένα άκρα, αντίστοιχης κατασκευής. Φωτεινά σήματα, όπως αυτά που εκπέμπουν τα ψάρια του βυθού, θα ωφελούσαν περισσότερο από τους διαλόγους, αντί να βγαίνει στους κατοίκους η ψυχή ουρλιάζοντας μέσ’ από το θωρακισμένο σώμα. Οι νοήμονες Σολονίτες θα είχαν πιθανώς αναπτύξει μία σύνθετη, φωτεινή γλώσσα. Το λεξιλόγιο θα ποίκιλλε ανάλογα με την περιοχή, με αποτέλεσμα οι πολύγλωσσοι να καμώνονται τους φωστήρες. Όσο για τα νυχτερινά ραντεβουδάκια, ούτε που να τα φανταστούμε. Γιατί οι σολονίτικες νύχτες είναι μαύρες, κατάμαυρες. Κανένα φωτεινό λαμπιόνι δεν περιβάλλει τη Γη με το ασημένιο φως του, έστω κι αν παραβλέψουμε το γεγονός ότι όλα είναι ούτως ή άλλως σκεπασμένα με σύννεφα.
Και πώς είναι τα πράγματα στη θάλασσα;
Δεν υπάρχουν βέβαια στεριανοί χωρίς θαλάσσια βιοποικιλότητα. Οι σολονίτικες θάλασσες είναι φτωχές σε τροφή και οξυγόνο. Αν όμως ακολουθήσουμε το μοντέλο των Ράσελ και Μάρτιν, η δημιουργία των πρώτων οργανισμών οφείλεται στη χημική τροφοδοσία από το εσωτερικό της Γης, όπου οι παλίρροιες δεν ήταν καθόλου αναγκαίες. Στις υδροθερμικές καμινάδες του βυθού δεν υπήρχε αρχικά καμία εξάρτηση από το οξυγόνο. Αυτό το απελευθερώσαμε αργότερα από μόνοι μας. Η άμπωτη και η παλίρροια μπορεί να ευνόησαν την ταχεία εξέλιξη της ζωής, προμηθεύοντας με οξυγόνο και ορυκτά μέταλλα τα βαθύτερα στρώματα του νερού, ωστόσο η επανάσταση της φωτοσύνθεσης πραγματοποιήθηκε στην επιφάνεια. Δεν υπάρχει ομοφωνία σχετικά με το βάθος στο οποίο έφταναν οι ανώτερες μορφές ζωής μέσα στους ωκεανούς της Σόλον καθώς και με το αν υπήρχαν ψάρια, τα οποία εξαρτώνται από το οξυγόνο. Από την άλλη πλευρά, το μεθάνιο ή το θείο αρκούν για να επιβιώσουν οι απλοί οργανισμοί. Γιατί να μη βρήκε η Εξέλιξη κάποιον άλλο τρόπο να καταστήσει δυνατή την ύπαρξη ανώτερων όντων χωρίς πολύ οξυγόνο;
Ακόμα πιο αμφιλεγόμενο είναι το ζήτημα της σύστασης της πρώτης ατμόσφαιρας πριν από την πρόσκρουση με τη Θεία. Σύγχρονα μοντέλα περιγράφουν μια δηλητηριώδη μεν, αλλά λεπτή ατμόσφαιρα, η οποία διαλυόταν ακατάπαυστα από ηλιακές θύελλες, πόσω μάλλον αφού ο πλανήτης δεν είχε αρκετό βάρος για να συγκρατήσει πάνω του τον αέρινο μανδύα. Εδώ είναι που το φίδι δαγκώνει την ουρά του. Χωρίς πρόσκρουση, καμία αύξηση βάρους, άρα ούτε και σταθερή ατμόσφαιρα. Προφανώς, το μόνο που κάλυπτε τότε τη Γη ήταν ήλιο και υδρογόνο, ενώ το βαρύτερο διοξείδιο του άνθρακα ήταν αποθηκευμένο στο εσωτερικό της. Επομένως, ήταν απολύτως λογικό η ζωή να είχε μείνει κρυμμένη στα βάθη των ωκεανών, όπου θα μπορούσε να ακολουθήσει άλλες ατραπούς.
Οι γνώμες διίστανται όσον αφορά στη βασική αρχή. Ο Γάλλος αστρονόμος Ζακ Λασκάρ, για παράδειγμα, αποκλείει το ενδεχόμενο να υπήρξε ζωή χωρίς τη Σελήνη. Αν τον πιστέψουμε, η Γη -εκτεθειμένη αποκλειστικά στα βαρυτικά πεδία του Ήλιου και των άλλων πλανητών-, χωρίς τη σταθεροποιητική δύναμη ενός δορυφόρου, θα είχε αρχίσει να τρεκλίζει. Πράγμα που καθαυτό δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο. Όλοι οι άξονες περιστροφής των ουράνιων σωμάτων ταλαντώνονται, όπως και της Γης βέβαι,α, αν και ελάχιστα. Κι όμως, ακόμα κι αυτή η ακίνδυνη ταλάντωση συντέλεσε στη δημιουργία των παγετώνων. Χωρίς Σελήνη, ο άξονας της Γης δεν θα τρέκλιζε απλώς, θα αναποδογύριζε τελείως ανά τακτά εκατομμύρια χρόνια, όπως συνέβη με την Αφροδίτη. Όταν όμως ο Ισημερινός και ο Νότιος Πόλος αλλάζουν θέσεις, αναμένονται κλιματικές ανωμαλίες. Όχι και οι καλύτερες προϋποθέσεις για τη ζωή.
Άλλοι επιστήμονες θεωρούν το σενάριο του Κόμινς άκρως υπερβολικό. Σίγουρα οι παλίρροιες θα ήταν ασθενέστερες, αλλά ακόμα και χωρίς τη Σελήνη η περιφορά της Γης θα είχε επιβραδυνθεί, θα είχε φροντίσει γι’ αυτό ο Ήλιος. Μπορεί και να είναι έτσι, αντιτείνει ο Κόμινς, ωστόσο η διάρκεια μιας μέρας δεν θα ξεπερ- νούσε τις οχτώ ώρες. Πάρα πολύ σύντομη για να ασχοληθούμε με ουσιαστικές δραστηριότητες. Μόλις που θα φορούσε τα οχτώ παπούτσια του ο Σολονίτης, θα ερχόταν η ώρα να τα ξαναβγάλει.
Θα πρέπει λοιπόν να είμαστε χαρούμενοι που την έχουμε αυτή τη γεμάτη κρατήρες σύντροφό μας. Χωρίς να το λάβει υπόψη του, ο Αμερικανός καθηγητής μαθηματικών Αλεξάντερ Έιμπιαν τάχθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 υπέρ της άποψης να ανα- τιναχθεί η Σελήνη. Μερικές έξυπνα τοποθετημένες ατομικές βόμβες, κι αυτό το γεμάτο ουλές αντικείμενο θα μετατρεπόταν και πάλι σε ένα σωρό από μπάζα, από τον οποίο κάποτε δημιουργήθηκε. Ο άξονας περιστροφής της Γης θα ερχόταν σε όρθια θέση, οι τερατώδεις κυκλώνες θα ανήκαν στο παρελθόν, όλα θα άνθιζαν και θα κελαηδούσαν, στη Σαχάρα θα κτίζαμε γήπεδα του γκολφ και όλος ο κόσμος θα απολάμβανε τη μέση θερμοκρασία ενός αυθεντικού παραδείσου για συνταξιούχους. Η Γη δεν θα περιστρεφόταν πιο γρήγορα, αφού όταν λέμε φρένο, εννοούμε φρένο.
Και τι θα τον κάναμε το δορυφόρο; Κανένα πρόβλημα! Οι ανατινάξεις θα γίνονταν με τέτοιον τρόπο ώστε η Σελήνη να προσγειωθεί στον Ειρηνικό. Το ότι κάθε παραθαλάσσια πόλη θα θαβόταν στην κυριολεξία κάτω από πελώρια τσουνάμι, «εντάξει, μωρέ… παράπλευρες απώλειες». Μερικές πόλεις θα τις παρέκαμπτε ανώδυνα ο Έιμπιαν, αρκεί να μπορούσε να φοράει Νοέμβρη μήνα σορτσάκι και κοντομάνικο.
Σε αυτό, νομίζω, δεν χρειάζεται να προσθέσω κανένα σχόλιο.
___
~ Φρανκ Σετσινγκ
Απόσπασμα από το βιβλίο του «Ειδήσεις από ένα άγνωστο σύμπαν» – Εκδόσεις Καστανιώτη
by Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές:
Η μέτρηση της ακτίνας της Γης, της Σελήνης και του Ήλιου από τον Ερατοσθένη
[…] Γη και σελήνη: μια «έντονη» σχέση […]