Ο σκηνοθέτης των επιτυχιών «Καβάφης», «Ελ Γκρέκο», «Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι» μιλά για τον ρόλο της τέχνης στον καιρό της κρίσης, τους ήρωες του σήμερα, για τις παγίδες που πέσαμε ως λαός και δηλώνει πως το μέλλον της ανθρωπότητας είναι το υγιές παρελθόν της, που είναι η Ελλάδα.
Εδώ και αρκετά χρόνια ασχολείστε με σπουδαίους, χαρισματικούς Ελληνες. Εχουμε ξεμείνει σήμερα από μεγάλους Ελληνες;
Οχι, καθόλου δεν έχουμε ξεμείνει… Αν θέλετε να δείτε ποιος ή ποιοι είναι οι σημερινοί μεγάλοι Ελληνες, δεν έχετε παρά να κοιτάξετε ποιον ή ποιους πετροβολούσαν «οι μολυσμένες γραφίδες των καιρών μας» και αμέσως θα δημιουργήσετε τον ορατό κατάλογο των υπέροχων Ελλήνων π.χ. Βαγγέλης Παπαθανασίου… Ακόμα και «ο ξένος» τον είπαν οι αχρείοι.
Υπάρχει εν ζωή Ελληνας ή Ελληνίδα πολιτικός που θα σκεφτόσασταν να μεταφέρετε το στόρι του στη μεγάλη οθόνη;
Ναι, υπάρχει… Αλλά ας αφήσω τον χρόνο να μας δείξει.
Εχουμε λόγους να παραμένουμε υπερήφανοι ως Ελληνες; Είστε περήφανος ως Ελληνας;
Εχουμε άπειρους λόγους να είμαστε υπερήφανοι ως Ελληνες… Αρκεί να κοιτάξουμε την Ελλάδα και τον πολιτισμό μας με τα δικά μας μάτια και όχι με τα κάθε φορά «μοδάτα» γυαλιά των ξένων… Αν είμαι υπερήφανος που είμαι Ελληνας; Ερώτηση είναι αυτή σ’ έναν Ελληνα που ζει και αναπνέει μόνο για να υπηρετήσει τη χώρα του μέσα από τη μεγάλη λαϊκή τέχνη που μου χαρίστηκε, τον κινηματογράφο;
Ποια χαρακτηριστικά έχει σήμερα ένας «ήρωας»; Τι τον ξεχωρίζει; Θα μπορούσε λόγου χάρη να υπάρξει ένας Βαρβάκης;
Μα υπάρχουν Βαρβάκηδες… μόνο που είναι λιγότεροι και δρουν χωρίς τυμπανοκρουσίες. Δεν έχετε παρά να ψάξετε στον μεγάλο απόδημο Ελληνισμό της διασποράς, εκεί κυρίως θα τους βρείτε… Μα και ο Βαρβάκης Ελληνας της διασποράς δεν ήταν; Οταν οι Ελληνες είναι εκτός εστίας, γίνονται καλύτεροι Ελληνες, καλύτεροι πατριώτες…
Ποιος ο ρόλος της τέχνης στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε; Ποια η δύναμή της και κατά πόσο έχει καταστεί πολυτέλεια;
Ο Ελύτης έλεγε: «Η τέχνη δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Αυτός αλλάζει με τις πράξεις… Η τέχνη όμως μπορεί να αλλάξει τις συνειδήσεις. Και οι συνειδήσεις είναι που κατευθύνουν τις πράξεις». Η δύναμη της τέχνης είναι να κρατάει δροσερή την ψυχή για να μη στεγνώσει από τις δυσκολίες της ζωής…
Σαν λαός «αγαπήσαμε το χαβιάρι»; Θέλω να πω, πέσαμε στην «παγίδα» του ακριβού αυτοκινήτου, των πολυτελών κατοικιών και εξοχικών;
Ναι, πέσαμε στην παγίδα της ευμάρειας και του υπερκαταναλωτισμού… Ομως μας έσπρωξαν «οι αλλότριοι δανειστές-κερδοσκόποι» απαλά και γλυκά γλυκά. Και ύστερα, ήρθε ο λογαριασμός με πολλούς δυσβάσταχτους τόκους…
Για την ταινία σας οι κριτικοί έδειξαν… εχθρικές διαστάσεις. Τηρουμένων των αναλογίων, κοιτάζαμε όλα αυτά τα χρόνια, της επίπλαστης -έστω- ευημερίας να αλληλοφαγωνόμαστε σαν κοινωνία και να καταστρέφουμε τη δημιουργία;
Πάντα σ’ αυτόν τον τόπο υπήρχαν απόγονοι του Εφιάλτη… που για δικούς τους λόγους πρόδιδαν και προδίδουν την πατρίδα. Ομως υπάρχει ένας συμπαντικός νόμος (όχι ανθρώπινος) που λέει πως «πάντα στην αρχή μοιάζει να κερδίζει το κακό, αλλά στο τέλος πάντα ηττάται». Και για τους κριτικούς: Τι να πω; Τίποτα… γιατί κανένα έργο, καμία ταινία δεν αναμετριέται με τους κριτικούς. Τα έργα αναμετρώνται μόνο με τον ΧΡΟΝΟ. Αυτός καταξιώνει ένα έργο τέχνης και οι ψυχές που το ακουμπούν. Κανένας άλλος. Ετσι οι κριτικοί βρεθήκανε εντελώς απέναντι από τις ψυχές των 330.000 Ελλήνων θεατών που είδαν την ταινία, που στη συντριπτική πλειοψηφία τους ακούμπησαν το μέσα σώμα της ταινίας, και με τον τρόπο τους, ως αντίδωρο, μας έστειλαν την άδολη αγάπη τους. Να ‘ναι καλά… Τους ευχαριστώ και τους ευγνωμονώ.
Στο διαδίκτυο σας ψήφισαν τον πιο δημοφιλή Ελληνα καλλιτέχνη. Πώς αισθάνεστε γι’ αυτό;
Το να σε ψηφίζουν ως τον πιο δημοφιλή καλλιτέχνη στη χώρα σου είναι τιμή και ευθύνη. Νομίζω ότι μ’ αυτό τον τρόπο οι Ελληνες μου στέλνουν ως αντίδωρο την αγάπη που τόσο ως άνθρωπος όσο και ως σκηνοθέτης μέσα από το έργο μου προσπαθώ να στείλω: Αγάπη για τους συνανθρώπους μας, αγάπη για τη μεγάλη μήτρα, την Ελλάδα…
Υπάρχει κάποιο ηθικό δίδαγμα στην κρίση;
Ναι, να φύγουμε από το ιδιοτελές ΕΓΩ και να επιστρέψουμε στο γεννοβόλο και λυτρωτικό ΕΜΕΙΣ. Να ξαναβρούμε την αγάπη μας για τους άλλους.
Εχετε μια ξεκάθαρη εκτίμηση, μετά και από όσα συνέβησαν στην Κύπρο, για το πού οδηγείται το πράγμα; Ημασταν ένα διεφθαρμένο κράτος που τώρα πληρώνει τις αμαρτίες του ή υπάρχει ένα οργανωμένο σχέδιο «υποδούλωσής» μας;
Και τα δυο συμβαίνουν, δυστυχώς…
Αν γυρίζατε ταινία για όσα συνέβησαν την τελευταία τριετία, τι τίτλο θα είχε και ποιοι οι πρωταγωνιστές;
«Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει…»
Στις δημοσκοπήσεις μικρό προβάδισμα έχει ο ΣΥΡΙΖΑ και καταλληλότερος για πρωθυπουργός βγαίνει ο Αντώνης Σαμαράς. Αν γίνονταν αύριο εκλογές, ξέρετε τι θα ψηφίζατε;
Βεβαίως και ξέρω… Θα ψηφίσω πατριωτικά… Και όχι κομματικά!!!
Ποια στροφή πήραμε λάθος και φτάσαμε στη Χρυσή Αυγή;
Λυπάμαι που το λέω, αλλά πληρώνουμε τα χαλασμένα αντανακλαστικά του κράτους με την απόλυτη αδιαφορία προς το μεταναστευτικό πρόβλημα, και να πούμε ότι σωστά η Αριστερά προασπιζόταν τους μετανάστες όταν ήταν αδύναμοι… (και λίγοι). Οταν όμως εκείνοι πολλαπλασιάστηκαν, και έγιναν οι κάτοικοι του κέντρου αδύναμοι, η ευρύτερη Αριστερά (την οποία έχω υπηρετήσει και έχω στηρίξει από τότε που ξέρω τον εαυτό μου) συνέχιζε να υπερασπίζεται μόνο τους μετανάστες και όχι τους ταλαιπωρημένους κατοίκους του κέντρου… Ετσι άφησε χώρο για τους χρυσαυγίτες…
Ποια θεωρείτε υπερεκτιμημένη αρετή και ποια υποτιμημένη του να έχουμε τρικομματική κυβέρνηση;
Και μόνο το γεγονός ότι υπάρχει τρικομματική κυβέρνηση χωρίς μεγάλους τριγμούς είναι μια μεγάλη «πολιτισμική» πολιτική νίκη… Καθόλου δεν πρέπει να το υποτιμούμε αυτό…
Ποιο είναι το πιο πολύτιμο περιουσιακό σας στοιχείο;
Η πίστη… κινεί βουνά και ενεργοποιεί ευεργετικά τις θετικές δυνάμεις του Σύμπαντος, και αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους.
Υπάρχει ελπίδα για την Ελλάδα;
Το μέλλον της ανθρωπότητας είναι το υγιές παρελθόν της, που είναι η Ελλάδα. Θέλουν δεν θέλουν, εκεί θα καταφύγουν.
Πηγή: ethnos.gr
by Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές:
Τα ελλείμματα της αστικής τάξης στην Ελλάδα
Η αστική τάξη δεν διαθέτει ούτε πνευματικότητα ούτε πατριωτισμό
Λυπάμαι, αλλά αυτή η “καραμέλα” τύπου “μαζί τα φάγαμε” είναι εξοργιστική πια. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στη χώρα αυτή που αγωνίζονταν πάντοτε, δεν έφαγαν με χρυσά κουτάλια, δεν έκλεψαν, δεν γλεντούσαν με δανεικά κ.ο.κ. Και κυρίως είναι κουραστικό να συντελεί στην καλλιέργεια συλλογικών ενοχών ένας σκηνοθέτης (ανεξαρτήτως αν μ’ αρέσουν ή όχι τα έργα του). Φτάνει.
Προχτές άκουσα στο ραδιόφωνο τον Μάνο Ελευθερίου να λέει ότι “δεν συμφωνώ σε καμία περίπτωση ότι τα φάγαμε όλοι μαζί , αλλά είμαι σίγουρος ότι φταίξαμε -και συνεχίζουμε να – φταίμε όλοι μας”
Δεν θα συμφωνήσω μαζί σου. Οι περισσότεροι Έλληνες ακόμη και τώρα δεν έχουν πάρει “χαμπάρι” τι έφταιξε ή ότι συμμετείχαν κι αυτοί έστω και δια της απουσίας τους. Λείπει η αυτοκριτική ή δεν γνωρίζουν πως να την κάνουν. Δυστυχώς είναι προαπαιτούμενο για να προχωρήσουμε.
Δεν γίνεται να επιλέγουμε ν ακούμε μόνο αυτούς που μας χαιδεύουν τ αυτιά. Δεν χρειαζόμαστε άλλο του “αρεστούς” , ψάχνουμε τους “άριστους”, χρειαζόμαστε πλέον μόνο αλήθειες αν θέλουμε να ξεφύγουμε απο αυτό που μας οδήγησε ως εδώ , ώστε να μην ξανακάνουμε τα ίδια λάθη και να ξαναχτίσουμε σε υγιή θεμέλια.
Το ότι κάποιοι έχουν το σθένος να λένε τα πράγματα με τ όνομά τους είναι προς τιμήν τους , μπράβο στον κο Σμαραγδή .
Θα συμφωνήσω μαζί σου στο ότι οι περισσότεροι Έλληνες δεν ασχολούνται ακόμα και τώρα με το τι έφταιξε ή δεν κάνουν αυτοκριτική, ώστε να προχωρήσουμε παρακάτω. Απτή απόδειξη: Θα έπρεπε να είμαστε κάθε μέρα στους δρόμους με όλα αυτά που γίνονται. Αντιθέτως, πού είμαστε; Φοβισμένοι, μαγκωμένοι, με τα προβλήματα της καθημερινότητάς μας ή απλώς ατομικιστές, κατά βάση στον μικρόκοσμό μας. Φταίμε, λοιπόν, όχι γιατί “πήραμε μέρος στο πάρτυ”, αλλά γιατί δεν αντιδρούμε.
Δεν με πείθουν άνθρωποι όπως ο κύριος Σμαραγδής και φυσικά δεν επιλέγω να διαβάζω μόνο αυτούς που μας χαϊδεύουν τα αυτιά -αλίμονο, χορτάσαμε παχιά λόγια. Είναι πολλοί που λένε καιρό τα πράγματα με το όνομά τους, απλώς πρέπει να τους ψάχνεις ο ίδιος! 🙂
Ο δρόμος μπορεί να είναι μια λύση αλλά πλέον στο δρόμο φοβόμαστε να βγούμε γιατί όποτε το κάναμε δυστυχώς καπελωθήκαμε από διάφορες “σημαίες”
Μια άλλη θα ήταν να έχουμε περισσότερη ενεργό συμμετοχή στα κοινά και να μην κάνουμε ασφαλή κριτική
Ποιοι και πότε πήγαμε σε μια επιτροπή ,σε μια συνεδρίαση στο Δήμο, στο κόμμα , καταθέσαμε μια πρόταση, στη γειτονιά, στο σχολείο έστω βρε αδερφέ?
Γενικά αρνούμαστε να συμμετάσχουμε, ο ωχαδερφισμός και ο ατομικισμός μας είναι ανείπωτος . Μάθαμε να τα περιμένουμε όλα στο πιάτο από τους άλλους και να διαμαρτυρόμαστε που κάποιος άλλος παίρνει την καλύτερη μερίδα..
Περιχαρακωθήκαμε στο στενό ατομικό μας περιβάλλον αγνοώντας το συλλογικό και δυστυχώς εκπαιδεύσαμε και τα παιδιά μας έτσι.
Δεν βλέπω ν αλλάζουν εύκολα τα πράγματα …
Δυστυχώς, συμφωνώ. Δεν το βλέπω και γω να αλλάζουν τα πράγματα εύκολα (βέβαια, ποτέ δεν άλλαζαν εύκολα τα πράγματα, αλλά αυτό είναι μια ακόμη μεγάλη ιστορία…)
Συμφωνώ ότι δεν τα φάγαμε όλοι μαζί, αλλά νομίζω δεν χωράει πια αμφιβολία ότι έγινε πάρτυ στο οποίο συμμετείχε η πλειοψηφία του κόσμου.
Νομίζω ότι ο Σμαραγδής είναι πολύ προσεκτικός και ήπιος στις εκφράσεις του.
διήγηση φίλης την προηγούμενη βδομάδα :
η κυρία που κάνει ιδιαίτερα στον γιο μου είναι διορισμένη εκπαιδευτικός σε κάποιο γυμνάσιο. Φυσικά την πληρώνουμε “μαύρα” αφού αποδείξεις γιοκ ..λόγω του ασυμβίβαστου… Τις προάλλες μας έκανε ολόκληρη διάλεξη δηλώνοντας αγανακτισμένη γιατί ο γιατρός που έκανε μια επέμβαση σε κάποιον συγγενής της, ζήτησε και του δωσαν 3000 ευρώ χωρίς εννοείται να της κόψει απόδειξη. Ήταν έξαλλη και κατακεραύνωνε το σύστημα αδυνατώντας ή ξεχνώνατας να κάνει ενδοσκόπηση και γόνιμη αυτοκριτική.
Δυστυχώς αυτή η έλλειψη αυτογνωσίας είναι χαρακτηριστικό του μεγαλύτερου ποσοστού του πληθυσμού στην Ελλάδα του σήμερα
Ελεγε Ο Μ. Αυρήλιος «ενδον σκάπτε, ενδον η πηγή του αγαθου»…