«Ο πόλεμος για τον αυστριακό στρατό άρχισε με στρατοδικεία. Μέρες έμεναν κρεμασμένα τα κουφάρια των σκοτωμένων, των υποτιθέμενων και των πραγματικών προδοτών, στα καμπαναριά και στα δέντρα, μπροστά στις εκκλησίες, για τα βλέπουν οι ζωντανοί και να φοβούνται. Μόνο που οι ζωντανοί το είχαν βάλει στα πόδια.» , Γιόζεφ Ροτ, Εμβατήριο Ραντέτσκυ (μτφ. Μαρία Αγγελίδου, Άγρα).
Είναι το ξέσπασμα του Μεγάλου Πολέμου, του Πρώτου Παγκόσμιου, η Αυστροουγγαρία αποσυντίθεται, στο ανατολικό μέτωπο προς τη Ρωσία επικρατεί χάος – και η αυτοκρατορία νομίζει ότι θα πετύχει να συγκρατήσει τον κόσμο με αθρόες εκτελέσεις ενόχων αληθινών και νομιζόμενων προς παραδειγματισμό των υπολοίπων. Αλλά οι ζωντανοί έχουν φύγει…
Με αίσθημα βαριάς κόπωσης παρακολουθώ τον υπουργό Οικονομικών να αναμασά, όπως οι προκάτοχοί του, απειλές για νέα κακουργήματα και φυλακίσεις χωρίς αναστολή για να αυξήσει τα φορολογικά έσοδα, ενώ η χώρα έχει από χρόνια ένα από τα πλέον αυστηρά –σε πολλά σημεία και άδικα- ποινικά οπλοστάσια (τιμωρεί με φυλάκιση ακόμη και την οικονομική αποτυχία χωρίς ίχνος απάτης), ενώ έχει διαστρέψει την έννοια του αυτοφώρου για να βγάζει η κυβέρνηση τίτλους συλλήψεων στις εφημερίδες, ενώ έχει επιδοθεί σε όλως παράδοξες προφυλακίσεις – και όλα τούτα με κύριο αποτέλεσμα να ευτελίζεται το ποινικό δίκαιο, οι συνταγματικές εγγυήσεις και η έννοια της δικαιοσύνης, αλλ’ όχι να εισπράττονται φόροι.
Φυσικό είναι, τα λεφτά δεν βγαίνουν με καταδίκες, αλλά με επενδύσεις και εργασία. Αν η δεσποτεία φυλακίζει αθρόα, αν αλλάζει τον φορολογικό νόμο κάθε δύο μήνες για να βρει τα έσοδα που εκάστοτε της λείπουν αδιάφορη για το ότι οι πολίτες της με βάση άλλο φορολογικό καθεστώς έχουν χαράξει τη ζωή τους, μπορεί να πετύχει να χάσουν την περιουσία τους κάποιοι άνθρωποι, μπορεί και να εξοντώσει ορισμένους – ενίοτε παρά πάσα δικαιοκρατική αρχή, μπορεί να διασύρει την έννοια των ατομικών ελευθεριών, αλλά δεν πρόκειται –με μόνη αυτήν τη λογική- ούτε κεφάλαια να προσελκύσει, ούτε δουλευτές που θα παραγάγουν εισόδημα φανερό και άρα φόρους. Οι «ζωντανοί» ή πάντως οι πιο «ζωντανοί» είτε θα το βάλουν στα πόδια είτε θα επιδοθούν σε ..αποφευκτικούς ελιγμούς.
Μου φαίνεται παράδοξο πώς, σε ένα τόσο σπάταλο κράτος, επικρατεί τέτοια σχολιογραφική φορολαγνεία, τέτοια υπεράσπιση των φόρων χωρίς επιφύλαξη για το πού και πώς δαπανάται το προϊόν τους, αλλ’ ούτε για το πώς οι φόροι αλλάζουν κάθε τόσο εντελώς ανακόλουθα (το ελληνικό κράτος π.χ. έδωσε κίνητρα αγοράς νέων αυτοκινήτων το 2009 και τα …φορολόγησε το επόμενο έτος, κατάργησε το πόθεν έσχες για αγορά πρώτης κατοικίας και μετά επέβαλε έκτακτο φόρο στα ακίνητα κ.ο.κ.). Μου φαίνεται παράδοξο, αλλά δεν είναι. Στην Ελλάδα ο καθένας στρέφεται κατά του διπλανού του και επικροτεί τη φορολόγηση και την ποινική δίωξή του (του διπλανού, εννοείται), οι δε σχολιαστές είναι έτοιμοι να αποδεχθούν μπαρούφες όπως τα φορολογικά δικαστήρια, ενώ η Διοικητική Δικαιοσύνη είναι ακριβώς των φορολογικών δικαστηρίων η μετεξέλιξη και τελείωση – και όχι πριν από έναν αιώνα, αλλά μόλις προ δεκαπενταετίας..
Να εισφέρω το δικό μου παράδοξο; Δεν ξέρω αν οι ζωντανοί θα το βάλουν στα πόδια, ούτε αν θα υπάρξει ποτέ λογική προσέγγιση στο ζήτημα της φορολογίας. Πιστεύω, όμως, ότι ο ευτελισμός του ποινικού δικαίου είναι μεγαλύτερη πολιτισμική οπισθοχώρηση από τη φτώχεια, όπως και ότι η φορολογία με απειλή διακοπής της ηλεκτροδότησης και ο εξαναγκασμός των νοικοκυριών σε ελλιπή θέρμανση τον χειμώνα είναι πράξεις πολιτικής αλητείας πολύ βαρύτερες από την υστέρηση των εσόδων..
Υπουργοί-εισαγγελείς, υπουργοί-στρατοδίκες. Καθηγητές που καταστρέφουν την πατρίδα, θα έλεγε ο Μπίσμαρκ. Εμείς γεράσαμε παγιδευμένοι στο δόκανό τους. Δεν έχουμε πού να πάμε. Αν, όμως, οι νέοι, οι «ζωντανοί» το βάλουν στα πόδια;…
_____
Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές:
