Έντονος χτύπος! Η τάξη τρέμει!!! Ο “σκληρός” καθηγητής έχει μπει στην τάξη και μπορείτε να στοιχηματίσετε πως δεν ανέχεται τη χαμηλού επιπέδου κακή συμπεριφορά. Ρίχνει έναν σαρκασμό σε κάθε γωνιά της τάξης, πριν περάσει τη γραμμή του, με μία ηχηρή φωνή: “Φοβηθείτε με!”
Εν τω μεταξύ, σε μια άλλη τάξη, τα παιδιά γελούν. Η Μικρή Παιδοκεντρική Δεσποινίς είναι καλή κι αγαπημένη. Υπάρχουν δύο κύριες μέθοδοι διαχείρισης της συμπεριφοράς σε μια τάξη: “Φοβηθείτε με!” και “Αγαπήστε με“.
Τα παιδιά μπορεί να αισθανθούν την ανάγκη να αρνηθούν καθεμία οδηγία. “Όχι, δεν θα σας φοβηθώ,” λέει ο Τζον. “Δεν είστε τρομαχτικός” ή “Είμαι ανίκανος να σας δώσω την αγάπη που τόσο απελπισμένα επιδιώκετε, δάσκαλε. Δεν είστε αντάξιος της αγάπης μου”.
Οι σχεδόν καινούργιοι δάσκαλοι είναι εξοικειωμένοι με τη βασική οδηγία των παλαιοτέρων: “δεν χαμογελάμε μέχρι τα Χριστούγεννα”. Έτσι είναι στην τάξη του σκληρού καθηγητή. Το πέρασμα της διαχωριστικής γραμμής έχει σαν αποτέλεσμα την τιμωρία. Αυτού του είδους η διαχείριση της τάξης, “δεν με συμπαθούν” μπορεί να έχει καλά αποτελέσματα. Θα πρέπει να έχετε τη βεβαιότητα πως θα κατορθώσετε να διατηρήσετε ανέκφραστο το πρόσωπο σας για τρεισήμισι μήνες, και να είστε σίγουροι πως δεν θα κάνετε κάποιο λάθος. Δεν υπάρχει θέση για συγνώμη στη τάξη ενός “σκληρού” καθηγητή. Πέρα από αυτό, η διατήρηση της επιβολής είναι τρομακτικά σκληρή εργασία. Ο “σκληρός” καθηγητής έχει επιπλέον να αφιερώσει σημαντικό χρόνο για την συγγραφή εκθέσεων, όπως: “σε αυτό το σημείο τα πήγα άσχημα”. Ενώ την ίδια στιγμή ο καθηγητής του “αγαπήστε με” ταΐζει την γάτα του και διαβάζει ένα βιβλίο στα παιδιά του.
Μπορούμε να επιτύχουμε πολλά με μία μοναδική τεχνική: εγκωμιάστε αρκετά. Ο έπαινος είναι ο πιο σίγουρος, θετικότερος, εντελώς μη νοθεύσιμος τρόπος για να διατηρήσεις μία τάξη γεμάτη από νέους ανθρώπους, επικεντρωμένη στο λόγο που τους φέρνει στην τάξη. Υπάρχει θέση για ευγενική επίκριση, ακόμη και για ευγενή επίπληξη, αλλά ο τονισμός του θετικού αποβάλει το αρνητικό, κι επιπλέον αφήνει πολύ μικρά περιθώρια για τη μόλυνσή του. Ο καθένας συμπαθεί τον έπαινο. Από την άλλη, υπάρχει κι η ζήλια του επαίνου, και μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Η τακτοποίηση μιας τάξης που μόλις επέστρεψε από διασκέδαση γίνεται καλύτερα με την εκμετάλλευση τέτοιων ασήμαντων ζηλοτυπιών. Εάν έχετε τακτοποιήσει τα θρανία σε ομάδες, ένας εκδηλωτικός έπαινος στους μαθητές του πρώτου θρανίου εξασφαλίζεται πως οι υπόλοιποι θα ακολουθήσουν. “Αμάν πια!” σκέφτεται ένας άτακτος μαθητής, “αυτούς όλο τους επαινεί. θέλω κι εγώ λίγο από αυτό”. Η εστίαση στον έπαινο, εντούτοις, πρέπει να είναι στην εργασία παρά στη συμπεριφορά, δεδομένου ότι η εργασία είναι αυτό που για το οποίο βρισκόμαστε στις τάξεις και το να συμπεριφερόμαστε ως εκπολιτισμένοι άνθρωποι είναι μια προϋπόθεση για να γίνει μία τέτοια εργασία. Ο έπαινος τέτοιας προσπάθειας μπορεί να πραγματοποιηθεί δημόσια ή ιδιωτικά. Είναι ίσης αξίας.
Η μοναδική ανησυχία των περισσότερων καθηγητών είναι ότι ενημερώνονται ανεπαρκώς στο πώς να εξετάσουν τα συμπεριφοριστικά ζητήματα. Κατά την εισαγωγή μας στο επάγγελμα παρακολουθούμε σεμινάρια από τάξεις πειραματικών σχολείων, που όλα λειτουργούν άψογα. Ελάχιστοι καθηγητές αισθάνονται κατάλληλα προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν ξεσπάσματα μαζικής απειθαρχίας.
Φανταστείτε, εάν θέλετε, μία σειρά μαθημάτων διδασκαλίας που περιλαμβάνει τη ρήση “ας είμαστε πολύ καλοί μεταξύ μας”. Αυτό θα μπορούσε να λάβει τη μορφή εβδομαδιαίας, προγραμματισμένης πρακτικής επαίνου. Οι καθηγητές θα κάθονταν σε έναν κύκλο και θα γύριζαν λέγοντας καλά λόγια σε κάθε μαθητή. Αυτές οι σύνοδοι θα μπορούσαν να έχουν και θεματολογία. Θα μπορούσαμε να επαινέσουμε την εβδομαδιαία εμφάνιση, να πούμε τα θετικά πράγματα για τη συμπεριφορά τους την επόμενη. Εάν χαμογελάμε στους ανθρώπους, μας χαμογελούν κι αυτοί. Εάν κάποιος σας κάνει να αισθάνεστε καλά, θα είστε καλοί. Και εάν έχετε μία μεγάλη τσάντα γεμάτη ανταμοιβές, θα καταλάβετε πως δεν χρειάζεστε κάποιο μαγικό ραβδί. Σαν επαγγελματίας, και αρκετά ενημερωμένο μέλος της ανθρώπινης φυλής, έχω ακούσει πολλούς πολιτικούς που διαδίδουν το αποκρουστικό δόγμα της μη ανοχής. Η επιβολή της πειθαρχίας δεν έχει την ίδιας αξίας με το αφήνεις τους νέους ανθρώπους να την εντοπίζουν μόνοι τους. Κι η ανοχή είναι απείρως πιθανότερο να δουλέψει, παρά το αντίθετό της.
Τα παραπάνω είναι απόσπασμα από κείμενο του Philip Beadle στην εφημερίδα Guardian. Ο Philip Beadle είναι ο “Καθηγητής της Χρονιάς 2004” της εφημερίδας, και διδάσκει σε ένα σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές:
Ιδέ ο δάσκαλος – Απόσπασμα από «Τα Ελληνικά» του Δημήτρη Λιαντίνη
Η συνέντευξη του πρώτου δασκάλου με Σύνδρομο Down
Γιατί το “ανορθόδοξο” εκπαιδευτικό σύστημα της Φινλανδίας είναι το καλύτερο στον κόσμο
SOJI ή αλλιώς το υποχρεωτικό καθάρισμα
Ενα σχολείο γεμάτο αδικίες – Δεν έχουν όλοι οι μαθητές τις ίδιες ευκαιρίες στη γνώση
