Πολύχρωμη μπουγάδα

anatelaund1-thumb-large


Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Μούτρα. Νʼ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σʼ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.


Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά πάντα, πάντα θα ʽναι αργά δεύτερη ζωή δεν έχει.

(από Το Παράπονο, του Οδ. Ελύτη)

Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι’ αλλού γι’ αλλού ξεκίνησα.

Στ’ αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ’ ομολογώ.
Σαν να `μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά, 
πάντα πάντα θα `ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

της Ελευθερίας Τελειώνη 

________________

 Πηγή: protagon.gr

Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Συναφές: 

Ποίηση της Σαπφούς σε απόδοση του Οδυσσέα Ελύτη.

To χαμόγελο της Τζοκόντας 

Σχετικά Άρθρα

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

6 CommentsΣχολιάστε

  • αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

  • Κυρ Νικο, αφήκετέ με… α α α

  • Aλλος ενας που πρεπει να κοιτάξεις ψηλάάά για να τον βρεις, η χαμηλά εκεί που ανθιζουν τα αγριολουλουδα!

  • Λυπάμαι τους πλούσιους που ξημεροβραδυάζονται σε κλειστά δωμάτια και πολύβουες αίθουσες. Ευτυχώς που η Φύση απαιτει ύπνο. Φαντάζομαι ελάχιστοι νάχουν αναπνεύσει το αεράκι που υποδέχεται χαρούμενο το σκάσιμο του ήλιου στο φρύδι του βουνού. Και ελάχιστοι η και κανένας νάχουν νιώσει το χάδι της νοσταλγίας αγκαλιά με ότι αγαπημένο, χωρίς λόγια.
    Κορόιδα. Τά σάβανα δεν έχουν τσέπες!

  • Πόσο λάθος δρόμο εχει πάρει ο κόσμος ! Οσους σοφούς (ξυλόσοφους ) και να έχει ολη η ζωή τους περικλείεται μεσα σε μία πολυχρωμη μπουγαδα …….Αντι να κοιτάξουν πέρα τον οριζοντα που κλείνει δεν κοιταζουν μεσα τους ,επάνω τους στο δέρμα τους ,στα χέρια τους, και να δούν ν ανακαληψουν το μυστηριο της αιωνιότητας ……..Καθ ότι εχουμε δημιουργηθεί οχι για να πεθαίνουμε,αλλά να ζούμε δια παντώς….Και γιατι δεν ζούμε ? διότι δεν θέλουμε…………….
    Ναι δεν θελουμε να αναπνεουμε καθαρο αέρο, σαν αυτον που εφτιαξε ο δημιουργός μας ,και που μας τον χάρησε….κι εμείς τον εχουμε βρωμίσει …. Ο σκοπός του θεου δεν εχει αλλάξει,παραμένει ο ίδιοςκι οταν ο Γυιός ηρθε εδω,ειχε πει: Ιωάν. 3:16: «Ο Θεός αγάπησε τον κόσμο τόσο πολύ, ώστε έδωσε τον μονογενή του Γιο, για να μην καταστραφεί όποιος ασκεί πίστη σε αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή».
    Ψαλμ. 37:29: «Οι δίκαιοι θα γίνουν κάτοχοι της γης και θα κατοικούν για πάντα σε αυτήν». (Η υπόσχεση αυτή δείχνει καθαρά ότι ο βασικός σκοπός του Θεού σχετικά με τη γη και την ανθρωπότητα δεν έχει αλλάξει.)….. Οι σοφοί του κόσμου, οι πονηροί ,κι αυτοι που στηρίζονται στα δικα τους χερια θα κλειστούν στην πολυχρωμη μπουγαδα τους