Ελληνικός αθλητισμός: Πλέον, μια άδεια βιτρίνα


Σε μια χώρα που όλα τα καταφύγια της νεολαίας, έχουν ισοπεδωθεί, μαζί με όλα τα υπόλοιπα, η «λυπητερή» των Ολυμπιακών Αγώνων φέρνει μπροστά μας μια πικρή πραγματικότητα. Το τελευταίο στήριγμα, των νέων ανθρώπων σε τούτη τη χώρα, ο αθλητισμός, εξέπεμψε ίσως το τελευταίο SOS, σε αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ξεκαθαρίζω: Δεν το αναφέρω αυτό διότι πήραμε, δύο χάλκινα μετάλλια, που στο κάτω της γραφής αυτά αξίζαμε και αυτά πήραμε.

Το SOS εκπέμπεται γιατί σχεδόν όλοι οι αθλητές έκαναν υπέρβαση, τόσο οι ίδιοι, όσο και οι οικογένειες τους ή οι δικοί τους άνθρωποι για να βρεθούν σε αυτούς τους Αγώνες. Στους επόμενους διατηρώ ζωηρές αμφιβολίες, για το αν θα είμαστε σε θέση, να στείλουμε, καν, αθλητές. Απλούστατα γιατί αυτή τη στιγμή προέχει η επιβίωση και κανένας από τους αθλητές, δεν μπορεί κάτω από αυτές τις συνθήκες να προετοιμαστεί τα επόμενα τέσσερα χρόνια για τη Βραζιλία. Τα έξοδα για τον εξοπλισμό του και για τα οδοιπορικά του , μιας και για να φτάσει στους επόμενους Ολυμπιακούς θα πρέπει να παίρνει μέρος και σε αγώνες παγκοσμίου επιπέδου, τον γονατίζουν. Σε μια χώρα που διαλύεται, προφανώς δεν υπάρχει περιθώριο για αθλητισμό.

Ο αθλητισμός για κάθε χώρα, αποτελεί μια βιτρίνα. Αν τα μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι πολλά, το κράτος περνάει προς τα έξω ένα προφίλ ευημερίας. Βέβαια αυτή η βιτρίνα στην Ελλάδα – κάτι σαν τον μαγείρεμα των αριθμών για να μπούμε στο ζώνη του ευρώ – ήταν σε ένα μεγάλο βαθμό, τεχνητή. Τα προβλήματα στον αθλητισμό πάντα υπήρχαν. Οι ελληνοποιήσεις, αλλά και η κακή συνήθεια των «μαντζουνιών», απλά ήθελε να ενισχύσει μια εικόνα προσχηματικής και πρόσκαιρης ανόδου του αθλητισμού στη χώρα μας, προκειμένου να φανεί πως στην Ελλάδα τα πάντα πάνε ρολόι και υπάρχει ανάπτυξη. Υπήρξαν παλικαρίσιες επιτυχίες πολλών αθλητών, μιας χαρισματικής γενιάς. Αυτό όμως συνέβη γιατί η φουρνιά των αθλητών των 20 προηγούμενων ετών, είχε μεγάλο μεράκι για τον αθλητισμό και έτυχε και σε μια επαρκώς υποφερτή εποχή, από κάθε άποψη. Η σήψη και η αποσύνθεση προχώρησαν με γοργούς ρυθμούς σε όλους τους τομείς μετά το 2004, οπότε άρχισε σταδιακά να κατρακυλά κι ο αθλητισμός. Πόσα στάδια και πόσες υποδομές δεν έμειναν αναξιοποίητες μετά το 2004, πράγματα που δημιουργήθηκαν από το υστέρημα των ανθρώπων αυτής της χώρας. Τώρα που βιτρίνες και καθρέφτες έσπασαν από τις ασχήμιες που έχουν γίνει σε αυτή τη χώρα, ο αθλητισμός είναι αχρείαστος.

Το κράτος στην Ελλάδα, ουδέποτε είδε τον αθλητισμό, ως ένα στήριγμα και σαν ένα μέσο στο οποίο θα διαπαιδαγωγούσε σωστά τους νέους. Σαφώς και όλα τα παιδιά, δεν θα μπορούσαν να γίνουν πρωταθλητές και Ολυμπιονίκες μέσα από την ενασχόληση τους με τα σπορ. Ωστόσο θα μπορούσαν να βασιστούν στον αθλητισμό για να μπορούν να διαμορφώνουν μια πιο ολοκληρωμένη παιδεία για τη νεολαία. Μετά τον ευνουχισμό της ιστορικής παιδείας των νέων Ελλήνων με τα όσα δεν μαθαίνουν στα σχολεία, ευνουχίζεται στην Ελλάδα και ο αθλητισμός. Οπότε, μοναδικό αποκούμπι για την νεολαία που δεν έχει που να στραφεί είναι τα αποχαυνωτικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Για το ποιοι φταίνε που έχει περιέλθει σε αυτή την κατάσταση ο ελληνικός αθλητισμός; Γιατί πολλοί αθλητές μας δεν είχαν ούτε τα οδοιπορικά για να μπορέσουν να προπονηθούν όπως θα ήθελαν; Νομίζω πως τα ερωτήματα είναι ρητορικά. Από τα 3.25 εκ ευρώ που πληρώνει η ΓΓΑ ετησίως για το ενοίκιο της, το 1/4 αυτού του ποσού, θα αρκούσε για να έχει 8.000 ευρώ κατά μέσο όρο ο κάθε αθλητής από αυτούς που μας εκπροσώπησαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Για να μπορέσει για παράδειγμα ο Λεμπέσης να έρχεται στην Αθήνα για να κάνει προπονήσεις και να μην χρειάζεται να προπονείται στα χωράφια. Ή για να μπορούν άλλοι αθλητές που δεν έτυχε να έχουν έστω και κάποιον χορηγό να τους στηρίξει, να αποκτούσαν κάποια στοιχειώδη πράγματα για να μπορούν να προετοιμαστούν καλύτερα για τους αγώνες.

Ασφαλώς στις καλές εποχές, ειδικά τις εποχές πριν τους Ολυμπιακούς της Αθήνας, όπου οι επιχορηγήσεις ήταν αρκετά παχυλές, άνθρωποι που κάθονται επί χρόνια σε καρέκλες ομοσπονδιών (πάνε περίπου όπως οι φαμίλιες στην πολιτική), θα μπορούσαν να έχουν κάνει καλύτερη διαχείριση. Κι είναι πραγματικά κουραστικό να βλέπεις άτομα που είναι φανερό πως δεν έχουν τίποτε παραπάνω να προσφέρουν, να επιβάλλουν την παρουσία τους σε ομοσπονδίες αθλημάτων. Άνθρωποι που σε πλείστες περιπτώσεις, δεν αξιοποίησαν ούτε στο ελάχιστο τα χρήματα των επιχορηγήσεων. Βέβαια δεν τους θυμάμαι και ποτέ να μην γκρινιάζουν, πως δεν τους δίνουν αρκετά.


Από την άλλη έστω και κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, έχω ένα παράπονο από τους αθλητές που δεν έπιασαν τα ρεκόρ τους. Σε έναν μεγάλο αγώνα, τουλάχιστον έχω την απαίτηση, ο αθλητής να είναι κοντά στα στάνταρ του. Πολλοί δεν το πέτυχαν αυτό με αποτέλεσμα να απογοητεύσουν. Ατυχίες υπήρξαν, όπως και άσχημη αντιμετώπιση σε αρκετά αγωνίσματα από κριτές ή διαιτητές. Ωστόσο αρκετοί αθλητές δεν είχαν συνολικά το κουράγιο να το παλέψουν και με τι ψυχολογία να το παλέψεις. Ωστόσο υπήρξαν και κάποιες ατυχείς δηλώσεις για τα περί δέους και ικανοποίησης για την χαρά της συμμετοχής.

Από την άλλη το να ξέρεις πως διαφόρων ειδών «μαϊντανοί» μπορεί να τρέξουν να καρπωθούν τυχόν επιτυχία σου, ενώ δεν έχουν ασχοληθεί καν μαζί σου, το δύσκολο και επίπονο διάστημα της προετοιμασίας, σου δημιουργεί ως αθλητή, ακόμα πιο άσχημη προδιάθεση.

   Του Κώστα Μιαούλη, sport-fm.gr

by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com

Συναφές: 

Οι Γοργόνες των Μανδαρίνων

Το παράδειγμα της Αρμενίας στο σκάκι.

Σχετικά Άρθρα

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

4 CommentsΣχολιάστε

  • Συμφωνώ με το άρθρο στα περισσότερα. Σ΄ένα διαφωνώ. Στο ρεφραίν κλισέ: “το Κράτος”. Οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι σαν λαός δεν είμαστε πλέον φίλαθλος. Οι στατιστικές μας δείχνουν με δυσανάλογο ποσοστό πρωταθλητών σε σχέση με τους αθλούμενους και πρωταθλητές στην παιδική παχυσαρκία και στο κάπνισμα από την εφηβεία. Από τους αθλητές μας, εκτός αγώνων, οι περισσότεροι θεώνται στη Μύκονο και στα διάφορα νυκτερινά “in” στέκια. Δυστυχώς δε οι πρωταθλητές μας γίνονται συχνά-πυκνά πρόξενοι διεθνούς ντροπής. Ο αθλητισμός μας θεωρείται παγκοσμίως βρώμικος. Στον κλασσικό αντιμετωπιζόμαστε ως η “χώρα της ντόπας” διάδοχος των ανατολικών, στο δε ποδόσφαιρο [ούτε εμείς δεν το εμπιστευόμαστε] όλο και περισσότεροι αγώνες μπαίνουν στο μικροσκόπιο των διεθνών οργανώσεων για τον έλεγχο της εγκυρότητάς τους. Ο αθλητισμός είναι νοοτροπία. Αθλούμαι γιατί μου αρέσει ως τρόπος ζωής και όχι γιατι θα έχω προνόμια. Ετσι, φυσικά, προκύπτουν πρωταθλητές. Υποστηρίζουμε τις ομάδες μας για να εκτονώσουμε τα συμπλέγματα καταπίεσης που κουβαλάει ο καθένας μας και όχι γιατί μας αρέσει το άθλημα. Χώρες πληθυσμιακά μικρότερες και χωρίς καμιά ιδιαίτερη κρατική ενίσχυση έχουν σε [παραδοσιακά τους] αθλήματα σταθερές επιτυχίες. Πόση πια ενίσχυση πρέπει να έχουν οι ιστιοπλόοι μας, σε μια χώρα-θάλασσα, όπου ένας Κακλαμανάκης μας έσωζε! Στη διάρκεια των Ο.Α. μετά τη συμμετοχή του Λεμπέση εμφανίστηκε στην εκπομπή της δημόσιας τηλεόρασης ο αθλητής και ένας προπονητής [γιατί ο προσωπικός του λόγω λιτότητας δεν είχε πάει Λονδίνο], ο οποίος προπονητής μέσα σε όλη τη γκρίνια περί κρατικής απουσίας, έφερε ως παράδειγμα την Ιρλανδία, η οποία, όπως είπε με αντίστοιχα προβλήματα δεν μείωσε αλλά αύξησε τις κρατικές επιχορηγήσεις προς τον αθλητισμό. Δεν ρωτήθηκε όμως ποιά είναι η έκταση του οικονομικού προβλήματος της Ιρλανδίας σε σχέση με το δικό μας και η πορεία τους, για τι ποσά μιλάμε [πόσα έδινε δηλαδή η Ιρλανδία και πόσα έδωσε επιπλέον και πόσα κοστίζει παγίως σ’ εμάς ο “αθλητισμός”], πόσα μέλη αριθμούσε κάθε αποστολή στους Αγώνες και ποιά η αναλογία επιτυχιών; Συμπερασματικά: ούτε ευρώ επιπλέον για τον αθλητισμό μας. Πολλοί προπονητές αποσπασμένοι στην παραγωγή πρωταθλητών να επιστρέψουν στα σχολεία και να προσπαθήσουν να καλλιεργήσουν στους μαθητές από μικρούς την αγάπη για τον αθλητισμό στη βάση του “νούς υγιής εν σώματι υγιή”. Αν θέλουν και αν μπορούν. Άλλως ας εγκαταλείψουν.