Είχα πολύ καιρό να γράψω άρθρο και ο λόγος ήταν ότι δεν έβρισκα κάποιο θέμα που πραγματικά να με έκανε να θέλω να καταπιαστώ μαζί του. Όλο αυτό το διάστημα, λοιπόν, συναναστράφηκα με παρά πολλούς ανθρώπους, από όλες τις κοινωνικές τάξεις.
Το μισό καλοκαίρι το πέρασα στην Αθήνα παρέα με όσους είχαν μείνει- και αυτή τη φορά ευτυχώς είχαν μείνει αρκετοί- και το άλλο μισό φιλοξενήθηκα από φίλους σε διάφορες περιοχές της όμορφης Ελλάδας μας. Όλο αυτόν τον καιρό, ήμουν παρατηρητής. Τη μισή ώρα ήμουν αγκαλιά με το κινητό για να μαθαίνω τις ειδήσεις,τι γράφουν τα ξένα μέσα για την Ελλάδα μας, και την υπόλοιπη ώρα, παρατηρούσα κάθε ανθρώπινη συμπεριφορά γύρω μου. Πώς ήταν κάποιος με την σχέση του, με τους φίλους του, με τις παρέες του, με τους συνεργάτες του. Στις παρέες μου εκτός από Έλληνες έτυχε και ήταν άνθρωποι από διάφορες χώρες του κόσμου, με άλλη κουλτούρα, άλλη παιδεία, άλλα ήθη και έθιμα, που ήρθαν να περάσουν το καλοκαίρι τους στον παράδεισό μας. Προσπαθούσα, λοιπόν, να δω τι είναι αυτό που μας ενώνει και τι είναι αυτό που μας χωρίζει με εκείνους.. Μας ενώνουν αρκετά.. μας χωρίζει, όμως, ένα και κάνει πέρα ό,τι καλό έχουμε σα λαός. Και ποιο είναι; Η νοοτροπία μας. Η νοοτροπία του Έλληνα ή καλύτερα του Νεοέλληνα.
Είναι κάτι με το οποίο ερχόμαστε αντιμέτωποι από την ώρα που ξυπνάμε μέχρι την ώρα που πάμε για ύπνο. Είναι κάτι που το έχουμε στο πετσί μας- όχι όλοι φυσικά- και δεν μπορούμε να το αποβάλλουμε ακόμη και τώρα που είμαστε στο χείλος του γκρεμού, ένα βήμα πριν την ολοκληρωτική καταστροφή. Παρατηρούσα την συμπεριφορά των ξένων και την δική μας. Εκ διαμέτρου αντίθετες. Δεν θα σας αναλύσω τα υπέρ και τα κατά, γιατί δεν είναι σωστό να κρίνω από έναν κύκλο ανθρώπων που ήρθα σε επαφή. Αυτό όμως που διακρινόταν αμέσως ήταν ένα. Μας λείπει κάτι που απευθείας μας καθιστά «λίγους» απέναντί τους. Αυτό είναι η Παιδεία. Οι περισσότεροι Νεοέλληνες χαρακτηρίζονται από έλλειψη Παιδείας. Αυτό φυσικά δεν έχει να κάνει με το πόσα Πανεπιστήμια έχεις τελειώσει και πόσα πτυχία είναι κορνιζαρισμένα στους τοίχους σου. Ούτε αν είσαι ισχυρός επιχειρηματίας, πολιτικός ή πρόεδρος. Έχει να κάνει με το πόση προσπάθεια έχεις καταβάλλει όλα αυτά τα χρόνια, για να γίνεις άνθρωπος αξιών και όχι της επιφάνειας. Η παιδεία δεν αγοράζεται ούτε μετριέται σε ευρώ. Είναι η καλλιέργεια που έχεις ως άνθρωπος, η εσωτερική δουλειά που έχεις κάνει με τον εαυτό σου… Κάτι που όπως φαίνεται δεν υπάρχει.
Διάβαζα πριν λίγες μέρες το σκηνικό που εκτυλίχθηκε στην Ύδρα και επιβεβαιώνει όλα τα παραπάνω. Λίγο πολύ όλοι είδατε τι συνέβη. Μου θύμισε, την καμπάνια του Υπουργείου Οικονομικών, αν θυμάμαι καλά το 1992. Το σλόγκαν έχει μείνει στην ιστορία και έλεγε: «Αγαπάς την Ελλάδα, απόδειξη». Κάτι που όπως φαίνεται δεν συμβαίνει! Την ώρα, λοιπόν, που γίνεται ολόκληρος αγώνας για να σταματήσει επιτέλους η φοροδιαφυγή, μία απίστευτη ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα από τα ιστορικά νησιά μας, κάνοντας φυσικά το γύρο του κόσμου. Και μετά μας φταίνε οι ξένοι για τα όσα αρνητικά γράφουν.
Είναι δυνατόν, απλοί πολίτες-κάτοικοι της περιοχής- που όπως και αυτοί έτσι και όλοι μας, καλούμαστε να πληρώσουμε υπέρογκους φόρους, να προπηλακίζουν τους υπαλλήλους του ΣΔΟΕ, γιατί τόλμησαν να κάνουν έλεγχο σε ψαροταβέρνα του νησιού; Και το χειρότερο; Είχαν το θράσος,- κατά την εκτίμηση τους- οι άνδρες του ΣΔΟΕ, να συλλάβουν τον ιδιοκτήτη, επειδή δεν έκοβε αποδείξεις. Αυτό, λοιπόν, είδαν οι κάτοικοι του νησιού και αντί να επιτεθούν στον ιδιοκτήτη που τους έκλεβε… επιτέθηκαν σε αυτούς που πήγαν να αποκαταστήσουν την τάξη! Η λογική του παραλόγου… Και σαν να μην έφτανε μόνο αυτό, περίπου 50-70 άτομα, περίμεναν τους άνδρες της οικονομικής αστυνομίας στο αστυνομικό τμήμα και εκεί τους επεφύλαξαν μία μεγάλη έκπληξη! Τους έκοψαν το ρεύμα και το νερό! Σκηνικά απείρου κάλλους. Όπως ήταν φυσικά και αναμενόμενο, μας έχουν που μας έχουν στην μπούκα οι ξένοι έγινε και αυτό, και άλλο που δεν ήθελαν να μας «θάψουν».
Πείτε μου τώρα. Υπάρχει περίπτωση αυτή η χώρα με αυτήν την τρισάθλια νοοτροπία που μας έφτασε στο σημερινό χάλι, να πάει μπροστά; Αυτή η νοοτροπία λοιπόν μας κάνει καθημερινά εξώφυλλο στον διεθνή τύπο. Έχουμε γίνει το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης. Κανείς δεν παίρνει το δικαίωμα να σε βρίσει αν δεν του το δώσεις εσύ πρώτα. Και εμείς σαν λαός το έχουμε δώσει παρά πολλές φορές στο παρελθόν. Επίσης βαρέθηκα να ακούω, την ατάκα: ‘‘Γιατί οι ξένοι είναι καλύτεροι»; Ναι λοιπόν, από ό,τι φαίνεται είναι. Μπορεί να μην έχουν το δικό μας ταμπεραμέντο και την δική μας Ιστορία- που αμφιβάλλω πολύ αν την ξέρουν οι περισσότεροι Νεοέλληνες-είναι, όμως, πιο συμμαζεμένοι σε όλα τους. Έχουν μία τάξη στη ζωή τους. Ξυπνούν το πρωί και πηγαίνουν στη δουλειά τους. Είναι παραγωγικοί. Εδώ, ξυπνούν και πριν πάνε στο γραφείο τους, σκέφτονται τι δικαιολογία να πουν στο αφεντικό τους για να αποφύγουν την εργασία. Φυσικά , δεν τους βάζω όλους σε ένα σακί, αλλά δυστυχώς είναι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Το μυαλό τους είναι στην κομπίνα, τι θα κάνουν για να βγάλουν μαύρο χρήμα και πώς θα βολέψουν τους δικούς τους.
Η χώρα χρεοκοπεί. Αντί αυτό να μας φέρει πιο κοντά και να ενωθούμε, μας χωρίζει σε χίλια κομμάτια.
Ζούμε σε μία χώρα που δεν θέλει να διαφυλάξει την κληρονομιά, τον πολιτισμό της, τον φυσικό της πλούτο, την ένδοξη Ιστορία της.
Ζούμε σε μία χώρα που η κομπίνα επικρατεί και δεν τιμωρείται.
Το απίστευτο σκηνικό στην Ύδρα ήταν ένα από τα δεκάδες που γίνονται καθημερινά, και δεν έχουν τελειωμό, όπως φαίνεται.
Ελλάς το μεγαλείο σου…που τελειωμό δεν έχει!
_______________
Πηγή: Μαρκέλλα Σαράιχα , aixmi.gr
by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com
Συναφές:
Αποκάλυψη ΣΔΟΕ: 6 στους 10 φοροδιαφεύγουν
Πότε πετυχαίνει τους στόχους της μια ομάδα ανθρώπων;
Συλλογικότητα-Συνεργασία, μια προσέγγιση στην ελληνική παθογένεια.
Δεν υπάρχει σωτηρία.
Νοσούν βαρέως, κράτος και πολίτες.
Δώστε τα κλειδιά για 2-3 χρόνια στην τρόικα.
Δυστυχώς είναι μονόδρομος.
Τουλάχιστον να πιάσουν τόπο οι “θυσίες”.
Πραγματικά! Συμφωνώ απολύτως! Το πρόβλημα είναι το έλλειμμα Παιδείας και όπως σωστά παρατηρεί η κειμενογράφος δεν εξαρτάται, δυστυχώς, απ΄το πόσα πτυχία έχει κανείς αλλά από το τι αρχές έχει πάρει και πόσο έχει καλλιεργήσει ο ίδιος τον εαυτό του μέσω της αυτογνωσίας. Έχω γνωρίσει ηλικιωμένους, που δεν τέλειωσαν δημοτικό και όμως είχαν μια βαθειά σοφία γύρω απ΄τη ζωή. Είμαστε τμήμα της Ανατολής, όπου γεννήθηκε όλος ο πολιτισμός και οι προπάτορές μας είναι δημιουργοί ενός σημαντικού του τμήματος. Είναι θλιβερό αυτό το προνόμιο εμείς οι νεοέλληνες όχι απλώς να μη το αξιοποιούμε αλλά να το περιφρονούμε τελείως στον τόπο μας και να διδασκόμαστε στην Εσπερία, στην οποία αξιολογήθηκε, θαυμάστηκε, διαφυλάχθηκε και στις βάσεις του αυτή αναπτύχθηκε. Πόσο “άσωτοι” είμαστε! Αν δεν αναγνωρίσουμε όλοι μας, βαθειά μέσα μας, ότι όλα μας τα δεινά ξεκινούν από την προβληματική μας Παιδεία και στη συμπλεγματική μας στάση προς την Ιστορία μας και δεν βελτιωθούμε “επαναστατικά” και άμεσα σ΄αυτόν τον τομέα θα χάσουμε τη μοναδική θετική “παρενέργεια” που μπορεί να έχει η τωρινή δυστυχία που βιώνουμε.
Δεν δέχομαι να πληρώνω φόρους για να χρηματοδοτώ τους διορισμούς των συγγενών των πολιτικών στην βουλή.
Διαβάζω σήμερα και για ξάδελφο του Καμμένου.
Το σκάνδαλο είναι διακομματικό.
Νιώθω στην ψυχή και είμαι στην πράξη από τους πιο ένθερμους πολέμιους της νοοτροπίας του ελληναρά νεοέλληνα, και κατ’ αρχήν συμφωνώ με το πνεὐμα του δημοσιεύματος, όμως έχω να αντιτάξω ένα μεγάλο ΑΛΛΑ. Ο πολύς λαός έχει την παιδεία του όχλου και της μάζας, ό,τι κάνουν οι πολλοί δηλαδή. Αυτό λίγο πολύ συμβαίνει παντού και όχι μόνο στη χώρα μας, και είναι ένα γνώρισμα που έχουν όλες οι ιστορικές περίοδοι. Πώς λοιπόν μπορούμε να απαιτούμε και να περιμένουμε από έναν λαό να ξεπεράσει τον εαυτό του όταν το ίδιο το Κράτος τού μαθαίνει έμμεσα ή άμεσα να την σκαπουλάρει σε κάθε κακοτοπιά με τη συναίνεση και αρωγή ή και ένοχη σιωπή των υπαλλήλων του, να καλύπτει σκάνδαλα, να αδιαφορεί για το καλό κάθε είδους, αισθητικό, κοινωνικό, εκπαιδευτικό, κ.τ.λ., να αγνοεί επιδεικτικά το διπλανό του, και άλλα πολλά; Και πως το καταφέρνει αυτό; Με τον απλούστερο τρόπο: με το ζωντανό παράδειγμά του, κάνοντας πρώτο το Κράτος αυτά που υποτίθεται ότι καταδιώκει. Κι αυτό όταν άρχισε πριν δεκαετίες, συνεχίστηκε με την εξαγορά των πολιτών από τους πολιτικούς σε εκδουλεύσεις και θελήματα. ώστε να μπορεί το καθεστώς να συνεχίζει ακάθεκτο τις νοσηρές πρακτικές του. Οπότε, μετά από δεκαετίες τέτοιων πρακτικών, οι νεότερες γενιές, ιδίως από ’80 και μετά, όχι μόνο έκαναν ό,τι έκαναν, αλλά το είχαν και καμάρι χωρίς καμία αιδώ και φιλότιμο, μέχρι που έφτανες εσύ ο “αδιάφθορος” να περνιέσαι για ούφο που δε λουφάρεις, δεν την σκαπουλάρεις, κ.τ.ο.! Πώς μπορείς να απαιτήσεις επικαλούμενος την κοινή λογική, να δηλώσει ο πολίτης σου τα πραγματικά του εισοδήματα, όταν δεν του δικαιολογείς το ενοίκιο που καταβάλλει και τον φορολογείς με παράλογες κλίμακες, όταν δηλ. πρώτο εσύ αγαπητό Κράτος τον αδικείς; Παρ’ όλ’ αυτά, εγώ θα συμβούλευα κάποιον, έστω κι έτσι να μην κλέβει, να μην λουφάρει, κ.τ.λ., αλλά το αίσθημα αδικίας κάνει τα πράγματα δύσκολα για τον πολύ κόσμο, και μένουν μόνο κάποιοι ελάχιστοι δυνατοί πνευματικά και ηθικά, που παρότι αδικούνται δεν ανταποδίδουν την αδικία. Αυτοί οι ελάχιστοι αριθμητικά αλλά μέγιστοι ηθικά είναι που θα μπορούν να δώσουν σ’ αυτόν τον τόπο. Πάμε τώρα στους ξένους. Γιατί οι ξένοι δεν είναι καταρχήν έτσι αλλά μόνο κατ’ εξαίρεση; Διότι το επίσημο Κράτος ΔΕΝ είναι έτσι. Οπότε τέτοια φαινόμενα είναι μεμονωμένα, αδύναμα και πιο σπάνια, ενώ εδώ είναι ο κανόνας. Έτσι, σιγά σιγά έπλασαν ανάλογη συνείδηση οι ξένοι, να μην παίρνουν και δίνουν φακελλάκι, να κόβουν πάντα απόδειξη, να μαζεύουν όπου βρουν σκουπίδι χωρίς να ντρέπονται ή να νιώθουν σκουπιδιάρηδες όπως οι φαντασμένοι ελληναράδες, να μην παρκάρουν όπου γουστάρουν και να σε βρίζουν κιόλας, κ.τ.λ. “Το παιδί και το σκυλί είναι όπως το μάθεις” λέει ένα λαϊκό απόφθεγμα. θα μπορούσαμε, νομίζω, κάλλιστα να προσθέσουμε και το “λαό” για να. . . επικαιροποιήσουμε το λαϊκό ρηθέν: “Το παιδί, το σκυλί και το λαό είναι όπως τους μάθεις.”
Δεν θα διαφωνήσω για τις ευθύνες του κράτους.
Όμως, το κράτος δεν είμαστε εμεις ? Δεν είναι κάτι αφηρημένο.
Μήπως τελικά έχουμε το κράτος που μας αξίζει ? …
Λαός, Κράτος, Έθνος = τρεις ποιοτικά διακριτές αλλά και δυνάμει αλληλένδετες έννοιες. Με τη στενή έννοια δεν είμαστε εμείς κράτος. Με την ευρεία ναι, είμαστε ένα ελάχιστο μόριό του ο καθένας μας στην αρμοδιότητά του και τον τομέα του. Έγραψα στο τέλος κάτι για το λαϊκό ρητό. Αν το σκεφτεί καλά κανείς, νομίζω ότι είναι σαφές και λέει πολλά. Για παράδειγμα για ένα κακομαθημένο παιδί δε λέμε ποτέ ότι έχει τους γονείς που του αξίζουν, αλλά “για δείτε πώς το έχουν κακομάθει, το παλιόπαιδο. Έτσι έμαθε, έτσι κάνει”. Βέβαια το παράδειγμα είναι λειψό, καθότι εμείς είμαστε ενήλικοι κι όχι παιδιά, άρα υπεύθυνοι των επιλογών μας. Αλλά και πάλι, είμαστε δέσμιοι ενός άδικου, ανεγκέφαλου και ασύνετου απρόσωπου Κράτους, το οποίο προσωποποιείται σε κάποιους κατώτερους υπαλλήλους, ανεύθυνους αρμόδιους, αναίσθητους αξιωματούχους και οι πραγματικά υπαίτιοι είναι πάντα ή αφαντοι ή άπιαστοι. Οπότε, εκεί ακριβώς είναι που ξεχυλίζει ο οργή του συλλογικού νου που λέγεται λαός. Ένας Δανός μου έλεγε κάποτε, για να καταλάβουμε τη χαώδη διαφορά, ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να πάει σε όποιο δημόσιο φορέα θέλει και να ζητήσει αναλυτική κατάσταση μηνιαίων δαπανών καθώς και εξηγήσεις αν κάτι του φανεί υπερβολικό ή παράξενο. Πάει και ο Έλληνας να ζητήσει αναλυτική κατάσταση των χρεώσεων σε κάποια υπηρεσία και κινδυνεύει να τον βρίσουν πατόκορφα ή να του ζητήσουν να πληρώσει, ή να κάνει ένα κάρο αιτήσεις, να περιμένει και βλέπουμε. Εμένα αυτό το Κράτος ΔΕΝ μου αξίζει, και ξέρω πολλούς άλλους συμπατριώτες μου που επίσης ΔΕΝ τους αξίζει. Όμως, απ’ την άλλη, πάντα αναρωτιέμαι, γιατί η αλυσίδα των υπαλλήλων που εργάζονται σε ένα οργανισμό δεν παίρνουν πρωτοβουλία να σταματήσουν τον παραλογισμό, την υπερβολή και την ανομία στον τομέα τους; Νομίζω ότι η απάντηση βρίσκεται στον φόβο και το συμφέρον. Άλλοι διότι έχουν συμφέρον να υπολειτουργούν τα πράγματα ώστε να περνούν και οι δικές τους “ελαφρές” λαμογιές απαρατήρητες, ενώ άλλοι απλώς φοβούνται γενικώς και αορίστως, από το να τους πουν χαϊβάνια, μέχρι να χάσουν τη θεσούλα τους. Σκέφτομαο τελικά μήπως τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν έναν λαό από κοινωνικά μετατρέπονται από γενιά σε γενιά σε γονιδιακά. Έτσι, φτάσαμε να έχει γίνει πλέον ίσως γονιδιακό το πρόβλημα και όχι κοινωνικό, ή πολιτικό ή ό,τι άλλο. Είναι, π.χ., σαν την εκφυλιστική τάση που παρουσιάζεται σε κάποια γενεαλογικά δέντρα, όταν ένας μακρινός πρόγονος ήταν φορέας ενός ιού, που από γονίδιο σε γονίδιο έκανε κάθε γενιά πιο φιλάσθενη και αναιμική. Οπότε, ίσως έχουμε καταντήσει έτσι αναιμικοί ηθικά και κοινωνικά από γονίδιο σε γονίδιο
σε καμία περίπτωση δεν είναι γονιδιακά
αυτό αποδυκνείεται εύκολα όταν δούμε πως συμμορφώνονται οι έλληνες στο εξωτερικό όπου υπάρχει το πλαίσιο νόμων που εφαρμόζονται καθώς και πως παρανομούν οι αλλοδαποί ύστερα απο μερικά χρόνια παραμονής στην ελλάδα
το κράτος…ο πολίτης…
Το ποιος φταίει μου θυμίζει αυτό που λέμε αν η κότα έκανε τ αυγό ή τ αυγό την κότα
Οι πολίτες λένε “να συμμορφωθεί το κράτος πρώτα” λες και το κράτος δεν είναι οι διεφθαρμένοι πολίτες που τους νομιμοποιούμε ψηφίζοντας τους για να συνεχίζουν να εφαρμόζουν την πολιτική που θα προστατέψει τα ατομικά/συντεχνιακά μας συμφέροντα και θα κάνει τα στραβά μάτια στις κλεψιές μας…
ο Ράμφος το είπε πολύ ορθά:
“Άσ΄τους άλλους. Εσύ ο ίδιος, πού ευθύνεσαι? Τι προσάπτεις στον εαυτό σου? ΄Από εκεί θα βρεθούν τα υπόλοιπα”
Δεν υπάρχει κακό κράτος , υπάρχουν κάκιστες ατομικότητες που συνθέτουν αυτό το ανεγκέφαλο κράτος
Στο εξωτερικό συμμορφώνονται άρα δεν είναι γονιδιακό. Στο εσωτερικό που ξεσαλώνουν τότε, τι είναι; Κοινωνικό; Πολιτικό; Τι άλλο; Η δική μου θέση, που κάνω όσο μπορώ και πράξη, είναι ότι ο κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος ΜΟΝΟ για ό,τι ο ίδιος πράττει και γι’ αυτό πρέπει να αυτοελέγχεται και να αυτοδιορθώνεται συνεχώς. Άρα, δεν μπορώ να βρίσκω άλλοθι τις ανομίες των άλλων για να κάνω τις δικές μου, διότι έτσι δεν σβήνουν οι δικές μου ανομίες, απλώς προστίθενται και αυξάνουν μαζί με τις ανομίες των άλλων. Όμως, αυτό που εκθέτω εδώ είναι η λογική των λίγων, διότι οι πολλοί παρασύρονται από το άνομο Κράτος και αθωώνουν τον εαυτό τους και διαγράφουν τις δικές τους ανομίες. Αλλά επειδή ο άνθρωπος είναι ατελές ον, γι’ αυτό λέω πως οι πολλοί, η μάζα, ο λαός, ΠΡΕΠΕΙ να έχει ένα ηθικό κράτος για να έχει ελπίδα να διορθωθεί το σύνολο, είτε από συνείδηδη και παραδειγματισμό είτε από το φόβο της τιμωρίας, αλλιώς το πάντα άνομο και ανήθικο κράτος θα αποτελεί πρόφαση εν αμαρτίαις για τους πολλούς. Άρα, ίσως μόνη ελπίδα είναι η εξουσία από ανθρώπους ηθικούς, ευαίσθητους και γνήσιους, που και τους θεσμούς θα εξυγιάνουν και το λαό θα εμπνεύσουν.
πάλι θ απαντήσω με τον Ράμφο (που απάντησε στο ίδιο ερώτημα που είχα και γω) μ ένα απόσπασμα του βιβλίου του:
Αντίπαλός μας δεν είναι οι εξωτερικές συνθήκες και οι εχθροί – ο μεγάλος δυνάστης μας είναι ο εαυτός μας. Είναι η συναισθηματική μας λογική και η παθητική νοοτροπία του ομαδισμού μας. Γι αυτόν, το ότι οι Έλληνες δεν έζησαν μία Αναγέννηση και έναν Διαφωτισμό, τους άφησε χωρίς ταυτότητα, χωρίς σύστημα αξιών, χωρίς εαυτό. Κυριαρχούνται εντελώς από το συναίσθημα, πράγμα που οδηγεί σε ένα μηδενισμό του λόγου. Αλλά χωρίς λόγο δεν χτίζεται ένας συγκροτημένος και ουσιαστικός εαυτός. Το «έλλειμμα εαυτού» είναι εκείνο που οδηγεί στα άλλα ελλείμματα
Αγαπητέ φίλε Καρνεάδη, ξεκίνησα το πρώτο μου σχόλιο, με τα λόγια: “Νιώθω στην ψυχή και είμαι στην πράξη από τους πιο ένθερμους πολέμιους της νοοτροπίας του ελληναρά νεοέλληνα”, και νιώθω έτσι διότι πιστεύω ότι κάθε ανθρώπινο ον είναι ομοίωμα όλου του κόσμου και η κάθε αλλαγή έχει αφετηρία τον εαυτό μας, αλλιώς ουσιαστική προκοπή δεν υπάρχει. Όμως, αυτό δε σημαίνει ότι δεν βλέπεις τη δυναμική του κόσμου ως συνόλου, δομημένου ή μη, σκεπτόμενου ή μη. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Δηλαδή, δουλεύω με τον εαυτό μου, αλλά συγχρόνως παρατηρώ και αφουγκράζομαι τις κοινωνικές τάσεις και ροπές, προσπαθώ να σταθμίσω δεδομένα και να δω πώς μπορώ να επηρεάσω θετικά το περιβάλλον μου. Ο σκεπτόμενος άνθρωπος λοιπόν θεωρώ ότι οφείλει να κάνει ΚΑΙ τα δύο. Η προσωπική βελτίωση είναι επιτακτική και απαράβατη, αλλά αν λείπει και ο προβληματισμός για την κοινωνική αλλαγή, τότε πάσχουμε. Να φέρω δυο παραδείγματα από τελείως διαφορετκούς χώρους και τηρουμένων των αναλογιών: 1) Σ’ ένα μοναστικό κοινόβιο ο κάθε μοναχός φροντίζει ο ίδιος ΠΡΩΤΑ να είναι συνετός, συνεπής, υπάκουος, γνήσιος, αυθεντικός, φιλάνθρωπος, κ.τ.λ, ανεξαρτήτως άλλων εξωτερικών παραγόντων, και συγχρόνως πασχίζει και για το σύνολο να λειτουργεί αρμονικά, και το φροντίζει αυτό στο μέτρο που του αναλογεί. 2) Σε μια ορχήστρα ο κάθε μουσικός ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να είναι συνεπής και μελετηρός στο μέρος που έχει να παίξει, αλλά ταυτόχρονα να ασκεί και την ικανότητα να ακούει και τους συναδέλφους του μαζί με τον εαυτό του, ώστε όλο το σύνολο να κινείται αρμονικά και ομαλά σαν ένα ενιαίο κύτταρο. Μου ήρθε και ένα τρίτο παράδειγμα, πιο προσωπικό: όταν πας στην παραλία και μαζεύεις σκουπίδια που δεν είναι δικά σου, αλλά απλώς επειδή δεν ανέχεσαι να συνυπάρχεις μ’ αυτά, αυτό εμπεριέχει και τις δύο καταστάσεις: αφενός προσωπική συνείδηση διότι έχεις ξεπεράσει το κόμπλεξ του “σκουπιδιάρη” προκειμένου να πράξεις το ορθό, και αφετέρου κοινωνική συνείδηση, διότι δεν είναι ο κήπος σου αλλά ένας χώρος δημόσιος που θα τον χαρούν και άλλοι καθαρό αφού θα έχεις μαζέψει τα σκουπίδια.
Σ αυτό δεν θα διαφωνήσω , αλλά σε προηγούμενο σχολιο σου σχετικά με τον όχλο και τη μάζα των νεοελλήνων.
Τις κοινωνίες όπως ξέρεις τις άλλαξαν οι μειοψηφίες κι όχι οι πλειοψηφίες. Επομένως ας επικεντρωθούμε πρώτα στον εαυτό μας κι ας μην βρίσκουμε ως άλλοθι τον διπλανό μας για να συνεχίσουμε τις ανομίες και την κακοδιαχείριση. Ας υψώσουμε ένα προσωπικό τοίχο. Δυστυχώς βέβαια χωρίς προσωπικό κόστος δεν πετυχαίνουμε κάτι. Πρέπει να βρεθούν οι καταγγέλοντες (willing punishers βλ άρθρο στο παρον blog http://antikleidi.wordpress.com/2011/07/25/sullogikotita/) που θα αποχαρακτηριστούν απο ρουφιάνοι και θα λέγονται πολίτες
Θα ήμουν από τους τελευταίους που θα έβρισκα άλλοθι στους άλλους. Εξάλλου, σε προηγούμενο σχόλιό μου είπα: “Άρα, δεν μπορώ να βρίσκω άλλοθι τις ανομίες των άλλων για να κάνω τις δικές μου, διότι έτσι δεν σβήνουν οι δικές μου ανομίες, απλώς προστίθενται και αυξάνουν μαζί με τις ανομίες των άλλων.” Και σε άλλο σχόλιο πιο πριν, επίσης “…κάποιοι ελάχιστοι δυνατοί πνευματικά και ηθικά, που παρότι αδικούνται δεν ανταποδίδουν την αδικία. Αυτοί οι ελάχιστοι αριθμητικά αλλά μέγιστοι ηθικά είναι που μπορούν να δώσουν ελπίδα σ’ αυτόν τον τόπο.” Επομένως, μάλλον συμφωνούμε απ’ ό,τι φαίνεται μετά απ’ όλη αυτή τη συζήτηση.
κι απο που θα “ξεπηδήσουν” αυτοί? υπάρχουν ήδη ή θα ρθουν από την επόμενη “καμένη γενιά” ? και πως κι απο αυτή που εμείς την γαλουχήσαμε λάθος πάνω στα δικά μας πρότυπα?
μήπως τελικά πρέπει να ισοπεδωθούν όλα για να μπορέσουμε να ξαναχτίσουμε? με “μερεμέτια” δεν βλέπω να γίνεται σοβαρή δουλειά, οι βάσεις είναι σαθρές, το οικοδόμημα θα πέσει ξανά.
Μπορεί να είναι κι έτσι, φίλε Πύρρο, Έτσι κι αλλιώς, από τους λίγους ξεκινά πάντα η ανατροπή, κι αυτοί οι λίγοι είναι δυσεύρετοι, αλλά πολύτιμοι. Μπορεί τελικά να πρέπει να πιάσουμε πάτο για να ανασηκωθούμε πάλι. Άλλωστε, έτσι δεν κυλά κι ιστορία; Μια πάνω μια κάτω. Τώρα μάλλον έχουμε πάρει την κατηφόρα, κάτι που από μια άποψη μπορεί να είναι και καλό, αν το δει κανείς πιο φιλοσοφικά, στοχαστικά και πνευματικά.