Tι συμβαίνει και δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε τη φυγή προς τα εμπρός; Κατά την ταπεινή μου γνώμη τέσσερα είναι τα θεμελιώδη προβλήματα:
1. Δεν υπάρχει στρατηγική στοχοθέτηση για το πού θέλουμε να βρεθεί η πατρίδα μας σε είκοσι χρόνια από τώρα και γι’ αυτό αναζητούμε από μηχανής θεούς. Ενώ, λοιπόν, κάναμε κάποιες σωστές επιλογές (ένταξη στην ΕΟΚ, ένταξη στην Ευρωζώνη), πάντα τις θεωρούσαμε λευκές επιταγές και όχι ευκαιρίες αναδιάρθρωσης της παραγωγικής-θεσμικής υποδομής της χώρας μας προκειμένου να ισχυροποιηθούμε στη διεθνή ιεραρχία. Εάν πλέον πραγματικά επιθυμούμε να επιτύχουμε στη διεθνή μας διαπραγματευτική τακτική πρέπει όχι απλώς να πούμε «σώστε μας και μετά βλέπουμε» αλλά «ζητούμε την αλληλεγγύη σας γιατί σε 10 έτη θέλουμε και μπορούμε να πετύχουμε τρεις ή τέσσερις στόχους» (και όχι 104 όπως προτείνουν στα πολυσέλιδα και ανεφάρμοστα προγράμματα τα περισσότερα κόμματα). Χωρίς ρεαλιστική και αξιόπιστη, στη διεθνή κοινότητα, στρατηγική δεν θα επιτύχουμε «δημιουργική καταστροφή» αλλά μόνο καταστροφή.
2. Είναι εμφανές ότι σημαντικό τμήμα του εκλογικού σώματος ψηφίζει ακόμη αρνητικά για πρόσωπα και όχι θετικά για συγκεκριμένη μεταρρυθμιστική – αναπτυξιακή προοπτική. Μόλις οι μνημονιακές διατάξεις αφαίρεσαν από τα μεγάλα κόμματα τις τακτικές της ρουσφετολογίας και της εξυπηρέτησης, ένα ετερόκλητο σώμα ψηφοφόρων ομονόησε ότι πρέπει να τιμωρηθούν όχι οι κακές πρακτικές, αλλά μόνον τα πρόσωπα που τις υλοποίησαν. Ενώ θα περίμενε, λοιπόν, κανείς όχι θυμό αλλά στροφή στις μεταρρυθμίσεις που θα κάνουν ανταγωνιστική και παραγωγική την πατρίδα μας, διαπιστώνει στροφή σε μαθητευόμενους Χάρι Πότερ που σήκωσαν από κάτω το μαγικό ραβδί του «Λεφτά Υπάρχουν». Ορθώς να αντιταχθούμε στην απαράδεκτη οριζόντια μείωση μισθών και συντάξεων, αλλά να αντιταχθούμε επίσης σε συμπεριφορές και πρακτικές που κατέστρεψαν την αποτελεσματικότητα των θεσμών.
3. Το επίμαχο έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας. Οταν στις αρχές του 20ού αιώνα ο Ελ. Βενιζέλος υλοποιούσε το όραμα για ισχυρή και αξιόπιστη Ελλάδα, δεν ήταν μόνον ο κατάλληλος ηγέτης στην κατάλληλη στιγμή, αλλά είχε πίσω του την ανερχόμενη και εξωστρεφή αστική τάξη (όχι την κρατικοδίαιτη, ομφαλοσκοπούσα σημερινή αστική τάξη), την πεφωτισμένη εγχώρια διανόηση και κυρίως τον λαό που ανεξαρτήτως κόστους πίστευε πραγματικά ότι πρέπει να αλλάξουν όλα. Εάν υπήρχε είτε μόνον ο ηγέτης είτε μόνον η στρατηγική είτε μόνον οι υποστηρικτές, σήμερα θα διαβάζαμε άλλα ιστορικά εγχειρίδια. Χρειάζονται, λοιπόν, ηγέτες που δημιουργούν και δεν κόβουν δεσμούς με το διεθνές σύστημα, που εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες που προκύπτουν από τις διεθνείς ανακατατάξεις. Χρειάζεται, όμως, και οι πολίτες να πειστούν ότι η νέα στρατηγική θα αποδώσει σε συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα ενισχύοντας και όχι αποκόπτοντας την πατρίδα μας από το διεθνές σύστημα.
4. Οντως το Μνημόνιο έχει δημοσιονομικό και καθόλου αναπτυξιακό χαρακτήρα. Οσο όμως και αν ηχεί παράδοξο, το Μνημόνιο είναι μακροπρόθεσμα το μικρότερο βαρίδιο για την αναδιάρθρωση της χώρας μας. Το κύριο βαρίδιο είναι η συντεχνιακή διάρθρωση του ελληνικού κράτους που καταλήγει στο σημείο όλα να λειτουργούν άψογα στα χαρτιά αλλά το σύστημα να καταρρέει. Υπάρχουν οι θιασώτες της προσδοκίας μιας «οικονομικού τύπου» μάχης, (ένα νέο «Ναυαρίνο»), όπου οι «εγγυήτριες δυνάμεις» θα επιβάλουν το καλόν και δίκαιον. Δεν θέλω να απογοητεύσω κανέναν αλλά για τους λόγους που προανέφερα δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο. Υπάρχουν οι θιασώτες της γροθιάς στο τραπέζι των Βρυξελλών που θα δώσει την τελική δικαιολογία σε αυτούς που μας έχουν βάλει στο στόχαστρο. Τέλος, υπάρχουν και οι φωνές εκείνων που ζητούν την οριοθετημένη και ρεαλιστική στρατηγική μεταρρυθμίσεων που θα δώσει την ευκαιρία, την αντοχή και τον χρόνο να πούμε πότε θα βγούμε από το Μνημόνιο.
Χαριτολογώντας, ο Τιτανικός βυθίζεται και αντί να ασχοληθούμε έστω την ύστατη στιγμή πώς θα σωθεί το σκάφος, κοιτάζουμε ο καθένας την καμπίνα και τη θέση του. Ας δώσουμε την ύστατη στιγμή συντεταγμένα, οργανωμένα και συλλογικά τη μάχη και ας αλλάξουμε πρώτα οι ίδιοι νοοτροπία γιατί πηγαίνουμε κατ’ ευθείαν στον βυθό και μάλιστα όχι με μουσική υπόκρουση αλλά πανταχόθεν βαλλόμενοι.
* Ο κ. Κωνσταντίνος Ι. Χαζάκης είναι επίκουρος καθηγητής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης όπου διδάσκει Οικονομική Ανάπτυξη. – news.kathimerini.gr
by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com
Συναφές:
Ασθενής κυβέρνηση άρρωστης χώρας
Η αλήθεια για τις τιμές των τροφίμων
Ένας πρόχειρος αντίλογος :
1. Το σημερινό αδιέξοδο το δημιούργησε η ένταξή μας στην ΕΟΚ και στην Ευρωζώνη. Όλοι συμφωνούν ότι τα παραπάνω δράσαν απαγορευτικά όχι μόνο επειδή μεγένθυναν τη κρίση , αλλά επειδή αφαίρεσαν εργαλεία για την αντιμετώπισή της ( έκδοση χρήματος , υποτίμηση νομίσματος ). Εξ άλλου είναι η πρώτη φορά στο δυτικό κόσμο που έγινε αθέτηση πληρωμής κρατικών ομολόγων.
2. Η γιγάντωση του Κράτους μέσω προσλήψεων και ο κρατικοδίαιτος ιδιωτικός τομέας άρχισαν να δημιουργούνται και να αναπτύσσονται εκθετικά μετά την είσοδό μας στην ΕΟΚ ( 1981). Ήταν φυσικό λοιπόν τα φθηνά δάνεια μετά την είσοδό μας στην Ευρωζώνη να κάνουν το Δημόσιο χρέος ανεξέλεγκτο.
3. Θα μπορούσα να συμφωνήσω για έλλειμα ηγεσίας, αν ο συντάκτης μπορούσε να αναφέρει έστω ένα όνομα ξένου ηγέτη , για να καταλάβω τι είδους ηγέτη θα ήθελε. Την πρώην υπάλληλο της Στάζι , τον κομπλεξικό με το ύψος του Παριζιάνο , τον ηδονιστή Ρωμαίο , ή τον τεχνοκράτη υπάλληλο της Γκολνμαν Σαξ;
4. Για το μνημόνιο ( όπως τελικά εφαρμόστηκε ),θα μιλήσω με μια παραβολή. Μου χρωστάει κάποιος χρήματα . Τα έσοδά του είναι από ένα μικρό χωραφάκι που καλλιεργεί. Για να τον αναγκάσω να μου πληρώσει το χρέος του , δεν του δίνω σπόρους να φυτέψει , του παίρνω τα εργαλεία για να καλλιεργήσει , τον οδηγώ δηλαδή στην ανεργία και ελπίζω μετά να πάρω τα χρήματά μου. Πως δεν γίνεται έτσι; Φυσικά δεν γίνεται έτσι . Τα κάνω όλα αυτά προκειμένου να του πάρω το χωράφι και αυτός ας πεθάνει.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία . Να είστε καλά.
O καπιταλισμός ο ίδιος είναι το πρόβλημα.Οι “κρίσεις” είναι αναπόσπαστο κομμάτι του και το “χρέος” δεν υπάρχει, είναι μία πρόφαση για την υποδουλωση μας.
Αναδημοσιεύω 10 ερωτήματα ενός καθηγητή:
Ερώτηση 1. Πως γίνεται και ενώ το Λουξεμβούργο, η Αγγλία, η Ελβετία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Δανία και η Αυστρία έχουν ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ποσοστό χρέους από εμάς, αυτοί να ΜΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ σώσιμο, αλλά αντίθετα έρχονται να σώσουν εμάς;
Ερώτηση 2. Πως γίνεται το Αφγανιστάν με περίπου μισόν αιώνα συνεχείς πολέμους να έχει μόνο 23% του ΑΕΠ του χρέος, την στιγμή που ξέρουμε ότι ένας πόλεμος μερικών ημερών μπορεί να ” ξετινάξει” μία χώρα;
Ερώτηση 3. Πως γίνεται να χρωστάνε 29% το Κουβέιτ, 54% το Μπαχρέιν και τα Αραβικά εμιράτα 56% την στιγμή που είναι παγκόσμιοι προμηθευτές πετρελαίου;
Ερώτηση 4. Πως γίνεται στην Ελβετία με 271% χρέος, μία απλή καθαρίστρια σε νοσοκομείο (περίπου το 2000) να πληρώνεται με 2000 ευρώ μισθό όσα έπαιρνε την ίδια στιγμή (στα βρώμικα καρβουνο-εργοστάσια της ΔΕΗ) ένας «υψηλόμισθος» τεχνικός, ανώτερης στάθμης εκπαίδευσης, ενταγμένος στα υπερ-βαρέα/ανθυγιεινά με 25 χρόνια προϋπηρεσία;
Ερώτηση 5. Πως γίνεται η Νορβηγία με 143% χρέος να μην έχει πρόβλημα και να μην χρειάζεται σώσιμο ή περικοπές;
Ένα πραγματικό παράδειγμα από εκεί: Γνωστός μου μετακόμισε στην Νορβηγία πριν δύο χρόνια. Προσέξτε τώρα τι «έπαθε» εκεί:
α) Έπιασε δουλειά σε κουζίνα εστιατορίου σαν ανειδίκευτος και έπαιρνε 2.500 ευρώ τον μήνα μισθό!
β) Μετά τρεις μήνες στην δουλειά δήλωσε ότι ήταν «ψυχικά κουρασμένος» και του έδωσαν αμέσως άδεια 15 ημερών!
γ) Με τις επιστροφές φόρων (κάτι σαν το δικό μας δώρο) πήγε μαζί με την γυναίκα του στο Θιβέτ διακοπές.
δ) Τώρα είναι άνεργος (με την δικαιολογία ότι ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ εκεί που δούλευε!) και για δύο χρόνια παίρνει 1700 ευρώ τον μήνα!
Ερώτηση 6. Γιατί οι παγκόσμιοι δανειστές δεν ανησυχούν μήπως χάσουν τα 13, 5 τρις που χρωστάνε οι ΗΠΑ, τα 2 τρις που χρωστάει το Λουξεμβούργο, τα 9 τρις που χρωστάει η Αγγλία (κλπ, κλπ) αλλά ανησυχούν για τα 500 δις που χρωστάμε εμείς;
Ερώτηση 7. Πως γίνεται και ολόκληρος ο πληθυσμός της γης χρωστάει το 98% των χρημάτων του;
Ερώτηση 8. Ποιοι έχουν τόσα πολλά ώστε να «αντέχουν» να δανείσουν τόσο πολύ χρήμα;
Ερώτηση 9. Πού τα βρήκαν τόσα χρήματα;
Ερώτηση 10. Γιατί τα χρήματά τους δεν συμμετέχουν στο ΑΕΠ της χώρας τους;
Τελικά μήπως τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι η παγκόσμια οικονομία δεν είναι παρά μία τεράστια φούσκα,ενώ το χρήμα είναι ψεύτικο, τυπωμένο στα άδυτα των πολυεθνικών τραπεζών μόνο και μόνο για να επιτευχθεί ένας παγκόσμιος έλεγχος;
Prof. Konstantinos Tokmakidis
Aristotle University of Thessaloniki
Greece