Η επίθεση του Ηλία Κασιδιάρη σε δύο εκλεγμένες εκπροσώπους του ελληνικού κοινοβουλίου εισήγαγε βίαια σήμερα την Ελλάδα στον σκοτεινό, βίαιο κόσμο της Χρυσής Αυγής. Η συμπεριφορά αυτή του εκπροσώπου του κόμματος του Νίκου Μιχαλολιάκου φέρνει στην επιφάνεια τη βία που συγκροτεί την Ακροδεξιά ιδεολογία.
Το τελευταίο διάστημα ένας άλλος, ξεχασμένος, πολιτικός λόγος μοιάζει να ξεχύνεται μέσα από τα εγχώρια έντυπα και ραδιοτηλεοπτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, ως απόρροια μιας γενικότερης ανόδου των ακροδεξιών κινημάτων στην Ευρώπη.
Ένας λόγος που, εκμεταλλευόμενος την παραπαίουσα κοινωνικο-οικονομική κατάσταση της Ελλάδας (ανεργία, εγκληματικότητα, φόβος επικείμενης κατάρρευσης, ξενοφοβία), προκαλεί τη σαγήνη ή την αποστροφή, μέσω μιας «αγριεμένης» προπαγανδιστικής ρητορικής που στοχεύει κατευθείαν στο θυμικό του αποδέκτη της, παρακάμπτοντας κάθε λογική διεργασία.
Πρόκειται για μία μορφή προτρεπτικού πολεμικού λόγου της άμεσης δράσης και της εκτάκτου ανάγκης, που έλκει την καταγωγή από τον πατέρα του σύγχρονου πολιτικού μάρκετινγκ, Γιόζεφ Γκαίμπελς και αποτελεί τη βάση όλης της σύγχρονης μεταπολεμικής πολιτικής ρητορικής, σοσιαλιστικής ή ακόμη και κομμουνιστικής. Ζητούμενο; Ο μετασχηματισμός των ατόμων σε δυνάμει πολεμιστές, έτοιμους να θυσιαστούν στο βωμό ενός κοινού πεπρωμένου. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως στην ελληνική αρχαιότητα, οι προτρεπτικοί λόγοι εκφωνούνταν ενώπιον των πολεμιστών πριν τη μάχη, εν είδει λεκτικού ντοπαρίσματος…
Σεξουαλικότητα και φασιστική ιδεολογία
«Ο φασισμός είναι ένας πολύ σοβαρός και ύπουλος κίνδυνος. Δεν μπορεί να τον πραγματευτεί κανείς με απλές αναλογίες. […] Ο φασισμός είναι ένα αντικείμενο που μας υποχρεώνει να τον στοχαστούμε κυριολεκτικά, αναλυτικά, πολιτικά».
Έτσι απευθυνόταν στο αναγνωστικό κοινό της εφημερίδας Λε Μοντ το 1976 ο Γάλλος σημειολόγος και θεωρητικός της λογοτεχνίας Ρολάν Μπαρτ σε άρθρο του, το οποίο δημοσιεύτηκε στις 16 Ιουνίου της ίδιας χρονιάς. Αφορμή; Η προβολή στις παρισινές κινηματογραφικές αίθουσες της περίφημης ταινίας του Ιταλού σκηνοθέτη Πιερ-Πάολο Παζολίνι με τίτλο «Σαλό». Θέμα της ταινίας; Τέσσερις Ιταλοί φασίστες, εκπρόσωποι των βασικών μορφών εξουσίας (κοινωνικής, πολιτικής, θρησκευτικής και δικαστικής), κλείνονται σε ένα παλάτι της βόρειας Ιταλίας του 1944, την επομένη της πτώσης του Μπενίτο Μουσολίνι, με σκοπό να επιδοθούν απρόσκοπτα στις ακραίες αιμομικτικές, σαδομαζοχιστικές ακόμη και κοπρολαγνικές ορέξεις τους. Θύματα της απάνθρωπης βιαιότητάς τους δεκαοκτώ «επίλεκτοι» νέοι και νέες, που είχαν απαχθεί από τις οικογένειές τους γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό.
Προς τι όμως η προειδοποίηση του Ρολάν Μπαρτ; Τι «είδε» ο Γάλλος διανοούμενος στην εν λόγω ταινία, το οποίο είχε διαφύγει της προσοχής των περισσοτέρων; Μα πολύ απλά, το γεγονός ότι ο Παζολίνι επέλεξε να ταυτίσει με τρόπο απλοϊκό και απερίσκεπτο το πολιτικό φασιστικό σύστημα με τη σεξουαλική διαστροφή, ως εάν το ένα να συνεπαγόταν το άλλο.
Πράγματι, είναι δυνατόν να υπάρχει φασισμός στις ποικίλες μορφές σεξουαλικής διαστροφής, είναι δυνατόν η επιθυμία να επιβάλλεται με φασιστικό τρόπο στο σεξουαλικό παρτενέρ, όπως επίσης είναι εξίσου δυνατόν ένας φορέας της φασιστικής ιδεολογίας να είναι και σεξουαλικά διεστραμμένος. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν σημαίνει με κανένα τρόπο ότι το ένα συνεπάγεται αναγκαστικά το άλλο. Η σεξουαλική διαστροφή μπορεί να ευδοκιμήσει σε κάθε λογής κρεβατοκάμαρες ανεξαρτήτως πολιτικών αποχρώσεων – ακροαριστερές, αριστερές, κεντροαριστερές, κεντροδεξιές, δεξιές, ακροδεξιές – και είναι μέγα λάθος να μειώνεις τον κίνδυνο του πραγματικού πολιτικού φασισμού σε μία σειρά αποκλινουσών σεξουαλικών συμπεριφορών.
Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι διόλου απίθανο να έχει όντως κάποια βάση η κινηματογραφική λογική του Παζολίνι και τούτο για ορισμένους λόγους που άπτονται των ψυχολογικών υποδομών του φασισμού, όπως αυτός αναπτύχθηκε ιδεολογικά και συμπεριφορικά ήδη από τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα – εποχή κατά την οποία αναπτύχθηκε, ίσως όχι τυχαία, και η επιστήμη της ψυχανάλυσης, η οποία μοιάζει να γεννήθηκε για να εξηγήσει και να επιλύσει τέτοιου τύπου προβληματικές μορφές καθήλωσης και εκδήλωσης της επιθυμίας που μπορούν να γεννήσουν κάθε λογής φασισμούς.
Η φαντασίωση ενός ομοιογενούς, στρατιωτικοποιημένου σώματος
Από τα Ελεύθερα Σώματα (Freikorps), δηλαδή τις στρατιωτικές και παραστρατιωτικές μονάδες που έδρασαν κατά την περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και αποτέλεσαν τη βάση του ναζιστικού κινήματος, μέχρι το σώμα των SS, τα υπερμεγέθη μνημεία του αρχιτέκτονα και δεξιού χεριού του Χίτλερ, Άλμπρεχτ Σπέερ, και τις «μυθοποιητικές» προπαγανδιστικές κινηματογραφικές ταινίες της Λένι Ρίφενσταλ, τις οποίες χρημοτοδοτούσε το γερμανικό Υπουργείο Δημόσιας Διαφώτισης και Προπαγάνδας υπό τον Γκαίμπελς, το όραμα του γερμανικού εθνικο-σοσιαλισμού μοιάζει το ίδιο και το αυτό: η μετατροπή των μεμονωμένων ατόμων, μέσω της εφαρμογής μελετημένων μεθόδων ψυχο-κοινωνικής μηχανικής, σε ένα ενιαίο, στέρεο, ομοιογενές σώμα εργατών-πολεμιστών ή, για να το πούμε διαφορετικά, σε μία θηριώδη μηχανή παραγωγής και καταστροφής κινούμενη προς την επίτευξη ενός κοινού, υψηλού σκοπού.
Έχει πράγματι χυθεί πολύ μελάνι γι’ αυτήν τη φασιστική φαντασίωση ενός σώματος καθαρού, εξαγνισμένου από κάθε χαμερπή φυσική κλίση ή ροπή του. Ενός σώματος πλήρως ηθικοποιημένου και εμποτισμένου από τα υψηλά ιδανικά της φυλής, του αίματος και της γης ως ύστατης μήτρας. Κάθετί το σωματικό απορρίπτεται και απωθείται ως κάτι το ενοχλητικό, ως κάτι ρυπαρό που δεν ανταποκρίνεται στον υψηλό Στόχο.
Ως γνωστόν, όμως, ό,τι καταπιέζεται και απωθείται αναπόφευκτα επιστρέφει υπό διεστραμμένη μορφή και ψάχνει να βρει τρόπους να βγει προς τα έξω. Και σχεδόν πάντοτε βγαίνει. Αυτή ακριβώς η απονέκρωση του σώματος και των λειτουργιών του, μέσω της εκγύμνασης και της τελειοποίησής του, βρίσκεται στη βάση κάθε φασιστικού ιδεώδους, το οποίο βλέπουμε να αναπαράγεται και στη δική μας ελληνική «περίπτωση» με τις ομάδες φουσκωμένων μαυροφορεμένων στρατιωτών της εγχώριας ακροδεξιάς που παρελαύνουν στρατιωτικά συντεταγμένοι σε ένα κοινό σώμα-μηχανή, διαδηλώνοντας μία κοινή ταυτότητα και ένα κοινό σκοπό.
Η επινόηση ενός απόλυτου Εχθρού
Ζωολόγοι έχουν παρατηρήσει πως ορισμένα είδη πτηνών επιδίδονται σε ένα ιδιότυπο θέατρο, το οποίο αποδεικνύεται απολύτως ουσιώδες για τη διατήρηση της ομάδας και της οργάνωσής της: ακόμη και όταν δεν τελούν υπό το καθεστώς απειλής, επινοούν ένα φανταστικό εχθρό-εισβολέα, απέναντι στον οποίο τα μεμονωμένα μέλη της ομάδας συστρατεύονται, αναπτύσσοντας έτσι μία κοινή εμπειρία και συσφίγγοντας τους μεταξύ των δεσμούς. Εκγυμνάζονται στην ομοιογένεια και στη σύσφιξη της κοινωνικής συνοχής.
Η διάκριση μεταξύ φίλου και εχθρού βρίσκεται στις απαρχές κάθε εκδοχής της φασιστικής ιδεολογίας, μη εξαιρουμένης και της ελληνικής περίπτωσης, η οποία καθόλου δεν πρωτοτυπεί αναπαράγοντας όλα τα στερεότυπα σχήματα εξόντωσης του Άλλου (του μετανάστη, του αλλόθρησκου κ.ο.κ.).
Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι ο εχθρός είναι πάντοτε ανυπόστατος ή αποκύημα νοσηρής φαντασίας. Το νοσηρό σε αυτή την περίπτωση έχει να κάνει με την παρανοϊκή μεγέθυνση και γενίκευση της απειλής, η οποία απαγορεύει την ορθολογική αντιμετώπιση του προβλήματος και οδηγεί σε ανεξέλεγκτες εξάρσεις βίας.
Άλλωστε, η ψυχανάλυση μας μαθαίνει πως χαρακτηριστικό της παράνοιας είναι ο άκρατος φόβος ο οποίος μεταμφιέζεται σε μανία καταδίωξης. Σε κάθε περίπτωση, ο Άλλος είναι σχεδόν πάντοτε το πρόσχημα που επιτρέπει στο άτομο να διαχειριστεί την προσωπική κρίση του και την προβληματική σχέση του με τον εαυτό του: ανίκανο να επιλύσει τη δική του προβληματική δομή που το απειλεί με αποδιοργάνωση, το άτομο στρέφει την ψυχική ενέργειά προς τα έξω, υπό μορφή επιθετικότητας, προκειμένου να εξασφαλίσει ένα μίνιμουμ ψυχικής οργάνωσης και άρα τάξης στο χάος των εντάσεων που γεννά ο φόβος.
Περί νεοφασιστικής ρητορικής
Ένα από τα κεντρικά επιχειρήματα των ανά τον κόσμο ακροδεξιών πολιτικών δυνάμεων είναι πως τα δημοκρατικά καθεστώτα, όπως αυτά έχουν αναπτυχθεί και διαμορφωθεί στις σύγχρονες μεταβιομηχανικές κοινωνίες του ύστερου καπιταλισμού, αποδεικνύονται φασιστικότερα του φασισμού, στο βαθμό που υποτάσσουν τους λαούς στην κυριαρχία του κεφαλαίου και των χρηματο-οικονομικών κριτηρίων του.
Ένα επιχείρημα ιστορικά καθόλου άστοχο, που έχει γίνει μάλιστα καραμέλα στο στόμα όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών, το οποίο όμως δεν είναι διόλου καινούργιο, καθώς απηχεί το – ήδη από τη δεκαετία του τριάντα – επιτακτικό αίτημα της συντριβής της αστικής κοινωνίας και του πολιτισμού της, η οποία μεταφράζει τα πάντα με κεφαλαιοκρατικούς όρους.
Εδώ, ακριβώς, ελλοχεύει ένας πολύ σοβαρός κίνδυνος ενδεικτικός του δισυπόστατου ρόλου που διαδραματίζει ο πολιτικός λόγος στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Έχοντας αποσπαστεί από τις αληθινές διαστάσεις της κοινωνικής πραγματικότητας, ο πολιτικός λόγος, είτε προέρχεται από τα δεξιά είτε από τα αριστερά, έχει καταστεί κενός νοήματος: τα σημαίνοντα που παράγει δεν ανταποκρίνονται σε πραγματικότητες, αλλά σε στατιστικά δείγματα που αντικατοπτρίζουν το εύρος και τη δύναμη της θεαματικοποιητικής λειτουργίας των media.
Ο πολιτικός, μιντιακά διαμεσολαβημένος, λόγος είναι ό,τι είναι οι δείκτες του χρηματιστηρίου για την οικονομία: δεν αντανακλούν πραγματικά δεδομένα (πραγματικό χρήμα), αλλά δυνάμει τιμές ικανές να προκαλέσουν την ευημερία ή την κατάρρευση. Δεν θα ήταν υπερβολικό, λοιπόν, να πει κανείς πως όπως ακριβώς κάνουμε λόγο για οικονομική κερδοσκοπία, με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να κάνουμε λόγο και για ρητορικο-πολιτική κερδοσκοπία. Σημασία έχει να λέγονται πράγματα, να διατηρείται η ροή του λόγου συνεχής. Όσο για το νόημα, ποιος νοιάζεται γι’ αυτό;
Ας μην παραπλανάται όμως κανείς. Σε έναν άκρως εκτεχνολογισμένο και οικονομικά καθορισμένο κόσμο, η ιδεολογία, τα σύμβολα, η γραφική επίκληση αρχαϊκών μύθων περί φυλετικής καταγωγής και οι θεατρινίστικοι χαιρετισμοί δεν είναι παρά το κερασάκι στην τούρτα. Το γλάσο που απλά νοστιμεύει κατάτι τον κυρίως κορμό. Η λαϊκή νομιμοποίηση και η ενεργός εμπλοκή των (νεο)φασιστικών κομμάτων στα πολιτικά πράγματα θα σηματοδοτήσει αναπόφευκτα και την ιδεολογική έκπτωσή της. Η καπιταλιστική οικονομία ανέκαθεν υπήρξε ισχυρότερη της ιδεολογίας και αυτή η διαπίστωση δεν πρόκειται να διαψευστεί τώρα.
Και τούτο διότι υπάρχει ένας ενεργειακός διάβολος ονόματι «Καπιταλισμός», ο οποίος έχει την ικανότητα να κεφαλαιοποιεί τα πάντα, ακόμη και την ίδια του την κατάρρευση, να ενσωματώνει ακόμη και φαινόμενα αντίθετα προς αυτόν.
Το μόνο πρόβλημα, και πρόκειται για πραγματικά σοβαρό πρόβλημα, είναι ο ελεύθερος χώρος που ανοίγεται και προσφέρεται για δράση σε τυφλωμένους «επικίνδυνους» ανθρώπους και ανεξέλεγκτες ψυχολογίες, προκειμένου να ξεδιπλώσουν ελεύθερα την προβληματική δομή τους, την οποία έρχεται να νομιμοποιήσει άτυπα το νοσηρό κοινό αίσθημα ενός λαού σε αποσύνθεση. Ενός λαού σε παραλήρημα που πρέπει επειγόντως να καθίσει – και ίσως να μην ξανασηκωθεί ποτέ – στο ψυχαναλυτικό ντιβάνι…
Πηγή: iefimerida.gr
by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com
Συναφές:
Σκέψου πριν ψηφίσεις Χρυσή Αυγή
Χρυσή Αυγή – μέρος 2ο: Φωτογραφίες και βίντεο
Ο Ουμπέρτο Έκο για τον πρωτοφασισμό
Ψυχίατροι για Κασιδιάρη: “Άτομο χωρίς αυτοσεβασμό”!
Τι στοιχεία έχει άραγε μια προσωπικότητα που με τέτοια ευκολία επιδίδεται σε συμπεριφορές βίας;
Ειδικοί επιστήμονες σκιαγραφούν την προσωπικότητα του Ηλία Κασιδιάρη μετά το επεισόδιο βίας στον αέρα!
Μια προσωπικότητα την οποία περιγράφουν να έχει έλλειψη αυτοσεβασμού, χωρίς δομή αλλά με στοιχεία που γνωρίζαμε από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στην προεκλογική περίοδο και πριν το επεισόδιο επίθεσης στη Λιάνα Κανέλλη.
Διαβάστε πως σκιαγραφούν την προσωπικότητα του ανθρώπου που έγινε πρώτο θέμα μετά τη βίαιη συμπεριφορά απέναντι σε δύο γυναίκες και μάλιστα on air.
Ο γνωστός ψυχίατρος Δημήτρης Σούρας περιγράφει έναν άνθρωπο που ουσιαστικά δεν έχει αυτοσεβασμό καθώς μεταξύ άλλων δε διστάζει να επιτεθεί ενώπιον κοινού και αψηφώντας τις συνέπειες του νόμου.
Όπως λέει χαρακτηριστικά: “μου κάνουν δυο πράγματα εντύπωση: το πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να θυμώσει, και ο θυμός αυτός να μετατραπεί σε βία και μάλιστα παρουσία άλλων ανθρώπων. Και το δεύτερο σημείο είναι αυτό του αυτοσεβασμού. Δηλαδή είναι ένας άνθρωπος που χτυπώντας μια γυναίκα, αγνοεί την ποινική δίωξη, ενώ ξέρει τις συνέπειες. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που δε σέβεται τον εαυτό του.
Δεν είναι δηλαδή ένας άνθρωπος που δε σέβεται τη Λιάνα Κανέλη. Είναι ένας άνθρωπος που δε σέβεται τις υπόλοιπες παρουσίες στο χώρο και το νόμο. Είναι μια διάσταση καθεαυτού ψυχιατρική.
Εκ του αποτελέσματος μπορούμε να πούμε ότι είναι ένας άνθρωπος αδόμητος, ο οποίος μπορεί να φθάσει σε έντονη βια αγνοώντας τα πάντα” καταλήγει ο κ.Σούρας.
Υπάρχουν βέβαια και ψυχίατροι που επισημαίνουν ότι πρόκειτια απλώς για μια τέτοια προσωπικότητα που εκφράζεται με βία και ότι ανάλογες περιπτώσεις ατόμων που εκφράζονται έτσι μπορεί κανείς να δει σε διάφορα μέρη όπως στο γήπεδο ή στα μπαρ.
Είναι μια προσωπικότητα που γνωρίζαμε από τη αρχή, σημειώνει η ψυχολόγος Γεωργία Σιδέρη η οποία είναι βέβαια πιο επιεικής στην περιγραφή της για τον Ηλία Κασιδιάρη. Όπως λέει: “γενικότερα οι συμπεριφορές των καλεσμένων στη συγκεκριμένη εκπομπή χαρακτηρίζονταν από λεκτική βία. Στη λεκτική αυτή βία ο Κασιδιάρης αντέδρασε με σωματική βία. Δεν προξενεί έκπληξη αυτό το περιστατικό, δεδομένου ότι εξ αρχής η προσωπικότητα του ήταν εκρηκτική. Υπάρχει όμως μια συνέπεια στην συμπεριφορά του καθώς από την αρχή ως υποψήφιος ήταν έτσι.
Έτυχε το σημερινό συμβάν να επιβεβαιώσει τη γενικότερη στάση και τις θέσεις της δικής του παράταξης. Δεν έχει καμία νοσηρότητα η συμπεριφορά του. Εκείνος θίχτηκε και ως προσωπικότητα αντέδρασε με χειροδικία. Δεδομένου ότι την είχε δεχθεί λίγο πριν. Δεν έχει κάποιο ψυχιατρικό χαρακτηριστικό αλλά είναι εύθικτος. ”
Επειδή μ’ αρέσει ο αντίλογος :
Θα ήθελα λοιπόν και ένα ψυχογράφημα για τον κύριο του βίντεο. Ή επειδή είναι αριστερός σημαίνει ότι έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία. Δεν υποστηρίζω κανέναν . Θέλω όμως να κρίνουμε όλα με το ίδιο μέτρο . Προσωπικά θεωρώ απαράδεκτη την ίδια συμπεριφορά από τους δύο διαφορετικούς ανθρώπους. Αλλά όταν όλοι καταδικάζουμε οτιδήποτε θα ήθελα να το κάνουμε ανεξαρτήτων προσώπων. Ευχαριστώ για τη φιλοξενία. Να είσαστε καλά.
και γι αυτόν πρέπει να κάνουμε ψυχογράφημα
Ο τύπος υπάρχει! Είναι αληθινός!
Καλό βόλι με τέτοιους υποψηφίους, να τους χαίρονται οι συριζαίοι βρε….
Ομνύω πίστιν εις τα Ιερά Νάματα του Ελληνισμού.
Εφόσον εκλεγώ βουλευτής θα τηρήσω όλες τις δεσμεύσεις μου, όπως εξηγγέλθησαν προεκλογικώς.
Ουδέποτε θα συνεργαστώ με τους προδότες και τους δωσίλογους του Μνημονίου.
Θα αγωνιστώ μέχρις εσχάτων για να οδηγηθούν στην αγχόνη, στην πλατεία Συντάγματος.
Άλλως, εις περίπτωσιν κυβιστήσεως, αποδέχομαι προκαταβολικώς την θανατική ποινή, επί ασπαλάθων, επιβληθησομένη από λαϊκά δικαστήρια. Ως αρμόζει εις τους τυράννους.
Παραιτούμαι της βουλευτικής ασυλίας για αδικήματα αφορώντα την κατάλυση της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας.
Αναγνωρίζω προκαταβολικώς τον θεσμό της ανακλητότητος των αιρετών αξιωματούχων, και αποδέχομαι ότι οι εντολείς μου έχουν την εξουσία να με ανακαλέσουν ανά πάσα στιγμή, ασχέτως τί ορίζει η ισχύουσα νομοθεσία.
Μετά τιμής
Ιφικράτης-Απόστολος Αμυράς
υποψήφιος βουλευτής με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, στην Α’ εκλογική περιφέρεια Αθηνών
Οι θέσεις του:
• Ανατροπή του μεταπολιτευτικού συστήματος που υποδούλωσε την Πατρίδα και την οδήγησε στην χρεοκοπία και την καταστροφή.
• Τιμωρία των ενόχων για εσχάτη προδοσία. Λαϊκά Δικαστήρια.
• Λαϊκή Συντακτική Εθνοσυνέλευση. Ανακλητότητα των αιρετών αξιωματούχων. Αναβίωση του θεσμού της Εκκλησίας του Δήμου.
• Ανάκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας και της Λαϊκής Κυριαρχίας.
• Μη αναγνώριση και μονομερή διαγραφή του εξωτερικού χρέους.
• Ακύρωση του Μνημονίου και των αποικιοκρατικών Δανειακών Συμβάσεων.
• Επιστροφή σε Εθνικό Νόμισμα. Έξοδος από την Ε.Ε.
• Άμεση διεκδίκηση των πολεμικών οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα.
• Ανάπτυξη Ελληνικής βαριάς και ελαφριάς βιομηχανίας.
• Ενεργειακή, παραγωγική, και διατροφική αυτάρκεια της Ελλάδος. Προτίμηση στα Ελληνικά προϊόντα.
• Επαναφορά της Κλασσικής παιδείας στα σχολεία.
• Υπεράσπιση της Ελληνικής γλωσσικής, θρησκευτικής και πολιτιστικής κληρονομιάς.
• Κίνητρα σε όλα τα Ελληνικά ζευγάρια να κάνουν πολλά παιδιά. Ενίσχυση των πολυτέκνων και των ατόμων με ειδικές ανάγκες.
• Υπεράσπιση της εδαφικής μας ακεραιότητας και του Ελληνισμού στον ενιαίο χώρο Θράκη-Αιγαίο-Κύπρος.
• Ανακήρυξη ΑΟΖ. Εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου από Ελληνικές εταιρείες λαϊκής συμμετοχής.
• Προστασία των ατομικών ελευθεριών. Ανωνυμία διαδικτύου και καρτοκινητών. Διατήρηση του τραπεζικού απορρήτου.
• Προώθηση της ολιστικής ιατρικής και των εναλλακτικών θεραπειών.
• Συντριβή της φορολαίλαπας. Ποινικοποίηση της φορολογικής ασυδοσίας του κράτους
Στρατιωτική δομή, σιδηρά πειθαρχία και απαράβατο ιδεολογικό πλαίσιο, τα χαρακτηριστικά της οργάνωσης. Τα μέλη της συγκεντρώνονται σε ερημικές τοποθεσίες και εκπαιδεύονται στις πολεμικές τέχνες, ώστε να είναι έτοιμοι για… μάχες σώμα με σώμα στους δρόμους, όποτε χρειαστεί
Το μίσος για οτιδήποτε διαφέρει από τη διαστρεβλωμένη αντίληψη που έχουν για την Ελλάδα και τους Ελληνες αποτελεί την κύρια ιδεολογική γραμμή της Χρυσής Αυγής.
Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα οι μετανάστες από την Αφρική και την Ασία, οι αριστεροί και οι Εβραίοι είναι ανεπιθύμητοι και πρέπει να αντιμετωπιστούν με κάθε ακραίο μέτρο. Μέχρι πριν από λίγο καιρό η Χρυσή Αυγή δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια νεοναζιστική γκρούπα που αφορούσε τους ελάχιστους εναπομείναντες νοσταλγούς του Χίτλερ, οι οποίοι ζούσαν στο παρελθόν οργανωμένοι σαν παραστρατιωτική οργάνωση.
Λίγο μετά το κλείσιμο της κάλπης στις 6 Μαΐου, ωστόσο, οι μάσκες έπεσαν. «Οταν μπει ο αρχηγός στην αίθουσα θα σηκωθείτε όρθιοι σε ένδειξη σεβασμού. Ετσι το έχουμε εμείς οι Χρυσαυγίτες». Αυτά ήταν τα λόγια του βουλευτή Γιώργου Γερμενή προς τους δημοσιογράφους, λίγα δευτερόλεπτα πριν δώσει το περίφημο πλέον παράγγελμα «εγέρθητω». Η σκηνή αυτή είναι η πλέον αποκαλυπτική της στρατιωτικής δομής της οργάνωσης.
Οπως σε κάθε οργάνωση τέτοιου τύπου, ο σεβασμός στους ανωτέρους είναι το άλφα και το ωμέγα της στρατιωτικής πειθαρχίας. Τα χαμηλόβαθμα μέλη της Χρυσής Αυγής σηκώνονται και χαιρετούν σηκώνοντας το χέρι στις 90 μοίρες όταν εμφανίζεται κάποιος ανώτερός τους. Αυτό άλλωστε είχε συμβεί και μέσα στην αίθουσα όπου γινόταν η δίκη του Αντώνη «Περίανδρου» Ανδρουτσόπουλου.
Τα μέλη της Χρυσής Αυγής συγκεντρώνονται σε ερημικές τοποθεσίες και εκπαιδεύονται στις πολεμικές τέχνες για μάχες σώμα με σώμα στους δρόμους. Ο πρώην υπαρχηγός της οργάνωσης Χαράλαμπος Κουσουμβρής, ο οποίος αποχώρησε και έγραψε το βιβλίο «Γκρεμίζοντας τον Μύθο της Χρυσής Αυγής», δεν δίστασε να παραδεχτεί σε συνέντευξή του στον «Ταχυδρόμο» ότι «στις πορείες είχαμε μαχαίρια, κλομπ, ξυράφια. Τις ασπίδες τις φτιάξαμε με μερικούς συναγωνιστές».
Οι «στρατηγοί» της Χρυσής Αυγής έχουν και την επίλεκτη φρουρά τους, η οποία αποτελείται από τους πιο γυμνασμένους οπαδούς της οργάνωσης.
Ο Νίκος Μιχαλολιάκος συνοδεύεται πάντα από μια ομάδα μελών που είναι ντυμένοι στα μαύρα και φορούν τζόκεϊ, ενώ στα χρόνια της δόξας του ο «Περίανδρος» είχε δημιουργήσει την ομάδα «Χρυσοί Αετοί» που αποτελούσαν την εμπροσθοφυλακή της οργάνωσης όταν γίνονταν οδομαχίες.
Ολα τα παραπάνω θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν απλώς «γραφικά», αν τα μέλη της Χρυσής Αυγής δεν έκαναν και πρακτική εφαρμογή της εκπαίδευσής τους σε αληθινά πεδία μαχών. Κάποιοι από αυτούς παραδέχονται ότι συμμετείχαν, στο πλευρό παραστρατιωτικών οργανώσεων, στις επιχειρήσεις εναντίον των μουσουλμάνων της Βοσνίας. Σε φωτογραφίες της εποχής οι Χρυσαυγίτες εμφανίζονται να χαιρετούν ναζιστικά και να φωτογραφίζονται, κρατώντας την ελληνική σημαία, με τον Ράντοβαν Κάρατζιτς.
Υμνοι στην αρχαία Ελλάδα, πάθος με τη Σπάρτη
Η σχέση της Χρυσής Αυγής με τη θρησκεία ήταν πάντα ιδιόμορφη. Αν και μετά την τελευταία εκλογική επιτυχία της η οργάνωση έχει κάνει… άνοιγμα προς την Ορθοδοξία, το παρελθόν της λέει τελείως διαφορετικά πράγματα.
Τα κείμενα που έχουν ανέβει στις ιστοσελίδες της εξυμνούν την αρχαία Ελλάδα και το δωδεκάθεο, ενώ στο παρελθόν δεν έχουν λείψει και κάποιες πινελιές σατανισμού.
Σε ό,τι αφορά την αρχαιότητα, η Σπάρτη αποτελεί το πρότυπο της Χρυσής Αυγής για το πώς πρέπει να είναι οργανωμένη η κοινωνία. Εκτός από τον πολεμικό τρόπο ζωής των Σπαρτιατών η Χρυσή Αυγή εντοπίζει και επικροτεί την ξενοφοβία τους.
«Κανένας ξένος δεν επιτρεπόταν, δηλαδή, να εγκατασταθεί και να ζήσει στην πόλη για διάστημα αρκετό ώστε να κατασκοπεύσει, να εντοπίσει στρατηγικά σημεία και να καταμετρήσει τη δύναμη κρούσης που αυτή διέθετε. Επειτα από κάποιες αυστηρά προκαθορισμένες ημέρες παραμονής, ο κάθε φιλοξενούμενος όφειλε ν’ αναχωρήσει για την ιδιαίτερη πατρίδα του», γράφουν τα στελέχη της οργάνωσης.
Σε ό,τι αφορά τον σατανισμό, εκτός από τις black metal καλλιτεχνικές ανησυχίες του Γιώργου Γερμενή υπάρχουν και τα ποιήματα που έγραψε πριν από 30 χρόνια ο ίδιος ο Νίκος Μιχαλολιάκος. Τα ποιήματα της συλλογής «Η εξομολόγησις ενός εθνικού» περιέχουν δεκάδες αναφορές σε σκοτεινούς θεούς, κάτι που εμμέσως δεν αρνείται ούτε ο συγγραφέας.
Στην επανέκδοση της συλλογής γράφει: «Είναι γεγονός πως κάποιοι θέλησαν με αφορμή τα ποιήματα αυτά να με συκοφαντήσουν. Η προσπάθειά τους είναι τουλάχιστον κωμική για όσους γνωρίζουν από ποίηση, ποιήματα και στίχους. Κατ’ αυτή την έννοια όλοι οι μεγάλοι ποιητές της νεωτέρας Ελλάδος, οι οποίοι έγραψαν γεμάτους πάθος στίχους για τους αρχαίους καιρούς, είναι? ανθέλληνες και γιατί όχι? σατανιστές».
Από τον «Περίανδρο» έως τον Κασιδιάρη
Η βία, ως αναπόσπαστο μέρος της ιδεολογίας της Χρυσής Αυγής, χρησιμοποιήθηκε συχνά από τα μέλη της σε βάρος ανθρώπων που βρέθηκαν απέναντί της. Τα παρακάτω είναι μερικά μόνο χαρακτηριστικά περιστατικά:
Τον Ιούνιο του 1998 ο Αντώνης «Περίανδρος» Ανδρουτσόπουλος με μια ομάδα μελών της οργάνωσης επιτίθεται σε φοιτητές και τραυματίζει με μαχαίρι σοβαρά τον Γ. Κουσουρή. Για πολλά χρόνια διαφεύγει της σύλληψης, αλλά συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε πολυετή φυλάκιση.
Η Χρυσή Αυγή δεν διστάζει να δράσει στα σχολεία. Αποτροπιασμό προκαλεί περιστατικό που συνέβη το 1992 σε σχολείο της Αττικής όταν μέλη της οργάνωσης χάραξαν τον αγκυλωτό σταυρό στο μέτωπο μαθήτριας. Πριν από δύο χρόνια στα Χανιά, άλλα μέλη της οργάνωσης χάραξαν τον αγκυλωτό σταυρό στο χέρι καθηγήτριας.
Στις 24 Οκτωβρίου 2007 μέλη της Χρυσής Αυγής επιτίθεται σε μεταπτυχιακό φοιτητή του Παν. Αθηνών και τον τραυματίζει με μαχαίρι. Μεταξύ των κατηγορουμένων είναι και ο Η. Κασιδιάρης.
Στις 12 Μαΐου 2011 η Χρυσή Αυγή εξαπολύει πογκρόμ κατά μεταναστών στην Αθήνα. Είκοσι άτομα τραυματίζονται, ορισμένα σοβαρά, ενώ προκαλούνται ζημιές σε καταστήματα μεταναστών.
Σωρεία επίσης περιστατικών άγριων ξυλοδαρμών πολιτών και προπηλακισμών πολιτικών, τα οποία γίνονται από ομάδες «αγανακτισμένων πολιτών», στις οποίες στελέχη της Χρυσής Αυγής έχουν καθοδηγητικό και πρωταγωνιστικό ρόλο.
«Κόκκινο πανί» κομμουνιστές και μετανάστες
Οι Χρυσαυγίτες αποστρέφονται κάθε έννοια φεμινισμού, ενώ όπως αναφέρουν σε ιστοσελίδα τους «ό,τι θείο υπάρχει μέσα στη δημοκρατία πνίγεται δυστυχώς από τον βούρκο του κοινοβουλευτισμού»
Ο κομμουνισμός, οι Εβραίοι, κάθε άνθρωπος που δεν ανήκει στη λευκή φυλή αλλά και οι γυναίκες με σύγχρονες αντιλήψεις για τη ζωή είναι το «κόκκινο πανί» για τους ιδεολογικούς καθοδηγητές της Χρυσής Αυγής.
Η πηγή του κακού για τους θεωρητικούς της Χρυσής Αυγής είναι πρώτα από όλα οι κομμουνιστές, στις τάξεις των οποίων βρίσκονται σε συντριπτική πλειοψηφία οι Εβραίοι.
Οι ιστοσελίδες της οργάνωσης περιέχουν δεκάδες κείμενα στα οποία αποθεώνονται τα… μπουμπούκια από όλο τον κόσμο που καταδίωξαν τους κομμουνιστές και τους Εβραίους. Με αυτό το δεδομένο, δεν προκαλεί εντύπωση και η αντιπάθεια της οργάνωσης προς τον κοινοβουλευτισμό.
«Σε ολόκληρη τη Δυτική Ευρώπη η δημοκρατία θεωρείται ο πρόδρομος του μαρξισμού, που δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα χωρίς αυτήν. Η δημοκρατία αποτελεί το πεδίο καλλιέργειας για την επιδημία αυτής της πανούκλας και βρίσκει τη σωστή του έκφραση με το έκτρωμα του κοινοβουλευτισμού. Ο,τι θείο υπάρχει μέσα στη δημοκρατία πνίγεται δυστυχώς από τον βούρκο του κοινοβουλευτισμού».
Οι σκουρόχρωμοι Αφρικάνοι και Ασιάτες είναι σαφώς ανεπιθύμητοι στη «λευκή» Ελλάδα. Αν και η Χρυσή Αυγή τους αναγνωρίζει το δικαίωμα να υπάρχουν… μακριά από εδώ, αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας κάθε σκέψη συνύπαρξης των φυλών στον ίδιο γεωγραφικό χώρο.
«Πιστεύουμε στην ποικιλομορφία και τη διαφορετικότητα μεταξύ των φυλετικών ομάδων. Κάθε προσπάθεια ισοπέδωσης, ταύτισης ή ανάμειξης των ανθρωπίνων φυλών (που κάποιοι επιστήμονες θεωρούν μέχρι και ξεχωριστά είδη!) μας βρίσκει δυναμικά αντιμέτωπους.
Η επιμειξία είναι το πλέον επονείδιστο αμάρτημα απέναντι στον Δημιουργό, η μεγίστη Υβρις» γράφουν.
Για τη Χρυσή Αυγή η θέση της γυναίκας στην κοινωνία έχει αποκλειστικό σκοπό τη γέννηση και την ανατροφή των άξιων συνεχιστών της φυλής. Εννοιες όπως «καριέρα» και «οικονομική ανεξαρτησία» είναι σύμπτωμα της πολιτισμικής παρακμής των τελευταίων δεκαετιών. Για τον λόγο αυτόν ο «φεμινισμός» μπαίνει στην ίδια κατηγορία με τον «κομμουνισμό».
«Εμείς οι Ελληνίδες, μέλη του Λαϊκού Συνδέσμου, έχοντας βαθύτατη συναίσθηση της καταστροφής που επιφέρει το φεμινιστικό πνεύμα της εποχής μας, είμαστε ενάντια σε κάθε λογής διακηρύξεις για την ισότητα των δύο φύλων.
Για εμάς δεν τίθεται πρόβλημα ισότητας ή υπεροχής ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα, αφού πιστεύουμε ότι αποτελούν δύο διαφορετικές υποστάσεις, που έχουν ταχθεί από τη Φύση να αλληλοσυμπληρώνονται, έχοντας να επιτελέσουν ο καθένας το δικό του ξεχωριστό Χρέος απέναντι στη Ζωή» αναφέρεται στην ιστοσελίδα των γυναικών της Χρυσής Αυγής.
ethnos.gr