Κάθε φορά που κυκλοφορούσε με την μητέρα του μαζί ένιωθε πολύ άβολα. Δεν ήθελε να τον βλέπει ο κόσμος μαζί της.
Οταν πήγαινε στο σχολείο και χρειαζόταν να έρθει εκείνη στο σχολείο ο Γιώργος εξαφανιζόταν. Να μην την συναντήσει. Να μην τον δουν οι συμμαθητές του μαζί της. Επειδή όλοι θα τον κοροιδευαν.
“Η μονόφθαλμη” θα του έλεγαν.
Βλέπεις η κυρία Τασία είχε μόνο ένα μάτι. Η θέση του άλλου ματιού ήταν πάντα κλειστή. Σαν τάφος.
“Σου έχω πει να μην έρχεσαι στο σχολείο! Τι δεν καταλαβαίνεις;” της έλεγε κάθε φορά και κλεινόταν στο δωμάτιο του χτυπώντας πίσω του την πόρτα. Ισια στο πρόσωπο της.
Ενα πρωινό καθώς ο μικρός πήγε στη κουζίνα για το πρωινό του, την είδε να κλαίει ήσυχα. Σαν απαλή βροχούλα.
Δίχως να της μιλήσει βγήκε από τη κουζίνα. Επέστρεψε στο δωμάτιο του. Εκεί υποσχέθηκε στον εαυτό του να γίνει μεγάλος, επιτυχημένος. Να ξεφύγει από την μονόφθαλμη μάνα του και την μεγάλη φτώχεια τους.
Ο Γιώργος εργάστηκε σκληρά. Μετακόμισε σε άλλη πόλη. Εγινε πετυχημένο στέλεχος πολυεθνικής εταιρείας. Παντρέυτηκε. Εχει δυο παιδιά και ζει σε ένα σπίτι που δεν του θυμιζει καθόλου της μητέρας του.
Μια μέρα χτύπησε η πόρτα. Ο Γιώργος άνοιξε. Στη θέα της μάνας του έγινε έξαλλος.
«Τι θέλεις; Δεν έχεις καμιά δουλειά εδώ! Τ ακούς;» της ειπε «Καμία»
«Συγνώμη, μάλλον έκανα λάθος στο σπίτι» του είπε και έφυγε.
«Ευτυχώς δεν με γνώρισε» σκέφτηκε ο Γιώργος
Τον επόμενο μήνα μετά από την συγκέντρωση των παλιών συμμαθητών πέρασε για λίγο από το μέρος που αποκαλούσε το σπίτι της μάνας του. Την βρήκε να είναι πεσμένη στο πάτωμα. Δεν της χάρισε ούτε ένα του δάκρυ. Εσκυψε και βρήκε δίπλα της ένα κομμάτι χαρτί. Ο Γιώργος διάβαζε
«Γιέ μου, μου είναι πολύ δύσκολο να έρχομαι στο σπίτι σου να σε βλέπω. Μόλις έμαθα οτι γίνεται στο σχολείο συγκέντρωση των συμμαθητών σου σκέφτηκα να έρθω να σε δω. Ομως σταμάτησα. Δεν ηθελα να συνεχίσω να σε φέρνω σε δύσκολη θέση με το μάτι μου. Να σε προσβάλλω. Οταν ήσουν πολύ μικρός είχες κάποιο ατύχημα. Οι γιατροί είπαν οτι πρέπει να σου αφαιρέσουν το μάτι σου. Σου έδωσα το δικό μου. Ο γιος μου είπα πρέπει να βλέπει όλον τον κόσμο και όχι τον μισό. Οταν μεγάλωσες και με μάλωνες και με έδιωχνες έλεγα μέσα μου οτι κατα βάθος με αγαπά. Παρηγοριόμουν. Πόσο θα ήθελα να ήσουν μικρούλης πάλι και να σε είχα να τριγυρνάς κοντά μου. Μου λείπεις γιε μου. Είσαι ο,τι πιο πολύτιμο έχω στη ζωή μου»
Ο Γιώργης για πρώτη φορά στη ζωή του δάκρισε για τον άνθρωπο που έδωσε την ζωή της για κείνον. Την μάνα του.
του Δημήτρη Καραβασίλη
by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com
Συναφές:
Δεν ξέρω γιατί αλλά θυμήθηκα τη ρήση του Σοπενχάουερ.
΄΄Αν σωπάσω για το μυστικό μου, το κρατώ φυλακισμένο. Αν το αφήσω να ξεφύγει από τη γλώσσα μου, με κρατά εκείνο. Στο δέντρο της σιωπής κρέμονται οι καρποί της γαλήνης.΄΄
Άραγε αν ήμουν στη θέση της μάνας , τι από τα δύο θα επέλεγα; Ίσως στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχει αντίφαση στον Σοπενχάουερ. Όσο επέλεγε η μάνα τη σιωπή μάλλον δεν ένοιωθε γαλήνη. Όταν επέλεξε την αποκάλυψη του μυστικού της , είχε βρει τη γαλήνη του θανάτου. Μάλλον όμως δεν εννοούσε αυτή τη γαλήνη ο Φιλόσοφος!………
[…] Για τη μάνα […]