Το πρόβλημα, η λύση και η εθνική μας τύφλωση

Στα μαθηματικά μάθαμε ότι τα στάδια αντιμετώπισης ενός προβλήματος έχουν ως εξής: Κατανόηση-Ανάλυση- Επίλυση . Το ίδιο το πρόβλημα εμπεριέχει μέρος της λύσης του και η κατανόηση είναι το κλειδί της λύσης.



Αν κάποιος μας ρωτούσε ποια είναι η βαθύτερη αιτία της κρίσης που μας έχει οδηγήσει στην σημερινή κατάσταση ?Ποιος είναι εκείνος ο λόγος που θα απομείνει αφού παραμερίσουμε όλα τα κατάλοιπα , όλες τις προφάσεις και τις αφορμές? Αφού αφαιρέσουμε όλα τα προσωπεία και τα υποκριτικά σκουπίδια. Αφού φτάσουμε στην τελική ρώσικη κούκλα. Ποιο το πρωταρχικό πρόβλημα το οποίο ανακαλύπτοντας το θα μας φέρει κοντά στη λύση του?

Στην ταινία “γυρίζοντας το γαλαξία με οτοστόπ” οι άνθρωποι έφτιαξαν έναν υπερ – υπολογιστή για να τους δώσει την απάντηση στο ερώτημα ποια είναι η “Ύψιστη Απάντηση στη Ζωή, στο Σύμπαν και στα Πάντα”, Ύστερα από έναν πολύ μεγάλο χρόνο υπολογισμού – 7,5 εκατομμύρια χρόνια – ο υπολογιστής αποφάνθηκε “αριθμός 42”. Όμως, όταν ρωτήθηκε για να παρέχει την Απόλυτη Ερώτηση στην οποία αναφερόταν η προηγούμενη απάντηση, ο υπολογιστής δεν ήταν επαρκώς ισχυρός για να απαντήσει

Στην δική μας περίπτωση αφενός δεν έχουμε το περιθώριο να περιμένουμε τόσα χρόνια, αφετέρου τα πράγματα είναι λίγο πιο απλά. Στην πραγματικότητα η κατανόηση εμπεριέχετε σε 1 και μόνο λέξη η οποία βρίσκεται στο απόσταγμα σοφίας 2 κορυφαίων διανοητών:

Η πρώτη και “αρχαιότερη” είναι του Καζαντζάκη από την Ασκητική:
Ν΄ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης . Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.

Η δεύτερη από τον Ράμφο ο οποίος το προχωρά παραπέρα ενσωματώνοντας τη λύση: Ασ΄ τους άλλους. Εσύ ο ίδιος, που ευθύνεσαι; Τι προσάπτεις στον εαυτό σου; Από εκεί θα βρεθούν τα υπόλοιπα. Όσο αυτό δεν γίνεται, η κρίση θα παρατείνεται, το σάπισμα θα βαθαίνει και τα φαινόμενα της ανομίας θα γίνονται πιο άγρια.


Ευθύνη λοιπόν είναι η λέξη κλειδί. Ευθύνη ατομική, όχι συλλογική.

Ας αφήσουμε κατά μέρος τους πολιτικούς και τα λοιπά γνωστά λαμόγια. Η ευθύνη τους είναι δεδομένη. Ας περιορίσουμε λίγο περισσότερο τον κύκλο, ας έρθουμε στην ατομικότητα. Πόσο οικεία φαντάζει η λέξη ευθύνη όταν μπαίνει στα προσωπικά μας όρια? το μακρινό , το “έξω από μας” πάντα είναι ασφαλές για κριτική. Να φταίει άραγε η ιδιοσυγκρασία μας και μας αφήνει αδιάφορους & αφιλόξενους? μήπως να μας φαίνεται παράλογο? Μήπως έχει να κάνει με το ότι θεωρούμε το κράτος ως αφηρημένη έννοια – οντότητα ? Γιατί μας φταίνε μόνο οι άλλοι και ξεχνάμε ότι κι εμείς ήμαστε “άλλοι” για τους άλλους? Κι εντέλει ποιοι είναι αυτοί οι γνωστοί-άγνωστοι άλλοι? Δεν είναι ο αδερφός, ο φίλος, ο θείος , ο ξάδερφος μας, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας ? Κοιταζόμαστε άραγε κάποιες φορές στον καθρέπτη και βλέπουμε κάποιον ένοχο? Κάναμε ποτέ αυτοκριτική ? εντοπίσαμε την δική μας -όποια -συμμετοχή ή τακτοποιούμε πάντα τις συνειδήσεις μας?

Τι είναι η ευθύνη? Δεν χρειάζεται κάποιος να έκλεψε ή να συμμετείχε στο “πάρτι” για να ευθύνεται. Μπορεί απλά να μην έδρασε ως όφειλε. Μπορεί ν άφησε τα γεγονότα να εξελιχθούν χωρίς να πάρει μέρος. Μπορεί να συγκάλυψε, να επιβράβευσε τη μετριότητα. Γιατί ανευθυνότητα άραγε δεν είναι τα στραβά μάτια, το να κάνεις τον θεατή? ή το ότι δεν αναλάβαμε το προσωπικό κόστος να γίνουμε καταγγέλοντες ?

Εδώ ακριβώς συνοψίζεται όλο το πρόβλημα εθνικής αγνωσίας που μας διακατέχει. Οι επαναστάσεις ξεκινουν απο εμας, ας κάνουμε την ανατροπή, ας  ξεκινήσουμε να ευθυνόμαστε!!

ΥΓ.

Στη διάρκεια μιας πυρκαγιάς στο δάσος, όλα τα ζώα τρέχουν για να σωθούν εκτός από ένα κολιμπρί* το οποίο παίρνει μια στάλα νερό στο ράμφος του και πετάει προς τη φωτιά.

«Τι νομίζεις ότι κάνεις; Είσαι τρελός, δεν θα σταματήσεις την φωτιά!», του φωνάζει ένας ελέφαντας.

«Το ξέρω», απαντά το κολιμπρί, «κάνω όμως αυτό που μου αναλογεί».

* το μικρότερο πουλί στον κόσμο, το μήκος του σώματός του είναι περίπου 2,5 εκατοστά

Σχετικά Άρθρα

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

11 CommentsΣχολιάστε

  • ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΣΥΜΦΩΝΩ ΚΑΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΡΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΘΕΤΕΙΣ. ΟΜΩΣ Η ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΓΝΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ,ΣΧΟΛΕΙΟ ,ΚΟΙΝΩΝΙΑ.Η ΑΝΑΓΩΓΗ ΜΟΥ ΕΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΟΥ ΒΓΑΖΕΙ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ «ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥΣ»ΠΟΛΙΤΕΣ.ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΥΜΠΙ,ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ…ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΒΑΘΜΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΦΙΛΟΛΑΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ,ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΣΑΙ ΓΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ,ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΤΛ.

    ΕΠΙΣΗΣ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΚΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΔΙΑΣΤΡΩΜΑΤΩΣΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΣΕ ΠΟΙΑ ΤΑΞΗ ΑΝΗΚΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΔΙΟΙΚΕΙ,ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΙ ΘΕΣΜΟΙ ΠΟΥ ΒΟΗΘΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΥΓΙΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ ΝΑ ΑΝ ΑΝΑΜΒΑΝΕΙ ΕΥΘΥΝΕΣ, ΑΛΛΗ ΕΥΘΥΝΗ ΕΧΕΙ Ο ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗ Ο ΕΡΓΑΤΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗ Ο ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΣ…

    ΔΕΝ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΛΛΑΔΑ ΒΕΒΑΙΑ…ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΒΕΒΑΙΑ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΠΑΣ ΝΑ ΣΒΗΣΕΙΣ ΤΗΝ ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΘΑ ΕΧΕΙ..ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΕΧΩ ΣΚΕΦΤΕΙ

    ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ,ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΟΛΑ ΠΙΣΩ.

    ΖΗΤΗΜΑ ΕΥΘΥΝΗΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΘΕΙΣ ΣΤΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ,ΠΟΣΟΙ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ…ΒΕΒΑΙΑ ΟΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΝΤΑΣΗΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

    ΕΙΧΑ ΔΕΙ ΜΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΤΗΣ ΑΛΙΝΤΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ,ΚΑΙ ΣΥΖΗΤΗΣΗ,” ΠΟΥΛΙΑ ΣΤΟ ΒΑΛΤΟ” ΠΟΥ ΕΠΑΙΡΝΕ ΣΥΝΤΕΥΞΗ ΑΠΟ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΠΗΡΑΝ ΜΕΡΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΧΟΥΝΤΑ….ΔΡΑΜΑ ..ΤΑ ΓΗΡΑΤΕΙΑ ΚΑΙ Η ΦΘΟΡΑ ΞΕΠΕΡΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ,ΚΑΠΟΙΕΣ ΕΙΧΑΝ ΑΚΟΜΑ ΤΟΝ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑ..ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ…

    ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΕΥΘΥΝΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ.

  • ‎”Εκείνο για το οποίο η δική μας γενιά θα μετανιώσει μια μέρα πικρά,
    δεν θα είναι τόσο η σκληρότητα και οι αδικίες των κακών ανθρώπων,
    όσο η απαράδεκτη σιωπή των καλών”
    Μαρτιν Λουθερ Κινγκ

    συμφωνώ και επαυξάνω: ας αρχίσουμε να ευθυνόμαστε, όσοι απο εμάς θεωρούμε τους εαυτούς μας ως σκεπτόμενα όντα

  • μην περιμένουμε μόνιμα απο κάπου αλλού να έρθει η λύση

    κι όπως λέει κι ένα ακόμη ρητό:
    Σκλάβος είναι αυτός που περιμένει να έρθει κάποιος να τον ελευθερώσει .(Έζρα Πάουντ)

  • καλοί οι σοφοί μας, καλά και τα μαθηματικά που θαυμάζω απεριόριστα, ακόμα καλύτερο από όλα το μικρό αυτό πουλάκι και το παραμυθάκι,
    ΑΛΛΑ ποίος από εμάς έχει το ψυχικό σθένος και την καθαρότητα του μυαλού (μέσα από την λαίλαπα όπου γαλουχηθήκαμε) να θελήσει να αναλάβει τις ευθύνες του??
    δεν αντέχουμε να κριθούμε για τίποτα για καμία μας πράξη, αλλά και από την άλλη μεριά ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω!!
    σαφώς και φταιμε όλοι μας στο βαθμό που μας αναλογεί, δεν μπορεί να το αρνηθεί κανένας λογικός ανιδιοτελείς άνθρωπος.
    Και κάτι άλλο επειδή έχει γίνει πια, τεραστία κατάχρηση της ρήσης ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, σας λεω ότι, απλά ένα μπαγιάτικο ψάρι φαίνεται από τα μάτια του και όχι ότι φταιει το κεφάλι επειδή το ψάρι είναι σάπιο.
    Για να δούμε ποίοι συμφωνούν και ποιος είναι έτοιμος να ξεβολευφτεί από τη νιρβάνα που χρόνια και χρόνια ζούσε??
    Για να γίνει αυτό πρέπει να προηγηθεί δυστυχώς ΠΟΝΟΣ ή αυτό να γίνει μέσα από μια πνευματική διαδρομή η οποία είναι χρονοβόρα και συνοδευόμενη από άλλες αξίες (πραγματικές) ίσως και οδυνηρές

  • “ωρε ξέρεις ποιος είμαι εγώ” ????
    φέρεται να είπε ο κ.Κουλούρης….όταν τον σταμάτησαν

    ποιος τον ψήφιζε τόσα χρόνια ρε παιδιά αυτόν και τόσους απίθανους άλλους?

  • Συμφωνώ απόλυτα με το άρθρο.
    Η ρήση του Καζαντάκη πρέπει να είναι πυξίδα.
    Σε κάθε περίπτωση η πεμπτουσία είναι να κάνει ο καθένας “αυτό που του αναλογεί”,
    γιατί πράγματι διαφορετικό αναλογεί στον υπουργό, διαφορετικό στον πανεπιστημιακό και διαφορετικό στον εργάτη. Αν γίνει όμως αυτό, ταυτόχρονα, η αλλαγή θα είναι μεγάλη..

  • Συμφωνώ με την λογική του άρθρου, αλλά δεν συμφωνώ με τις γενικεύσεις από όπου και αν προέρχονται.
    Ούτε όλοι οι πολιτικοί φταίνε το ίδιο, ούτε όλοι οι πολίτες φταίμε το ίδιο.
    Άυτή η λογική βοηθάει τελικά τους πραγματικούς φταίχτες, αφού “χάνονται” μέσα στο “όλοι”.
    Ο καθένας να αναλάβει το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί και να πληρώσει ανάλογα με αυτό.
    Αυτή είναι η μία και μοναδική λύση.