Το ακούω όλο και συχνότερα: «Θα πάω στο χωριό μου. Θα βάλω πατάτες, ντομάτες, μαρούλια, κοτόπουλα, κουνέλια. Θα μαζεύω το λάδι μου. Θα ‘χω το κρασί, το τσίπουρο μου. Εκεί τα πράγματα είναι φτηνά. Κι έπειτα τι να κάνω στην Αθήνα χωρίς δουλειά; Εκεί θα επιβιώσω.»
Αμ, δεν θα πας. Κι αν πας, θα φύγεις γρήγορα.
Γιατί θα μπεις στο internet στην «καλλιέργεια πατάτας» κι όλα θα μοιάζουν απλά, όμως στην πράξη τίποτα δε θα μπορείς να εφαρμόσεις. Τότε θα πάς στο καφενείο και θα ρωτάς πώς καλλιεργούνται οι πατάτες κι οι θαμώνες θα σε δουλεύουνε. Θα σού εξηγήσουν βέβαια, αλλά θα χασκογελάνε με νόημα. Θα ψάχνεις πατάτες με μπόλικα μάτια για να τις φυτέψεις και δεν θα βρίσκεις. Κι όταν τα καταφέρεις, θα πρέπει να σκάψεις τις αυλακιές στο χωράφι κι είναι μεγάλος ο κόπος της τσάπας σε λασπωμένο έδαφος κι ακόμα μεγαλύτερη η τέχνη της. Γιατί θ’ αγκομαχάς σκυφτός και θα ιδρώνεις κι όταν θα κοιτάς πίσω σου θα βλέπεις ότι τα πόδια σου πατούσαν εκεί που έσκαβες και το τσιμεντοποίησαν πάλι το έδαφος. Κι έτσι τη χαλασμένη αυλακιά πρέπει να την ξαναπάρεις από την αρχή και θα μπαίνουν σβώλοι από βρεγμένο χώμα μέσα στις γαλότσες σου, θα σού λερώνουν τις κάλτσες και θα βλαστημάς. Κι όταν παραχώσεις τους βολβούς στο χωράφι την άνοιξη, θα περιμένεις υπομονετικά (αλλά όχι ξεκούραστα) ως τον Ιούλιο. Θα πηγαίνεις κάθε πρωί στο μποστάνι, θα κοιτάς τις πατατιές που μεγαλώνουν, θα νιώθεις ικανοποίηση αλλά δεν θα είσαι σίγουρος αν προχωράνε καλά ή χάλια. Δεν θα ξέρεις αν χρειάζονται λίπασμα και πόσο, εσύ θα προτιμούσες κοπριά αλλά πού να τη βρεις και πως να τη μεταχειριστείς που είναι ζωική και βρωμάει;
Θα ‘χεις πάρει απόφαση να μην ρίξεις φυτοφάρμακα, αλλά στο καφενείο θα σε αποθαρρύνουν λέγοντας πως αν δεν ραντίσεις δεν θα βγάλεις ούτε μια τηγανιά για το γαμώτο. Μέχρι το Μάη τα φυτά σου θα σκεπάζονται από κάτι άγνωστα ζιζάνια που οι άλλοι ονομάζουν αβρωνιές και χοιρομουρίδες και τα τρώνε τσιγαριαστά ή χτυπητά με αυγά. Από τον Ιούνη το χωράφι θα θέλει συνέχεια πότισμα, όχι με το εύκολο λάστιχο αλλά με το τρεχούμενο νερό στ’ αυλάκι. Θα μπαίνεις στις λάσπες ως στον αστράγαλο κι όλο θα γεμίζει το μποστάνι με γλιστρίδες, αγριόβλητα και στίφνους που πρέπει να ξεριζώνεις, καθότι τα λιπάσματα δεν πάνε μόνο στις πατατιές. Κι όταν φτάσει ντάλα καλοκαίρι, (τότε που παλιότερα έπαιρνες το φέρυ και πήγαινες διακοπές στα μπαράκια των Κυκλάδων), εσύ θα πάρεις πάλι την τσάπα και θα δουλεύεις δέκα μέρες για να βγάλεις τις πατάτες. Προσεκτικά γιατί κάθε στραβή κίνηση τού εργαλείου κόβει τους βολβούς μέσα στη γη και θα πηγαίνει στράφι ο κόπος σου. Κι όταν με το καλό τελειώσεις, θα τις ρίξεις σε τελάρα που θα τα κουβαλάς με τον ώμο ως το σπίτι. Θα κουραστείς αφάνταστα, διότι εκατόν πενήντα κιλά πατάτες είναι πολλά τελάρα και το φορτωμένο πήγαινε-έλα μοιάζει ατέλειωτο. Όταν δεις τον σωρό με τη σοδειά στην αυλή θα ευχαριστηθείς που επιτέλους κατάφερες να βγάλεις τις πατάτες της χρονιάς σου, μα έπειτα θα συνειδητοποιήσεις ότι με 0,60 ευρώ που πουλιούνται στον μανάβη, ο σωρός σου κάνει 90 ευρώ. Και θα βλαστημήσεις πάλι, γιατί δούλεψες πέντε μήνες για 90 ευρώ, ενώ κάποτε στην Αθήνα τα ‘βγαζες για πλάκα σε μισή μέρα αραχτός πίσω από ένα γραφείο.
Θα έχει προηγηθεί και η αποτυχία στα λίγα όψιμα μαρούλια που έβαλες για δοκιμή στα τέλη τού χειμώνα και στα φάγανε οι γυμνοσάλιαγκες μέχρι να πεις κύμινο, θα έχουν αρχίσει να σού τη δίνουν και οι κότες. Καθότι πήρες καμιά εικοσαριά κοτοπουλάκια απ’ τον έμπορα μόλις έφτασες στο χωριό για να έχεις το δικό σου αληθινό κρέας χωρίς ορμόνες, όμως σιγά-σιγά ανακάλυψες ότι πρόκειται για κάτι βρωμοπούλια που τρώνε σαν αφορισμένα, χέζουνε σαν γελάδια, αλλά μεγαλώνουν με το πάσο τους. Κι επειδή είναι μεγάλος κόπος να σκύβεις και να μαζεύεις ένα τσουβάλι ξινίδια κάθε μέρα, αναγκάζεσαι να τα ταϊζεις με καλαμπόκι που είναι πανάκριβο αν το υπολογίσεις με το βάρος κάθε κότας. Κι αν δεν θέλεις να βρωμίσει η περιοχή πρέπει κάθε βδομάδα να φτυαρίζεις τις κουτσουλιές τους και μπήκε μια φορά αλεπού και σού ‘πνιξε πέντε, γεγονός που σ’ ανάγκασε να ξαναφτιάξεις το κοτέτσι απ’ την αρχή χωρίς τσαπατσουλιές. Και για να μην ξαναπλησιάσει το αρπακτικό πήρες σκύλο, τον οποίον έδεσες στον κορμό τού δέντρου εκεί δίπλα να γαυγίζει κι ας ήσουν (ως Αθηναίος) κάθετα αντίθετος σε τέτοιες βάναυσες πρακτικές. Και τώρα ψάχνεις καμιά γειτόνισσα να σου τα σφάξει, να στα ξεπουπουλιάσει και να τα καθαρίσει απ’ τα άντερα, διότι εσύ αδύνατο να το κάνεις.
Και κάθε βράδυ θα πηγαίνεις στο μοναδικό καφενείο τού χωριού, μόνο που θ’ ανακαλύψεις ότι οι περισσότεροι απ’ τους θαμώνες δεν είναι κάποιοι φιλοσοφημένοι γέροντες με λευκά μαλλιά και σοφές κουβέντες, αλλά κάτι στενοκέφαλοι μπεκρούλιακες με κιτρινισμένα δάκτυλα που λένε όλο τις ίδιες ιστορίες και τσακώνονται συνέχεια μ’ αυτούς που έχουν χωράφι σύνορο. Και πάλι θα βλαστημήσεις από μέσα σου. Διότι απ’ έξω θα έχει μπόλικο πολυδιαφημισμένο οξυγόνο της εξοχής, αλλά μέσα στο καφενείο θα ‘χει πολλή τσιγαρίλα και κάπνα απ’ τα μπουριά της σόμπας κι έναν αέρα εγκατάλειψης που φτάνει βαθιά μέσα στο πνευμόνι σου. Και εκεί θ’ ανακαλύψεις πάλι ότι στις φρικτές μέρες μας, που σιγά-σιγά μετατρεπόμαστε σε άνεργους μετανάστες, το «Δόξα-σοι-ο-Θεός-είμαστε-καλά» είναι το ίδιο δύσκολο και στη παγερή Αθήνα και στο μίζερο χωριό σου. Κι ακόμα χειρότερα, ότι ενώ οι άλλοι γύρω σου (εν τη αφελεία τους) ακόμα θα ελπίζουν στην εμφάνιση κάποιου προφήτη, εσύ δεν θα μπορείς. Ότι τους δικούς σου προφήτες τους σκότωσες τότε που περιδιάβαινες στη Βουκουρεστίου με έπαρση και μπαινόβγαινες στα μαγαζιά με τις λαμπερές βιτρίνες…
του Δ. Καμπουράκη
Πηγή: protagon.gr
Συναφές:
Ετσι. ετσι. κι ακομη χειροτερα.Γιατι το χειμωνα δεν εχει τιποτα να παραξεις.Και χωρις χρηματα ε.
Μπορεί να μην είναι πανάκεια για όλα τα προβλήματα η επιστροφή στο χωριό, όμως είναι μονόδρομος.
Ποια είναι η εναλλακτική για έναν 50αρη από την Κυψέλη που έμεινε άνεργος, και προφανώς είναι απίθανο να βρει δουλειά ?
Τουλάχιστον εκεί θα έχει τις κοτούλες του και τις ντομάτες του. Θα έχει τον γείτονα να του δώσει μια πιπεριά. Θα βρίσκεται κοντά στην φύση, και όχι στο νέφος της πόλης.
Επίσης, θα έχει λιγότερα έξοδα. Μόνο το έξοδο των καθημερινών μετακινήσεων και το κόστος ενός αυτοκινήτου να υπολογίσουμε, αμέσως προκύπτει σημαντική διαφορά.
Δεν είναι όλα ειδυλλιακά στο χωριο, όμως είναι καλύτερη προοπτική υπό τις παρούσες συνθήκες.
μάλλον δεν είσαι απο χωριό φίλε μου & έχεις ωραιοποιήσει λίγο τα πράγματα στην φαντασία σου
Είναι όπως ακριβώς τα λέει το άρθρο. Αν είσαι άσχετος (χωρίς εμπειρία), αν δεν έχεις χωράφια και κυρίως αν δεν έχεις σπίτι την “έβαψες”!
Αν θες να πας στο χωριό πρέπει να δουλέψεις σκληρά για να βγάλεις (αλβανικό βέβαια) μεροκάματο
Με 2 ντομάτες (αν δεν σου χαλάσουν) δεν χορταίνει μια οικογένεια ! τα φυτά δεν θα τ αγοράσεις? τα λιπάσματα? Το στάρι για τις κότες ?τα εργαλεία?
Πράγματι δεν είμαι από χωριό, ούτε σχετικός με αγροτικές δουλειές.
Αλλά δεν βλέπω να είναι λογικό ότι κάποιος 50άρης άνεργος και χωρίς καμία προοπτική στην πόλη, θα ζήσει καλύτερα στην Κυψέλη από ότι σε ένα χωριό.
στην Κυψέλη θα βρει κι ένα μεροκάματο να κάνει, ίσως να χει και το σπίτι του
στο χωριό θα πάει να κλέβει τα μποστάνια των γειτόνων?
αν έχει λεφτά να την “βγάλει” ένα-δυο χρόνια (τόσο θα κάνει να πάρει ΜΟΝΟΕΤΗ παραγωγή στο χωριό κι άλλο τόσο να πληρωθεί) και λεφτά για να κάνει την επένδυση (να νοικιάσει χωράφια, να πάρει εργαλεία , σπορους κτλ) για να ξεκινήσει κάτι στο χωριό σημαίνει ότι δεν είναι και τόσο απογοητευμένος…
Μην πω ότι ο 50αρης δεν γίνεται νέος αγρότης , μην πω ότι πρέπει να πληρώσει το ΟΓΑ , να πληρώσει τους αλβανούς που θ σκαλίσουν και θα μαζέψουν την παραγωγή, να πληρώσει τον αγρότη που θα χει τα μηχανήματα για να σπείρει, να ψεκάσει, να συλλέξει κτλ.. Μάλλον “μέσα” τον βλέπω να μπαίνει..
Με το “μποστανάκι” δεν ζει κανένας, αυτά είναι για να παίζει κανένας ερασιτέχνης για το χομπι του που προηγούμενα έχει δει τους “κηπουρους ” του Mega
εγραψα το παραπανω σχολιο για να καταλαβουν ορισμενοι ποσο καλα περνανε στο χωριο. ποσο ωραια ειναι στο χωριο.χα τελεια .ειδιλιακα. αλλα εδω που φτασαμε μονο το φαγητο θα μας ενδιαφερει.
Δυστυχώς το άρθρο είναι πλήρως αφοριστικό!!! Είναι κακό για τους κατοίκους του χωριού και απογοητευτικό για τους ανθρώπους που ψάχνουν μια διέξοδο.Είμαι από χωριό και ζω στην πόλη εδώ και αρκετά(25) χρόνια.Αν χρειαστεί θα ξαναζήσω στο χωριό, σίγουρα με περισσότερη ευκολία από κάποιον που δεν έχει ζήσει.Η ζωή του χωριού δεν είναι απαραίτητο να είναι τόσο κακή όπως παρουσιάζεται στο άρθρο.Βέβαια εξαρτάται τι αναζητά ο καθένας από την ποιότητα της ζωής του και τι ονομάζει ποιότητα.Σίγουρα για έναν απογοητευμένο 50 άρη άνεργο, το χωριό θα δώσει λύσεις εφ’ όσων είναι αποφασισμένος.Όσο για το κόστος των καλλιεργειών στα χωριό μάλλον δεν γνωρίζετε. Τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.Στα ζώα ρίχνουν από τις καλλιέργειες και τις καλλιέργειες τις υποστηρίζουν με τις ”κουτσουλιές”…(πάντα για ερασιτεχνική καλλιέργεια και πάντα για την προσωπική αυτάρκεια) Και άλλα πολλά που μπορείς να τα φτιάξεις μόνος σου που στη ”πόλη” δεν μπορείς.Τέλος για τους ηλιθίους που παριστάνουν τους προφήτες, υπάρχουν παντού. Ακόμη και σε δημοσιογραφικά γραφεία της πόλης….
Ειμαι 2 χρόνια σε χωριό και ο κόσμος εδώ ειναι πρόθυμος να βοηθήσει.
Εδω δεν εισαι μόνος, δε σκέφτεται ο κόσμος όπως στην πόλη.
Το άρθρο ειναι άκυρο. Ισχύει μόνο στο μυαλό αυτών που ζουν στην πόλη
[…] 'Θα πάω στο χωριό μου' […]
Θα τα παρατησουν οσοι συνηθως τα παρατουν. Ενας ανθρωπος με πεισμα θα το παλεψει οσο μπορει. Σιγουρα για εναν αμαθο ειναι πολυ δυσκολα.. ειδικα οταν δεν ξερει απο χειρωνακτικες δουλειες. Για εναν υγιη ομως ανθρωπο ολα μαθαινονται, και γρηγορα, ειτε απο γειτονους, ειτε ακομη και απο το ιντερνετ. Θα ρωτησει, να βρει πατεντες, εργαλεια, και σιγα σιγα θα βρει τον δρομο του
Ο πρωτος χρονος ειναι δυσκολος για τα ολους και για ολα. Αν ομως φυτεψεις μια φορα μαρουλια/πατατες κτλ την επομενη χρονια δεν θα ξερεις περισσοτερα;
Και ποιος ειναι αυτος που την πρωτη χρονια θα ξεκινησει με το σκεπτικο να βαλει 10 στρεμ πατατες (ας πουμε) και να φανταζεται πως θα πλουτισει; Ολα θελουν τον χρονο τους και σιγα σιγα. Ας μπορεσει να βγαλει τα πρωτα χρονια καποια παραγωγη για το σπιτι του και μετα το σκεφτεται για εμποριο
Και φυσικα μιλαμε για ατομα που σκεφτονται σοβαρα το ενδεχομενο να γυρισουν στο χωριο και προετοιμαζονται απο νωρις για τις συνθηκες που θα βρουν. Ας πουμε : να πανε καμια επισκεψη εκει περα για να δουν τι παιζει. Να φυτεψουν κανα μαρουλι/ντοματα σε καμια γλαστρα για αρχη.