Κοινωνία
Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή μας που μας πιάνει ένα αίσθημα φόβου, ένας πανικός. Νιώθουμε ότι δε ζήσαμε, νιώθουμε ότι δε ζούμε τις στιγμές, νιώθουμε ότι ζούμε μόνο για τους άλλους και η ζωή μας περνάει σαν τρέιλερ ταινίας από μπροστά μας. Περισσότερα
Όταν η διαφορετικότητα δεν γίνεται αποδεκτή ως τέτοια και δεν ενσωματώνεται στις συλλογικότητες στα πλαίσια μιας εξελικτικής διαδικασίας τότε η ποικιλομορφία των σύγχρονων κοινωνιών θρυμματίζεται αργά ή γρήγορα σαν σάπιο ξύλο.
Τι ακριβώς συμβαίνει με σένα άνθρωπε; Γιατί μερικές φορές είσαι τόσο χλωμός; Μου μοιάζεις σαν να μην χωράς πουθενά! Μέρες πολλές οι χώροι μοιάζουν να σε πλακώνουν και οι άνθρωποι να σε κουράζουν. Περισσότερα
Μιας και οι συζητήσεις γύρω από το θέμα “τρομοκρατία” έχουν ανάψει πάλι για τα καλά, και μιας και η συνεχώς υποσχόμενη “διαφάνεια” στα οικονομικά του Δημοσίου, αλλά και μεγάλων εταιριών όλο γίνεται μεζές σε ένα πιάτο γεμάτο σάλτσες, αλλά χωρίς μεζέ (εκτός για αυτούς που “μαζί τα φάγανε”), είναι μάλλον η καλύτερη συγκυρία να δημοσιεύσω έναν προβληματισμό μου βασισμένο στο παρακάτω μέηλ… Περισσότερα
Σ’ένα γραφείο στο δωμάτιο των κοριτσιών μου υπάρχει ένα κουτί παπουτσιών γεμάτο κάρτες που τους έχω στείλει από τότε που ήταν πολύ μικρές. Περιλαμβάνει κάρτες από πολλά μέρη του κόσμου όπου έχω ταξιδέψει τα τελευταία 10-12 χρόνια.
Περισσότερα
“Μετά από το περυσινό μου άρθρο σχετικά με τους λόγους που έχω από καιρό αποφασίσει ότι η Ελλάδα δεν μου ταιριάζει ως χώρα διαμονής, πήρα και εξακολουθώ να παίρνω απαντήσεις-αφορισμούς σχετικά με το πώς είμαι υπερευαίσθητη και δειλή, που δεν έμεινα να πολεμήσω, που δεν άντεχα τις βρισιές, τη μικροπρέπεια και την έλλειψη παιδείας των γύρω μου.
Η κατάσταση της χώρας μπορεί να γίνει ορατή σήμερα όχι μόνο από τα κλειστά μαγαζιά και τη έλλειψη ρευστότητας, αλλά κυρίως από την βαθμιαία κατάρρευση του δημόσιου χώρου. Αρκεί να σταθείς απ΄το πρωί σε μια ουρά, στην εφορία, στη ΔΕΗ, στον ΕΟΠΠΥ, για διακανονισμό οφειλής ή για ένα παραπεμπτικό. Περισσότερα
Τον είδα να κάνει βόλτες μ’ ένα παλιό, μαύρο ποδήλατο, μόνος, σ’ ένα πάρκο γεμάτο παιδιά. Όλα τα αγόρια έπαιζαν ποδόσφαιρο κι ήταν τόσα που ούτε ήξεραν σε ποια ομάδα ήταν το καθένα. Καλύτερα έτσι. Το αγόρι με το ποδήλατο, όμως, είχε κάτι περίεργο. Έδειχνε μικρό παιδί και άντρας μαζί. Περισσότερα
Πριν μια-δυο εβδομάδες είδα μια άγνωστη κοπέλα να κλαίει σε δημόσιο χώρο. Εκείνη την ώρα περίμενα να συναντήσω ένα φίλο για γεύμα. Έφτασα στο εστιατόριο λίγα λεπτά νωρίτερα από το ραντεβού και καθόμουν έξω στο παγκάκι, κοιτάζοντας τη λίστα των επαφών μου στο κινητό τηλέφωνο. Ένα κορίτσι, περίπου 15 ετών, καθόταν στο απέναντι παγκάκι , κλαίγοντας στο τηλέφωνό. Την άκουσα να επαναλαμβάνει “Ξέρω, ξέρω, ξέρω”. Περισσότερα
Δύσκολες μέρες, πολύ δύσκολες μου είπε η ηλικιωμένη γειτόνισσα. Ο μόνος τρόπος να παραβγεις αυτές τις μέρες είναι μαζί μ΄αυτά που σου λείπουν να θυμάσαι κι αυτά που έχεις. Και συνέχισε να σκουπίζει το πεζοδρόμιο. Έμεινα σκεπτική να τη κοιτάω. Σταμάτησε με κοίταξε και χαμογέλασε. Περισσότερα
«…Εγώ βαθιά νομικά ποτέ δεν έμαθα. Ούτε και μου χρειάστηκαν ποτέ. Τελείωσα την Σχολή το ’87, άνοιξα γραφείο το ’90 – μη φανταστείς καμιά χλιδή, τρίαντα τετραγωνικά στην Κάνιγγος, με κοινόχρηστη τουαλέτα. Για την επόμενη εικοσαετία, μέρα δεν έμεινα χωρίς δουλειά. Τη μία έκανα ελέγχους τίτλων στο υποθηκοφυλακείο, την άλλη έκανα παράσταση σε κάποιο συμβόλαιο. Περισσότερα
Μία από τις μεγάλες χαρές που προσφέρει η ενασχόληση με τα ιδιαίτερα μαθήματα είναι η προσωπική σχέση με τον μαθητή, αν καταφέρεις να σε εμπιστευτεί. Το μεγάλο μειονέκτημα είναι η επαφή με κάποιους από τους γονείς.
Ο Γιάννης γεννήθηκε στα Σεπόλια. Οπως άλλα τρία αδέρφια του. Σε άλλες χώρες, ο τόπος γέννησης θα αρκούσε για να του δώσει υπηκοότητα. Εμείς, όμως, πιο σκληροί και από τους Αθηναίους του κλεινού αλλά και κλειστού άστεως, τα συναρτάμε όλα με το δίκαιο του αίματος, όχι του εδάφους.
Περισσότερα
Χιλιάδες νέοι άνθρωποι, σε δεκάδες αμερικανικές πόλεις, συμμετέχουν στο κίνημα “Occupy Wall Street” διαμαρτυρόμενοι για το υπάρχον οικονομικοπολιτικό σύστημα που έχει υποθηκεύσει το μέλλον και τα όνειρά τους. Ποιοι είναι, όμως, ακριβώς οι λόγοι που έχουν βγάλει τους Αμερικανούς “αγανακτισμένους” στους δρόμους; Μήπως είχαν “μάθει” λάθος;
Πατημένα πια. Σπούδασα σε μια επαρχιακή πόλη με πολλές στερήσεις των γονιών και δικές μου. Δεν πήγα ούτε μια φορά εκδρομή στο κοντινό βουνό, δεν έφταναν τα λεφτά ή πάντα αγχωνόμουν τι θα γίνει εάν πάω εκδρομή και μετά εμφανιστεί λογαριασμός από το πουθενά και δεν έχω να πληρώσω. Περισσότερα
Η γενιά μας. Φυγαμε στα 25 για ενα μαστερ σε ενα fancy πανεπιστημιο του εξωτερικου. Ξετιναξαμε το budget των γονιών μας που δουλευαν τοσα χρονια. Μειναμε σε σπιτια με συγκατοικους που γίναμε αδερφια, σπουδασαμε με “ξένους” που γίνανε φίλοι και εραστές. Διαβασαμε. Το πηραμε το πτυχίο. Περισσότερα
Τι είναι αυτό που σε καθηλώνει σε ένα τόπο, σε μια σχέση, σε μια κατάσταση; Είναι φόβος για το άγνωστο; Για το μετά ; Eίναι η καρδιά σου που είναι κολλημένη σε αυτά που ξέρεις, εκτιμάς και τιμάς; Είναι που δε σου αρέσουν οι αλλαγές; Μήπως είναι ότι ακόμα δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για κάτι τέτοιο; Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να φύγουν , να απαλλαχτούν, να πάνε μακριά από όλα και όλους και όμως μένουν πάλι πίσω , μένουν πάντα εδώ.
