Σαν σήμερα, 9 Οκτωβρίου 1831 ( ή 27 Σεπτεμβρίου, με το Ιουλιανό ημερολόγιο), έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνος πυροβόλησαν και μαχαίρωσαν θανάσιμα τον κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια. Ο Βασίλης Ραφαηλίδης με την καυστική του πένα μας περιγράφει τα γεγονότα:
Οι χυδαίοι άνθρωποι βλέπουν τα ευγενικά και γενναιόφρονα αισθήματα σαν κάτι να τους λείπει, να τους λείπει η ορθότητα, άρα -να τους λείπει-, η αληθοφάνεια.
Σαν σήμερα, 8 Οκτωβρίου 1827, η μεγάλη ημέρα για την Ελλάδα, όπως μας εξιστορεί με τον δικό του απολαυστικό τρόπο ο Βασίλης Ραφαηλίδης
“Κάθε ημέρα ξυπνάμε ελαφρώς αλλαγμένοι κι ο άνθρωπος που ήμασταν χτες, έχει πεθάνει”, έγραψε ο John Updike, “τότε γιατί φοβόμαστε τον θάνατο, αφού έρχεται πάντα;”
100 βιβλία που σας προτείναμε από την αρχή της χρονιάς. Για καθένα τους μπορείτε να διαβάσετε κι ένα επιλεγμένο απόσπασμα απλά πατώντας κλικ πάνω στον τίτλο.
Ο Αύγουστος ήταν για μένα, όταν ήμουν παιδί, κι είναι ακόμα, ο πιο αγαπημένος μου μήνας· αυτός φέρνει, μαθές, τα σταφύλια και τα σύκα, τα πεπόνια, τα καρπούζια· τον ονομάτισα Άγιον Αύγουστο· αυτός ο προστάτης μου, έλεγα, σε αυτόν θα κάνω την προσευκή μου· όταν θέλω τίποτα, από αυτόν θα το ζητώ, κι αυτός θα το ζητήσει από το Θεό, κι ο Θεός θα μου το δώσει.
Περισσότερα
«Είμαι τεμπέλης», σκεφτότανε. «Είμαι τεμπέλης γιατί έτσι μ’αρέσει και γιατί οι άνθρωποι είναι ηλίθιοι.
Πιστεύουνε πως τα ερτζιανά κύματα γίνανε για να παίζουνε τα ραδιόφωνα και πως ο Σαμψών σκότωσε τους Φιλισταίους μ’ ένα σαγόνι γαϊδάρου.
Όλοι έχουμε ξεσυνηθίσει σε τέτοιο βαθμό τη ζωή, που σε μερικές στιγμές αισθανόμαστε κάποια αηδία για την πραγματική ζωή και για τούτο την αποστρεφόμαστε όταν μας τη θυμίζουν. Καταντήσαμε να θεωρούμε την πραγματική ζωή σαν αγγαρεία, σχεδόν σαν ένα επάγγελμα, και όλοι μέσα μας είμαστε της γνώμης ότι είναι προτιμότερο να ζει κανείς τη ζωή των βιβλίων.
Περισσότερα
ΉΤΑΝ ΜΙΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΜΕΡΑ. ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΜΕ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ κρήνες γλυκοκοιμότανε η αύρα. Ο μικρός Γλαύκος έπαιξε μέσα στις στοές. Ήτανε γιος βασιλιά. Πατέρας του ήταν ο Μίνωας και μητέρα του η Πασιφάη. Η παραμάνα του τον είδε να κυνηγά το τόπι του, άκουσε το θόρυβο από τα σανδάλια του να χάνεται στις πλάκες. Εξαφανίστηκε πίσω από μια κολόνα. Η γυναίκα τον φώναξε. Εκείνος δεν απάντησε. Περισσότερα
[…] Οι μάζες φοβούνται τη λευτεριά. Απεγνωσμένα ψάχνουν (όταν όλα έχουν καταρρεύσει) για έναν καινούργιο θεό ή τον εκπρόσωπό του που θα τους την στερήσει, αλλά που στην πραγματικότητα θα τις απαλλάξει από την ευθύνη του εαυτού τους.
Κάποτε οι Μόντυ Πάιθον διοργάνωσαν έναν «Παμβρετανικό Διαγωνισμό Συνοψίσατε τον Προυστ», σ’ ένα παραθαλάσσιο θέρετρο του Νότου, στον οποίο οι διαγωνιζόμενοι καλούνταν να γράψουν μέσα σε δεκαπέντε δευτερόλεπτα μια περίληψη του επτάτομου έργου και να παραδώσουν το αποτέλεσμα φορώντας μαγιό και βραδινό ένδυμα.
Σου δίνει τέρψη το να κάθεσαι να παρακολουθείς από τη στεριά τις σκληρές δοκιμασίες του άλλου που παραδέρνει μες στην απέραντη θάλασσα, την ώρα που οι άνεμοι σηκώνουν τα κύματα και την κάνουν να λυσσομανά. Όχι βέβαια γιατί ηδονίζεσαι με τα ξένα βάσανα, μα γιατί είναι γλυκό να βλέπεις από τι κακά έχεις γλυτώσεις εσύ ο ίδιος. Όπως κι είναι ευχάριστο να βλέπεις τις σκληρές μάχες να μαίνονται πέρα στους κάμπους, χωρίς να σε αγγίζει ο κίνδυνος.
Ποια είναι τα κύρια σημεία της συμπεριφοράς του ανθρώπου απέναντι στον πόνο του κόσμου; Πώς γεωμέτρησε ο άνθρωπος τον τύπο της διάθεσης και τον επιθετικό του σχεδιασμό απέναντι στο κακό;
Ο μεγάλος Καναδός λογοτέχνης, συνθέτης και τραγουδιστής Λέοναρντ Κόεν ή Κοέν (Leonard Norman Cohen), γεννήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 1934, στο Μόντρεαλ του Καναδά. Ο -επίσης μεγάλος συγγραφέας- Τομ Ρόμπινς είχε γράψει γι αυτόν το 1985 τα εξής:
Οι μηχανές επιβίωσης ξεκίνησαν σαν παθητικά καταφύγια των γονιδίων που τους εξασφάλιζαν κυρίως προστασία και από τον χημικό πόλεμο των αντιπάλων τους και από κάποιο τυχαίο μοριακό βομβαρδισμό. Εκείνους τους καιρούς «τρέφονταν» με οργανικά μόρια που υπήρχαν άφθονα στην αρχέγονη σούπα. Αυτή η εύκολη ζωή πήρε τέλος όταν εξαντλήθηκε η οργανική τροφή που βρισκόταν στην σούπα και η οποία είχε βραδύτατα σχηματιστεί κατά τη διάρκεια αιώνων με την ενέργεια του ηλιακού φωτός.
Τα βιβλία έχουμε συνηθίσει να τα βλέπουμε σε βιβλιοθήκες, γραφεία και χέρια. Πως θα ήταν ο κόσμος, όμως, αν ξαφνικά έπαιρναν μυθικές διαστάσεις και μετατρεπόντουσαν σε βουνά, λίμνες και πεδιάδες; Ο Κορεάτης Jungho Lee έχει την απάντηση. Περισσότερα
Ακόμα αναρωτιέστε γιατί μας συμβαίνουν όλα αυτά τα δεινά; Καταφύγετε στη σκέψη του Εμίλ Σιοράν περί της ανθρωπότητας… Αν και πάλι δεν πειστείτε…Ε, τότε κάντε μήνυση στον Μεγαλοδύναμο…
