«Αν θες ειρήνη, προετοίμασε τη δικαιοσύνη» («Si vis pacem, para justitiam»)
Κατηγορία -Φιλοσοφία
Φιλοσοφία
Ο εγωιστικός συνεργάτης
Η αναζήτηση… και όχι κάποια προσδοκία ωφέλειας από τις ανακαλύψεις της, είναι η πρώτη αρχή που ωθεί την ανθρωπότητα στην μελέτη της Φιλοσοφίας, της επιστήμης που φιλοδοξεί να αποκαλύψει τις απόκρυφες σχέσεις που συνδυάζουν τις διάφορες εκφάνσεις της φύσεως. Άνταμ Σμιθ , “The History of Astronomy” (1795) Περισσότερα
Σαν σήμερα, στις 30 Νοεμβρίου 1935, πέθανε διαλυμένος από το ποτό σε ηλικία 47 ετών, ένας άνθρωπος γεμάτος εκπλήξεις και μυστικά. Ο Φερνάντο Πεσσόα πέθανε γνωστός στους λογοτεχνικούς κύκλους, άγνωστος όμως στο ευρύ κοινό. Περιμένοντας με αγωνία τους επιμελητές να εκδώσουν τα 27.453 χειρόγραφα που βρέθηκαν μετά το θάνατό του, ο Πεσσόα έχει ήδη κατακτήσει τις καρδιές μας
Καταγγέλλατε από το 1979, με την ευκαιρία των «Νέων Φιλοσόφων», την άνοδο της χυδαιότητας, την απουσία του κριτικού πνεύματος, της αληθινής πολιτικής σκέψης. Λοιπόν, αυτές οι τάσεις είναι σήμερα πανταχού παρούσες… Περισσότερα
Όσο προχωρά η καταγραφή των ειδών, καινούργια συνεχή βιοποικιλότητας χαρτογραφούνται, καθώς και η μοναδική βιολογία κάθε είδους και η μακρά, περίπλοκη εξελικτική διαδικασία που τη δημιούργησε. Μέρος του τελικού προϊόντος είναι η βαθμίδωση των σωματικών διαστάσεων κατά δέκα τάξεις μεγέθους. Εκτείνεται από τη γαλάζια φάλαινα και τον αφρικανικό ελέφαντα μέχρι τα υπεράφθονα φωτοσυνθετικά βακτήρια και τα πτωματοφάγα πικόζωα της θάλασσας, τα οποία είναι τόσο μικρά που δεν μπορούμε να τα μελετήσουμε με τα συνήθη οπτικά μικροσκόπια.
Το ιδανικό του Σόλωνα, που έζησε από το 639 μέχρι το 559, δηλαδή 80 χρόνια, ήταν η ευνομία. Όπως όλοι οι καλοπροαίρετοι ιδεαλιστές, έτσι και ο Σόλωνας πίστευε πως αρκεί να υπάρξουν καλοί και δίκαιοι νόμοι για να πάει, αν όχι καλά, τουλάχιστον καλύτερα ο κόσμος. (Όλα τα επίθετα είναι προτιμότερο να χρησιμοποιούνται στο συγκριτικό βαθμό: Δεν υπάρχει καλό καθαυτό, υπάρχει όμως καλύτερο, που σημαίνει καλύτερο σε σύγκριση με κάτι άλλο που είναι λιγότερο καλό. Η διαλεκτική αρχίζει με την κατανόηση της σημασίας του συγκριτικού βαθμού των επιθέτων).
[Μιλά ο Λαίλιος]
Η φιλία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια σύμπνοια σε πράγματα ανθρώπινα και θεϊκά. Είναι σύμπνοια που την τρέφει η στοργή και η καλή προαίρεση. Αναρωτιέμαι αν οι θεοί πρόσφεραν τίποτε καλύτερο στον άνθρωπο, εκτός βέβαια από τη σοφία.
Δεκέμβρης του 60 π.Χ. Ο Κικέρων γράφει από τη Ρώμη επιστολή στον αδελφό του Κόιντο, ο οποίος είναι διοικητής στη ρωμαϊκή επαρχία της Μ. Ασίας.
Συνέντευξη Τύπου του Κορνήλιου Καστοριάδη την 15η Φεβρουαρίου 1989 στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών.
Σε όλα όσα αφορούν στην ευτυχία καί την δυστυχία μας, πρέπει να χαλιναγωγούμε την φαντασία μας πρωτίστως δηλαδή, να μην κατασκευάζουμε φανταστικά παλάτια, διότι τούτο είναι ιδιαίτερα πολυέξοδο, αφού λίγο αργότερα θα πρέπει και πάλι να τα κατεδαφίσουμε.
Μέσα ή έξω από τον κύκλο της φιλοσοφίας, οι “αντιφιλοσοφικές φιλοσοφίες” που σαλπίζουν το ‘Τέλος της Φιλοσοφίας’ είναι το χαρακτηριστικό του 20ου αιώνα. Η φιλοσοφία του 20ου αιώνα έχει ιδωθεί, στις πιο γενικές της γραμμές, ως μια δραστηριότητα που πρέπει να αντιμετωπισθεί ως πρόβλημα η ίδια και να ‘λυθεί’ ή ‘διαλυθεί’ και ‘ξερριζωθεί‘ τόσο ριζικά, ώστε να μην αναφυεί ποτέ ξανά.
Ως κυριότερη και πιο θεμελιώδη αρετή, λοιπόν, ο Επικούρειος ορίζει τη Φρόνηση (που αποδίδεται επίσης και ως «σοφία» ή «σωφροσύνη»). Το να ζεις σοφά, κατά τα επικούρεια πρότυπα, σημαίνει να προσγειώνεις πάνω στο δύσκολο έδαφος της καθημερινής σου ύπαρξης την πλατειά γνώση της πραγματικότητας (γνώση, για την κατάκτηση της οποίας, προϋπόθεση είναι η χρήση των κριτηρίων της αλήθειας ή, αλλιώς, του επικούρειου Κανόνα.
«There is no saying». Με αυτά τα λόγια περιγράφει ο Φρόιντ σε µια επιστολή του τη θλίψη του για τον θάνατο της µητέρας του: «∆εν υπάρχουν λόγια». Τώρα που η µελαγχολία βρίσκεται στο επίκεντρο της ζωής µας, τα λόγια αυτά αποκτούν µια παράξενη οικειότητα.
Μια απ’ τις διαρκέστερες πλάνες των ανθρώπων είναι ότι μερικά τμήματα του ανθρώπινου γένους είναι ηθικά καλύτερα ή χειρότερα απ’ τα άλλα. Η πεποίθηση αυτή παρουσιάζεται με διάφορες μορφές, απ’ τις οποίες καμιά δεν έχει λογική βάση.
H ζωή είναι θάλασσα σπαρμένη από σκοπέλους και ρουφήχτρες, κι απ ολ αυτά ο άνθρωπος μόνο με τη μεγαλύτερη προφύλαξη και με πολλά βάσανα μπορεί να γλυτώσει, μολονότι δεν αγνοεί πως, κι όταν ακόμα οι επιδέξιες προσπάθειες του τον αξιώσουν να ξεφύγει απ τον άμεσο κίνδυνο, δε θα μπορέσει ποτέ να ξεφύγει όσο προχωρεί απ’ το τρομερό, αναπόφευκτο, και τελειωτικό ναυάγιο —το θάνατο, που φαίνεται να πλέει διαρκώς μπροστά απ’ την’ πλώρη του.
Το συναίσθημα του παραλόγου δεν είναι το ίδιο με την έννοια του παραλόγου. Το συναίσθημα θεμελιώνει την έννοια, αυτό είναι όλο. Δεν περικλείνεται μέσα της, είναι η κρίσιμη στιγμή όπου αυτό το συναίσθημα κρίνει πως το σύμπαν είναι παράλογο. Μετά δε μένει παρά να προχωρήσει μακρύτερα. Είναι ζωντανό, δηλαδή πρέπει είτε να πεθάνει είτε να συνεχίσει να υπάρχει.
Μετά τον πρώτο νικηφόρο πόλεμο κατά των γερμανικών φύλων (Μαρκομάνων και Κουάδων) και των Σαρματών, ο Μάρκος ανακάλυψε ότι το θησαυροφυλάκιο του κράτους είχε αδειάσει. Ο ίδιος «δεν θέλησε ούτε να το σκεφτεί να επιβαρύνει με έκτακτο φόρο τις επαρχίες».