Κοινωνία
Σε είδα χθες βράδυ φορώντας τις πυτζάμες να μιλάς σε αργή κίνηση, μπροστά από μια κάμερα, με το Skype. Ψάχνοντας φίλους και γνωστούς, ν΄ακούσεις ένα σ΄αγαπώ και το πως πάει. Έφυγες λίγους μήνες πριν . Να προλάβεις ν΄αρπάξεις αν έχει μείνει καμιά ευκαιρία, έτσι είπες. ‘Ετοιμος δεν ήσουν αλλά αφού σου έτυχε. Έκλεισες γρήγορα εισητήριο , μην μετανιώσεις , πριν το πολυ καταλάβεις. Εγώ έμεινα. Και για μένα και για σένα. Περισσότερα
Στη λέξη φιλανθρωπία υπάρχει μια βαθιά αντίφαση, στα όρια του οξύμωρου. Ο άνθρωπος είναι απλώς άνθρωπος, δεν μπορεί να είναι φιλάνθρωπος. Όπως ο λύκος δεν μπορεί να είναι φιλόλυκος, ούτε η κότα φιλόκοτα και ο σκύλος φιλόσκυλος. Περισσότερα
Αν το έτος 1411 ήμασταν σε θέση να κάνουμε τον περίπλου της Γης, θα θαυμάζαμε την ανέγερση της Απαγορευμένης Πόλης στο Πεκίνο των Μινγκ και την Οθωμανική Αυτοκρατορία να ορθώνεται ακμάζουσα και ισχυρή. Θα θαυμάζαμε την κινεζική τεχνολογία, τα ινδικά μαθηματικά και την αραβική αστρονομία. Αν την ίδια χρονιά διατρέχαμε τη δυτική Ευρώπη, το θέαμα θα ήταν οικτρό. Περισσότερα
«Ομορφη Αθήνα, πού ’ν’ τα χρόνια εκείνα, πού ’ν’ τα χρόνια εκείνα τα παλιά. πού ’ν’ τα χρόνια που ξηγιόμαστε αλάνικα και που σέρναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα». Το 1960 το τραγούδι ήταν ήδη παλιό. Μίλαγε για μια Αθήνα που είχε ήδη χαθεί. Ομορφη, ανθρώπινη, με τα λεφτά τόσο αβέρτικα που τα σκυλιά δεν καταδεχόντουσαν να φάνε τα λουκάνικα που τα είχαν δέσει. Πότε ήταν αυτή η Αθήνα;
Στη δραματική ταινία «Όλγα αγάπη μου» του Γιάννη Δαλιανίδη, παραγωγής 1968, με τη Ζωή Λάσκαρη και τον Φαίδωνα Γεωργίτση, οι νεότεροι μερακλώνουν γιατί ακούν το τραγούδι «Τι σου ‘κανα και πίνεις» στην αυθεντική του εκτέλεση με την Πόλυ Πάνου.
Περισσότερα
Παραμονή Χριστουγέννων.
Ο Ε.Σ. (καμία σχέση με τον Εμπενέζερ Σκρουτζ, Ελευθέριος Στρατάκης λέγεται), είναι σκυμμένος πάνω από το γραφείο του και κοιτάει τους λογαριασμούς ξεφυσώντας.
Επέστρεψα στο χωριό. Δυο μέρες στην εορταστική Αθήνα ήταν αρκετές για να μου υπενθυμίσουν τι πα να πει κατάθλιψη. Έφυγα τρέχοντας κι ελπίζω να στρώσω, να συνέλθω, να γειάνω με το ξημέρωμα της αυριανής μέρας, που θα βγω το χωράφι και στο βουνό.
Η εθνική ιδέα αναδύεται μέσα στην προοπτική μιας αποκαλυπτικής προσδοκίας. Εκεί όπου ο εξεγερμένος τόπος ανακτά μια διάσταση που μέχρι πρότινος δεν του άνηκε και που τώρα αφιερώνεται σ’ αυτήν. Ένα διεγερτικό ίχνος που επιταχύνει την ανάπτυξη του τόπου και επιστρατεύει την ολότητα των υποκειμένων του. Ένα πεπρωμένο αλήθειας που αγωνίζεται, με όλες τις πολεμικές του εξαρτήσεις, για να γίνει ένα είναι-μέσα-στον-κόσμο. Περισσότερα
Τι αντίληψη έχει για τον Πλάτωνα ένας απόφοιτος του σημερινού λυκείου ο οποίος τον έχει διδαχθεί, και μάλιστα στο πρωτότυπο; Μπορεί να αρθρώσει μια σκέψη δική του; Ή μήπως αν είναι καλός, μελετηρός, και έχει πάρει ψηλό βαθμό στις Πανελλήνιες θα σου επαναλάβει αυτά που διάβασε στο τάδε εγχειρίδιο το οποίο, υποτίθεται, τον εισάγει στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία; Περισσότερα
«Το παιδί είναι ο πατέρας του ανθρώπου», έγραψε ένας μεγάλος Αγγλος ρομαντικός ποιητής το 1802, έχοντας όμως κατά νου την αμεσότητα του δεσμού του παιδιού με τη φύση, σύμφωνα με την ερμηνεία των περισσότερων μελετητών. Σήμερα, 210 χρόνια αργότερα, ο ίδιος στίχος ακούγεται ξανά αλλά χωρίς ποιητική διάθεση: «Τα παιδιά γίνονται γονείς των γονιών τους».
Περισσότερα
Αλλαγή άδειας λόγω εγκατάστασης συστήματος υγραεριοκίνησης / μια συνηθισμένη ιστορία ελληνικής τρέλας (ή γραφειοκρατίας)
Παρακμάζουμε, άραγε; Θυμίζουμε τις τελευταίες κοπιώδεις ανάσες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας; Αληθεύει ότι τα χαρακτηριστικά μας αναδύουν κυνισμό και επιλέγουμε να προβάλλουμε μόνον τα χειρότερα ελαττώματά μας; Δεν αναφέρομαι στην Ελλάδα, αλλά στην Ευρώπη. Πάντοτε είχα την ψευδαίσθηση ότι η μεταπολεμική Ευρώπη θα διατηρούσε την αναγκαία μνήμη που πηγάζει από την αίσθηση του δικαίου. Σήμερα αισθάνομαι αμήχανη, παγωμένη, απομονωμένη.
Ο Σωτήρης Λυμπερόπουλος ή αλλιώςRadiki raches είναι η ζωντανή απόδειξη ότι όταν θέλεις να κάνεις κάτι, το μόνο που χρειάζεται είναι να το πιστέψεις και να το εμπιστευθείς. Τον ζηλεύω γιατί έχει βρει το νόημα της ζωής. Μετά από ένα καλοκαίρι γεμάτο σερφ και κύματα, το ανακάλυψε κάπου στην Κυπαρισσία, στη γη, από όπου εφοδιάζει με φρέσκα χόρτα και λαχανικά τα καλύτερα εστιατόρια της Αθήνας. Μια ιδέα απλή, νόστιμη και υποσχόμενη. Από έναν άνθρωπο που μετράει 32 χρόνια… μέλλον.
Σκέφτομαι τη γενιά μου και τη φουρνιά μου. Εμάς που γεννηθήκαμε στη δεκαετία του ’60. Τη γενιά “του ΠΑΣΟΚ”, όπως λέει το κλισέ. Που είδαμε το φως σε ταραγμένες εποχές, πήγαμε σχολείο λίγο πριν ή λίγο μετά από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, σπουδάσαμε στα χρόνια της Αλλαγής, αρχίσαμε να δουλεύουμε όταν ο βασικός μισθός ήταν κοντά στις 30.000 δραχμές. Περισσότερα
Τον τίτλο τον δανείζομαι από τον υπότιτλο του τελευταίου κειμένου του Στέλιου Ράμφου που μόλις κυκλοφόρησε στις εκδόσεις Αρμός. Απόπειρα ψυχογραφίας μιας κοινωνίας η οποία πάσχει από χρόνια παιδικότητα, της δικής μας για όποιον κάνει πως δεν καταλαβαίνει, και συγχρόνως ερμηνεία του γενικευμένου πανικού ως ένα είδος συλλογικής ψυχασθένειας.
Όταν επισκέπτομαι μια πόλη της βόρειας ή της κεντρικής Ευρώπης, πέρα από τον αρχικό ενθουσιασμό, ομολογώ πως αισθάνομαι και μεγάλη θλίψη που δεν είχα και δεν έχω, την ίδια ποιότητας ζωής.
Περισσότερα
Σε ένα ενδιαφέρον πρόσφατο βιβλίο με τίτλο, «Τι μπορούν να αγοράσουν τα χρήματα: τα Ηθικά Όρια της Αγοράς», ο φιλόσοφος του Χάρβαρντ, Μάικλ Σάντελ, καταδεικνύει το εύρος των πραγμάτων που μπορούν να αγοράσουν τα χρήματα στις σύγχρονες κοινωνίες και προσπαθεί να πυροδοτήσει ελαφρώς την οργή μας για την αυξανόμενη κυριαρχία της αγοράς. Έχει δίκιο ότι θα πρέπει να ανησυχούμε;
