Τελικά, ποια ηλικία μας ανήκει περισσότερο από την παιδική, στην οποία, πραγματικά, εξαρτιόμαστε από άλλους; Περισσότερα
Κατηγορία -Βιβλία
[…] Και μόνοι με τον ορίζοντα. Τα κύματα έρχονται απ’ την αόρατη Ανατολή, ένα ένα, υπομονετικά. Φτάνουνε μέχρις εμάς και πάλι υπομονετικά φεύγουν προς την άγνωστη Δύση, ένα ένα. Ατέλειωτη πορεία που δεν άρχισε ούτε τελείωσε ποτέ… Ποτάμια μικρά και μεγάλα περνούν, η θάλασσα περνά και μένει. Έτσι θα ‘πρεπε ν’ αγαπώ, πιστά και φευγαλέα. Σμίγω με τη θάλασσα.
Περισσότερα
Σε μια εποχή όπου στις προηγμένες χώρες παρατηρείται αφθονία διαθέσιμων τροφών, συχνά το ζητούμενο είναι η νοστιμιά τους και όχι η διατροφική τους αξία. Στη νοστιμιά μιας φυσικής τροφής ή ενός μαγειρεμένου φαγητού πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν οι οσμές, γι’ αυτό δεν απέχει πολύ από την αλήθεια η γνώμη ότι «τρώμε με τη μύτη». Πραγματικά, το καλύτερο στην εμφάνιση και ωριμότερο φρούτο δεν αξίζει πολλά αν δεν έχει το ανάλογο άρωμα, έστω και αν η διατροφική του αξία δεν υστερεί σε τίποτα. Επίσης, το πιο εκλεκτό φιλέτο μπορεί να αποδειχτεί άνοστο «σαν χόρτο», όσο τρυφερό ή καλοψημένο και αν είναι.
ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΛΟ ΜΕΓΑΛΟ, απαιτείται και τα μέρη του να είναι μεγάλα· και τα χαρακτηριστικά μεγάλα, για τη συναρμογή ενός ήρωα.
Η αγάπη είναι ανήμερο θεριό που τρώει τη ζωή μας…Μα μόλις φύγει καταλαβαίνουμε ότι αυτή ήταν η ζωή μας. Λοιπόν; …Σ’ άφησε; Σε πρόδωσε;
Περισσότερα
Το εξαίσιο πτώμα γεννήθηκε, αν θυμόμαστε καλά (κι αν αυτή είναι η σωστή έκφραση), γύρω στα 1925 στο παλιό σπίτι της Rue du Chateau 54, που έχει πια γκρεμιστεί.
Σε μια σχολική αίθουσα γινόταν το μάθημα της ηθικής.
— Η ηθική είναι αρετή παιδιά. Είναι πολύ κακό να ‘ ναι κανείς ανήθικος.
Ο πρώτος που έφραξε ένα κομμάτι γης και του ήρθε η ιδέα να πει: Αυτό είναι δικό μου και βρήκε αφελείς που τον πίστεψαν, αυτός ήταν ο αληθινός ιδρυτής της αστικής κοινωνίας. Jean-Jacques Rousseau
Στο βιβλίο του “Πείνα και Δίψα” ο Χρήστος Γιανναράς μιλά για τους “χαμένους παράδεισους” μας. Υποστηρίζει πως ο δρόμος για να κερδίσουμε τα ουσιώδη είναι η προσωπική πείνα και δίψα, το πάθος του ανθρώπου που τα πουλάει όλα για ν’ αγοράσει το ένα πετράδι.
Περισσότερα
Το “They’re Made Out of Meat” είναι μια σύντομη ιστορία του Terry Bisson. Δημοσιεύτηκε στο Omni το 1990. Αποτελεί ένα διάλογο μεταξύ δύο χαρακτήρων. Πρόκειται για δύο ευφυείς, εξωγήινες μορφές ζωής, που είναι ικανές να ταξιδεύουν με ταχύτητες μεγαλύτερες από αυτήν του φωτός. Σκοπός τους είναι να ανακαλύψουν και να έρθουν σε επαφή με άλλες μορφές ζωής σε «αυτό το τεταρτημόριο του σύμπαντος». Ώσπου κάποια στιγμή ανακαλύπτουν μια περίεργη οντότητα, που έχει σαν βάση της τον άνθρακα και την ονομάζουν «Σκεπτόμενο Κρέας».2
«Μια ήρεμη και χαρωπή ιδιοσυγκρασία που απορρέει από απόλυτη υγεία και ευτυχή εσωτερική οργάνωση, ένα καθαρό, ζωηρό, διεισδυτικό, με σωστή αντίληψη των πραγμάτων μυαλό, μια μετρημένη, ήπια βούληση και συνεπώς μια ήσυχη συνείδηση – αυτά είναι προτερήματα που κανένα αξίωμα και κανένας πλούτος δεν μπορεί ν’ αντικαταστήσει.
Σε μια πορεία ζωής, όποιος αφιερώνει πολύ χρόνο στο διάλογο και στην κουβέντα με τους άλλους, μαθαίνει πράγματι να μιλάει με απόλυτη πεποίθηση. Βέβαια, τα πράγματα μπορούν κάλλιστα να είναι αλλιώς, και πάντα να υπάρχουν κι άλλες εκδοχές. Γιατί, προσοχή! Αυτά που λέω είναι πράγματα που χρησιμεύουν σ’ εμένα τον ίδιο, εξυπηρετούν εμένα τον ίδιο και αναφέρονται κατά κανόνα μόνο σ’ εμένα. Υπάρχει μια ιστορία που την άκουσα από το στόμα ενός μεγάλου αργεντινού χιουμορίστα, του Λουίς Λαντρισίνα, η οποία περιγράφει πολύ ωραία αυτήν την ιδέα. Περισσότερα
Όλη η μέρα, μέσα στην απόγνωσή της από ελαφρά μουντά σύννεφα, γέμισε από τις ειδήσεις για την επανάσταση. Τα νέα αυτά, αληθινά ή ψεύτικα, μου προκαλούν πάντα μια αμηχανία ειδική, ανάμικτη με περιφρόνηση και φυσική ναυτία. Με πονάει στην εξυπνάδα μου να μαθαίνω ότι κάποιος κρίνει πως ένα πράγμα αλλάζει όταν το παρακουνάς.
Είναι ένα συναίσθημα που δύσκολα μπορεί κάποιος να εξηγήσει και που προσκολλάται με μεγάλη δύναμη στην ψυχή μας. Το άτομο αισθάνεται κενό εσωτερικά, σαν να αδειάζει η ψυχή του από θετικά συναισθήματα και πιστεύει ότι η ύπαρξή του δεν έχει κανένα νόημα. Η αίσθηση του κενού ταρακουνά την συναισθηματική αρχιτεκτονική μας, φέρνει στην επιφάνεια τις πληγές μας και αν δε θεραπευτεί έγκαιρα, μπορεί να βλάψει και την ζωτική ύπαρξη μας.
Περισσότερα
Τον ήξερα σα νέο πού είχε χαθεί στο μονοπάτι της ζωής, που τον κέντριζαν οι άγριες παρορμήσεις του και που ακολουθούσε το θάνατο κυνηγώντας τις επιθυμίες του. Τον ήξερα σαν ένα τρυφερό λουλούδι που οι άνεμοι της απερισκεψίας το είχαν παρασύρει στη θάλασσα της άσεμνης ηδονής. Περισσότερα