Ο Ηράκλειτος είναι μία από τις πιο αινιγματικές μορφές της Προσωκρατικής Φιλοσοφίας. Ο Κικέρωνας τον αναφέρει ως «σκοτεινό» φιλόσοφο, ένα προσωνύμιο δικαιωματικά δοσμένο, λόγω της δυσνόητης (ποιητικής) γλώσσας που είχε επιλέξει. Οι περισσότεροι φιλόσοφοι της εποχής ονόμαζαν το έργο τους «Περί Φύσεως», και πιθανόν ο Ηράκλειτος να έχει συγγράψει ένα βιβλίο με αυτόν τον τίτλο (αν και δεν συμφωνούν όλοι οι μελετητές, λόγω της αποσπασματικής μορφής του έργου του).
Έχει ο ηθικός άνθρωπος δικαίωμα στην οργή; Το να οργίζεται κάποιος ανήκει στις ηθικές του επιλογές ή πρέπει να καταστέλλεται ως αρνητικό συναίσθημα;
Της Δρος Έλσας Νικολαΐδου
Όταν οι δύο σοφιστές, Ευθύδημος και Διονυσόδωρος, παίζουν σοφιστικά παιχνίδια με τον νεαρό Κλεινία κάνοντας επίδειξη της τέχνης τους, ο Σωκράτης αναλαμβάνει να πάρει τη θέση τους και να δείξει πώς είναι η δική του διδασκαλία. Ο Πλατωνικός διάλογος «Ευθύδημος» αποτελεί μία αντιπαράθεση μεταξύ της εριστικής διαλεκτικής των Σοφιστών και της Σωκρατικής μεθόδου. Ο Σωκράτης ζητά την άδεια να αυτοσχεδιάσει σε ένα μάθημα ακόμη, παρακαλώντας τους δύο σοφιστές να μην γελάσουν με τη μέθοδο διδασκαλίας του. Αυτό του δίνει την αφορμή να ρωτήσει τον Κλεινία για την ευτυχία, ξεκινώντας μια «απλοϊκή» ερώτηση:
Οι καιροί αλλάζουν συνεχώς. Οικολογική κρίση, πόλεμοι, μεταναστευτικό, τεχνητή νοημοσύνη, πανδημίες είναι ζητήματα που αφορούν ολόκληρο τον πλανήτη. Ποια είναι, όμως, η θέση του σημερινού ανθρώπου μέσα στον κόσμο; Τι σημαίνει να χάνει κάποιος την «κανονικότητά» του και πώς μπορεί να κρατηθεί ήρεμος και ατάραχος; Ο Στωικισμός έχει τις απαντήσεις (σε αυτό οφείλεται άλλωστε και η αναβίωσή του τα τελευταία χρόνια) για όποιον μπορεί να ακολουθήσει τις συμβουλές του:
Της Δρος Έλσας Νικολαΐδου
Μία από τις μεγαλύτερες διαμάχες στην ιστορία της Φιλοσοφίας είναι αυτή μεταξύ Στωικισμού και Επικουρισμού. Οι δύο σχολές δημιουργήθηκαν σχεδόν την ίδια χρονική περίοδο, μετά τον θάνατο του Σωκράτη, γνώρισαν άνθιση και παρακμή, απέκτησαν χιλιάδες οπαδούς και αμφότερες επιζούν έως σήμερα, κυρίως, χάρη στην ηθική τους θεωρία. Από την άλλη, οι οπαδοί τους ανέκαθεν θεωρούνταν αντίπαλοι. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν ανταλλάξει απαξιωτικά σχόλια στον αγώνα για τη διεκδίκηση του τίτλου της καλύτερης φιλοσοφίας του βίου. Το να μιλήσει κάποιος με θετικό τρόπο για την «αντίπαλη» φιλοσοφία είναι σπάνιο. Ως εκ τούτου, ο Σενέκας αποτελεί ιδιάζουσα περίπτωση.
Ένα τρόλεϊ διασχίζει τις ράγες ενώ μπροστά του βρίσκονται πέντε άνθρωποι ανήμποροι να κινηθούν, με αποτέλεσμα να είναι σίγουρος ο θάνατός τους. Για καλή τους τύχη όμως, εσύ παρακολουθείς την σκηνή από το πλάι, έχοντας μπροστά σου έναν μοχλό με τον οποίο μπορείς να αλλάξεις την πορεία του τρόλεϊ, στρέφοντάς το σε μία διακλάδωση όπου υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος. Τι κάνεις; Τραβάς τον μοχλό σώζοντας την ζωή πέντε ανθρώπων, θυσιάζοντας όμως τον έναν, ή αφήνεις τα πράγματα να κυλήσουν ως έχουν, παρατηρώντας τον βέβαιο θάνατο των πέντε; Θα σώσεις τον έναν ή τους πέντε; Ποια είναι η ηθικά ορθή πράξη;
«Τα υλικά πράγματα είναι αδιάφορα, αλλά η χρήση τους δεν είναι αδιάφορη. Πώς λοιπόν θα διαφυλάξει κάποιος τη σταθερότητα μαζί και την ηρεμία, και συγχρόνως το πνεύμα της προσοχής που είναι μακριά από το αστόχαστο και το νωχελικό; Αν μιμείται αυτούς που παίζουν τα ζάρια. Οι υπολογισμοί είναι αδιάφοροι, τα ζάρια είναι αδιάφορα. Πώς ξέρω τι πρόκειται να πέσει; Δική μου δουλειά είναι να χρησιμοποιώ με προσοχή και τέχνη τη ζαριά που έπεσε.
«Ο αληθινά ευτυχισμένος είναι ο ελεύθερος. Μιλώ για εκείνον που μήτε ελπίζει μήτε φοβάται τίποτα.»
Δημώναξ (Δημώνακτος Βίος, Λουκιανός Ζ΄, 20).
«Από νωρίς το πρωί να λες στον εαυτό σου: σήμερα θα συναντηθώ με τον πολυπράγμονα, με τον αχάριστο, με τον αλαζόνα, τον δολερό, τον φθονερό, τον ακοινώνητο. Τους συμβαίνουν αυτά επειδή αγνοούν το αγαθό και το κακό.
Η θεωρία του «δίκαιου πολέμου» παραδοσιακά έχει την αφετηρία της στον Άγιο Αυγουστίνο (354-430) ο οποίος εξαρτά τον πόλεμο από το θεϊκό σχέδιο, αποδίδοντας ακόμη και τη διάρκειά του στη βούληση του Θεού (De civitate Dei contra paganos, V, 22). Ο πόλεμος είναι αποτέλεσμα της θεϊκής κρίσης, απομακρύνει από την αμαρτία και τιμωρεί τους ηττημένους. Ο πόλεμος υπό αυτή την έννοια (όταν διατάσσεται από τον Θεό) μπορεί να είναι δίκαιος.
«Ένας χείμαρρος είναι η αιτία των πάντων και παρασύρει τα πάντα. Λοιπόν, τι γυρεύεις άνθρωπέ μου; Κάνε αυτό που απαιτεί από σένα η φύση, προχώρα αν σου δίνεται η δυνατότητα και μην κοιτάς δεξιά και αριστερά να δεις αν θα το μάθει κόσμος. Μην ελπίζεις στην πλατωνική Πολιτεία. Να είσαι ευχαριστημένος με την παραμικρή πρόοδο και να μην τη θεωρείς μικρή υπόθεση. Πόσο τιποτένια είναι και τούτα εδώ τα ανθρωπάκια της πολιτικής που θαρρούν ότι οι πράξεις τους είναι φιλοσοφημένες. Από μύξες άλλο τίποτε.
Πολλοί άνθρωποι αποφεύγουν να διαβάσουν Φιλοσοφία. Ο λόγος είναι απλός. Η σύγχρονη φιλοσοφία έχει πάρει διαφορετική τροπή από αυτήν που είχε στην αρχαιότητα. Τότε, συναντούσες παντού φιλοσόφους να συνδιαλέγονται με τον κόσμο. Δεν χρειαζόταν καν να φοιτήσεις σε μια σχολή, τους συναντούσες στον δρόμο (πολλές φορές ζούσαν εκεί), η φιλοσοφία και η ζωή τους ήταν ένα.
Περισσότερα
